10 maal Eremetaal in juni 2024
BLACK COUNTRY COMMUNION
V
(Mascot Records)
André Verhuysen
80
Met zes pagina’s over Black Country Communions vijfde album elders in deze Aardschok kunnen we de recensie kort houden. Laten we met de clou beginnen: de eerste helft van ‘V’ behoort tot het beste werk dat BCC ooit afleverde. De opzwepende opener „Enlighten”, het frivole, funky „Stay Free”, het aan Led Zeppelin refererende „Red Sun”, de bluesrockballad „Restless” en het swingende „Letting Go” zijn vijf klassieke rockbriljantjes. De tweede helft van het album sprankelt beduidend minder. De spanning is een beetje van de boog, de inspiratie en adrenaline staan op een iets lager pitje. Maar de ongekende individuele capaciteiten van de vier rasmuzikanten zorgen ervoor dat ‘V’ ook na de spreekwoordelijke pauze nergens inkakt, met de nog altijd magistrale stem van Glenn Hughes als blikvanger. Hoe de bijna 73-jarige nog steeds schijnbaar moeiteloos alle registers opentrekt, grenst aan het ongelofelijke. ‘V’? Voortreffelijk
DEFECTS
Modern Error
(Mascot Records)
Renée van der Ster
80
Defects is het – van oorsprong – zijproject van voormalig The Raven Age-gitarist Tony Maue. Het projectje barstte tijdens de pandemie echter totaal onverwacht uit zijn voegen. Wat je aandacht geeft, groeit. En wel zó snel, dat Maue zijn rol als frontman van Defects sindsdien tot prioriteit heeft bestempeld. Hij verliet er namelijk de band van George Harris (inderdaad: zoon van) voor. ‘Modern Error’ is een ijzersterk debuut van niet zomaar een willekeurig stelletje Britse jongens. De ervaring, slimme songwriting en creativiteit zijn ver boven gemiddeld en al helemaal voor een debuut. De heren spelen nu-metalcore volgens het boekje. Hard, groovy en emo. Denk aan het straatje van Bullet For My Valentine en Lamb Of God met opzichtig knipoogwerk naar de olievaten van Slipknot en de elektronica van Linkin Park. Begin maar alvast met luisteren naar „Scapegoat”, „Lockdown” en de titeltrack. Als Defects een keertje mee op tour mag met Machine Head, is het hek van de dam.
HELLBUTCHER
Hellbutcher
(Metal Blade Records)
Stephan Gebédi
78
Na 32 jaar lang het – niet al te fraaie – gezicht van Nifelheim te zijn geweest, doet Per ‘Hellbutcher’ Gustavsson het nu onder zijn eigen naam. Hellbutcher wijkt uiteraard niet zo gek veel af van zijn vorige band waarin Per samen met zijn broertje Erik de dienst uitmaakte. Het is nog steeds rauwe, ongepolijste speed/black metal wat de klok slaat en wie had eigenlijk ook wat anders verwacht van Gustavsson? De snelle opener „The Sword Of Wrath” met fraai melodieus middenstuk mag er zeker zijn. Op de drie navolgende nummers ligt het tempo ook lekker hoog. Pas bij „Death’s Rider” wordt er wat gas teruggenomen, maar daarna wordt het pedaal weer vrolijk ingetrapt. De rasperige zang van Gustavsson, de schelle, droge en ietwat gedateerde productie en uiteraard de muziek zelf, zorgen voor een authentieke old-schoolsfeer, waardoor je je af en toe terug waant in de jaren tachtig. En in het geval van deze groep muzikanten weet je ook zeker dat het niet om een gimmick gaat, maar om pure passie voor eighties metal. Lekker album!
MY DILIGENCE
DEATH.HORSES.BLACK.
