10xEremetaal Mei 2015

21 april 2015 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Mei 2015

 

APOCALYPTICA

Shadowmaker

(Harmageddon Music/PIAS)
Robert Haagsma
80

We leerden Apocalyptica ruim twintig jaar geleden kennen als vier Finse conservatoriumstudenten die met hun cello’s covers van Metallica vertolkten. Het was daarmee een bijzonder fenomeen. In de loop der jaren verschenen zangers, drummers en gitaren ten tonele, waarmee de band telkens wat traditioneler werd. Het kon ook niet anders. Eindeloos voortborduren op een gimmick was ook geen optie. Bovendien, gewoon of niet, de band bleef goede albums afleveren. En dat is ‘Shadowmaker’ ook weer. Opnieuw verzette Apocalyptica de bakens. Het doel was ditmaal om een zo coherent mogelijk album te maken. Om die reden werd de hulp ingeroepen van producer Nick Raskulinecz, die al eerder werkte met Foo Fighters en Mastodon. De band hield bovendien gastzangers buiten de deur en liet alles zingen door de reguliere live-zanger Franky Perez (ex-Scars On Broadway). Het zijn keuzes die goed hebben uitgepakt. De verrassing van weleer mag dan weg zijn, in plaats daarvan horen we wel een band die nog altijd heel knap robuuste metal combineert met het imposante gekras van cello’s. Zoals in het titelnummer, waar strijkers, gitaren en zelfs een dans-achtig intermezzo heel vanzelfsprekend in elkaar grijpen. Knappe arrangementen, goede songs, een indrukwekkend geluid en geen herhaling van zetten. Wat wil een mens nog meer?

 

ARENA

The Unquiet Sky

(Verglas/Bertus)
Robert Haagsma
85

Arena werd precies twintig jaar geleden in het leven geroepen door muzikanten die verder actief waren in proggrootheden als Pendragon, Shadowland en Marillion. Toetsenist en componist Clive Nolan manifesteerde zich vanaf het begin als het artistieke brein van de band. Hoewel Arena nooit het clubcircuit ontgroeide, verrijkte het de wereld van de progressieve rock op gezette tijden met steevast majestueus klinkende albums. Pas met het in 2011 verschenen ‘The Seventh Degree Of Separation’ stak er onder de trouwe aanhang iets van gemor op. De komst van de nieuwe zanger Paul Manzi markeerde ook een keuze voor een nogal mainstream geluid, met een grote rol voor de gitaar. Kort en goed: op ‘The Unquiet Sky’ is die balans weer hersteld. Dat is niet het enige goede nieuws. Wie ooit twijfelde aan de nieuwkomer, zal nu – vier jaar later – door hem weggeblazen worden. Manzi schittert vooral in de ballad „How Did It Come To This”. Het is sowieso een van de beste songs van Arena – ooit. De manier waarop de zanger zich geeft, is heel indrukwekkend. Op de rest van het album staat vooral veel zwaar aangezette progressieve rock, waarin de toetsen van Nolan weer ouderwets de hoofdrol vervullen. Een ander hoogtepunt is „The Bishop Of Lufford”; een speels nummer, waar de betrokkenheid van Nolan bij musicals in doorklinkt. Eigenlijk telt het album, opgehangen aan een occult verhaal uit het begin van de vorige eeuw, geen enkel zwak moment. De melodieën zijn werkelijk schitterend. De band voert alles subliem uit, met – ik herhaal het nog maar eens – een glansrol voor Paul Manzi. Knap dat Nolan, na zoveel jaar en na betrokkenheid bij zoveel projecten en bands, nog altijd zo kan pieken!

