10 maal Eremetaal in oktober 2021
ACT OF DENIAL
Negative
(Crusader Records)
Robbie Woning
77
Met Björn Strid van Soilwork op zang en de bekende bassist Steve DiGiorgio in de gelederen zal de nieuwe band Act Of Denial ongetwijfeld de nodige aandacht weten te trekken. Op sommige plekken zie ik zelfs de term ‘allstarband’ voorbijkomen, maar dat is lichtelijk overdreven. Drummer Kerim Lechner kennen we nog wel van Septicflesh, maar de overige bandleden zijn gewoon hardwerkende undergroundmuzikanten die al jaren knokken voor wat erkenning. De muziek voor het debuutalbum ‘Negative’ werd grotendeels geschreven door de gitaristen van de lang geleden opgedoekte Kroatische band Koziak. Luisterend naar ‘Negative’ begrijp je al vlug waarom ze Björn Strid voor hun nieuwe project hebben gevraagd. Act Of Denial is namelijk zwaar beïnvloed door de energieke melodieuze death metal die in de jaren negentig vanuit Gotenburg en een handvol andere Zweedse steden de wereld veroverde. De muziek van de band is voortdurend snel en gedreven, maar de nummers bevatten ook een hoop melodieus gitaarwerk en een overdaad aan melodieuze, gelaagde refreinen. Act Of Denial doet geregeld denken aan Soilwork in zijn beste tijd en dat komt zeker niet alleen door de zang. Strid krijgt in de mix opvallend veel ruimte, maar de mooie riffjes en het afwisselende drumwerk op de achtergrond blijven gelukkig redelijk te volgen. De manier waarop de band meerstemmige refreinen en snelle blastbeats combineert, zullen niet aan iedereen besteed zijn. Maar Act Of Denial doseert de vele ingrediënten in de muziek kundig en bouwt tussen al het instrumentale geweld ook geregeld een effectieve terugval in. Als je vindt dat de oorspronkelijke Gotenburgbands door de jaren heen wat soft zijn geworden, kun je met ‘Negative’ je hart ruimschoots ophalen.
BRAINSTORM
Wall Of Skulls
(AFM Records)
Diederick RR9660
78
Op zoek naar een heerlijke pot, goudeerlijke heavy metal? Probeer het eens bij onze oosterburen van Brainstorm. Net als hun vorige (en een tikkie sterkere) album ‘Midnight Ghost’ is het nieuwe ‘Wall Of Skulls’ op en top verzorgd. Sterke songs en afwisseling in overvloed, waarbij met name de snelle songs staan als een huis. Zoals „Escape The Silence”, dat je na twee keer horen meebrult zonder dat het cheesy wordt. Het is een headbanger van de bovenste plank waarop ook de strot van Peter ‘Peavy’ Wagner van de band Rage nog te horen is. Maar ook de midtempo songs ‘stehen wie ein Haus’. Het pakkende „Solitude” is daar een goed voorbeeld van. Deze vijf gezworen vrienden hebben ‘Wall Of Skulls’ net als de voorganger laten produceren en mixen door Seeb Levermann van Orden Ogan die zelf nog te horen is op „Turn Off The Light”. Het album klinkt vet zonder puristen voor het hoofd te stoten met een supermodern geluid. Op deze manier gaat Brainstorm hopelijk nog lang mee.