(Listenable Records)
René Vanes
90
Oorspronkelijk was het Brusselse My Diligence een stonerkwartet. Met ‘Sun Rose’ uit 2019 schoof de band (dan inmiddels een trio) meer op richting de progressieve rock van bands als Torche en Elder. Zeker qua opbouw van de songs. In 2022, met ‘The Matter, Form And Power’, verstevigde My Dilligence zijn geluid met de bombast van Cult Of Luna, Meshuggah en Amenra. Anno 2024 heeft My Dilligence zijn definitieve draai gevonden met een mooie mix van shoegaze, progressive, doom en psychmetal. Dat heeft een uniek eigen geluid opgeleverd, zoals wordt geëtaleerd op dit ‘DEATH.HORSE.BLACK.’ „Horses” spreekt wat dat betreft voor zich; een sferische en toch boosaardige song vol wave-invloeden en nostalgie. Deze plaat van My Dilligence is een ouderwetse groeibriljant die steeds interessanter en mooier wordt, een verborgen parel waar je telkens weer wat nieuws aan ontdekt. Zoals het megatechnische spel bijvoorbeeld. Wereldklasse!
NESTOR
Teenage Rebel
(Napalm Records)
Ron Willemsen
95
Begonnen als een puberbandje in 1989 stopt Nestor in 1995, met als reden ‘het leven’. In 2021, tijdens de inmiddels bekende periode, komen de mannen weer bij elkaar. Met groot succes. Hun traditionele melodieuze hardrock/AOR slaat aan en het debuut ‘Kids In A Ghost Town’ krijgt louter lovende recensies, ook in Aardschok. Nu is het 2024 en de vijf Zweden van Nestor leveren met ‘Teenage Rebel’ misschien wel de beste melodieuze rockplaat van 2024 af. Nestor opent met „The Law Of Jante”, een monoloog door de Deense stemactrice Freya Miller, direct gevolgd door „We Came Alive”, een catchy nummer waarin alle Nestor-kenmerken aanwezig zijn: prima arrangementen, goed gitaarwerk, een degelijke ritmesectie, een toetsenist die precies de juiste kleuring geeft en bovenal een geweldige zanger. Al het goede uit de jaren tachtig komt voorbij in deze melodieuze hardrock en AOR van topniveau, zoals in het titelnummer, voorzien van een gave solo, en „Last Tomorrow”, een semi-ballad in de Heart- of Whitesnake-stijl. Het melodieuze „Victorious” doet aan Winger denken, terwijl „The One That Got Away” weer richting Bad English gaat. Je weet precies hoe het nummer opgebouwd gaat worden, maar het is briljant gedaan. Kortom, de mannen vinden zeker het wiel niet opnieuw uit, maar hebben het genre wel geperfectioneerd. Zonder de drummer Mattias Carlsson, bassist Marcus Åblad en toetsenist Martin Frejinger tekort te willen doen, worden de hoofdrollen toch vervuld door gitarist Jonny Wemmenstedt en zanger Tobias Gustavsson. Laatstgenoemde haalt op de afsluitende ballad „Daughter” nog even alles uit de kast, terwijl Wemmenstedt het van een fraaie solo voorziet. ‘Teenage Rebel’ is een prachtige hommage aan de AOR en melodieuze hardrock van de jaren tachtig. Zwaar aanbevolen!
NEW HORIZON
Conquerors
(Frontiers Music)
Liselotte Hegt
83
Twee jaar geleden brachten de voormalige H.E.A.T.-leden Jona Tee (gitaar en keyboards) en Erik Grönwall (zang) onder de naam New Horizon debuutalbum ‘Gate Of The Gods’ uit. Hun melodieuze power metal werd goed ontvangen en de toekomst zag er dus rooskleurig uit. Niet veel later accepteerde Grönwall echter zijn droombaan als frontman van Skid Row en Tee moest op zoek naar een geschikte vervanger. Geen eenvoudige klus, want Grönwall is natuurlijk een zanger van formaat. Het is Nils Molin die de grote schoenen heeft aangetrokken, een eveneens Zweedse zanger die zijn sporen al verdiende bij Amaranthe en Dynazty. Tijdens de openingstrack „Against The Odds” worden muzikaal meteen alle registers opengetrokken, waarbij Molin vocaal ruim baan krijgt. Hij heeft een groot bereik, power en diepgang, en schuurt tegen de klassieke sound aan van Ronnie James Dio en Joey Tempest. De teksten over cruciale historische momenten en de opmerkelijke figuren die daar een rol in hebben gespeeld, worden door Molin dynamisch en overtuigend gezongen. ‘Conquerors’ staat bol van de epische heavy metal met spetterend gitaarwerk. De muziek heeft veel energie en tempo, maar er zijn ook rustigere momenten, zoals tijdens „Before The Dawn”, een romantisch en idyllische duet met Elize Ryd (Amaranthe). Kortom, ‘Concuerors’ is een geschiedenisles die blijft hangen.
