ALICE IN CHAINS
Black Gives Way To Blue
Virgin/EMI
www.myspace.com/aliceinchains
Robert Haagsma
85
Er zullen dit jaar weinig platen met zoveel argwaan tegemoet getreden worden als ‘Black Gives Way To Blue’ van Alice In Chains. Hoe durft de band immers door te gaan na de dood van zanger Layne Staley in 2002? Het antwoord is wat mij betreft heel simpel: waarom niet? Is het de achtergebleven muzikanten door een ongeschreven wet verboden om ooit nog iets met de band en zijn geweldige oeuvre te doen, nadat Staley op een bijna achteloze wijze zijn leven weggooide? Natuurlijk was zijn rol in Alice In Chains immens, maar Staley domineerde de band niet zoals Kurt Cobain dat in Nirvana deed. Minstens zo belangrijk was de positie van zanger en gitarist Jerry Cantrell. En die besloot een paar jaar geleden de band weer nieuw leven in te blazen. Alice In Chains gebruikte tijdens de sporadische optredens aanvankelijk gelegenheidszangers. Inmiddels wordt de band aangevoerd door de permanente frontman William DuVall. Hij maakt zijn debuut op ‘Black Gives Way To Blue’; de eerste studioplaat sinds het titelloze album uit 1995. Het is eigenlijk vanaf de eerste tonen een feest van de herkenning. Het majestueuze geluid waar de band ooit patent op had, staat er weer. ”All Secrets Known“ bevat alles wat Alice In Chains zo bijzonder maakt: galmend gitaarwerk, slepende tempo’s en bijna psychedelisch aandoende meerstemmige zang. En minstens zo belangrijk: Alice In Chains klinkt bevlogen, als een band die zich opnieuw moet bewijzen. Het is het perfecte begin van een album dat nog veel meer moois bevat. Zoals ”Check My Brain“, een van de beste rocksongs die ik in tijden gehoord heb. Van (opnieuw) de zang tot de geweldige opbouw van het nummer. Wie nu nog twijfelt aan het bestaansrecht van Alice In Chains moet zijn oren laten nakijken. Een rustig moment biedt ”When The Sun Rose Again“, waarin eens te meer te horen is dat DuVall in details een andere zanger is dan zijn voorganger, maar perfect past in het geluid van Alice In Chains. De CD is extra bijzonder dankzij de teksten. In diverse songs blijkt dat de band allerminst de ogen sluit voor het getroebleerde verleden. Er klinkt spijt en verdriet in door, maar ook hoop op een nieuwe, betere toekomst. Vooral ”Your Decision“, dat gaat over het verwerken van pijn en kiezen voor het leven, is daar een aansprekend voorbeeld van. Het proces dat de band doormaakte wordt ook aangrijpend bezongen in het titelnummer, waarin Elton John te horen is op piano. Alice In Chains zal zich tijdens het maken van ‘Black Gives Way To Blue’ ongetwijfeld bewust geweest zijn van de argwaan en verwachtingen van de buitenwereld. De band mag alleen afgerekend worden op de artistieke kwaliteit van dat resultaat. En daar is helemaal niets op af te dingen. Sterker nog: de door velen afgeschreven formatie heeft met ‘Black Gives Way To Blue’ zelfs een van de beste rockplaten van 2009 afgeleverd.