In de Aardschok van December 2000 lees je alles over:
CRADLE OF FILTH, SICK OF IT ALL, MONSTER MAGNET, BIOHAZARD, RHAPSODY, ELECTRIC WIZARD , SKYCLAD, AFTER ALL, TRAIL OF TEARS, DARK GAMBALLE , ASTERIUS, THE OFFSPRING, ERIC PHILIPPE, AVALON, VOODOO HILL, RAINMAKER, ROSE TATTOO , SCARIOT, OVERKILL, TAD MOROSE, MOLLY HATCHET, PAIN OF SALVATION, LIZZY BORDEN, PRO-PAIN, SX-10, SWINGIN’ UTTERS, MXPX, BOMBSHELL ROCKS, CRYPTOPSY, SETH, DYING FETUS , USURPER, CARNAL FORGE, THE RAVENOUS
CRADLE OF FILTH
Deel 3: CRADLE OF FEAR
Ron van Hal
In het laatste deel van dit Cradle-drieluik gaat Aardschok dieper in op ‘Cradle Of Fear’, de film van cultregisseur Alex Chandon waarin Cradle-zanger Dani de hoofdrol speelt. Alex Chandon geeft tekst en uitleg.
SICK OF IT ALL
BEGIN VAN EEN NIEUW TIJDPERK
Onno Cro-Mag
Sick Of It All is natuurlijk al jaren de vaandeldrager van de hardcorescene. Nu lijkt het er op dat de formatie een nieuwe muzikale weg is ingeslagen. De fan zal zich na het beluisteren van de nieuwe CD ‘Yours Truly’ even achter de oren moeten krabben. Na de wat vlakkere albums ‘Built To Last’ en ‘Call To Arms’ werd het tijd dat er een frisse wind door de groep ging waaien. Na vele luisterbeurten is ‘Yours Truly’ uitgegroeid tot mijn favoriete CD van de groep. Drummer en bandlid van het eerste uur, Armand Majidi, is tevreden over de nieuwe weg die Sick Of It All tegenwoordig bewandelt.
MONSTER MAGNET
Het grote antwoord
René Vanes
Het circus is opnieuw in aantocht. Dave Wyndorf presenteert ’s morgens vroeg aan de telefoon de opvolger van het succesvolle ‘Powertrip’. Na twee jaar optreden is zijn kwaadheid op het grote machtige geld en de bijbehorende platenmaatschappij A&M Records getemperd. Dave heeft met ‘Powertrip’ zijn gal gespuwd en zijn gram gehaald. Wat rest is een fatsoenlijke afronding van zijn contract bij de major middels ‘God Says No’. Of is Wyndorf echt tot inkeer gekomen?
BIOHAZARD
NIET KAPOT TE KRIJGEN!
Onno Cro-Mag
Mede door de tegenvallende verkoop van ‘New World Disorder’ is het even rustig geweest rondom Biohazard. Gitarist Rob Echeverria blijkt inmiddels vervangen door de jonge Leo Curley. Tevens is de band van management veranderd en heeft men in de vorm van Renegade Records een eigen platenmaatschappij uit de grond gestampt. Men wil de teugels strak in eigen hand houden. In het voorjaar zal er een nieuwe CD verschijnen. Zonder nieuwe CD op zak is Biohazard naar Europa gekomen voor een clubtoer die tot ieders verbazing (ook die van de bandleden zelf) vrijwel overal uitverkoopt. Vandaar dat de stemming in de kleedkamer, na een succesvol optreden in Biebob te Vosselaar euforisch is. Billy Graziadei en Even Seinfeld hebben genoeg nieuws te melden.
