10maal Eremetaal December 2017

2 december 2017 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

 

10 maal Eremetaal in December 2017

 

ALMANAC

Kingslayer

Nuclear Blast/PIAS
Albert Wienen
90

‘Tsar’ was het verrassend sterke debuutalbum van het Duitse gezelschap Almanac dat achttien maanden geleden verscheen. Almanac is de band rondom voormalig Rage-gitarist Victor Smolski. In Almanac weet hij zich omringd door een aantal vocale veteranen, waaronder David Readman (Pink Cream 69) en Andy B. Franck (Brainstorm). De muzikale koers op ‘Tsar’ liet zich omschrijven als agressieve power metal met klassieke en symfonische invloeden. Opvolger ‘Kingslayer’ ligt grotendeels in het verlengde ervan, maar op onderdelen legt de band andere accenten. Almanac heeft naast Readman en Franck namelijk ook nog een zangeres in de gelederen, de klassiek geschoolde Jeanette Marchewka. Haar bijdrage is duidelijk vergroot ten opzichte van het debuut. Verder is de oude ritmesectie vervangen door een nieuwe en ook dat heeft effect op de sound van ‘Kingslayer’. Uiteraard laat bandleider Smolski opnieuw horen dat Alma­nac zijn kindje is, maar hij laat de eer meer dan voorheen ook aan de andere bandleden. ‘Kingslayer’ bevat negen volwaardige tracks en één korte instrumentale overgangstrack. Zonder uitzondering zijn ze van een erg hoog niveau en bovendien erg afwisselend. Favorieten zijn het pakkende „Children Of The Sacred Path”, het mierzoete „Hail To The King”, de eerste single „Losing My Mind” en het afsluitende „Red Flag”. Uiteraard heeft een album van dit statuur opnieuw een excellente productie. ‘Kingslayer’ is dan ook een nog groter meesterwerk dan het debuutalbum!

 

ANNIHILATOR

For The Demented

Silver Lining/ADA/Warner
André Verhuysen
78

Bandbaas Jeff Waters mag dan nog steeds geen nieuwe zanger hebben gevonden als vervanger voor Dave Padden, maar Annihilator begint langzaamaan wel weer op een echte band te lijken. Naast Waters bestaat Annihilator momenteel uit slaggitarist Aaron Homma, drummer Fabio Alessandrini en last but not least bassist Rich Hinks. Met name laatstgenoemde heeft voor een broodnodige bloedtransfusie gezorgd. Hij heeft meegeschreven aan de songs en mag zowaar bas spelen op het album, iets wat Waters normaliter zelf doet. Het heeft ertoe geleid dat ‘For The Demented’ een stuk geïnspireerder klinkt dan zijn voorganger ‘Suicide Society’ uit 2015. Waters zingt dus noodgedwongen zelf, maar begint zijn draai steeds beter te vinden; hij klinkt voor het eerst zelfs alsof hij het leuk vindt. Zijn staccato riffs zijn vlijmscherp als vanouds en doen – met opzet – heel erg denken aan die van de eerste paar Annihilator-albums. Het gevolg is dat ‘For The Demented’ bij de eerste luisterbeurt al meteen heel vertrouwd klinkt. Je kunt stellen dat Annihilator op deze plaat heel erg tussen de lijntjes kleurt. Experimenten worden angstvallig uit de weg gegaan, tot we bijna aan het eind zijn. Dan krijgen we achtereenvolgens het niet bijster interessante rock-’n-rolluitstapje „The Way”, een instrumentaal niemendalletje getiteld „Dark” en het met stukjes funk (!) doorspekte „Not All There” voor de kiezen. Zodoende eindigt het zo sterk gestarte ‘For The Demented’ toch een beetje teleurstellend.

