10 maal Eremetaal in mei 2024
SEBASTIAN BACH
Child Within The Man
(Reigning Phoenix Music)
Liselotte Hegt
85
Maar liefst tien jaar heeft Sebastian Bach de tijd genomen om de opvolger van zijn laatste soloalbum ‘Give ‘Em Hell’ te realiseren. ‘Child Within The Man’ bevat elf tracks en is geproduceerd door Michael ‘Elvis’ Baskette. Een aantal daarvan zijn van zijn eigen hand, maar Bach werkte compositorisch ook (weer) samen met de gitaristen John 5, Steve Stevens en Orianthi en zanger/gitarist Myles Kennedy. ‘Child Within The Man’ staat bomvol dynamische en aanstekelijke hardrocktracks, die bruisen van de energie. Dankzij de bijdragen van de bovengenoemde stergitaristen is spetterend gitaarwerk bovendien ruimschoots aanwezig. Zo is „(Hold On) To The Dream” een hele vette track vol muzikaal sentiment, net als „Hard Darkness”, met een fraaie Judas Priest-achtige passage. „About To Break” heeft venijn, maar tegelijkertijd ook een heerlijke ritmische flow, met heel vet baswerk. De voormalige Skid Row-zanger mag inmiddels 56 jaar zijn, hij klinkt nog steeds erg vitaal. Niet alleen hijzelf, maar ook zijn bandleden – gitarist Devin Bronson, bassist Todd Kerns en drummer Jeremy Colson – musiceren als jonge honden met een grote dosis zelfverzekerdheid. De luisteraar krijgt dan ook een overtuigende portie Bach-’n-roll over zich heen, waar de niet te stoppen hoos aan middelmatig bandjes een goed voorbeeld aan kan nemen. ‘Child Within The Man’ is namelijk met afstand het beste soloalbum van de zanger tot nu toe!
CROWNSHIFT
Crownshift
(Nuclear Blast Records)
Patrick de Sloover
80
Een nieuwe Finse band die meteen onder contract staat bij een gerenommerd metallabel; die moeten wel iets te bieden hebben, denk je dan. Crownshift is pas vorig jaar opgericht en heeft intussen twee singles op de markt gegooid. Deze nummers zijn samen met zes andere gebundeld op het debuutalbum ‘Crownshift’. In de lineup treffen we alvast bekende muzikanten aan. Bassist Jukka Koskinen speelde op een blauwe maandag bij Nightwish, maar kennen we vooral van Wintersun. Drummer Heikki Saari is ook actief bij Finntroll en gitarist Daniel Freyberg werd enkele jaren betaald door Children Of Bodom. Dan hebben ze nog een zanger nodig, toch? Daarvoor namen ze contact op met Tommy Tuovinen, die voorheen zijn kunsten etaleerde bij MyGrain. Dit viertal is erin geslaagd om een potige portie power tot acht songs te bundelen. En het is zeker niet de bedoeling om deze band te etaleren als een zijproject, ondanks de vele andere bezigheden. De vier willen Crownshift presenteren als een volwaardige band die klaar is om de wereld te veroveren. De kerels leveren stevige, moderne metal met een flinke dosis groove. Het klinkt heel compact en homogeen, met als perfect voorbeeld het instrumentale „Mirage”. Hoogtepunt en luistertip is het imposante, dik tien minuten durende sluitstuk „To The Other Side”, waarin Crownshift alle registers opentrekt. Aanrader!