 

THE ATOMIC BITCHWAX

Gravitron

(Tee Pee/Suburban)
Stan Novak
82

De riffrockers van The Atomic Bitchwax hebben het de luisteraar nooit echt gemakkelijk gemaakt. Of het nu stoner, retro of psychedelica betrof, de tegendraadsheid was nooit ver weg. Ik kan me bovendien de uitputtende, albumvullende luistertrip ‘The Local Fuzz’ herinneren. Ik geloof niet dat ik ooit de behoefte zal hebben die nog eens op te zetten. Album nummer zes is gelukkig een stuk conventioneler want de tien songs hebben kop en staart en ofschoon de grenzen soms zeker nog worden opgezocht, eindigt het ditmaal nooit in vergezocht gejam. Het trio bestaat alweer een tijdje uit begenadigd gitarist Finn Ryan en de Monster Magnet-leden Bob Pantella (drums) en Chris Koznik (bas). Gezamenlijk leveren ze met ‘Gravitron’ het sterkste album uit de TAB-historie af. Er wordt veelvuldig op het scherpst van de snede gespeeld (er zijn maar weinig bands die strakker musiceren dan TAB), maar het zijn de meer gematigde stukken als „Roseland” en „Ice Age Hey Baby” die het meest indruk maken. Hier is techniek namelijk ondergeschikt aan de liedjes en door de melodieuze zang en pakkende koortjes klinkt TAB toegankelijker dan ooit. Ik ga zelfs zo ver om te stellen dat het de beste composities zijn die de band ooit schreef!

 

KLONE

Here Comes The Sun

(Pelagic/Bertus)
André Verhuysen
70

Eind 2012 verraste Klone vriend en vijand met de prachtplaat ‘The Dreamer’s Hideaway’, die het progressieve van Tool, de groove van Pantera en het dromerige van Katatonia op mooie wijze samensmolt. Het scheelde maar een haar of ‘The Drea­mer’s Hideaway’ was CD van de Maand geworden. Reik­halzend keken we dan ook uit naar een opvolger. Wel, die is er nu, maar om de hoge verwachtingen maar meteen te temperen: met ‘Here Comes The Sun’ zet Klone een ferme stap in de verkeerde richting. Weg prog, weg groove. In plaats daarvan gooien de Fransen het ditmaal volledig over de Katatonia-boeg. Het levert een handjevol puike songs op: „Immersion”, „Fog”, „Gone Up In Flames” en met name „Grim Dance”. In tegenstelling tot Katatonia weet Klone het niveau echter geen album lang vast te houden. Verschillende songs zijn ronduit saai. Jammer.

 

NIGHTWISH

Endless Forms Most Beautiful

(Nuclear Blast/PIAS)
Robert Haagsma
90

Het zal niemand ontgaan zijn dat Nightwish een roerige tijd achter de rug heeft. Het begon natuurlijk allemaal met het gedwongen vertrek van de oorspronkelijke zangeres Tarja Turunen. Met veel aplomb werd haar opvolger Anette Olzon voorgesteld, maar het publiek noch de band leken de Zweedse zangeres ooit werkelijk in het hart te sluiten. Hoewel ik de indruk had dat ze op ‘Imaginaerum’ toch echt haar draai gevonden had, werd ook zij een jaar later alweer opzijgeschoven. Floor Jansen (ex-After Forever, ReVamp) nam de opengevallen plaats in. De nieuwe combinatie werkte eerst de openstaande concertdata af, wat band en zangeres de gelegenheid gaf naar elkaar toe te groeien. Een goede zet want als ‘Endless Forms Most Beautiful’ iets bewijst, is het dat deze nieuwe combinatie geweldig werkt. De nieuwe fase heeft hoorbaar een nieuwe energie en creativiteit losgemaakt bij Nightwish, want meer dan op de voorgaande paar platen horen we een echte band. De sound is ook in geen jaren zo robuust geweest, wat overigens mooi tegenspel krijgt van het arsenaal aan authentieke blaasinstrumenten van Troy Donock­ley – ook vast bandlid inmiddels. Alles ademt bovendien ambitie. Nightwish is geen band die vanwege alle verwikkelingen op veilig speelt. En dat komt het best naar voren op het 24 minuten durende epos „The Greatest Show On Earth”, waarmee het album eindigt. Het is een spannende film, met allerlei verrassende wendingen, vertaald naar muziek. De songs die er aan voorafgaan, zijn ook stuk voor stuk prachtig. Van het stevige titelnummer, het met Keltische invloeden opgesierde „My Walden” tot het meeslepende „Our Decades In The Sun”. Vooral in dat laatste nummer bewijst een voluit zingende Floor Jansen dat ze de beste kandidaat voor deze klus is. Het wereldwijde publiek kan bovendien gerust zijn: veel vaste stijlelementen komen weer terug: de meerstemmige partijen, de orkestrale passages en filmische intermezzo’s. En een stevig thema: de overlevingskracht van de schoonheid, gebaseerd op het baanbrekende werk ‘On The Origin Of Species’ van Charles Darwin. In dat licht is het bijzonder dat de band de gelauwerde bioloog en auteur Richard Dawkins wist te strikken voor enkele gesproken passages. Of het met de veelbewogen voorgeschiedenis te maken heeft, is lastig te bewijzen, maar Nightwish heeft met ‘Endless Forms Most Beautiful’ een van de beste albums uit de lange loopbaan afgeleverd.

