In de Aardschok van juli 2022 lees je alles over:
ARCH ENEMY
MEESTERLIJKE BEDRIEGERS
Arch Enemy is door de jaren heen uitgegroeid tot een stabiele subtopper. Het formaat band dat als headliner in middelgrote zalen staat, op de grote festivals een eervolle plek weet te claimen en op de kleinere festivals concurreert voor de positie van headliner. Het is ook een band van routine, want sinds 1996 verschijnt er om de twee à drie jaar een nieuw studioalbum, steevast gevolgd door een rondje om de wereld. Arch Enemy is ook een band die telkens aan het verwachtingspatroon van de fans tegemoet komt. Het levert namelijk keer op keer een van melodie doordrenkte mix van moderne thrash en traditionele metal met een herkenbaar eigen geluid dat vooral wordt gekenmerkt door flitsend gitaarspel en agressieve, vrouwelijke zang. Voor dat laatste tekent sinds 2013 Alissa White-Gluz, de vervangster van de op dat moment moegestreden Angela Gossow. Gossow, tevens de echtgenote van bandleider Michael Amott, trok zich na vijf studioalbums terug om zich volledig op het bandmanagement te kunnen richten. White-Gluz is een gouden zet, want met de kleine brulboei in de
URL naar klembord kopiëren
Vereiste velden zijn gemarkeerd met *
Categorieën
 BandReport
 A New Dawn
 E
frontlinie gaat het de band voor de wind. De Canadese weet zich omarmd door het Arch Enemy-legioen en de albums ‘War Eternal’ (2014) en ‘Will To Power’ (2017) deden de populariteit van de band naar nog grotere hoogte stijgen.
ALESTORM
TIME FLIES WHEN YOU’RE HAVING RUM
Feesten. Feesten. Feesten. Twaalf jaar lang kon kapitein Christopher Bowes overal ter wereld aanmeren met ‘zijn’ Alestorm. Het resultaat was altijd hetzelfde. Eén. Groot. Feest. Drie kwartier tot anderhalf uur op het podium en tot diep in de nacht achter het podium. Van Tilburg tot Tokio. Maar zelfs voor lak-aan-alles-figuren op een piratenboot bleek de pandemie een nekslag. ‘Curse Of The Crystal Coconut’ kwam nog wel uit, maar zonder shows. Een maximale anticlimax. Dat gaan de heren nu dubbel en dwars goedmaken. Met ‘Seventh Rum Of A Seventh Rum’. We spreken met Bowes over het – je raadt het al – zevende Alestorm-album.
HATRIOT
ZO VADER ZO ZOONS
Binnenkort verschijnt ‘The Vale Of Shadows’, het vierde album van de thrash metalband Hatriot, afkomstig uit de zo vruchtbare Bay Area van San Francisco. Aardschok blikt erop vooruit met zanger/bassist Cody Souza.
CIVIL WAR
BATTLE OF LIFE
Het is bijna zes jaar stil geweest rondom Civil War, maar nu is er dan toch een nieuwe plaat van het Zweedse power metalgezelschap, getiteld ‘Invaders’. Vanwege diverse bezettingswijzigingen en de coronapandemie heeft het allemaal wat langer geduurd dan gepland, maar de heren zijn vastbesloten om met hernieuwde energie de draad weer op te pakken. Nieuwe zanger Kelly Sundown Carpenter praat Aardschok bij over de laatste ontwikkelingen.
