10xEremetaal Januari/Februari 2012

4 januari 2012 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Januari/Februari 2012

 

 

BEYOND THE BRIDGE

The Old Man And The Spirit

Frontiers/Rough Trade
www.beyondthebridge.net/content
Liselotte Hegt
80

Het Duitse zevental Beyond The Bridge heeft een paar jaar aan ‘The Old Man And The Spirit’ gewerkt en het resultaat is er naar. Alle instrumenten en vocalen komen goed tot hun recht en de nummers zijn dynamisch en goed uitgewerkt. De virtuositeit aan gitaar- en keyboardspel staat goed in verhouding en liefhebbers van symfonische en progressieve metal hebben met dit album een muzikaal avontuur in handen dat de moeite waard is om een keer te ondernemen. De elf tracks zijn overwegend lang en de vele instrumentale secties worden met vuur en passie uitgevoerd. De songs zijn opbouwend en de details en het verhalende karakter geven aan dat we hier te maken hebben met een conceptueel album dat vocaal overtuigend wordt vertolkt door zangeres Dilenya Mar en zanger Herbie Langhans. Het album kent complexiteit, euforie, melancholie en fraaie tegenstrijdigheden, zoals bijvoorbeeld te horen is in “Doorway To Salvation”. Of neem het rustige “A World Of Wonders”: mooi gezongen door Dilenya, dat weer haaks staat op de grillige opener “The Call”. Het nummer “Where the Earth And Sky Meet” klinkt zelfs als een onderdeel van een rockopera. De band sluit met “All A Man Can Do” het album in grote gebaren af. Als je je aangetrokken voelt tot de steekwoorden uit deze recensie, ga dan zeker een keer proeven.

ARENA

The Seventh Degree Of Seperation

Verglas/Bertus
www.myspace.com/arenaatverglas
Liselotte Hegt
90

Het Britse Arena bedient zijn trouwe schare fans al jaren met prima albums, maar de laatste is alweer uit 2005 (‘Pepper’s Ghost’). De fans hebben lang moeten wachten op een opvolger, maar ‘The Seventh Degree Of Seperation’ zal beslist in de smaak vallen bij liefhebbers van progressieve, symfonische rockmuziek. Allereerst is het een conceptalbum, waarmee de luisteraar het laatste uur van het leven en het eerste uur van de dood beleeft. Een niet al te vrolijk thema, zoals de sfeer in het slepende “The Ghost Walks” laat horen, maar het blijkt wel stof voor een boeiende muzikale reis te zijn. Nieuwbakken zanger Paul Manzi mag geheel in zijn eentje de aftrap geven tijdens de eerste 25 seconden van opener “The Great Escape”, waarna een song met een heerlijke drive en een naargeestige sfeer tevoorschijn komt. Na het beluisteren van de eerste paar songs kan al geconcludeerd worden dat de zangcapaciteiten van Manzi zeer goed aansluiten bij het werk van Arena. Het geheel krijgt zelfs een bijna musicalachtige feel, luister maar naar het mooie en gevoelige “What If?”. De dertien tracks vloeien naadloos in elkaar over en de composities zelf zijn, hoe kan het ook anders, weer zorgvuldig in elkaar gesleuteld met een geluidenpallet dat het geheel van een meer dan aangename sound voorziet. Progliefhebbers komen ruimschoots aan hun trekken met een variëteit aan goed opgebouwde dynamiek, zonder onnodige langdradige zijsprongen te nemen, en uitgekiende melodieën die op zijn tijd lekker stevig klinken. Alle instrumenten sluiten goed op elkaar aan, het uitstekende gitaarwerk van John Mitchell is subliem ingebed en het subtiele samenspel met toetsenist Clive Nolan is natuurlijk een van de kenmerken van Arena’s succesformule. Verder is het schijfje in zeer fraai en sfeervol artwork verpakt en de ‘special edition’ bevat ook nog eens een door de band zelf in elkaar geknutselde DVD van vijftig minuten. Geen hoogstaande kwaliteit, maar de diehard fans wordt wel een blik gegund in de thuisstudio’s van de bandleden en ze kunnen zien hoe de bandleden afzonderlijk hun opnamekunsten uit de doeken doen.