RHAPSODY
IN DE BAN VAN EMERALD SWORD
Liselotte Hegt
Ik hoef niet voorzichtig met mijn kisten over een hoogpolig tapijt van een luxe hotel te banjeren. Ik begroet een vrolijke barvrouw in plaats van een zuurpruimige receptioniste en ik ga zitten op een houten stoel in plaats van weg te zakken in een duur bankstel. Geen zakelijke sfeer, maar de geur van rook en bier, terwijl ‘Dawn Of Victory’, de nieuwe CD van Rhapsody, door de speakers schalt. De perfecte entourage natuurlijk voor een persdag van Rhapsody, één van de populairste metalgroepen van dit moment. In Kid’s Rhythm ‘n Blues Dancekaffee aan de Grote Markt in Antwerpen geniet componist/gitarist Luca Turilli zichtbaar van alle aandacht. De aangeboden sandwich heeft hem goed gesmaakt, maar de fles rode wijn blijft ongeopend op tafel staan. Voor Belgische pintjes heeft de goedgemutste gitarist ook geen oog. Alleen het zakje Fisherman’s Friend blijft binnen handbereik.
ELECTRIC WIZARD
Leider van een anarchistische staat?
René Vanes
Er valt geen land te bezeilen met het Britse Electric Wizard. De vertegenwoordigers van de bombastische doomrock zien het leven somber in. Tegenvallers op hun pad doen ze af met behulp van de wet van Murphy. Drank, drugs en pillen completeren het sombere tafereel. Een barrel van een drumstel? Da’s kut. Je vinger bijna kwijt bij het tapijt leggen? Hè verdomme! Music For Nations stopt met het spekken van de tournee en wellicht de distributie van de plaat? Zie je nou wel. In een kleedkamer van het Nijmeegse Doornroosje is vooral zanger/gitarist Jus Osborn nog redelijk communicatief ingesteld. Vanachter een borrelende waterpijp laat hij zijn wereldvisie gelden. „We want world domination, uh, uh, yeah, cool man”. Tim Bagshaw ligt zich onderuitgezakt voor te bereiden en drummer Mark Greening doet het hele interview een zichtbare poging zijn eerste antwoord te formuleren. Dit moet de ‘Dopethrone’ zijn. Een spoedcursus Freak Brothers, Young Ones, Cheech & Chong en Beavis & Butt-head ineen.
SKYCLAD
HET BLIJFT EEN VERRASSING
Anita Luderer
Was het metalgehalte op de vorige CD ‘Vintage Whine’ al behoorlijk gestegen, met het onlangs uitgebrachte ‘Folkemon’ keert Skyclad helemaal terug naar zijn oude metalstijl. Inmiddels heeft de band er tien jaar en elf CD’s opzitten. Genoeg gespreksstof dus voor bassist/gitarist Graeme English, die uitgebreid de tijd neemt voor het telefonische onderhoud met Aardschok.
AFTER ALL
KIEST DE WEG VAN DE MEESTE WEERSTAND
Liselotte Hegt
Het Belgische After All bestaat al sinds 1988, maar van de speed en thrash metal die het vijftal in de begindagen maakte, is weinig over. Het gebeurde ergens in 1992, toen de oprichters Dries van Damme (gitaar), Christophe Depree (gitaar) en Chris De Neve (drums) een verse start maakten met de komst van nieuwe frontman Piet Focroul en snarenplukker Erwin Casier.
TRAIL OF TEARS
groeibriljantje
Anita Luderer
Precies twee jaar na het succesvolle debuut ‘Disclosure In Red’ komt het Noorse gezelschap Trail Of Tears met zijn opvolger ‘Profoundemonium’. Ditmaal niet gebombardeerd tot ‘CD van de Maand’, maar zeker toch te bestempelen als een metalpareltje. Een van de belangrijkste veranderingen die Trail Of Tears heeft ondergaan, is het recente vertrek van zangeres Helena Michaelsen. Het inzingen van ‘Profoundemonium’ was haar laatste inspanning voor Trail Of Tears. Inmiddels is er in de persoon van Cathrine Paulsen een nieuwe zangeres aangetrokken. Zanger Ronny Thorsen stelt Aardschok graag van alles op de hoogte.