 

RAVEN

ExtermiNation

(Steamhammer/SPV/Suburban)
Stephan Gebédi
80

Waar veel van hun tijdgenoten inmiddels tot zelfparodie zijn verworden, klinkt Raven op ‘ExtermiNation’ ronduit overtuigend. De dagen van spetterende platen als ‘Rock Until You Drop’ en ‘Wiped Out’ zijn uiteraard voorbij en het is logisch dat de jonge honden van begin jaren tachtig inmiddels heren van middelbare leeftijd zijn geworden. Het spreekt echter voor die heren dat in hun muziek nog steeds een dosis jeugdig enthousiasme doorklinkt. De muziek varieert van beukende heavy metalsongs tot meer toegankelijke meestampers. Het swingt in ieder geval allemaal behoorlijk. John Gallagher haalt nog steeds de hoge noten en broer Mark weet nog steeds lekkere riffs en mooie, bij vlagen Schenker-achtige solo’s uit zijn gitaar te toveren. Door de vette, allerminst oubollige productie knallen de nummers lekker uit de speakers en Raven mag zich dan ook absoluut meten met een band als Saxon, dat ook nog steeds heel verdienstelijk aan de weg timmeren.

 

SHATTERED SUN

Hope Within Hatred

(Victory/Suburban)
Bastiaan Tuenter
80

Dit debuutalbum zou wel eens meteen de doorbraak voor het Texaanse Shattered Sun kunnen bewerkstelligen. Het is namelijk zo klaar als een klontje dat de band een goed uitgedokterd geheel vormt. Zanger Marcos Leal is, althans op plaat, een alleskunner die zich moeiteloos kan meten met de beste metalcorezangers, de gitaristen hebben hoorbaar goed over hun geluid nagedacht en de productie is zoals die van een moderne metalplaat mag worden verwacht. Dat alles is pas het halve werk, maar dankzij het afwisselende en enthousiaste songmateriaal laat ‘Hope Within Hatred’ zich ook nog eens moeiteloos uitzitten. De referenties zijn grofweg Still Remains, Atreyu, Killswitch Engage en Trivium, maar stiekem heeft Shattered Sun veel meer dan de gemiddelde metalcoreband in huis, alleen schijnen ze dat zelf nog niet te weten. De groep heeft een toetsenist in de gelederen, die hier jammer genoeg alleen op de achtergrond speelt en twee gitaristen met een voorliefde voor de akoestische gitaar, zo illustreren het In Flames-achtige „No Sympathy” en de Testament-cover „Return To Serenity”. En over Testament gesproken: de manager van Shattered Sun heet Chuck Billy.

