10maal Eremetaal juni 2019

7 juni 2019 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in juni 2019

DEATH ANGEL

Humanicide

Nuclear Blast/ADA
André Verhuysen
80

Vooropgesteld, Death Angel hebben we nog nooit kunnen betrappen op een slechte of zelfs maar matige plaat. Integendeel, alle acht voorgaande studioalbums waren toppers. En deze negende is dat ook. Death Angel is nu eenmaal de strakste en snelste thrash metalband op aarde. Punt. Verrassen doet ‘Humanicide’ echter nergens. Het is tien nummers lang meer van hetzelfde. De laatste paar albums van Death Angel („Relentless Retribution”, „The Dream Calls For Blood”, „The Evil Divide”) en deze zijn in feite van hetzelfde laken een pak. De verklaring daarvoor ligt, denk ik, in het opstappen van Andy Galeon (drums) en Dennis Pepa (bas), tien jaar geleden. De twee zijn weliswaar zeer adequaat vervangen door respectievelijk Will Carroll en Damien Sisson, maar sinds het vertrek van zijn neefjes staat gitarist Rob Cavestany er feitelijk alleen voor als het aankomt op het schrijven van songs. Galeon en Pepa hadden bij Death Angel immers een dikke compositorische vinger in de pap. Beiden konden bovendien ook goed zingen, wat de variatie in Death Angels sound zeer ten goede kwam. Daar komt nog eens bij dat ‘Humanicide’ het vierde album op rij is dat is geproduceerd door Jason Suecof. Niet verwonderlijk dus dat de albums ook qua sound op elkaar lijken. Gelukkig heeft Cavestany genoeg talent en inspiratie om telkens weer een puike plaat in elkaar te knutselen, ook nu weer. Maar als er niets verandert, dan kan ik nu al uittekenen hoe over drie jaar de volgende gaat klinken.

DESTRAGE

The Chosen One

Metal Blade/PIAS
Diederick RR9660
87

In het verleden heeft collega Vanes deze band uit Milaan al diverse veren in de kont gestoken. Volkomen terecht. Er zijn namelijk niet veel bands die metalgenres zo naadloos aan elkaar kunnen naaien als Destrage. Op ‘The Chosen One’ flikken de Italianen het opnieuw. Elementen van bands als Protest The Hero, Fair To Midland en Between The Buried And Me worden door elkaar gemixt en toch is het telkens puur Destrage wat eruit rolt. Erg knap! Deze referenties dienen slechts ter indicatie (of als waarschuwing wanneer je niet veel met drukke muziek op hebt). Want door te gaan vergelijken doe je de band eigenlijk tekort. Destrage is inmiddels niets minder dan een Europese topact met een sterk herkenbaar geluid. Ten opzichte van de voorgangers is de muziek iets toegankelijker geworden, terwijl tegelijkertijd opnieuw progressie geboekt is bij het schrijven van songs die zowel afwisselend, uitdagend als beklijvend zijn. De extreem diverse zang van Paolo Colavolpe maakt het totaalplaatje gewoon af. Wat een topplaat! En eentje die ook maar blijft groeien. Luister trouwens wel even voorbij het eerste nummer, want dat rare ding voelt alsof het klem zit tussen een intro en volwaardige song.

GLORYHAMMER

Legends From Beyond The Galactic Terrorvortex

Napalm/PIAS
Robert Haagsma
78

Gloryhammer is de Zwitsers-Britse band rond toetsenist Christopher Bowes, beter bekend als de zanger van Ale­storm. De leden van de band vertegenwoordigen tijdens de optredens de hoofdpersonen in het concept dat uitgewerkt is in een drieluik waarvan ‘Legends From Beyond The Galactic Terrorvortex’ het derde deel is. De heren staan dan ook stee­vast in vol ornaat op het podium. Zanger Thomas Winkler kruipt dan in de huid van Angus McFife XIII, een stoere strijder die onze planeet met de moed der wanhoop behoedt voor allerlei onheil. Het is onmogelijk om het intergalactische concept in een paar regels te vangen, maar in essentie gaat het om de eeuwige strijd tussen goed en kwaad. Het is de passende tekstuele rode draad voor de soepele power metal zoals Gloryhammer die dus alweer drie albums maakt. Alles wordt volgens het boekje uitgevoerd: het tempo ligt hoog, de refreinen zijn pakkend, de band laat geen steek vallen en ook vocaal staat alles als een huis. Er wordt daarbij nauwelijks afgeweken van wat het dikke boek der power metal voorschrijft, maar in de uitvoering weet Glory­hammer zich met dit album opnieuw positief te onderscheiden.