DARK GAMBALLE
TOPMANIAKKEN UIT TSJECHIE
Anita Luderer
Dark Gamballe? Nog nooit van gehoord. Zonder enige verwachtingen stopte ik vorige maand het nieuwe album ‘Robotory’ in mijn CD-speler. Ik werd overrompeld, verrast, betoverd door de ‘psycho cyber dark metal’ van deze Tsjechen. Zaak dus om contact op te nemen met de makers van deze meesterschijf, want hier wil Aardschok natuurlijk het fijne van weten. Toetsenist/zanger Tom Slapota werpt zich op als spreekbuis voor Dark Gamballe.
ASTERIUS
Onbegrijpelijk
Anita Luderer
In het oktobernummer staat een CD-recensie van het debuutalbum ‘As Descendants Of Stars..’ van het Duitse Asterius. Vol ongeloof vraagt Anthony van den Berg zich daarin af hoe het mogelijk is dat de formatie het schijfje, dat negentig punten scoort, in eigen beheer heeft moeten uitbrengen. Ook op ondergetekende wist Asterius veel indruk te maken. Ook al is er nog geen label dat de band heeft opgepikt, een interview in Aardschok lijkt ons meer dan verdiend. Gitarist Sirius voert het woord
THE OFFSPRING
DE ZORGEN VAN EEN ZONNIGE PUNKBAND
Robert Haagsma
De leden van The Offspring weten inmiddels dat de weg van de rock-’n-roll vol verrassingen is. Na jarenlang genegeerd te zijn, wordt de band in 1994 plotseling binnengehaald als het nieuwe, frisse gezicht van popmuziek. Van de CD ‘Smash’ worden maar liefst 11 miljoen exemplaren verkocht. Daarna zakt het allemaal gestaag in. De verkoopcijfers nemen af. In 1997verschijnt ‘Ixnay On The Ombre’, waarop zelfs hardop het bestaansrecht van de band ter discussie wordt gesteld. Een jaar later ziet de plaat ‘Americana’ het licht. De recensies zijn afwachtend, maar de band vecht zich terug via de hitparade. Zowel „Pretty Fly For A White Guy” als „Why Don’t You Get A Job?” worden gigantische hits. The Offspring is weer helemaal terug. En dus kan de band volkomen ontspannen werken aan de opvolger daarvan: ‘Conspiracy Of One’, al doet het hoofd vol grijs haar van gitarist Noodles, alias Kevin Wasserman, anders vermoeden. „Dat heeft niets met de CD te maken”, lacht de muzikant. „Ik werd al rond mijn achttiende grijs en verfde het sindsdien. Onlangs ben ik daar dan toch mee gestopt en werd ik dus heel snel een grijze duif. Veel mensen kijken er van op. Ik vind het wel cool.”
ERIC PHILIPPE
Kwaliteit boven kwantiteit!
Dennis Verboven
Wanneer is een album compleet? Als er prachtige muziek opstaat, er nagedacht is over de teksten en er gesleuteld is aan een prima geluid? Natuurlijk mag ook de hoes niet vergeten worden. In tijden waarin nieuwe media als de ceedee, het internet en de minidisc het vinyl allang ingehaald hebben, wordt dat aspect vaak vergeten. Tekenaar Eric Phillipe (ontwerper van CD-hoezen van o.a. Rhapsody, Riot en Gamma Ray) betreurt dat. Hij is een voorvechter van mooie, tot in de details uitgewerkte hoezen.
AVALON
EAST MEETS WEST
Gerd Jan Vleugels
„Het is fantastisch om met verschillende nationaliteiten in één band te spelen. Iedereen brengt door zijn achtergrond andere invloeden mee”, aldus gitarist Sebastian Eder van het Duitse Avalon. Het is volgens hem de uit Sri Lanka afkomstige zanger Chitral Somapala die verantwoordelijk is voor de oosterse inslag op ‘Eurasia’. Een gesprek over de ontmoeting van Oost en West.
