The Wisdom of Hindsight – Het titelnummer van de e.p. Het is waarschijnlijk het meest progressieve nummer van de e.p. met heel veel tempowisselingen en dergelijke. Ik liep al heel lang met deze titel rond. Het gaat over het achteraf bekijken van zaken. Het draagt een beetje een ‘be careful what you wish for’ boodschap met zich mee. Hoewel het nummer geen hapklare brok is, is het toch tot een live-favoriet uitgegroeid
Eigenlijk past dit nummer wel een beetje bij deze dag. Al vanaf het moment dat ik te horen kreeg dat A New Dawn op Rotorock zou spelen had ik eigenlijk mijn twijfels. Past deze band wel bij de line-up van Rotorock? Rotorock is nu niet echt het grootste festival van Zuid Holland en beschikt zeker niet over het ruimste budget. En dan begin ik nog niet over de concurrentie in de regio: Berghpop in Noordwijk en Wantijpop in Dordrecht op dezelfde dag. Ook wat Rotorock verder aan muziek te bieden heeft is niet te vergelijken met de muziek van A New Dawn. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Rotorock is verbonden aan ‘De Rotonde’, een zaaltje in Berkel en Rodenrijs. Deze gemeente ligt in het niemandsland tussen Zoetermeer, Den Haag en Rotterdam. De eerste editie van Rotorock was eind jaren negentig. Ik had al van te voren de speeltijden van The Machine en A New Dawn doorgekregen, dus die bands zou ik gegarandeerd zien maar om een reden die alleen de organisatie van Rotorock kan vertellen vond men het niet nodig om een programma met de speeltijden op de website te zetten. Handig…
Ik kwam dus een half uur voor het begin van het optreden van The Machine op het veld, net op tijd om het laatste nummer van The Shackles te horen. Sunday Bloody Sunday van U2! Best wel apart om dat nummer te horen met een zangeres. En het klonk nog goed ook. Maar ja, alles klinkt goed nadat je in 2005 Sunday Bloody Sunday in de Amsterdamse galmbak heb gehoord. Ik ben dus benieuwd naar wat ik verder nog gemist hebt. Wat ik dus ook niet heb gezien zijn de optredens van Waardeloos uit Boskoop en I Wannabee and the Wannabees. Mijn excuses hiervoor.
Het festivalterrein ligt naast ‘De Rotonde’. Men verwacht niet zoveel bezoekers want de beschikbare ruimte inclusief back stage gedeelte past met gemak in bijvoorbeeld de Heineken Music Hall. En dan hoe je nog ruimte over. Een vrachtwagen trailer dient als podium en als fotograaf zijnde begin ik mij al zorgen over het feit dat er maar een paar spotlights hangen. Dat wordt dus lastig foto’s maken vanavond. Het is ook erg rustig. Gisteren werd Zuid Holland geteisterd door een wolkbreuk en onweersbuien. Wat dat betreft heeft de organisatie nog geluk gehad. Voor vandaag was ook slecht weer voorspelt en dat kan de reden zijn waarom de mensen wegbleven.
The Machine zag ik bijna anderhalve maand geleden voor het eerst in de Lexnoise in Dordrecht. De band bestaat uit Davy Boogaard op drum, Eduard de Jager op bas en David Eering als zanger en gitarist. Hun muziek klinkt als lekere jaren zeventig hard rock en zou het goed doen op bijvoorbeeld het Roadburn Festival. Goede muziek dus voor een bloedhete dag tijdens een festival in Texas, 1975, maar niet met motregen voor een mager publiek. Jammer.
Een groter verschil tussen The Machine en BSE (jawel, de gekke koeienziekte!) is niet mogelijk. Ik was al van te voren door deze band gewaarschuwd dat ze van elk optreden een rotzooitje maken – bier en hooi hoort respectievelijk in de magen van het publiek en het vee te belanden en niet over het publiek heen. Gelukkig ben ik wat dat betreft al aardig wat meegemaakt. Zo stond ik al eens te dicht bij de vuurspuugakt van de meiden van Goddess of Desire en het varken van Chainsaw heb ik ook al een keer over mij heen gehad. Hoe kun je de muziek en podium presentatie van BSE het beste omschrijven? Een op hol geslagen Green Jellÿ gekruist met bezopen Oud Hollandsche Boeren misschien. Lekkere Nederlandstalige feestmuziek. Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren kan beter niet langs komen bij een optreden van BSE want er werden heel wat pluchen koeien mishandeld ( Koeballen?). Nu ik het er toch over heb: een van de koebeesten werd ook onzedig behandeld door de zanger dus minister Hirsch Ballin van justitie kan ook beter thuisblijven. De toeschouwers werden belaagd door de veldknechten van BSE. En na afloop was het inderdaad een bende op het terrein. Benieuwd wie dat gaat schoonmaken de volgende dag.