CARCASS
Torn Arteries
(Nuclear Blast)
Stephan Gebédi
90
Alhoewel Carcass zich anno 2021 nog steeds van blastbeats en grunts bedient, is het bijna niet meer voor te stellen dat dit dezelfde band is, die ooit in de jaren tachtig verantwoordelijk was voor ultra-smerige en extreme sonische geweldsuitspattingen als ‘Reek Of Putrefaction’ en ‘Symphonies Of Sickness’. Met die albums stonden ze aan de wieg van de meeste brute (sub) genres als grindcore, death/grind en goregrind. Op dit zevende studioalbum ‘Torn Arteries’ spelen pakkende melodielijnen en verzorgde arrangementen namelijk minstens zo’n grote rol als de eerdergenoemde death metalelementen. Carcass is anno 2021 dan ook veel meer dan alleen een death metalband. Luister maar eens naar het zeer melodieuze en grotendeels midtempo „The Devil Rides Out”, dat met zijn oosterse melodielijnen af en toe aan Heathen doet denken of het rustige middenstuk van „Flesh Ripping Sonic Torment Limited” met een mooie Michael Schenker-achtige gitaarsolo. Het hele album is trouwens doorspekt met fraaie solo’s van Bill Steer die boven zichzelf uitstijgt op ‘Torn Arteries’. Carcass gebruikt naar hartenlust elementen van klassieke hardrock en metal en thrash. Uiteraard zorgen de bijtende vocalen van Jeff Walker ervoor dat je geen moment vergeet dat je naar Carcass zit te luisteren. En door op gezette tijden en soms op verrassende momenten het gaspedaal in te drukken is ‘Torn Arteries’ een spannend album geworden. Toch ligt het tempo over het algemeen een stuk lager dan op voorganger ‘Surgical Steel’. Aanvankelijk had ik daar even wat moeite mee, maar naarmate ik vaker naar ‘Torn Arteries’ luister, kan ik er niet omheen dat het een ijzersterke plaat is geworden. Het enigszins flauwe „Wake Up And Smell The Carcass” zorgde er bijna voor dat ik niet voor de volle 90 punten ging, maar het fraaie „The Scythe’s Remorseless Swing” sluit dit album zo sterk af, dat het lullig zou zijn om het deze keer niet te doen.
IRON MAIDEN
Senjutsu
(Parlophone)
André Verhuysen
78
Het is grappig hoe alleen al de aankondiging van een nieuw Iron Maiden-album bij fans van alle leeftijden zorgt voor vlinders in de buik. Een gevoel van opwinding en hoopvolle verwachting; zouden ze die ene klapper nog in zich hebben? Alsof we nog in de jaren tachtig leven, de tijd dat ‘s werelds beste heavy metalband elk jaar een monumentale plaat afleverde met louter fantastische songs, van begin tot eind. Die tijd ligt natuurlijk ver achter ons. In de tussenliggende jaren heeft Iron Maiden verschillende malen aangetoond niet onfeilbaar te zijn en ook maar gewoon uit mensen te bestaan. Denk aan draken van platen als ‘No Prayer For The Dying’ en ‘Dance Of Death’. Inmiddels beseffen we dus dat het ook met Iron Maiden alle kanten op kan. Met die wetenschap valt deze nieuweling me niet tegen. Met name op de eerste helft van de plaat staan een paar verdomd sterke nummers, zoals de bijzonder donkere titelsong die het album opent en het navolgende, wat vrolijkere „Stratego”. Het toppunt van vrolijkheid is echter de single „Writing On The Wall”, de meezinger van het album (en ongetwijfeld van toekomstige liveshows). Onbetwist hoogtepunt van ‘Senjutsu’ is echter song nummer vijf, de spil van het album. „Days Of Future Past” is de enige song die ook op pakweg ‘Powerslave’ of ‘Somewhere In Time’ had kunnen staan. Kort en puntig, met een briljante openingsriff à la „Wasted Years” van de hand van Adrian Smith. De beste Maiden-song sinds mensenheugenis. Het is tevens het kantelpunt van dit album, want erna volgen nog vijf songs die maar niet willen ophouden. Steve Harris maakt het helemaal bont met drie nummers van tien, elf en twaalf minuten. Terwijl er feitelijk maar voor de helft van die tijd aan ideeën in zit. Ze kabbelen gezellig voort, schijnbaar zonder einddoel of duidelijke richting. Ze bouwen niet op naar een climax, zoals dat in oude tijden wel gebeurde. ‘Senjutsu’ is daarmee een album met twee gezichten: een sprankelende eerste helft en een ietwat gezapige en voorspelbare tweede helft. En toch ben ik er erg blij mee. Het had ook veel slechter kunnen uitpakken.