DÅÅTH
The Deceivers
(Metal Blade Records)
Robbie Woning
85
Toen Dååth zich in 2007 met zijn debuutalbum ‘The Hinderers’ aan de wereld presenteerde, was het een opvallende en vernieuwende band. De mannen uit de Amerikaanse staat Georgia brachten technische death metal met een duistere groove, sterke melodieuze stukken en fantastisch gitaarwerk. Andere sterk punten waren de verstaanbare brute zang en de interessante teksten. Ook opvolger ‘The Concealers’ (2009) een knaller. Dååth voer een koers waarvan ik hoopte dat meer death metalbands die zouden volgen. Dat is ook zeker gebeurd, er zijn al veel meer van dit soort groepen, maar de muziek van Dååth doet er bijna vijftien jaar later nog altijd toe. Zanger Sean Zatorsky klinkt nog steeds bruut en gitarist/bandleider Eyal Levi heeft zich alleen maar verder ontwikkeld. Softer is de band ook zeker niet geworden. Dååth heeft Kerim Lechner van Septic Flesh als drummer ingelijfd en in de eerste minuut van opener „No Rest No End” vliegen de blastbeats je al om de horen. Er wordt soms dus flink geramd, maar de meeste nummers op de plaat hebben bovenal een heel open karakter. De band neemt je als luisteraar mee langs allerlei vette grooves, spannende passages en ijzersterk instrumentaal spel. Veel tracks worden enorm uitgebouwd, met veel orkestrale elementen en het nodige bombast, waardoor Dååth af en toe wel een death metalversie van Dimmu Borgir lijkt. Er wordt superstrak en smaakvol gemusiceerd. En gastbijdrages van muzikanten van Periphery, Scar Symmetry en Archspire dragen nog eens extra bij aan de grote afwisseling op de plaat.
DYSCORDIA
The Road To Oblivion
(Eigen beheer)
Diederick RR9660
82
Meteen bij het openingsnummer „The Passenger” van ‘The Road To Oblivion’ bewijst het Vlaamse Dyscordia wat een fijne band met een eigenwijze stijl het toch is! Niet in de laatste plaats door de kenmerkende zang van Piet Overstijns. In het navolgende „Hell” vind ik de zang aan het begin net óver het ‘randje van prettig’, maar dat is ook meteen het enige wat ik over het album te zeiken heb. De muziek van Dyscordia kent veel afwisseling en heeft iets dat je ‘ontwapenend’ kan noemen. Dat komt door de enthousiaste manier van spelen, die doet denken aan een band die net uit de oefenruimte komt en verdomd goed blijkt te zijn. Deze mannen weten ook moeiteloos acht nummers lang te boeien. Van de stroom aan tempowisselingen in „Oblivion”, via het knappe instrumentaaltje „Interlude” tot het harde „Toxic Rain”, waarvan het melodische refrein prima combineert met de achtergrondgrunts. Na het sterke ‘Delete Rewrite’ uit 2020 bewijst Dyscordia met ‘The Road To Oblivion’ opnieuw een unieke band te zijn waar de hele Benelux trots op mag zijn.
PLAN NINE
The Long-Lost Songs
(Music Theories Recordings)
Ron Willemsen
80
Begin jaren negentig besluiten gitarist Arjen Lucassen en zanger Robert Soeterboek de koppen bij elkaar te steken en nummers te schrijven in de stijl van de jaren zeventig en tachtig, hoofdzakelijk bluesy hardrock. Omdat zulke muziek niet populair is in die periode (grunge voerde de boventoon) blijkt geen enkel label er in geïnteresseerd en de mannen gaan ieder weer hun weegs. Totdat Soeterboek twee jaar geleden het plan oppert om alsnog een plaat te maken. Ze besluiten dertien nummers opnieuw op te nemen en roepen daarbij de hulp in van drummer Koen Herfst, bassist Rob van der Loo, gitarist Marcel Singor en Irene Jansen en Jane Goulding voor de achtergrondzang. Het eindresultaat mag er zijn. Voorzien van een gave productie is het genieten van het Beatles-esque „Dr. Robert’s Medicine Show”, bluesy songs als „Annie Moore” en „Let It Ride” (met Hammond-intro en solo), het jaren-tachtig-metalnummer „Ice On Fire” en „When The Morning Comes”, waarin Soeterboek klinkt als David Coverdale. De nummers mogen dan inmiddels bijna dertig jaar oud zijn, ze hebben de tand des tijds glansrijk doorstaan. Mocht je willen weten hoe de nummers ontstaan zijn, dan kun je dat beluisteren op het tweede schijfje van deze dubbel-CD. Daarop vind je demoversies in allerlei soorten en maten.