 

TYLER BRYANT & THE SHAKEDOWN

Tyler Bryant & The Shakedown

Spinefarm/Caroline
Robert Haagsma
85

‘Tyler Bryant & The Shakedown’ is de opvolger van het in januari 2013 verschenen debuut ‘Wild Child’. Haast om de opvolger daarvan te maken, had het Amerikaanse kwartet dus niet. Het had ook wel iets beters te doen. De lijst bands waarmee Tyler Bryant en zijn mannen de afgelopen jaren het affiche deelden, is meer dan indrukwekkend: The Who, Alice Cooper, AC/DC en tijdens de recente ‘Not In This Lifetime’-tournee: Guns N’Roses. Zelfs aan dit nieuwe studioalbum kun je afhoren dat Tyler Bryant & The Shakedown een onweerstaanbare liveband is. In de sound van de band vloeit het beste samen van Tom Petty, The Black Crowes en ZZ Top. Heel erg Amerikaanse blues en rock, met het akoestische „Ramblin’ Bones” als een mooi akoestisch zijstapje. Het is natuurlijk onmogelijk om echt een nieuwe draai aan die traditie te geven, maar de band gooit wel een ferme dosis jeugdige energie in de strijd. Tyler Bryant is ook nog eens een zeer verdienstelijke zanger en een smaakvolle gitarist. Wat mij ook erg bevalt is de kale, onderkoelde sound van de plaat, waardoor de kwaliteit van de liedjes nog beter bloot komt te liggen. Tyler Bryant & The Shakedown heeft niet alleen op het podium veel te bieden, zoveel is duidelijk.

 

BUTCHER BABIES

Lilith

Century Media/Sony Music
Robert Haagsma
80

Het luidruchtige Amerikaanse Butcher Babies kwam in 2010 bij elkaar en was in eerste instantie een soort ode aan The Plasmatics, de band rond de ons reeds lang geleden ontvallen zangeres Wendy O’Williams. De band vernoemde zich naar de geruchtmakende single „Butcher Baby” en de frontdames Heidi Shepherd en Carla Harvey ‘hulden’ zich tijdens optredens in dezelfde bühnekleding als hun grote voorbeeld (o.a. twee strategisch geplaatste stukjes zwarte tape). In muzikaal opzicht tapte Butcher Babies toch uit een ander vaatje: de band combineerde de heftige grooves van Pantera met de waanzin van Rob Zombie en Marilyn Manson. Op dit derde album is dat niet anders. Alles klinkt op ‘Lilith’ wel weer net wat beter. De superstrak neergezette songs laten horen dat de band de hype al lang voorbij is. Ook vocaal bleek er ruimte voor groei. Natuurlijk grommen en gillen de dames nog altijd of hun leven op het spel staat, maar er staan ook een paar zuivere zangpartijen op de plaat die absoluut indrukwekkend zijn. Eén van de beste voorbeelden van de meer melodieuze kant van Butcher Babies is het nummer „Look What We’ve Done”, dat in Amerika zomaar eens op de radio zou kunnen opduiken. Eén van de sterkere harde songs is het vol met superriffs gepropte „Underground And Overrated”. Geen grote verrassingen, maar wel net iets meer kwaliteit en variatie, luidt dan ook de conclusie.

 

Pink Cream 69

Headstrong

Frontiers/PIAS
Diederick RR9660
75

‘Headstrong’ van het internationale, melodieuze hardrockgezelschap Pink Cream 69 is een album dat van voor tot achter heerlijk wegluistert. Daarmee bewijst de van oorsprong Duitse band voor de twaalfde keer dat ze tot de meest solide bands in het genre behoren. Grootste troef is zanger David Readman, die deze maand ook met de band Almanac nadrukkelijk van zich laat horen. Hij tilt de vrij standaard, soms lichtjes tegen heavy metal aanschurende songs eigenhandig naar een hoger niveau. Jammer dat er geen echt grote uitschieters op ‘Headstrong’ te vinden zijn, want dat zou het album absoluut meerwaarde geven. Na tien nummers van rond de vier minuten is de koek op. Een lekker kort en krachtig plaatje. Luistertips: „Unite And Divide” en „No More Fear”.