MINISTRY
Moral Hygiene
(Nuclear Blast)
André Verhuysen
68
Op het gevaar af om in herhalingen te vallen: deze recensie had hier natuurlijk helemaal niet moeten staan. Deze plaat had namelijk nooit gemaakt mogen worden. Ministry (lees: Al Jourgensen) was immers al gestopt. Twee keer zelfs. In plaats van voet bij stuk te houden begint Mr. Ministry echter telkens opnieuw. Het heeft ons in de achterliggende tien jaar twee middelmatige platen opgeleverd, ‘Relapse’ (2012) en ‘From Beer To Eternity’ (2013) en een héél slechte: ‘AmeriKKKant’ (2018). En nu is er ‘Moral Hygiene’; alweer zo’n plaat die helemaal niets toevoegt aan het oeuvre van ‘s werelds beste, gevaarlijkste en meest invloedrijke industrial metalband, want dat is Ministry toch echt ooit geweest. Met de nadruk op ‘geweest‘, want anno 2021 is Ministry geen schim meer van wat het ooit was. ‘Moral Hygiene’ is één lange aaneenschakeling van waar-heb-ik-dat-eerder-gehoord-momenten. Elke riff, elke break en elke groove is al op eerdere Ministry-platen te horen geweest. En of het nu Bush Senior, Bush Junior, Obama, Trump of Biden is die in het Witte Huis zijn behoefte doet, ook de anti-president-thematiek in de samples is telkens dezelfde. Leuk is de gastbijdrage van (voormalig Dead Kennedy) Jello Biafra in „Sabotage Is Sex” en de twee eerste nummers („Alert Level” en „Good Trouble’) zijn ook nog wel te pruimen, net als de Stooges-cover „Searh & Destrioy”. De rest is bijvangst.
ANETTE OLZON
Strong
(Frontiers)
Anita Boel
75
Zeven jaar na haar solodebuut ‘Shine’ waagt Anette Olzon (The Dark Element, ex-Nightwish) zich aan een tweede soloalbum. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier na ‘Shine’ niet heel erg op zat te wachten. Of beter gezegd: ik was het debuut eigenlijk al een beetje vergeten en zag daardoor deze tweede soloplaat ‘Strong’ ook helemaal niet aankomen. Het mooie aan dit verhaal is dat Olzon met ‘Strong’ wel voor een aangename verrassing heeft gezorgd. In vergelijking met het debuut klinkt het geheel een stuk steviger en dat bevalt me absoluut. Niet eerder heb ik haar zo overtuigend uit de verf horen komen, wat mede te danken is aan de sterke productie. De songs zijn samen met de Zweedse gitarist/producer Magnus Karlsson geschreven. Hij is er in geslaagd om Olzon in elke song te laten ‘shinen’. Van sterke melodielijnen was op het debuut ook al sprake, maar doordat alles nu veel ‘vetter’ is aangekleed met heerlijke gitaarriffs en een paar brullende zangpartijen van haar echtgenoot Johan Husgafvel, maakt ‘Strong’ (in dit geval echt een passende titel) veel meer indruk. Knap gedaan.
A PALE HORSE NAMED DEATH
Infernum In Terra
(Long Branch Records)
Robert Haagsma
80
Sal Abruscato beloofde in recente interviews dat het vierde album van zijn band A Pale Horse Named Death niet vol met onversneden zwartgalligheid zou staan. Toch wil de zon ook op ‘Infernum In Terra’ nooit echt doorbreken. Wat wil je ook, het is nog altijd de band van de drummer die het klappen van de zweep leerde als lid van achtereenvolgens Type O Negative en Life Of Agony; twee bands die het in muziek verpakken van depressie tot kunst verhieven. Ook op dit nieuwe album klinken de invloeden van die groepen nog altijd door. Veel lome tempo’s, trage akkoorden en teksten opgetrokken uit peilloze melancholie en droefheid. Als zanger, gitarist en drummer is Sal Abruscato opnieuw alom aanwezig op het album, waarbij hij verder bijgestaan wordt door de huidige line-up van Chris Hamilton (drums), Eric Morgan (bas), Eddie Heedles (gitaar) en Joe Taylor (gitaar). Een groot zanger zal Sal Abruscato nooit worden, maar zijn klagelijke stem past nu eenmaal perfect bij de muziek. En hoewel dit vierde werkstuk geen verrassingen bevat, wordt dat ruimschoots gecompenseerd door de hoge kwaliteit van de nummers, met het alles verpulverende „Shards Of Glass” als een van de hoogtepunten.