P.O.D.
VERITAS
(Mascot Records)
Jordan Stael
75
Je kunt van de oudjes van P.O.D. zeggen wat je wilt, maar niet dat ze niet slim zijn. De 32 jaar oude club gristenen scoorde (vooral in de USA) al aardig wat kneiters van hits, waaronder lijflied „Youth Of The Nation”. In al die jaren week de band nooit heel erg af van de stijl waar het ooit mee begon: rapmetal met zelfs een beetje reggae. Ofwel Limp Bizkit gemixt met (wie kent ze nog?) 311. Loom, niet te boos, toegankelijk, sterke songs, beetje plat, super-Amerikaans), volle productie. Waar is de band slim dan? Door net wanneer nu-metal terug dreigt te komen en Limp Bizkit uit de winterslaap is ontwaakt – met megasucces – om dan net nu met een erg puike plaat te komen. Met een ietwat gepeperde opening, „Drop”, samen met Lamb Of Gods Randy Blyth en de megahit in wording „Afraid To Die” samen met Tatiana Shmayluk van Jinjer, met uiteraard een duidelijke link naar de oorlog in Oekraïne. En vooral een geluid dat exact klinkt als Limp Bizkit of – God betere het! – Linkin Park. Luister maar eens naar afsluiter „Feeling Strange” of „I Won’t Bow Down”. Al deze songs zijn uitstekend te pruimen. Het zijn de net te vele niemendalletjes – waaronder het misselijkmakende „Lies We Tell Ourselves” – die een hogere score in de weg staan.
RIOT V
Mean Streets
(Reigning Phoenix Music)
(Diederick RR9660
80
Na het overlijden van Riot-gitarist en -oprichter Mark Reale in 2012 besloten bassist Don Van Stavern en gitarist Mike Flyntz dat de nalatenschap van Reale in ere moest worden gehouden en gingen ze verder onder de naam Riot V. Flyntz en Van Stavern hebben inmiddels aangetoond respectvol met de erfenis van hun voormalige bandmaat om te gaan en ‘Mean Street’ maakt dat opnieuw duidelijk. Alle bekende facetten van het oude Riot komen weer langs: hoge melodieuze zang, dubbele gitaarloopjes en voor ingewijden: ook ‘Johnny’ is weer ‘back on the streets again’. De huidige lineup is inmiddels tien jaar bij elkaar en dat is misschien wel het grootste verschil met de voorganger (de band zonder V), waar het altijd een komen en gaan was van bandleden. De twee oudgedienden worden sinds 2014 bijgestaan door drie prima muzikanten in de vorm van zanger Todd Michael Hall, gitarist Nick Lee en drummer Frank Gilchriest. Het vijftal weet inmiddels precies hoe de muziek moet klinken om de fans op hun wenken te bedienen. Het ontzettend pakkende „Love Beyond The Grave”, het snelle „High Noon” en „Mortal Eyes” zijn enkele van de beste songs van ‘Mean Streets’. De magie van klassiekers als ‘Down Under’ of ‘Thundersteel’ tref je niet aan, maar de heren hebben wel weer een lekker traditioneel album weten te produceren waarbij ze de nalatenschap van Riot alle eer aan doen. Dit is een band die eigenlijk telkens in een nieuwe gedaante voortgezet zou moeten worden om tot in lengte van dagen de essentie van pure heavy metal te verspreiden, zodat we over tweehonderd jaar bij Riot XXIV zijn aangekomen.