VOODOO HILL
Michel van de Moosdijk
Dario Mollo houdt van klassieke hardrock en Deep Purple. Zoveel maken zijn twee verschenen platen ‘The Cage’ (onder de naam Mollo/Martin) en ‘Voodoo Hill’ wel duidelijk. Toch kun je beide CD’s niet omschrijven als oubollig. Weliswaar gebruikt Mollo wat ouderwetse songstructuren, maar door een eigentijdse productie (door hem zelf verzorgd) klinkt alles fris en ‘modern’.
RAINMAKER
Michel van de Moosdijk
Ze zijn er gelukkig nog; CD’s die zich meteen profileren als topper in het genre. Vanaf het moment dat ik de gelijknamige CD van Rainmaker (voor recensie zie elders in dit blad) hoor weet ik het al. Dit is gewoon kwaliteit. Het internet maakt al snel een verbinding tussen ondergetekende en multi-instrumentalist Tommy Denander, die ook al de dragende kracht blijkt te zijn achter de formatie Prisoner (zie Aardschok 6/2000). Denander is aangenaam verrast door de aandacht uit Nederland.
ROSE TATTOO
TERUGKEER VAN DE UNDERDOGS
Ron van Hal
De naam Rose Tattoo heeft al vele jaren een magische klank. De Australische band rondom zanger Angry Anderson en slide-gitarist Pete Wells heeft vanaf 1986 geen platen meer gemaakt, maar iedereen spreekt met respect over de groep. Na de CD ‘Beats From A Single Drum’ (1986) heeft Rose Tattoo zo nu en dan opgetreden. Zo kwam de band speciaal weer bij elkaar toen Guns N’ Roses door Australië toerde en er op stond dat Rose Tattoo het voorprogramma zou verzorgen. Verleden jaar toerde de formatie door Duitsland op verzoek van Böhse Onkelz. En eerder dit jaar was de band de grote verrassing op Wacken Open Air, waar de opnamen zijn gemaakt die op de onlangs verschenen live-dubbelaar ‘25 Ta Life’ staan. Alvorens Angry Anderson aan het woord te laten vatten we de historie kort samen.
SCARIOT
BLIK IN DE TOEKOMST
Ron van Hal
Leuk is dat. Wil je naar aanleiding van de prima debuut-CD ‘Deathforlorn’ een nieuwe nog onbekende Noorse metalband voorstellen in Aardschok, blijkt in de tussentijd viervijfde van die band alweer te zijn vertrokken. Gelukkig is gitarist/ songwriter Daniel Olaisen er in geslaagd om Scariot in leven te houden.
OVERKILL
VERANDERING ALS MEEST CONSTANTE FACTOR
Robbie Woning
In een metalscene die floreert dankzij zorgvuldig geregisseerde reünies, krijgen de echte harde werkers niet altijd de aandacht die ze verdienen. Volhouders als Overkill bijvoorbeeld. Een band die sinds 1986 de ene na de andere pure metal-CD afleverde, zelfs in zijn ‘major-dagen’ zijn oorspronkelijke geluid redelijk trouw bleef en met albums als ‘Necroshine’ en ‘From The Underground And Below’ al jaren geleden aan een tweede jeugd begon. Na de verrassende cover-CD ‘Coverkill’, bracht de band vorige maand onder de titel ‘Bloodletting’ opnieuw een tijdloos en veelzijdig metalalbum uit. Een goede reden om de band tijdens zijn voorbereiding op de Europese toer met Halford eens lastig te vallen.