SAMMY HAGAR & THE CIRCLE

Space Between

BMG
Robert Haagsma
82

De Amerikaanse zanger Sammy Hagar houdt er naast zijn supergroep Chickenfoot nog een groep vol zwaargewichten op na: The Circle. Behalve de van Van Halen en Chickenfoot bekende bassist Michael Anthony komen we daarin gitarist Vic Johnson en drummer Jason Bonham tegen. De band debuteerde in 2015 met het livealbum ‘At Your Service’ waarop materiaal uit het collectieve verleden gespeeld werd: solowerk van Sammy Hagar en nummers van Van Halen, Montrose en Led Zeppelin – de band van Bonhams vader. In eerdere interviews meldde de zanger dat als hij ooit met dit stel een studioplaat zou maken, hij zich vooral zou laten inspireren door The Band, een Amerikaanse band die met een combinatie van rock, folk, blues en country één van de grondleggers van de Americana zou worden. De Red Rocker heeft deels woord gehouden. Songs als „Wide Open Space”, „No Worries” en het protestnummer „Hey Hey (Without Greed)” laten een heel andere kant van de zanger horen. Ambachtelijker en akoestischer. In het eerste nummer verlangt Hagar hardop naar de eenvoud en de overzichtelijkheid van het platteland. Indrukwekkend, omdat de passie van zijn stem spat. De plaat bevat ook nog een aantal uitstekende rocksongs, zoals het robuuste „Free Man” en het venijnige „Trust Fund Baby” waarop Hagar rijke, verveelde jongedames op de hak neemt. Alles bij elkaar zorgt het voor een heerlijk album. Het spel is van een vanzelfsprekend hoog niveau, de 71-jarige Hagar zingt als een jonge god en de deels nieuwe muzikale stijl zit hem als gegoten.

HEART OF A COWARD

The Disconnect

Arising Empire/ADA
Jordan Stael
78

Bijna vier jaar na de release van het ijzersterke ‘Deliverance’ meldt het Britse Heart Of A Coward zich eindelijk terug. Met een nieuwe zanger en verder nog zo’n beetje dezelfde bezetting gaat de band verder waar het eind 2015 gebleven was, met het maken van sterke ‘progressieve’ metalcore. Zonder zoetsappige refreintjes, maar met sterke, emotievolle stukken tussen het gebeuk door. Het bijzondere van ‘The Dis­connect’ is, dat je er niet meteen een vinger achter krijgt; of het nou een lekkere of een saaie plaat is, of waarin het verschil nou eigenlijk zit met zijn voorganger. Want ook hier zijn er referenties naar Meshuggah en (in mindere mate) Fear Factory. De nieuwe zanger is wel wat eenvormiger en dat is jammer; het maakt de boel wat minder lang boeiend. Maar gelukkig zijn daar de supergroovy riffs van de heren. Die blijven fier overend staan. Sterker, die zijn soms zo ingenieus dat ze een glimlach op je gezicht toveren. Maar toch: de vorige plaat was echt veel indrukwekkender. Dat wil niet meteen zeggen dat dit een kutplaat is, maar de nieuwe Periphery – om maar een voorbeeld te noemen – maakt veel, veel meer indruk. Een uitschieter als „Parasite” (met Gojira-achtige structuren) laat horen dat de heren het nog echt wel in zich hebben. Alleen deze keer niet ieder nummer.