PORTRAIT
At One With None
(Metal Blade Records)
André Verhuysen
78
Plagiaat. Volgens het Groot Woordenboek der Nederlandse Taal betekent het ‘het overnemen van stukken, gedachten, redeneringen van anderen en deze laten doorgaan voor eigen werk’. Duidelijk. Daarmee is dus officieel bevestigd dat Portrait plagiaat pleegt. De Zweedse band gebruikt namelijk willens en wetens gitaarriffs, breaks en zanglijnen van Mercyful Fate en verkoopt deze onder eigen naam. Foei! Maar Portrait doet het met zoveel liefde en eerbied dat we het telkens weer door de vingers zien. Bovendien is Portrait al lang niet meer de klakkeloze MF-kopie die het ten tijde van het debuutalbum ‘Crimen Laesae Majestatis Divinae’ (2011) nog was. Over een periode van vier platen zijn er steeds meer andere ingrediënten in de stijl van Portrait geslopen. Zo is het bijzonder smakelijke gitaarwerk van Christian Lindell inmiddels een traktatie op zich. En qua songwriting hebben de Kristianstadters ook flinke stappen gezet. De acht songs zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goed. Je moet er alleen wel een hart voor jaren-tachtig-metal voor hebben, en dat heb ik. Luistertip: het negen minuten durende „Ashen”.
TIMES OF GRACE
Songs Of Loss And Separation
(Wicked Good Records)
Jordan Stael
85
Een waarschuwing voor de zwaarderen van geest vooraf. We hadden al een kutzomer; grijs, regenachtig en winderig. Mocht dat je al bijna een depressie ingedrukt hebben, dan is luisteren naar deze plaat geen aanrader. Het feit dat de Killswitch Engage-heren Adam Dutkiewicz en Jesse Leach na tien jaar eindelijk weer via hun ándere bandje van zich laten horen, mag dan wel een feestje waard zijn, maar de plaat op zich ligt nogal zwaar op de maag. Nu zijn we van de beide bands wel wat gewend, maar ‘Songs Of Loss And Separation’ is een album dat je als zwaar, traag en daarmee extra heftig kan omschrijven. Op een aantal songs gaat de snelheid iets omhoog (het Stone Sour-achtige ‘Rescue’ bijvoorbeeld), maar verder is het depressie en liefdesverdriet wat de klok slaat. Soms met erg geslaagde ballads, zoals opener „The Burden Of Belief”, waar Adam al tien jaar geleden aan begon te schrijven, of „Far From Heavenless”, waarin zijn krachtige stem beter wordt gebruikt dan bij de wat meer Killswitch-achtige songs. Times Of Grace zorgt voor een perfecte afwisseling tussen mooi, meeslepend, hard, ruw en vet. Dat er geen glimlach af kan moeten we maar voor lief nemen, zeker bij een band die maar eens in de tien jaar een plaat uitbrengt. Want hoe zwaar op de hand ‘Songs Of Loss And Separation’ ook is, het steekt muzikaal behoorlijk spannend en intigrerend in elkaar.
ANDREW W.K.
God Is Partying
(Napalm Records)
Liselotte Hegt
80
Andrew W.K. is een Amerikaanse rockzanger, multi-instrumentalist en producer die in 2002 debuteerde en doorbrak met de partyplaat ‘I Get Wet’ en een jaar later op dezelfde voet doorging met ‘The Wolf’. De jaren erna volgden meerdere studioalbums en ontpopte de alleskunner zich tevens als acteur, radio- en tv-presentator en columnist. Nu, drie jaar na zijn laatste wapenfeit ‘You’re Not Alone’ (2018), brengt de beste man zijn zesde album ‘God Is Partying’ uit. Daarop blijkt dat hij zijn wilde haren nog altijd niet kwijt is, al zijn dit beslist geen leeghoofdige rock-‘n-rollliedjes. Het album bevat een collectie afwisselende, energieke rocksongs: een groots klinkend stadionrocknummer („Everybody Sins”), een symfonische pomprocker („Babylon”), melodieuze powerballads („No One To Know”, „Remember Your Oath” en „And Then We Blew Apart”), een soundtrack-achtig intermezzo („Goddes Partying”), een gladde popanthem („Stay True To Your Heart”) tot een toffe donkere, Rammstein-achtige headbanger („I’m In Heaven”). Maar mijn absolute favoriet is toch wel de slepende, darkwaverocker „My Tower”. Andrew heeft een toffe rockstem en schroomt niet om zijn ver doorontwikkelde piano- en keyboardskills veelvuldig te gebruiken. ‘God Is Partying’ is dan ook een kleurrijke rockplaat, waarop ook invloeden van onder meer David Bowie, The Beatles, Elton John en Queen waarneembaar zijn. Deze toegankelijke elementen zullen beslist ook nu weer de deuren openen naar een mainstream publiek.