NIGHTMARE
Encrypted
(AFM Records)
Patrick de Sloover
78
In een periode van maar liefst 45 jaar heeft het Franse Nightmare verschillende muzikale waters doorzwommen met een richting die evolueerde van punkrock in de beginjaren tot hedendaagse moderne heavy en power metal. In al die jaren zijn er een treinwagon aan muzikanten gepasseerd, maar bassist en bandleider Yves Campion weet van geen ophouden. En dat is fijn, want hoe je het ook draait of keert, Nightmare is een uiterst competente band met prima muzikanten. Wat betreft de vocalisten door de jaren heen kunnen we stellen dat Jo Amore (heden KingCrown) en Magali Luyten tot de uitschieters behoorden, maar intussen staat de Franse Barbara Mogore aan de microfoon. In tegenstelling tot de schitterende, hese en doorleefde stem van Luyten of de Dio-esque strot van Amore krijgen we nu een flinke portie grunt te verduren. In „The Blossom Of My Hate” is het zelfs growlen op het randje. Pas vanaf het vierde nummer „Saviours Of The Damned” wordt het ouderwets interessant dankzij een sterke melodielijn en atypische achtergrondvocalen. Dit wordt vervolgd met het loodzware „Wake The Night” en het bombastisch en gedreven titelnummer. Tegen het einde wordt er weer een blik grunt opengetrokken en krijgen we nog een herwerkte versie van „Eternal Winter”. Voor wie zich aan ‘Encrypted’ wil wagen: enige aanpassing en gewenning is wel vereist om de wasdom van Nightmare te erkennen.
SHRAPNEL
In Gravity
(Candlelight Records)
Diederick RR9660
83
De rechtse hoek die de Engelse band Shrapnel met dit nieuwe album ‘In Gravity’ uitdeelt, was goed gecamoufleerd. Stuiptrekkend in de maat van de opzwepende ritmes lig ik in de eerste ronde (het titelnummer) al gestrekt op de grond. En ik kom nog maar amper overeind voordat er opnieuw tien tellen volgen. Ik kende de band wel, maar het kwartet heeft schijnbaar keihard getraind om zo sterk in de ring te verschijnen. Een thrashband kan het kwartet overigens niet meer genoemd worden. Die invloeden zijn zeker nog aanwezig, maar de band klinkt veel diverser, overigens zonder dat de muziek alle kanten uitvliegt. Shrapnel klinkt agressief, compact en wekt de indruk zijn draai volledig gevonden te hebben. Dit is muziek waar de term metal voor uitgevonden is. De agressieve en toch melodieuze zang van Daniel Moran is de grote troef op ‘In Gravity’, hoewel de knappe riffs en het veelzijdige drumwerk ook van topniveau zijn. Nu maar hopen dat al de energie die de band in het album heeft gestopt, door liefhebbers van dit soort opzwepende muziek op waarde wordt geschat.