1914

The Blind Leading The Blind

Napalm/PIAS
Anita Boel
78

Een band uit Oekraïne, dat kom je niet vaak tegen. 1914 brengt een soort mix van death/black/doom metal. Na een vreselijk irritant intro, waarmee overigens wel de aandacht is getrokken, gaat het album van start met „Arrival – The Meuse-Argonne”. De aanval van 1914 is hiermee overtuigend begonnen en wordt doorgezet met het heerlijk slepende doomnummer „A7V Mephisto”. De tanks hoor je hierin rijden en met het volgende „High Wood. 75 Acres Of Hell” word je als luisteraar direct meegenomen het slagveld in. In dit nummer gaat het gas er flink op. Als dan vervolgens „Beat The Bastards” van The Exploited wordt ingezet, is wat mij betreft het feest compleet. In deze paar nummers laat de band al zoveel creativiteit, diversiteit en kwaliteit horen, dat ik al ben overtuigd. En dan hebben we pas de helft van deze plaat gehad. Met het thema oorlog heb ik verder weinig, maar desondanks kan ik dit werkstuk van 1914 zeker waarderen, want ook het tweede deel van ‘The Blind Leading The Blind’ scoort ruim voldoende. Deze gasten moeten we absoluut blijven volgen.

OCTOBER TIDE

In Splendor Below

Agonia/Bertus
Anita Boel
80

Zoals we inmiddels van October Tide gewend zijn verschijnt exact drie jaar na het vorige album (‘Winged Waltz’) een nieuwe plaat. ‘In Splendor Below is de zesde. We weten inmiddels dat we van de Zweden kwaliteit kunnen verwachten en ook dit keer worden we niet teleurgesteld. Zoals bekend opereert October Tide in het melodieuze death/doomgenre. Dit keer is duidelijk wat meer de nadruk op de death metal gelegd en dat pakt goed uit. ‘Winged Waltz’ was ook meeslepend, maar op ‘In Splendor Below’ lijken de bandleden nog wat meer hun gevoel te hebben gevolgd. Wat minder braaf en stijf, wat meer een ongepolijst livegevoel. Het bevalt mij wel. Luister maar eens naar „Stars Starve Me” of „Seconds”. Ik kan niet wachten tot ik deze tracks live mag gaan aanschouwen en dat geldt ook zeker voor de Zweedse song „Ögoblick Av Nåd”. Nog altijd staat October Tide in de schaduw van Katatonia, de band waaruit de broers Fred en Mattias Norrman afkomstig zijn, maar met de nieuwe bassist Johan Jönsegård en drummer Jonas Sköld in de gelederen en deze nieuwe plaat op zak, moet toch zeker een grote stap voorwaarts kunnen worden gemaakt.

RENDEZVOUS POINT

Universal Chaos

Long Branch/SPV/Suburban
Diederick RR9660
82

De band Rendezvous Point kwam in 2015 bij Aardschok in beeld met hun debuutalbum ‘Solar Storm’. Een album dat minutieus in elkaar gezette en toch vrij licht klinkende progressieve metal bevat met sterke Leprous-referenties. Iets wat ook geldt voor de opvolger ‘Universal Chaos’, zij het dat de gemiddelde lengte van de nummers sterk omlaag is gegaan en de band daardoor compacter en poppier klinkt. Eigenlijk net als Leprous deed op hun laatste album ‘Malina’. En hoewel het nummer „Unfaithful” duidelijke Nine Inch Nails-invloeden laat horen, is het verder vooral die andere band die – nog meer dan op het debuut – overal in doorklinkt: in de falsetto zang, de opbouw, de breaks. Plus in het drumwerk, maar wat wil je ook als de vellen worden gegeseld door Baard Kolstad van… inderdaad, Leprous. Er is dus een duidelijke maatstaf voorhanden en dat is de grote broer. Omdat Rendezvous Point net wat minder spannend en schurend is dan hun landgenoten, wordt dat niveau helaas niet gehaald. Wat niet wil zeggen dat je ‘Universal Chaos’ dan maar links moet laten liggen. Integendeel. De songs op dit album hebben namelijk een hele mooie balans tussen progressief en catchy en voordat je het weet, neurie je ze mee. Wat verder opvalt, is dat de zang op momenten veel weg heeft van Casey McPherson (o.a. Flying Colors), wat je het best hoort als Geirmund Hansen inzet op het nummer „Pressure”. Gelukkig klinkt Hansen wel minder nasaal. Conclusie: ‘Universal Chaos’ is een erg sterk album, maar iets meer eigen gezicht was welkom geweest.