 

JEFF SCOTT SOTO

Retribution

Frontiers/PIAS
Diederick RR9660
75

De hoogte- en dieptepunten volgen elkaar snel op in het rockleven van Jeff Scott Soto. Hoogtepunten zijn er in de vorm van drie albums waarop hij als leadzanger te horen is. Vorig jaar verscheen het uitstekende album ‘Divak’ van zijn band SOTO en in onze vorige editie reikte het debuut van Sons Of Apollo tot de vijfde plaats in de Soundcheck. Nu is er een prima nieuw soloalbum van JSS. Het trieste dieptepunt was het overlijden van SOTO-bassist David Zablidowsky in juli van dit jaar als gevolg van een busongeluk tijdens een toer met zijn andere band Adrenaline Mob. Erg treurig, zeker omdat Soto een paar jaar terug al zijn maatje Marcel Jacob verloor. Samen met Jacob maakte Soto onder de bandnaam Talisman een aantal schitterende albums, dikke aanraders als je van melodieuze hardrock/AOR houdt. Omdat de roep naar dat soort werk van Soto de laatste jaren luider werd, laat JSS nu ‘Retribution’ op de fans van dit genre los. De plaat bevat elf lekkere melodieuze hardrocksongs waarin alle ruimte is voor het goede zangwerk van Soto zelf en de gitaarerupties van oudgediende Howie Simon. Het album valt wat steviger uit dan eerdere albums van JSS, maar het niveau van Talisman (waar snarenbeul Fredrik Åkesson van Opeth deel van uitmaakte) wordt helaas niet gehaald. Liefhebbers van dit type hardrock zullen zich echter prima vermaken met ‘Retribution’.

 

SOULDRINKER

War Is Coming

El Puerto/Soulfood
Metal Mike
82

Op 12 januari verschijnt het nieuwe Mystic Prophecy-album ‘Monuments’. Degene die niet zo lang wil wachten kan bij Souldrinker terecht. Dit is namelijk de andere band van Mystic Prophecy-gitarist Markus Pohl. Souldrinker bestaat sinds 2013 en is door Pohl opgericht nadat hij zangeres Iris Boanta tegen het lijf liep. Na twee EP’s komt het viertal (gecompleteerd door bassist Chris Rodens en drummer Steffen Theurer) nu met een volledig album, ‘War Is Coming’ getiteld. Wie bij female fronted meteen denkt aan gothic gejodel heeft het mis. Boanta zingt namelijk meer in de regionen van Magali Luyten (Nightmare), dus met een schuurpapieren rafelrandje. Qua muziek gaat het eerder in de richting van Maggy’s vorige band Virus IV. Het album staat namelijk vol met licht progressieve, bombastisch geproduceerde metal die lekker wegdraait. Soms heeft het materiaal zelfs wat weg van de hardere Dokken-nummers. Hoewel Pohl de band opgericht heeft is Soul­drinker niet de band waarin hij zijn gitaarspel meer op de voorgrond wil zetten dan bij Mystic Prophecy het geval is. De solo’s zijn voornamelijk melodieus en staan geheel in dienst van het nummer, waardoor Boanta alleen maar meer kan stralen. Dat doet ze dan vooral in de rustige passages die in „Promised Land” of „To The Tick” zijn ingebouwd. Voor de rest is het heerlijk luisteren naar een uitstekend debuut. Ga dat checken. Iets voor FemMe Tom?

 

SPARZANZA

Announcing The End

Despotz/Suburban
Diederick RR9660
82

Het vorige album ‘Circle’ van Sparzanza uit Stockholm nestelde zich pas na vijf à zes luisterbeurten comfortabel in mijn gehoorgang. Het kwartje viel destijds dus niet meteen en dat geldt ook voor ‘Announcing The End’. In eerste instantie klinkt de plaat als een doorsnee product van een Amerikaanse spierballenband. Geef de nummers echter de tijd om zich te ontvouwen en je ontdekt laag voor laag het echte karakter van dit album. Het gros van de songs kent namelijk een bepaalde melancholie die me op ‘Circles’ ook al zo aansprak. De band speelt op die momenten zware, broeierige metal waarin bas en gitaar samensmelten in metersdikke riffs en mooi samenvloeien met de bezwerende zanglijnen van Fredrik Weileby. De man zingt overigens beduidend beter dan hij brult. Het zijn dan ook de nummers met overwegend cleane zang die de grootste indruk maken, zoals „Damnation” en vooral „Whatever Come May Be”. Opnieuw dus een lekkere groeiplaat van deze Zweden.