BIOHAZARD

Reborn In Defiance

Nuclear Blast/PIAS
www.facebook.com/Biohazard
Robert Haagsma
78

In 2008 werd bekendgemaakt dat Biohazard terug zou keren in de originele samenstelling. Dat was goed nieuws. In de bezetting van Evan Seinfeld (zang, bas), Bobby Hambel (gitaar), Billy Graziadei (gitaar) en Danny Schuler (drums) had het kwartet uit New York begin jaren negentig immers geschiedenis geschreven door uit metal, hardcore en hiphop enorm opwindende muziek te destilleren. Het verhaal mag als bekend verondersteld worden: bezettingswisselingen maakten de band vleugellam. Een veranderende tijdgeest deed de rest, hoezeer de band soms ook probeerde zich aan te passen. De afgelopen jaren is gewerkt aan ‘Born In Defiance’. Na enige vertraging moet het album op 20 januari verschijnen. Vooral de eerste helft van de CD is een verademing. Biohazard klinkt ontketend in songs als “Vengeance Is Mine” en “Reborn”. Het is werk dat herinnert aan de glorieuze tijden van twintig jaar geleden. Vooral Seinfeld bijt lekker fel van zich af, zoals in “Countdown Doom”, waarin de politieke bevlogenheid van de band duidelijk doorklinkt. Na al het geweld van het eerste half uur, zakt de boel op de rest van de CD echter wat in. “Vows Of Redemption” is een tergend traag nummer. Dat geldt ook voor “You Were Wrong”. Het lijkt er op of de zangstem van Seinfeld niet lekker klinkt bij langzamer werk. Het album eindigt ook nog eens met het ingetogen instrumentale nummer “Season The Sky”. Stemmig, maar een nachtkaarsje is er niets bij. Vooral de eerste helft van ‘Reborn In Defiance’ laat echter horen dat Biohazard echt terug is. Of beter: was. Want Seinfeld heeft nog voor het verschijnen van de CD zijn biezen alweer gepakt.

THE 11TH HOUR

Lacrima Mortis

Napalm/Rough Trade
www.myspace.com/11thhourdoom
Martijn Busink
83

The 11th Hour begon als een schip met twee duizendpoten aan het roer, beiden veteranen in de death metalscene. Rogga Johansson, van onder andere Demiurg, Paganizer en Ribspreader, en Ed Warby, die we als landgenoten allemaal wel kennen van Gorefest en Hail Of Bullets, maar ook Ayreon. In 2009 debuteerden ze met het doomepistel ‘Burden Of Grief’. Aanvankelijk een studioproject, maar voor een eenmalig optreden op de Dutch Doom Days in Rotterdam verzamelde Warby een liveband om zich heen. Dat optreden smaakte naar meer want er volgden meer optredens en bij deze dus ook een tweede album. Johansson moest wegens gezondheidsredenen verstek laten gaan, Pim Blankenstein (Officium Triste) was al deel van de liveband, dus logischerwijs verzorgt hij de grunts. Al het overige is door controlfreak Ed Warby toch weer zelf gedaan. De muziek is een logisch vervolg op het debuutalbum: massief riffwerk, sterke melodielijnen, grimmige momenten waar de deathgrunt opduikt en wat intiemere intermezzo’s. Uitstekend luisterbare, maar niet uitzonderlijk originele doom, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Isole, While Heaven Wept en Swallow The Sun, dus geschikt voor een breed publiek.