SAVAGE MESSIAH

Demons

Century Media/Sony Music
André Verhuysen
80

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ‘Demons’ is Savage Messiah’s beste album tot nu toe. De Engelse band heeft het thrash metalstigma definitief van zich afgeschud. Niet van vandaag op gisteren overigens. Voorganger ‘Hands Of Fate’ (2017) was al een stuk melodieuzer dan de eerste drie albums die de band maakte. Die steunden namelijk alle drie zwaar op riffs die waren terug te voeren op het zwarte album van Metallica. Inmiddels vaart Savage Messiah een koers die het midden houdt tussen latere Megadeth en Queens­rÿche en moderne power metalbands als Evergrey en Symphony X. Daar doet de band slim aan. Frontman Dave Silver beschikt namelijk over een stem die geknipt is voor dit soort muziek. Veel meer dan vroeger kan hij laten horen hoe geweldig hij kan zingen. Daarnaast heeft de groep er goed aan gedaan om na vier albums afscheid te nemen van producer en mixer Scott Atkins. In plaats van Atkins zaten dit keer David Castillo (productie) en Jens Bogren (mix) achter de knoppen, samen goed voor vier van de beste oren in de business. En dat hoor je: ‘Demons’ spat glashelder en vol power uit de speakers. Beter kan een hedendaagse metalplaat bijna niet klinken. Een dissonant is er ook en wel in de vorm van een cover van de countryhit „Parachute” van ene Chris Stapleton. Hierop klinkt Savage Messiah ineens heel erg als Bon Jovi! Een schoonheidsfoutje. Net als het nummer „The Bitter Truth”, waarin de band zich toch weer laat verleiden om veel te opzichtig een Metallica-riff te recyclen. Niet meer doen mannen. Conclusie: Savage Messiah maakt een flinke sprong voorwaarts, maar moet volgens mij z’n beste plaat nog maken.

SOTO

Origami

InsideOut/Sony Music
Diederick RR9660
80

De band SOTO laat de hardere kant horen van topzanger Jeff Scott Soto, die voorheen zong bij onder andere Yngwie Malmsteen, Journey en het zwaar ondergewaardeerde Talisman. Inmiddels is hij met SOTO meegelift naar hetzelfde label dat zijn andere broodheer Sons Of Apollo onderdak biedt. Hopelijk kan ‘JSS’ hierdoor een wat groter publiek bereiken, want ‘Origami’ is alweer het derde sterke album op rij van SOTO. Laat je niet op het verkeerde been zetten door de song „Hypermania” waarmee wordt opent. Dit is in mijn oren namelijk de zwakste schakel van het album door het wat kinderachtig aandoende refrein. Deze misstap wordt gelukkig meteen ongedaan gemaakt door het titelnummer vol crunchy riffs, moderne keyboardklanken, sterke zanglijnen en een flitsende gitaarsolo. Een nummer dat in de lijn ligt van de sublieme voorganger ‘DIVAK’. Waar dat album vol stond met topsongs, klinkt ‘Origami’ iets minder speciaal. Dat geldt echter niet voor gitarist Jorge Salan, want deze Spanjaard doet echt niet onder voor wat Fredrik Åkesson (Opeth) voorheen met Soto in Talisman liet horen! Het is elk nummer genieten van zijn prachtige solo’s. Een zeer solide album van JSS en zijn mannen waarin af en toe een kleine verrassing schuilt, zoals de toevoeging van wat elektronica in de semi-ballad „Torn” en de blazers in „Afterglow”.