 

TOOTHGRINDER

Phantom Armour

Spinefarm/Caroline
Jordan Stael
85

Het is aanvankelijk even schrikken, de nieuwe Toothgrinder. Waar de band vorig jaar nog debuteerde met een verbluffende, keiharde, melodieuze, ‘nieuwe stijl’ metalplaat, gaat het nu een andere richting in. Eentje waar wel even wat luisterbeurten voor nodig zijn. Het is alsof de band een Metallicatje doet. Met een totaal aangepaste styling (kort haar) lijkt de band een breder publiek te willen trekken. Met het van tevoren vrijgegeven „The Shadow” leek het aanvankelijk nog of de band op dezelfde voet doorging, maar dit nummer dekt lading zeker niet. Wel is het nummer een regelrechte hit in wording; pakkend, donker, goed gezongen, meerstemmig. Eigenlijk een popliedje, maar dan anders. Hard, intrigerend en onheilspellend. Maar zoals gezegd, representatief voor ‘The Shadow’ is het niet. De algehele sfeer van de plaat doet me vooral denken aan Filter, twintig jaar geleden: industrial met een groove. „Let It Ride” bijvoorbeeld klinkt tot in detail als een Filter-nummer. Dat is op zich niet negatief, maar het mist daardoor wel net dat onheilspellende perfecte van het vorige Toothgrinder-album. Gelukkig valt bij de meeste andere songs na een paar luisterbeurten wel het kwartje. Titelsong „Phantom Armour” is ronduit mooi; ingehouden en doordrenkt van de sfeer die de hele plaat eigenlijk kenmerkt: oprecht en sympathiek. Met een refrein dat je al snel keihard meebrult. Weinig, misschien zelfs net iets te weinig, metal. Hetzelfde geldt voor „Adenium”. En hoe toegankelijk ook, in niets is ‘Phantom Armour’ een plaat die te poppy, cliché of soft is. Hoe zoetig de ballade ‘Jubilee’ ook is, want ook dat is eigenlijk een ijzersterke song. Het is ook zeker geen kinderachtige plaat, maar wel eentje waar rechttoe rechtaan metalheads niet op zitten te wachten. Toothgrinder is voor iets avontuurlijker ingestelde muziekliefhebbers. Het duurde even, maar Toothgrinder is aan! Meest eigentijdse harde(re) plaat in tijden.

 

WITCHERY

I Am Legion

Century Media/Sony Music
Stephan Gebédi
85

Never change a winning team. Die uitspraak ging voor Witchery tot nu toe niet bepaald op, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit, want ‘I Am Legion’ is wel degelijk met dezelfde lineup opgenomen als het vorig jaar verschenen ‘In His Infernal Majesty’s Service’. En dat winnende team bestaat dus nog steeds uit de gitaristen Patrik Jensen en Rikard Rimfält, bassist Sharlee D’Angelo, zanger Angus Norder en drummer Chris Barkensjö. Stuk voor stuk mannen die hun sporen in de metalwereld allang hebben verdiend en die op deze plaat zoals te verwachten nog iets beter op elkaar zijn ingespeeld dan op de uitstekende voorganger. De vijf spelen een bijna perfecte mix van death, black en thrash metal en ze weten dit, zoals al eerder gezegd, ook nog eens in prima, pakkende nummers om te zetten. ‘I Am Legion’ is geschikt voor een groot publiek zonder vlak, gekunsteld of commercieel te klinken. Ik hoor dit eerlijk gezegd tien keer liever dan de gemaakte, commerciële troep die D’Angelo de laatste jaren met zijn hoofdband Arch Enemy laat horen. Witchery is geen superbrute band, maar de nummers klinken lekker fel en afwisselend, zijn uitstekend maar niet te glad geproduceerd en zanger Norder klinkt heerlijk smerig. En nummers als „Seraphic Terror” en „The Alchemist” beuken er flink op los. Hopelijk kunnen we deze band de komende tijd eens wat vaker live aan het werk zien, want de optredens waren tot nu toe nogal schaars.