 

TRIBULATION

Children Of The Night

(Century Media/Universal)
Leon van Rijnsbergen
88

Tribulation is al een tijdje een rijzende ster aan het firmament, maar op dit derde album laten de Zweden pas echt horen welke potentie ze hebben. Zoals in de biografie wordt gesteld, is de band geïnspireerd door een breed arsenaal aan bands: Dissection, Misfits, Iron Maiden, The Doors en Type O Negative. Als we daaraan toevoegen dat Tribulation van oorsprong voornamelijk beïnvloed was door old-school death en thrash, dan kunnen we verschillende conclusies trekken. Niet alleen dat de muziek van Tribulation een stukje verder verwijderd is geraakt van extreme metal, maar ook dat ‘Children Of The Night’ een bijzonder avontuurlijke plaat is. We zouden de ontwikkeling van de band kunnen vergelijken met de verandering die In Solitude heeft doorgemaakt. Op het eerste album lieten beide bands nog een vrij extreem metalgeluid horen, op het tweede album werd daar meer een eigen, progressievere draai aan gegeven en op het derde album durven ze voor dat eigen geluid te kiezen. Dat is altijd prijzenswaardig, want Tribulation laat hier een sterk en veelzijdig staaltje horen. Progressieve black-’n-roll!

 

UNLEASHED

Dawn Of The Nine

(Nuclear Blast/PIAS)
Wouter Dielesen
85

Met de laatste bezettingswisseling in 1995, gemiddeld om de twaalf maanden een nieuw album en geen enkele stijlconcessie in 26 jaar geldt Unleashed als een van de meest constante bands van de Zweedse death metal. Zo’n groep waar je op kan vertrouwen. En een act die keer op keer kwaliteit levert, zonder steeds hetzelfde stukje op te voeren. Ook deze twaalfde full-length stelt niet teleur. De verrassing is er na al die jaren natuurlijk wel vanaf, maar dat betekent niet dat Johnny Hedlund (zang/bas), Tomas Olsson (gitaar), Fredrik Folkare (gitaar) en Anders Schultz (drums) geen relevant album meer kunnen afleveren. De essentie van het nieuwe materiaal schuilt in de donderkracht, hymnische refreinen, epische melodieën, gedecideerde gruntpartijen en de goede productie. Qua Noors-mythologische (viking)thematiek sluiten de songs naadloos aan op voorganger ‘Odalheim’ uit 2012. „They Came To Die”, het razende „Where Is Your God Now?” en „Where Churches Once Burned” maken de meeste indruk. Unleashed toont met ‘Dawn Of The Nine’ zijn kwaliteiten, kracht en degelijkheid in tien akten, onderstreept door het bijpassende hoesontwerp van Pär Olofsson.

 

WE ARE HARLOT

We Are Harlot

(Roadrunner/Warner)
Robert Haagsma
80

Het verhaal gaat dat zanger Danny Worsnop en gitarist Jeff George met elkaar in contact kwamen omdat ze dezelfde advocaat hebben. Gelukkig heeft de muziek een heel wat hoger rock-’n-rollgehalte. De zanger maakte al eerder naam met de Britse formatie Asking Alexandria, terwijl de Amerikaan Jeff George deel uitmaakte van de begeleidingsband van Sebastian Bach. Zijn landgenoot Bassist Brian Weaver (Silvertide) en de Braziliaan Bruni Agra (Revolution Resistance) completeren het kwartet. De invloeden liggen er op dit debuut nog dik bovenop. De mix van klassieke hardrock en ballads doet mij vooral denken aan een Aerosmith in goeden doen, vooral „Denial” is daar een goed voorbeeld van. Van de extraverte zang tot de pakkende melodie. Alleen wordt alles wel met de jeugdige passie gebracht waar het grote voorbeeld al een paar decennia niet meer over beschikt. De punk-achtige brutaliteit waar alles mee gespeeld wordt, geeft het materiaal extra energie. „One More Night” is daar weer een mooi voorbeeld van. Elders op het album waart de invloed van Van Halen, Mötley Crüe en Skid Row rond. Het zal dan ook niemand verbazen dat de teksten in stijl zijn. Ze gaan vooral over seks. Al met al is het een heel aangenaam debuut van een band waar we nog veel moois van kunnen verwachten.