CRIPPLED BLACK PHOENIX

(Mankind) The Crafty Ape

Cool Green/Mascot/Bertus
www.myspace.com/crippledblackphoenix
Patrick Lamberts
90

Crippled Black Phoenix, het geesteskind van Justin Greaves (voormalig drummer Iron Monkey, Electric Wizards en andere), komt een jaar na ‘I, Vigilante’ met een vijfde studioalbum. En de inspiratiekraan stond wijd open, want ‘(Mankind) The Crafty Ape’ is een dubbelaar geworden. Op een Ayreon-achtige manier verzamelde Greaves voor elk van zijn langspelers allerlei artiesten bij elkaar. Dit keer doen onder anderen toetsenist Mark Ophidian en zangeres Belinda Kordic (Killing Mood) mee. De groep heeft muziek geschreven waar de bandleden van The Devil’s Blood, Long Distance Calling en Pink Floyd samen naar zouden kunnen luisteren. Compromisloze postrock, met elementen van progrock en jarenzeventighardrock in de stijl van Led Zeppelin, inclusief een rauwe, ongepolijste sound. Door “The Heart Of Every Country” en “A Letter Concerning Dogheads” word je regelrecht naar de dagen van Pink Floyds “Echoes” gezogen. Maar het referentiekader is veel breder: de vrouwelijke vocalen en koortsachtige opbouw van “Get Down And Live With” doen aan The Devil’s Blood denken en de bluesrock in “Release The Clowns” klinkt zo vuig als een duel tussen Shaking Godspeed en Automatic Sam. Ook fluiten en folky melodieën ontbreken niet en fans die het experiment van de nieuwste uitgaven van Steven Wilson en Opeth waarderen zullen ook met dit album uit de voeten kunnen. ‘(Mankind) The Crafty Ape’ is een canon van bezwerende rockmuziek op twee schijfjes. Het dubbelalbum verschijnt op 30 januari. Dat betekent dat ik voor het einde van 2011 waarschijnlijk al de eerste release voor mijn jaarlijstje van 2012 te pakken heb. Geweldig!

LAMB OF GOD

Resolution

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/lambofgod
Robbie Woning
85

De CD ‘Wrath’ markeerde ruim twee jaar een positieve koerswijziging voor Lamb Of God. Het album klonk stukken organischer, rauwer en meer live dan zijn steriele voorganger ‘Sacrament’ en heeft de band vooral in Europa de nodige extra waardering opgeleverd. Het is de mannen uit de Amerikaanse staat Virginia blijkbaar zelf ook goed bevallen, want ze leveren deze maand met ‘Resolution’ opnieuw een heerlijke rockende, bijna ongecompliceerde plaat af. Een CD met ballen, met agressie en met enorm effectieve beuknummers. Veel van de veertien tracks klinken als een goede mix van Pantera en Slayer in hun topdagen. De vette riffs, beukende drums en woeste zang denderen bijna onafgebroken uit je speakers. De uitvoering is strak zoals je van deze heren gewend bent. Er komen wel wat coole gitaarsolo’s voorbij, maar die zijn minder prominent in de muziek vertegenwoordigd dan voorheen. Een aantal tracks springt eruit vanwege het ultralogge gitaargeluid. Opener “Straight For The Sun” doet om die reden denken aan Black Sabbath. Ook “The Number Six” knalt eruit. Het bevat een geweldig refrein dat het ongetwijfeld live ook uitstekend zal gaan doen. Ook later op de CD komen met “Invictus” en “To The End” nog erg sterke nummers voorbij. Cool om te horen dat deze mannen op een zevende CD nog zo bevlogen en creatief uit de hoek kunnen komen.