TUNGSTEN
TROTSE VADER MET EEN MISSIE
Je ziet het tegenwoordig steeds vaker, trotse vaders die hun muzikale kinderen op sleeptouw nemen in de hoop zo hun carrière een kickstart te geven. In Zweden zit ook zo’n vader en zeker niet de eerste de beste. Hij komt uit een gerenommeerde muzikale familie. Zijn vader was een succesvol en alom gewaardeerde jazzmuzikant, zijn jongere broer Jens een veelgevraagd toetsenist en zijn beide zoons Nick en Karl zitten nu samen met hem in de band Tungsten, die binnenkort aan het derde album in amper drie jaar tijd toe is. We hebben het over voormalig Silver Mountain-, Yngwie Malmsteen’s Rising Force-, HammerFall- en (tot voor kort) Manowar-drummer Anders Johansson.Ron Willemsen
PORCUPINE TREE
TE VROEG VOOR CLOSURE
Velen vielen van verbazing (en blijdschap!) van de stoel toen er op 1 november 2021 plotseling een nieuwe single van Porcupine Tree online verscheen, het megavette „Harridan”. Wie durfde er immers nog te hopen op nieuw materiaal van de beste Engelse progband van dit millennium na alle uitlatingen van bandleider Steven Wilson in de pers. Zijn succesvolle solocarrière zou werkzaamheden met Porcupine Tree in de weg staan. Niet dus. Op 24 juni verschijnt er doodleuk een nieuw studioalbum, ‘Closure/Continuation’. We praten erover met Richard Barbieri, toetsenist van de band.
CHARLIE GRIFFITHS
MILLENNIUMS AAN INSPIRATIE
Charlie Griffiths is gitarist bij het populaire progmetalgezelschap Haken. De uiterst relaxte muzikant heeft een fascinatie voor de evolutie van het leven op aarde, zo blijkt uit het gesprek dat Aardschok met hem had naar aanleiding van het verschijnen van zijn eerste soloalbum ‘Tiktaalika’. „Kan je me goed horen?”. Een rustige en diepe stem klinkt aan de andere kant van de Skypeverbinding. „Ik bel namelijk vanuit de Haken-tourbus, ergens diep in de Verenigde Staten. We zijn ontzettend dankbaar dat we weer voor fans mogen spelen en het geeft een enorme dosis extra energie.”
DEVIL’S TRAIN
ALL ABOARD!
De laatste jaren was het erg rustig rond de Duitse formatie Devil’s Train. Op zich is dat begrijpelijk, want de bandleden zijn ook actief in andere bands, waardoor de beschikbare tijd voor Devil’s Train beperkt is. Zanger en roerganger Roberto ‘Lia’ Liapakis is druk met Mystic Prophecy, bassist Jens Becker met Grave Digger. Gitarist en nieuwste bandlid Dan Baune heeft vorig jaar Lost Sanctuary op poten gezet. Het is dus niet vreemd dat het zeven jaar geduurd heeft voordat het derde album ‘Ashes & Bones’ verschijnt. Baune vertelt over de bijzondere status van Devil’s Train, hoe hij bij de band betrokken is geraakt en natuurlijk het nieuwe album.
JOURNEY
ALLES VOOR DE FANS
In 2023 bestaat de Amerikaanse band Journey vijftig jaar; een carrière waar menigeen voor zou tekenen. In 1973 in eerste instantie begonnen als een progressieve rockband kwam het echte commerciële succes pas toen Journey besloot om te schakelen naar positieve, radiovriendelijke rocknummers. Onder de bezielende leiding van gitarist Neal Schon, de onmisbare invloed van toetsenist Jonathan Cain en de met de fantastische stem van Steve Perry scoorde Journey wereldhits als „Faithfully”, „Open Arms”, „Seperate Ways (Worlds Apart)”, Any Way You Want It” en natuurlijk „Don’t Stop Believin’”. De reis is echter nog niet afgelopen. Op 9 juli verschijnt er zowaar een nieuw studioalbum met de titel ‘Freedom’. Aardschok wil er alles van weten en zoomt naar Florida voor een gesprek met de inmiddels 72-jarige toetsenist en tekstschrijver Jonathan Cain.