TAD MOROSE
TERUG AAN HET METALFRONT
Liselotte Hegt
De Zweedse power metalformatie Tad Morose is zo’n drie jaar uit beeld geweest, maar is nu keihard terug met de nieuwe, vijfde CD ‘Undead’. Ter voorbereiding van dit interview surf ik naar de website van de band, maar die blijkt al ruim twee jaar niet meer te zijn bijgewerkt. Onder de icoon ‘hot news’ staat een interessante opmerking: ‘We schrijven nieuw materiaal voor een album. Als die ergens in het voorjaar van 1998 wordt uitgebracht, dan zijn we erg verrast’. Een zeer opgetogen Christer Andersson, de enige overlevende van de originele line-up, hangt aan de telefoon en ik confronteer hem maar gelijk met deze uitspraak.
MOLLY HATCHET
Cultuurbewakers
Michel van de Moosdijk
Na een stilte van een kleine zeven jaar klopt Molly Hatchet ergens in 1996 weer op de deur met de CD ‘Devil’s Canyon’. Daarop is voor het laatst zanger Danny Joe Brown te horen. Wegens suikerziekte haakt hij tijdens de CD-opnamen definitief af, maar haalt nog wel zijn eigen stand-in Phil Mc Cormack binnen. Die blijkt beperkte capaciteiten te hebben. Toch is het daaropvolgende album ‘Silent Reign Of Heroes’ verbazingwekkend sterk. En ook op het een maand geleden verschenen ‘Kingdom Of XII’ klinkt Molly Hatchet imponerend. De gebreken van Mc Cormack worden aardig gecamoufleerd met flink wat achtergrondzang. ‘Kingdom Of XII’ is voor Molly Hatchet-begrippen zelfs erg afwisselend. Naast de bekende vrolijke stampers en de lange, epische nummers met de voor het southern rockgenre typische gitaarduels, blijkt de band ook heel subtiel voor de dag te kunnen komen. „Angel In Dixie” zou de band wel eens in de Amerikaanse country charts kunnen brengen, terwijl „Gypsy Trail” scheurende gitaren combineert met opwindende vioolpassages (!). Daarnaast is er een fraaie, akoestische bewerking te horen van de stokoude song „Edge Of Sundown”, een nummer met een historie. Gitarist Bobby Ingram reageert verbaasd als ondergetekende de originele versie blijkt te kennen. Het origineel staat op de plaat van de Danny Joe Brown Band uit 1981, waar heel toevallig ook ene Bobby Ingram en ene John Galvin (de toetsenist van Molly Hatchet) in speelden.
PAIN OF SALVATION
Pijnlijke Schuldvragen
Gerd Jan Vleugels
Zowel op progrock- als progmetalgebied is Zweden toonaangevend in de wereld en komen twee van de beste bands uit beide genres uit dat land. De progmetallers van Pain Of Salvation hebben zojuist hun derde conceptalbum uitgebracht: een enerverend eerste deel van een tweeluik. Zanger/gitarist Daniel Gildenlöw praat aan de vooravond van hun tweede Europese toer over ‘The Perfect Element‘.
LIZZY BORDEN
Terug na tien jaar
Robert Haagsma
Oude, bijna vergetengroepen die weer bij elkaar komen, het virus raast nog steeds door Amerika en maakt telkens weer nieuwe slachtoffers. Het meest recente is Lizzy Borden, een band uit Los Angeles rond de gelijknamige zanger. Lizzy Borden verdween eind jaren tachtig uit het beeld, maar herrees onlangs uit de vroegtijdige dood. De zanger hoopt met de nieuwe plaat ‘Deal With The Devil’ zowel oude als nieuwe fans aan te spreken. „Ik hoor van diverse kanten dat deze plaat hard nodig is”, aldus Lizzy zelf.
