KAMELOT
Haven
(Napalm/PIAS)
Robert Haagsma
85
Sinds de vroege jaren negentig geldt Kamelot als een van de boegbeelden van de progressieve metal. De Amerikaanse formatie leek even een stap terug te moeten doen, toen vier jaar geleden de alom geliefde zanger Roy Khan plotseling opstapte. Een jaar later bewees Kamelot met ‘Silverthorn’, het debuut voor diens opvolger Tommy Karevik, nog altijd bestaansrecht te hebben. Die lijn wordt doorgetrokken met ‘Haven’. Alles wat Kamelot deed, had altijd al een bepaalde grandeur: in de teksten werden grote thema’s aangesneden. Het geluid werd bepaald door uitwaaierende gitaren, bombastische orkestpartijen en een zwaar aangezette productie. De band borduurt met ‘Haven’ verder op die traditie. Het is beproefde klasse, met opnieuw een memorabel achterliggend concept. De titel verwijst naar de thuishaven die de band in muzikaal opzicht wil zijn voor mensen die zich benauwd voelen in een steeds grimmiger wordende wereld. Melancholie en hoop zijn dan ook de emoties die het album domineren. Het is een thema dat mooi is uitgewerkt in een song als „Under Grey Skies”, waar we ook nog eens Troy Donockley van Nightwish en Charlotte Wessels van Delain tegenkomen. Een derde gast is Alissa White-Glutz van Arch Enemy, die zich behoorlijk roert in „Liar Liar”. En net als op eerdere albums biedt Kamelot met ‘Haven’ veel variatie. „Citizen Zero” en „End Of Innocence” zijn gespierde songs. Prog meets metal. „Beautiful Apocalypse” wordt ingeleid door oosterse klanken. „Ecclesia” heeft een begin dat beelden van een beklemmende film oproept. In „My Therapy” waart flink wat waanzin rond. Het door producer Sacha Paeth en technicus Jacob Hansen opgetuigde werkstuk overtuigt daarmee op alle fronten: drama, inhoud, productie en muziek. De koppositie komt voorlopig niet in gevaar.