TERAMAZE
ELI: – A Wonderful Fall From Grace
(Wells Music)
Diederick RR9660
85
Teramaze bracht in 2015 met ‘Her Halo’ een absoluut topalbum uit met een conceptverhaal dat in 2021 een vervolg kreeg in de vorm van de giga-lange song „Sorella Minore” – te vinden op het gelijknamige album. Nu rondt de band van oprichter Dean Wells de triologie af met ‘ELI: A Wonderful Fall From Grace’, dat gaat over hoe het verhaal van de eerder uitgebrachte delen ooit begon. ‘ELI…’ is opgenomen met de muzikanten die ook op het in 2023 verschenen verzamelalbum ‘Dalla Volta’ te horen waren en dus horen we opnieuw twee zangers: de eerder dit decennium teruggekeerde Nathan Peachy (die daarvoor ‘Her Halo’ ingezongen had) en Wells zelf, eveneens een begenadigd zanger. De stemmen van deze mannen zitten grofweg in hetzelfde bereik en ook qua klankkleur zijn ze niet heel verschillend. Ze vloeien dan ook moeiteloos samen. ‘ELI…’ is opnieuw een pareltje geworden. Eentje die wel wat dof was in het begin, maar draaibeurt na draaibeurt meer begon te glimmen. Naarmate het conceptverhaal verder doordringt en je de emotie uit het verhaal terughoort in de uitvoering – met name in de zangpartijen van Peachy – des te meer het album tot leven komt. Teramaze schotelt prachtige muziek voor, maar laat op een aantal aspecten ook wat punten liggen. Allereerst als het gaat om variatie in tempo. Te veel van de songs zijn midtempo of trager. Ten tweede waren wat meer harde stukken welkom geweest. Het nummer met de meeste pit, getiteld „Madam Roma”, is (daardoor?) meteen het hoogtepunt van ‘ELI…’. Daarom is het extra fijn dat deze songs heel strategisch in het midden van het album is geplaatst. De prachtballad „Hands Are Tied” is een andere highlight. Vooral de fenomenale gitaarsolo en de emotionele, vocale climax die volgt (Peachey schittert hier) zorgen voor kippenvel. Minder te spreken ben ik over de manier waarop een saxofoon wordt ingezet in het afsluitende „A Wonderful Fall From Grace”. Jakkes, wat glad. Het lijkt verdomme wel een jaren-tachtig-‘glijsong’! De rest van dat lange nummer is overigens top. Los van enkele kanttekeningen is ‘ELI…’ vintage Teramaze: knap gecomponeerd en altijd met een heerlijk melancholieke ondertoon. Bovendien is het erg knap dat Wells en zijn mannen nu al lange tijd zo’n hoog niveau halen.
WITHERFALL
Sounds Of The Forgotten
(Deathwave Records)
Diederick RR9660
80
Witherfall maakt met ‘Sounds Of The Forgotten’ een kwartet aan studioalbums vol. Het trio Joseph Michael (zang), Jake Dreyer (gitaar) en Anthony Crawford (bas) wordt hierop bijgestaan door Marco Minnemann op drums en Gerry Hirschfield op toetsen. Minnemann heeft alleen een rol in de studio gehad en tijdens liveshows zal Chris Tsaganeas drummen. Ondanks de nieuwe bandleden klinkt ‘Sounds Of The Forgotten’ niet wezenlijk anders dan voorganger ‘Curse Of Autumn’. Hooguit wat harder en donkerder. De beste voorbeelden hiervan zijn de furieuze opener „They Will Let You Down” en het te gekke „Insidious”, dat lak heeft aan enige vorm van songwritersconventies. Dreyer vuurt zoals gebruikelijk de ene na andere indrukwekkende solo op de luisteraar af, de songs kennen een enorme dynamiek en Michael zingt alles op zijn kenmerkende manier aan elkaar. Toch is er iets waardoor de voorganger meer indruk op me maakte dan dit nieuwe werkstuk. Ten eerste lijkt de instrumentatie de zang af en toe in de weg te zitten (of andersom) en belangrijker: het album klinkt afstandelijker doordat de emoties wat geforceerd overkomen. Witherfall is echter een band met zoveel klasse, dat ‘Sounds Of The Forgotten’ door fans van de band zonder enige vorm van twijfel aan de collectie toegevoegd kan worden.