PRO-PAIN
DE OUTCASTS VAN DE HARDCORESCENE
Onno Cro-Mag
In 1993 werd vriend en vijand verrast door het debuutalbum ‘Foul Taste Of Freedom’ van Pro-Pain. Na deze CD was de formatie niet meer weg te denken uit zowel de hardcore- als metalscene. Het doel van zanger/bassist Gary Meskill (ex-Crumbsuckers) was geslaagd. De opvolgers ‘The Truth Hurts’, ‘Contents Under Pressure’, ‘Pro-Pain’ en ‘Act Of God’ zorgen voor een wereld-wijde erkenning. De band heeft in totaal al meer dan 500.000 CD’s verkocht. Wie denkt dat Pro-Pain ingeslapen is, wordt meedogenloos afgestraft met het album ‘Round 6’. Het is niet alleen de beste, maar ook nog eens de agressiefste CD tot nu toe. Gary Meskill lijkt anno 2000 alles onder controle te hebben en verdient, evenals zijn metgezellen, het grootste respect. Want welke band weet na vijf CD’s nog zo te knallen.
SX-10
hiphop passé
René Vanes
Dan weer wel in Cypress Hill, dan weer niet. De reserve-rapper Sen Dog heeft het wel zo’n beetje gehad met de uitvoerders van „Rock Superstar”, waarvan Sen een van de initiators is. Hij geeft de voorkeur aan zijn eigen project en aan zijn eigen voorliefde voor rockmuziek, ver verheven boven hiphop.
SWINGIN’ UTTERS
Oude fans weer tevreden
Onno Cro-Mag
Na de split mini-CD met Youth Brigade is er dan het nieuwe Swingin’ Utters-album ‘S/T’. Veel fans van het eerste uur klaagden over het lage punkgehalte van de vorige CD ‘Five Lessons Learned’, maar worden nu gerustgesteld. Johnny Bonnel (zang) is de spreekbuis van de band, maar weet ook nog genoeg tijd vrij te maken voor zijn project Filthy Thieving Bastards. Daarvan komt binnenkort op TKO Records een CD uit.
MXPX
Gerrit Bremer
Het valt niet altijd mee je te handhaven binnen een punkpopwereld waar het seks, drugs en rock-‘n-roll stigma nog steeds als een ultieme cultuuruiting geldt, en waarin de bands met de grootste bekken veelal de dienst uitmaken. MxPx heeft andere uitgangspunten. Dit drietal uit het slaperige kuststadje Bremerton in Washington zit weliswaar dik onder de tatoeages en maakt pakkende punkrock, maar is daarnaast overtuigd christen en behept met een gezonde interesse in het wel en wee van de medemens.
BOMBSHELL ROCKS
Onno Cro-Mag
In 1998 verschijnt de mini-CD ‘Underground Radio’ en al vlug wordt Bombshell Rocks een bekend bandje bij de punk- en oi-liefhebber. Een jaar later komt de debuut-CD ‘Street Art Gallery’ uit en raakt zelfs Amerika geïnteresseerd in deze Zweedse formatie. De combinatie van Engelse en Amerikaanse punk klinkt niet alleen goed, maar is vooral bijzonder professioneel uitgevoerd. Na vele optredens binnen Europa en Amerika is de band hard op weg om Europa’s beste exportproduct te worden, want de nieuwe CD ‘Cityrats & Alleyrats’ behoort tot de top van dit genre. Zanger Marten is zelf ook verbaasd over het succes.
CRYPTOPSY
René Veerkamp
Hoewel het Canadese Cryptopsy ons al sinds 1994 bestookt met een uitstekende portie brute death metal is het toch vooral het in 1998 verschenen meesterwerk ‘Whisper Supremacy’ waar de band haar huidige status aan ontleend. Het was dus geen geringe opgave om dit album te evenaren dan wel te overtreffen. Het nieuwe album ‘And Then You’ll Beg’ voldoet aan de gewekte verwachtingen en laat wederom horen waarom deze heren tot de absolute top in het genre behoren. De CD klinkt wat minder bruut, maar door de verbijsterend heldere productie is werkelijk ieder detail te horen. Sommige interviews hebben het karakter van een wat saai vraag en antwoord-spelletje. Met gitarist Jon Levasseur vergeet je bijna dat je een interview zit te doen.