UNLEASH THE ARCHERS
Phantoma
(Napalm Records)
Ivar de Koning
87
Vier jaar geleden verraste Unleash The Archers vriend en vijand met het ijzersterke ‘Abyss’. Het album betekende de definitieve doorbraak voor de Canadese band. Met enige spanning keek ik dan ook uit naar ‘Phantoma’, want zou Unleash The Archers het hoge niveau van de voorganger weten vast te houden? Voor wie de band niet kent: Unleash The Archers doorspekt z’n power metal met een beetje melodieuze death metal en de nodige traditionele heavy metal. Met Britney Slayes heeft de band een sterke troef aan de microfoon staan die in alle genoemde genres fier overeind blijft. Om ‘Phantoma’ op waarde te schatten is wat tijd nodig. Unleash The Archers verstaat immers de kunst om gelaagde liedjes te schrijven. Neem „The Collective”, dat een Pink Floyd-achtige bridge kent met cleane zang en op de achtergrond spannende screams, waarna snelle power metal het slotakkoord verzorgt. Of het sterke „Gods In Decay”, dat een klassieke opbouw kent, maar dusdanig interessant is aangekleed en door Slayes is voorzien van sterke zang dat je de repeatknop blijft indrukken. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Lef en vakmanschap zijn belangrijke kwaliteiten voor een band. Unleash The Archers heeft beide.
THE WATCHERS
Nyctophilia
(Ripple Music)
Patrick de Sloover
85
Dit viertal uit de Californische Bay Area weet precies hoe het lang vervlogen tijden kan doen herleven in een hedendaags muzikaal landschap. De bassist is Chris Lombardo, die onder de naam Cornbread ooit bij Vicious Rumors speelde. Aan de microfoon vinden we Tim Narducci, die Forbiddens ‘Omega Wave’-album produceerde en net als Lombardo deel uit maakte van het zwaar ondergewaardeerde Spiral Arms. Het kwartet wordt gecompleteerd door gitarist Jeremy Von Epp en drummer Nick Benigno. Tijdens de opnames van hun debuut ‘Black Abyss’ (2018) kwamen ze in gesprek met de legendarische producer Max Norman. Die was zo onder de indruk van wat hij hoorde dat hij spontaan aanbood de eerstvolgende plaat, deze dus, achter de knoppen te gaan zitten. ‘Nyctophilia’ klinkt dan ook geweldig. Heerlijk ouderwets (lees: analoog), waarbij elk instrument exact de juiste sound meekrijgt en de ruimte om te schitteren. De songs ademen stuk voor stuk een bijzonder aangename energie en zijn doordrongen van passie; dit album heeft hét gewoon, het plaatje klopt helemaal. Een preciese vinger leggen op de stijl is moeilijk, maar de omschrijving ‘Trouble meets Anthrax’ komt aardig in de buurt. Hou je van nostalgische metal met gedreven riffs, memorabele solo’s, een stevige groove en een uitmuntend geluid, dan is dit je kans. Veel mooier gaat het dit jaar niet worden!
WHEEL
Charismatic Leaders
(InsideOut Music)
Diederick RR9660
90
‘Moving Backwards’ uit 2019 was het indrukwekkende debuut van de Finse formatie Wheel. Daar kon het tweede album ‘Resident Human’ uit 2021 helaas niet helemaal aan tippen omdat de nadruk iets te veel lag op sfeer in plaats van op pakkende nummers. Ik was dus erg benieuwd wat het nieuwe ‘Charismatic Leaders’ zou brengen. Samengevat: louter goeds. Wheel maakt namelijk op alle fronten meer indruk: de zang, de muzikale inkleuring en de kwaliteit van de songs. Wat vooral opvalt, is dat de lange tracks veel beter blijven hangen dan op de voorganger. Er zit meer pit en agressie in de songs, terwijl de muziek nog inventiever in elkaar steekt dan voorheen. Er is extra aandacht besteed aan de gitaarpartijen, de plaats ervan in de mix en de optimale afstemming met de drumsound. Dat hoor je. De sound is werkelijk fe-no-me-naal en geeft de toch al niet misselijke songs een absolute meerwaarde, of het nu gaat om het venijnige „Empire”, het pakkende „Disciple” of het met prachtige melodieën volgepropte „Saboteur”. James Lascelles heeft in zijn vocale voordracht opnieuw een stap gezet, hij laat met gitarist Jussi Turunen een intrigerend samenspel horen, en drummer Santeri Saksala toont voor de derde keer op rij aan wat een enorm talent hij is. Zowel muzikaal als tekstueel is ‘Charismatic Leaders’ een topalbum van drie muzikanten die hun draai gevonden hebben.