LACUNA COIL

Dark Adrenaline

Century Media/EMI
www.myspace.com/lacunacoil
Anita Boel
87

Vanaf het debuut ‘In A Reverie’ (1999) volg ik het Italiaanse Lacuna Coil op de voet. Nooit heeft de band mij teleurgesteld. Ook het nieuwste album ‘Dark Adrenaline’ (releasedatum 24 januari) klinkt overtuigend. Kende de vorige CD ‘Shallow Life’ aardig wat verrassingen, ‘Dark Adrenaline’ is een degelijk album geworden dat vooral bij veel trouwe fans in de smaak zal vallen. Het bevat alles waarmee het succes van de band ooit is begonnen: pakkende rock/metalsongs, voorzien van de geweldige samenzang tussen zangeres Cristinia Scabbia en zanger Andreo Ferro. Lacuna Coil in topvorm, niets meer en niets minder Zo zie je maar weer, gewoon jezelf blijven, daar kom je het verste mee. Bovendien geeft het donkere sausje dat over dit album is gegoten, nog net even iets extra’s. Zelfs de stevig onder handen genomen R.E.M.-song “Losing My Religion” is geslaagd. Werd ‘Shallow Life’ vooral in Amerika een succes, ik verwacht dat ‘Dark Adrenaline’ ook het publiek in Europa weer wakker zal schudden.

NICKELBACK

Here And Now

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/nickelback
Metal Mike
75

Deze vier Canadezen bestoken ons al vele jaren met lekkere huisvrouwenrock. Lekker vanwege de vaak sexistisch getinte dubbelzinnige teksten en de mooie stem van Chad Kroeger. Ook ‘Here And Now’ staat er vol mee. Er moet wel gezegd worden dat er ook een aantal stevige hardrocksongs op staan. Zo draaien opener “This Means War”, het catchy “Bottoms Up” en het uptempo “Midnight Queen” regelmatig rondjes in mijn CD-speler. ‘Anspieltips’ voor de vriendin zijn de mierzoete ballad “Lullaby” en de tranentrekker “Don’t Ever Let It End”. Het moet gezegd, de familie Kroeger weet hoe radiohits te schrijven. Met “We Stand Together” en “Trying Not To Love You” komt de volgende platina schijf er alweer aan.

OPERA DIABOLICUS

&1614

Metalville/Bertus
www.myspace.com/operadiabolicus
Metal Mike
88

Opera Diabolicus is een project van de Zweden David Grimoire en Adrian de Crow. Met de nodige gastmuzikanten – onder anderen Snowy Shaw (Mercyful Fate), Niklas Isfedlt (Dream Evil) en Mats Levén (Krux) – en onder productionele leiding van Andy LaRocque (King Diamond) is een prachtig album samengesteld met theatrale, bombastische en donkere metal, die invloeden verraadt van Candlemass, Mercyful Fate, Crimson Glory en Nevermore. Dit alles komt al tot uiting in de dik tien miniuten klokkende opener “The Gates” en gaat zo door op de meesterwerkjes “Bloodcountess Bathory”, “Forbidden” en “Stone By Stone”. Elders in deze Aardschok lees je alles over mijn CD van de Maand die op 20 januari verschijnt.

PRIMAL FEAR

Unbreakable

Frontiers/Rough Trade
www.facebook.com/PrimalFearOfficial
Robert Haagsma
75

Primal Fear is een band die precies weet waar de schare fans op zit te wachten. De verwachting wordt met elke plaat dan ook keurig ingelost. Net als met de vorige negen studioalbums. Het grote voorbeeld is nog altijd Judas Priest. Van de akkoorden en de tempo’s tot de zang van Ralf Scheepers en de pakkende refreinen; de adoratie voor de Britse legende walmt er nog altijd van af. Alles wordt per plaat alleen wel beter uitgevoerd. De band is beter gaan spelen. Het voortschrijden van de techniek zal ook ongetwijfeld een rol spelen. Ook al maakt Primal Fear power metal volgens het boekje, de muziek heeft iets onweerstaanbaars. Van een meezinger als “Bad Guys Wear Black”, een geheide hit op de festivals van de komende zomer, wordt een mens nu eenmaal erg blij. Het album wordt verder gedomineerd door straf ratelende basdrums, flitsende gitaarsolo’s en stoere teksten. Titels als “Give ‘Em Hell”, “Metal Nation” en “Blaze Of Glory” geven al aan dat er weinig clichés geschuwd worden. Sommige bands komen daar nu eenmaal moeiteloos mee weg, omdat alles sympathiek en met vakmanschap gepresenteerd wordt.