OCEANS OF SLUMBER
DAAR AAN DE KUST
Oceans Of Slumber heeft zichzelf een bijzondere identiteit aangemeten. Het fundament van de bandsound bestaat uit een combinatie van donkere rock en doom, waardoor het Texaanse zestal vast en zeker liefhebbers van Katatonia, My Dying Bride en Opeth tot de fanschare mag rekenen. Grote aandachtstrekker is echter de stem van zangeres Cammie Gilbert, die in 2014 tot de band toetrad en inmiddels op het leeuwendeel van de discografie van de band een hoofdrol vervult. Dankzij haar kraakheldere en soulvolle stem drijft de sound langzaam van de metal vandaan. Het op 22 juli te verschijnen ‘Starlight And Ash’ is bovendien minder riffgeoriënteerd dan voorgaande albums, maar de donkere sfeer is intact gebleven. Drummer en songwriter Dobber Beverly staat Aardschok te woord.
DARKANE
TERUG OP DE RADAR
Als je vijf prachtige albums uitbrengt, kun je je fans daarna best een keertje vijf jaar op de volgende laten wachten. Wat je echter níet moet doen, is ze de keer erna nog veel langer laten wachten! De melodeath/thrashers van Darkane overkwam het. Negen jaar na de voorganger komt de (bijna) in vergetelheid geraakte band alsnog met kersvers werk dat de naam ‘Inhuman Spirits’ draagt. Gitarist en mede-oprichter Klas Ideberg is zichtbaar schuldbewust en verklaart waarom ze – wederom – zo lang van de radar waren.
SUPERSONIC BLUES MACHINE
MEER ROCKBLUES DAN BLUESROCK
Supersonic Blues Machine brengt met ‘Voodoo Nation’ binnenkort z’n derde studioplaat uit, maar ondanks het stevige karakter werd de Amerikaanse formatie niet eerder nader belicht in Aardschok. Hoogste tijd om daar verandering in te brengen. Aardschok zoomt met bassist Fabrizio Grossi.
WAKE
MEA TULPA
Wie zijn muziek graag gefrustreerd en opgefokt tot zich neemt, heeft aan Wake een goeie. De Canadezen trekken op het nieuwe album ‘Thought Form Descent’ opnieuw fel van leer, maar beperken zich niet meer tot woede-uitbarstingen alleen; de sound van de band heeft zich ontwikkeld en verbreed. Hoewel het vorige album ‘Devouring Ruin’ op een uitermate ongelukkig moment verscheen, waardoor de band het niet live kon promoten, weerhield dit Metal Blade er niet van de band onder zijn hoede te nemen voor de release van het vijfde album. Kyle Ball, brulboei en woordvoerder, licht een en ander toe.
FALLEN SANCTUARY
(SAMENWERKINGSVER)BAND
Fallen Sanctuary is een gloednieuw project van Georg Neuhauser, zanger van de Oostenrijkse symfonische metalband Serenity en Marco Pastorino, gitarist van de Italiaanse melodieuze metalband Temperance. Eind juni verschijnt het eerste werk van hun samenwerkingsverband in de vorm van ‘Terranova’. Fallen Sanctuary wordt gecompleteerd door drummer Alfonso Mocerino en bassist Gabriele Gozzi. We bellen met Georg Neuhauser.
WITCHERY
UITLAATSERVICE
De tijd vliegt als je een ouwe lul bent. Voor mijn gevoel is Witchery nog steeds een relatief jonge band, maar blijkbaar mag het gezelschap rond gitarist Patrik Jensen (kortweg Jensen voor vrienden en bekenden) dit jaar toch echt vijfentwintig kaarsjes uitblazen! Inmiddels zijn we toe aan het achtste volwaardige studioalbum, getiteld ‘Nightside’, dat op 22 juli verschijnt. Met Jensen gaan we er alvast dieper op in.
ENTRAILS
KOERSVAST EN BETROUWBAAR
Entrails doet niet aan vernieuwing. Al meer dan dertig jaar blijven de Zweden trouw aan het maken van old-school death metal. De horrorthematiek wordt alleen wat extra benadrukt op de zevende langspeler ‘An Eternal Time Of Decay’. De band liet zich ditmaal op tekstueel gebied met name inspireren door de ‘Evil Dead’-films uit de jaren tachtig. Gitarist Jimmy Lundqvist beantwoordt onze vragen.
