SEPULTURA
Machine Messiah
Nuclear Blast/PIAS
André Verhuysen
85
Het stormt de laatste maanden op internet weer hevig tussen kamp Sepultura en kamp Cavalera. Mochten er nog twijfels bestaan over de muzikale aspiraties en capaciteiten van de betrokkenen, dan zijn die nu wel uit de lucht. Om te beginnen was er het ‘Return To Roots’-debacle, waarvoor de gebroeders (en vrouwlief) Cavalera hun fans schaamteloos 50 euro uit de zak trokken. Houdoe en bedankt. En dan is er nog dit nieuwe Sepultura-album om de laatste plooien recht te strijken. Het volgt op het werkelijk knuppelharde ‘The Mediator Between Head And Hands Must Be The Heart’ (2013), waar ik tot op de dag van vandaag slechts met moeite naar kan luisteren. De plaat stond van begin tot eind vol met fragmentatiebommen, het ene nummer nog opgefokter en explosiever dan het andere. Het deed gewoon pijn aan de oren. Alsof Sepultura zich er voor wil excuseren opent ‘Machine Messiah’ met het weldadige, haast serene titelnummer, om pas vanaf de tweede track ‘I Am The Enemy’ het gas erop te gooien. Opvallend is de veel betere productie dan die van de voorganger. Op ‘Mediator…’ was elke vierkante millimeter volgepropt met geluid. ‘Machine Messiah’ is veel opener geproduceerd. De muziek krijgt de ruimte om te ademen, de plaat klinkt daardoor veel dynamischer. De drums hadden echter wat prominenter in de mix mogen staan. Al was het maar om te onderstrepen wat een werelddrummer Eloy Casagrande is. Nu staat zijn vakmanschap een beetje in de shaduw van dat van Andreas Kisser, want ‘Machine Messiah’ is vooral diens plaat. Kisser strooit kwistig met puike solo’s, tokkelt er vrolijk op los op zijn flamencogitaar en schroomt ook niet om er wat oosterse melodieën tegenaan te gooien. Kortom, er gebeurt genoeg op ‘Machine Messiah’ en dan heb ik het nog niet eens gehad over een heus Hammondorgel (!) in ‘Iceberg Dances’ en strijkers in ‘Sworn Oath’. Wie bovenstaande regels leest, zal moeilijk kunnen geloven dat het nog steeds spijkerharde thrash metal is wat we hier voorgeschoteld krijgen. Toch is het zo. ‘Machine Messiah’ ragt en beukt dat het een lieve lust is. Maar tegelijk kent de plaat enorm veel muzikale diepgang. Thinking man’s thrash. Reken maar dat dit hard aankomt in huize Cavalera.