THRESHOLD
Dividing Lines
(Nuclear Blast Records)
Diederick RR9660
85
Threshold is een zekerheidje. Typisch zo’n band die nooit op een slecht album te betrappen is. Waag het echter niet om het woord solide in de mond te nemen, want daarmee doe je deze Britten schromelijk tekort. De band is binnen een herkenbare sound altijd op zoek naar nieuwe invalshoeken en afgezien van een kwaliteitskeurmerk weet je nooit precies wat je kan verwachten. Het vorige album ‘Legend Of The Shires’ was een concept(dubbel)album met een warme sound en bracht de terugkeer van zanger Glynn Morgan. Ondanks een ongewijzigde lineup klinkt ‘Dividing Lines’ behoorlijk afwijkend van de voorganger. En tegelijk onmiskenbaar als Threshold. Het verschil zit ‘m ten eerste in de sound. Het nieuwe album klinkt meer afgemeten en digitaler door een groter gebruik van elektronica. Laat dat je niet afschrikken; de warmte die de band kenmerkt is er nog steeds, het sijpelt nu echter op een andere manier je oren in. Het tweede verschil is dat de songs van ‘Dividing Lines’ puntiger en meer to-the-point zijn dan die van de voorganger. Als popsongs in een progmetaljasje. De sterke refreinen en zanglijnen doen herinneren aan de albums ‘Hypothetical’ en ‘Critical Mass’ en hoewel het gemis van de toenmalige zanger Andrew ‘Mac’ McDermott daardoor sterker wordt (zijn geest waart vooral rond in „Silenced”), zet Glynn Morgan een puike prestatie neer en lijkt hij met elk album aan zelfvertrouwen te winnen. De twee langste songs overschrijden de tienminutengrens en zijn echte Threshold-krakers, maar moeten hun meerdere erkennen in de single „King Of Nothing”, één van de meest pakkende songs van 2022 en een wereldhit die nooit een wereldhit zal worden. De positieve keerzijde: zo kunnen we Threshold lekker voor onszelf houden.