MANTAR
NO PAIN NO GAIN
Mantar is een rare vogel in de metalscene. Het Duitse duo, bestaande uit drummer Erinc Sakarya en gitarist Hanno Klänhardt, zwemt namelijk graag tegen de stroom in, met een stijl die is gegrond in de black metal, maar die veelvuldig elementen uit de punk, sludge en rock-’n-roll in de mix gooit. Tegendraads als de twee zijn, wordt die stijl alleen maar verder doorgezet op ‘Pain Is Forever And This Is The End’, dat vanaf 15 juli in de schappen ligt. Temidden van de zomerhitte van Florida spreekt Aardschok met Klänhardt over de nieuwe plaat, de switch naar Metal Blade en de achteruitgang van de mensheid.
RXPTRS
JURASSIC METAL
Je wenkbrauwen trekken wellicht even omhoog bij het zien van de bandnaam. Wie haalt het in zijn hoofd een band RXPTRS te noemen? Wen er maar aan, want deze Bristolse feestgangers zijn de nieuwste aanwinst van Metal Blade Records. Niet slecht voor een groep die pas sinds eind 2018 bestaat, maar in korte tijd al shows deed met onder andere Escape The Fate, Light The Torch en Skindred. Qua stijl gaat het bij RXPTRS’ binnenkort te verschijnen debuut ‘Living Without Death’s Permission’ alvast alle kanten op. Het is een stoofpot van hardcore, emo, punk, metal en rock. Net zo afwisselend als de vocalen van Simon Roach, die zowel in een hardcoreband als een progmetalband tot zijn recht zou komen. De zanger stelt zijn band voor aan het Nederlandse volk.
GRAVELAND
27 & 28 MEI – HOLLANDSCHEVELD
Graveland wordt dit jaar voor de vijfde keer georganiseerd. De locatie waar dat tot nu toe gebeurde, verschilde elke keer. Het werd zelfs ook al een keer indoor gehouden. Voor deze editie is een terrein gevonden naast een bungalowpark in Hollandscheveld, vlakbij Hoogeveen. Verspreid over twee dagen treden twintig bands aan op één podium. De nadruk ligt daarbij op black- en death metal. Het festivalterrein is klein en overzichtelijk. Daar waar een rondje langs het gehele terrein op bijvoorbeeld Graspop of Summer Breeze je zo een uur kost, ben je op Graveland in pakweg twee minuten helemaal rondgelopen. Het heeft echter wel iets, die kleinschaligheid. Op de eerste dag zijn ongeveer achthonderd man aanwezig en op de tweede een kleine duizend, waarbij opvalt dat de gemiddelde leeftijd vrij hoog is. Zouden vooral de ouderen onder ons blij zijn dat ze eindelijk weer eens naar een festival kunnen?
ROCK HARD
3 T/M 5 JUNI – AMPHITHEATER – GELSENKIRCHEN
Het jaarlijkse feestje dat wordt georganiseerd door onze collega’s van het Duitse metalmagazine Rock Hard kent verschillende in steen gebeitelde zekerheden. De locatie bijvoorbeeld. Sinds de allereerste keer in 2003 is dat namelijk een prachtig amfitheater in Gelsenkirchen. Het driedaagse festival vindt ook steevast plaats in het Pinksterweekend. Wat er ook gebeurt. Behalve als er corona heerst. En dan het weer. Hoe warm of koud ook, regenen zal het op Rock Hard. Het ene jaar wat meer dan het andere, maar helemaal droog is het er nooit. Ook dit jaar openen de hemelsluizen zich op de laatste dag, maar veel valt er gelukkig niet. Terwijl grote delen van Brabant en Limburg weer eens onder water komen te staan, is het amper zeventig kilometer verderop met een poncho goed uit te houden. Ongeveer vijfduizend bezoekers passeren elke dag de poorten.