Van al dat rennen en koeballen krijgt een mens honger en zo kom ik op een van de minpunten van Rotorock: er is geen eten te krijgen. Een festival zonder broodjes mosterd, half om half hamburgers (zwart van buiten, rauw van binnen) of kleffe pizzapunten waarvan het beleg zo je keel in glibberd en de rest nog goed bruikbaar is als sandaal! Met de keuken van De Rotonde tot je beschikking is het toch wel mogelijk om belegde broodjes of zo te serveren? Nodig dan de lokale loempiaboer uit bijvoorbeeld. Een gemiste kans, vooral als je bedenkt dat het toch wel een kwartier lopen is naar de dichtstbijzijnde snackbar.
Bound in Blood, een band uit Boskoop – maakt hardcore in de stijl van hun grote voorbeelden zoals Madball. Voor een moshpit hoefde je in ieder geval niet bang te zijn op een half leeg grasveld (de moshpit kwam ruim twee uur later). De muziek zat in ieder geval goed in elkaar en ik zie liever dit dan die importbandjes uit de VS van A die heel erg boos zijn omdat ze niet genoeg zakgeld van hun rijke pa krijgen. Het is mij alleen een raadsel waarom Bound in Blood een kwartier voor het einde van hun tijd ophouden met spelen. Kort en krachtig dus!
Bij Deliberate Jeopardisation (dat is pas een bandnaam) moet ik de hele tijd aan Textures denken, maar dan zonder dat maniakje achter het keyboard. Ze zetten een goede set neer maar het duurt tot het laatste nummer dat het publiek echt los gaat.
Binnen, in de Rotonde zelf zou ‘Op Sterk Water’ zo rond deze tijd een cabaret voorstelling geven. Zou, want ik heb dat niet gecontroleerd. Het zou ook niet echt in een Aardschokrecensie passen.
A New Dawn is de headliner vanavond. Voor de bandleden moet het ook even schrikken zijn toen ze vanmiddag het veld opkwamen en David, de manager, ziet er ook vrij zenuwachtig uit. Het is tenslotte het eerste openlucht optreden van A New Dawn. Tegen alle verwachtingen in begint het terrein nu wel vol te lopen. Of het publiek heeft eindelijk doorgekregen dat het voorspelde slechte weer zich vanavond niet meer laat zien of men komt alleen vanwege A New Dawn. Mijn indruk is het laatste. Voor de fotografen onder ons: het licht in de trailer is zo slecht dat er een geheel nieuwe taal voor bedacht zou moeten worden. Alle spotlights staan van achter de bandleden op het veld gericht en dat geeft soms het effekt van een javaans poppenspel.
De Rotorock organisatie had een half uur gereserveerd voor het ombouwen maar A New Dawn gaat daar ruim overheen. Het was tenslotte de meest veeleisende band die dag.
Vandaag zie ik ook achtergrondzangeres Suzanne voor het eerst aan het werk. De laatste keer dat ik A New Dawn op volle oorlogssterkte op het podium zag was in maart in Utrecht met Josta als achtergrondzangeres. Het betekend wel dat het nu proppen is op het podium met zes personen. Ook staat de drumkit van Peter heel ongebruikelijk in de linkerhoek van de trailer.
Wanneer de band begint met hun show is de schemering overgegaan in duisternis en dat past wel bij de muziek (maar niet bij de bandnaam). A New Dawn speelt dezelfde set als in de Gonz maar met de zang van Suzanne erbij hoor je duidelijk dat veel nummers niet zonder achtergrondzang kunnen en dat werd bij de optredens in de Musicon en de Gonz wel een beetje gemist. Leadzangeres Sanne is ook niet te beroerd om Suzanne naar voren te laten komen (Josta stond altijd een beetje achteraf in een hoekje) en dat bewijst alleen maar dat Sanne genoeg zelfvertrouwen heeft als frontvrouw. Overigens is de manier waarop A New Dawn met een leadzangers en een achtergrondzangeres werkt wel een beetje vergelijkbaar met Stream of Passion (En Arjen Lucassen is net zo’n gitaarfreak als Elbert)
Monica bewijst met haar traditionele gruntwedstrijdje dat ze nog steeds de beste is in wat ze doet (laag en diep, niet te verwarren met de ranzige thrashreutel van Krisz van Izegrim) Halverwege de set maakt A New Dawn nog een primeur mee: de eerste moshpit! Of zou dat komen door de paar verdwaalde punkers die nog op het terrein rondzwerven?
Natuurlijk verwacht het publiek een toegift en die was er ook wel gekomen zonder de geforceerde tussenkomst van de presentator van Rotorock. Helaas slaat bij de toegift het noodlot toe voor Willem. Door materiaalproblemen moet hij vroegtijdig afhaken. Dat moet voor hem best wel een tegenvaller zijn na een geslaagd optreden.
Het optreden van A New Dawn maakte dus een hoop goed die dag en was dus terecht de headliner. De Rotorock organisatie moet ook heel dankbaar zijn dat het weer meewerkte. Wel had men wat meer aandacht aan het programma kunnen besteden. Het was rommelig, met te weinig samenhang tussen de bands zodat je als potentionele toeschouwer niet echt werd overgehaald om langs te komen.