SETH
René Veerkamp
Bij Frankrijk denk je niet gelijk aan black metal. Toch bestaat daar een behoorlijk grote scene en komen er uit dat land de laatste tijd steeds meer interessante bands tevoorschijn die onze aandacht verdienen. Anorexia Nervosa is zo’n band, maar ook Seth heeft met ‘The Excellence’ een uiterst interessante CD afgeleverd die het doorsnee debuut ‘Les Blessures De l’Ame’ snel doet vergeten. Acht Noors aandoende kwaliteitsongs vullen de CD en de vette en uitstekende productie zorgt ervoor dat alles lekker smerig uit de speakers knalt. Een niet onbelangrijk gegeven is verder nog dat heren als Fenriz (Darkthrone) en Destroyer (Nocturnal Breed) nog hebben meegeschreven aan de teksten van deze band. Aan gitarist Heimoth vraag ik waarom er zo’n enorm kwaliteitsverschil bestaat tussen het debuut en de nieuwe CD.
DYING FETUS
René Veerkamp
Met ‘Destroy The Opposition’, de vierde volledige CD van deze Amerikaanse death metalband, wordt vrijwel alles wat er rondloopt op dit gebied finaal de grond ingespeeld. Een lange introductie lijkt mij daarom overbodig. Als ik zanger en bassist Jason Netherton vertel dat de nieuwe CD wat mij betreft één van de beste death metal-CD’s van het jaar genoemd mag worden, reageert hij verheugd.
USURPER
The X-files
Erik Westerveld
Met ‘Necronemesis’ bracht Usurper onlangs zijn derde volledige CD uit. Op de voorgangers liet deze old school death metalband al horen het nodige in zijn mars te hebben, maar met dit nieuwe album bewijst het viertal uit Chicago tot de absolute top in het genre te behoren. Alles klopt gewoon aan ‘Necronemesis’, de songs zijn ijzersterk en zitten vol variatie en ook de productie is in één woord uitstekend. Gitarist en songwriter Rick ‘Scythe’ Sprague is zelf ook uiterst tevreden over de nieuwe CD en steekt dat tijdens dit telefonische interview niet onder stoelen of banken.
CARNAL FORGE
René Veerkamp
Nu de grote black metalstorm wat is gaan liggen en veel van die Dark Tranquillity-klonen zich een Hammerfall-pak hebben laten aanmeten is er in Zweden weer ruimte om andere dingen te gaan doen. Dankzij bands als The Haunted, Darkane en Soilwork krijgt het thrashgenre weer nieuwe impulsen en het zal ongetwijfeld niet lang meer duren voordat we weer doodgegooid worden met stapels trendvolgers. De mannen van Carnal Forge kunnen dan in ieder geval zeggen dat ze er in 1998 al bij waren met hun spetterende debuut ‘Who’s Gonna Burn’. Het kleine War-label is ingeruild voor het grote Century Media en met ‘Firedemon’ heeft de band opnieuw een dijk van een CD afgeleverd. Door het inbrengen van wat meer mid-tempo stukken is meer variatie aangebracht, maar hier en daar heeft de band zelfs nog aan snelheid gewonnen. Deze conclusie wordt beaamd door gitarist Jari Kuusisto.
THE RAVENOUS
Erik Westerveld
metalgebied. Verantwoordelijk voor dit wel erg brute schijfje is The Ravenous, een band bestaande uit drie veteranen op death/thrash/black metalgebied, en wel Chris Reifert (Autopsy, Abscess), Killjoy (Necrophagia) en Dan Lilker (o.a. S.O.D. en Brutal Truth). Om meer te weten te komen over de achtergronden van dit zieke project (titels als „Orgy In Dog’s Blood” en „Dead, Cut Up And Ready To Fuck” mag je toch wel ziek noemen) wilde ik eigenlijk graag praten met Chris Reifert. Dat was echter niet mogelijk en daarom moest ik genoegen nemen met een bondige e-mail van bassist Dan.