10 maal Eremetaal Januari/Februari 2017

15 februari 2017 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Januari/Februari 2017

 

BLACK STAR RIDERS

Heavy Fire

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
80

De voorgeschiedenis zal de meesten wel bekend zijn: onder de naam Thin Lizzy toerden (voormalige) leden van de band, waarbij alleen oud werk gespeeld werd. Toen plannen ontvouwd werden om nieuwe opnamen te maken, werd de heren al snel duidelijk dat ze dat beter niet als Thin Lizzy konden doen. We zijn dus met ‘Heavy Fire’ alweer aanbeland bij het derde album van Black Star Riders, waarvan overigens alleen nog gitarist Scott Gorham een verleden in Thin Lizzy heeft. De andere prominent is zanger Ricky Warwick, die bekend is van The Almighty. Onder wat voor vlag het ook gebeurt, de verwijzingen naar de legendarische band zijn alom aanwezig. Het is misschien ver gezocht om de sirene in het titelnummer ‘Heavy Fire’ te zien als een verwijzing naar de klassieker ‘Jailbreak’. Het is echter met geen mogelijkheid te ontkennen dat Warwick alles op alles zet om net zo te klinken als zijn illustere voorganger, vooral in het melancholieke ‘Dancing With The Wrong Girl’. Elders regent het solo’s zoals we die ook zo goed kennen van het oude Lizzy-werk, vooral ‘Testify Or Say Goodbye’ bevat veel lekker gitaarwerk. Dameskoortjes geven een paar songs extra cachet; vooral de gospelachtige uitgelatenheid in ‘Ticket To Rise’ is erg mooi. Hoewel Black Star Riders nog altijd zwaar leunt op de sound en de sfeer van de muziek van Thin Lizzy, weet het gezelschap daar genoeg eigens aan toe te voegen: goed spel, sterke songs en een paar aangename verrassingen. Er is leven naast Lizzy.

 

FIREWIND

Immortals

Century Media/Sony Music
Bastiaan Tuenter
75

Velen dachten dat het was gedaan met Firewind toen de Griekse gitaargod Gus G. in 2009 plots Ozzy Osbourne’s rechterhand werd. Niets bleek minder waar. Al snel verschenen ‘Days Of Defiance’ en ‘Few Against Many’. Ook zagen twee soloplaten het licht. Maar zelfs nu Black Sabbath op 4 februari z’n allerlaatste show speelt is het onduidelijk of Ozzy Osbourne straks op zijn solocarrière zal terugvallen – en of Gus G. in de plannen voorkomt. De tijd zal het leren, maar door ‘Immortals’, het eerste Firewind-album in vijf jaar tijd, is de gitarist in ieder geval niet van onze favoriete vleermuizeneter afhankelijk. Zanger Apollo Papathanasio is ondertussen opgestapt en Henning Basse van Metalium en Mayan is toegetreden. Hij deed al mee met Gus G. recente solotoernee, maar was ook al zo’n tien jaar geleden op de ‘Allegiance-tour’ te horen. Firewind en Basse zijn een geslaagde match, zo laat ‘Immortals’ horen, dat meteen Firewinds eerste conceptalbum is. De songs verhalen over dé ultieme Griekse veldslag, die tegen Xerxes en de Perzen. Het heroïsche verhaal lijkt voor Firewind gemaakt, want de stoere teksten en denkbeeldige veldslagen en tragiek passen fantastisch bij de epische heavy en power metal. In vergelijking met ‘Few Against Many’ klinkt ‘Immortals’ een stuk frisser, maar ook volwassener, waarschijnlijk omdat hier veel langer aan gewerkt is. Het soleerwerk van Gus G. is, zoals te horen in ‘Back On The Throne’ en ‘War Of Ages’, om van te watertanden. Zou The Prince Of Darkness om dit uitstekende visitekaartje heen kunnen?

 

HORISONT

About Time

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
85

Na drie albums op het Rise Above-label van Lee Dorrian uitgebracht te hebben, heeft Horisont nieuw onderdak gevonden bij het Duitse Century Media. Ingrijpende consequenties had het allemaal niet. De ruim tien jaar geleden in Zweden opgerichte band combineerde altijd met veel smaak progressieve invloeden uit de jaren zeventig met stevige impulsen uit de metal van de vroege jaren tachtig. Yes, Black Sabbath, Thin Lizzy, Blue Öyster Cult en Witchfinder General zijn referenties die de muziek oproept. Het vijfde album van Horisont begint met een cover en opvallend genoeg betreft het geen nummer van een van die stoere rockbands. ‘The Hive’ is een nogal barokke popsong die ooit geschreven werd door Jimmy Webb en in 1969 vertolkt door zanger en acteur Richard Harris (hit: ‘MacArthur Park’). De band maakt er iets moois van en bewijst tegelijkertijd een neus te hebben voor de curiosa in de popmuziek. De rest van het album bevat vooral grillige, springerige rock. Een paar keer worden de teugels wat aangehaald, zoals in ‘Night Line’ en ‘Darksides’; rockers van een Status Quo-achtige allure. Het titelnummer laat een meer melodieuze kant van de band horen. ‘About Time’ is een heerlijk album van een band met talent en respect voor de rockhistorie.

 

KREATOR

Gods Of Violence

Nuclear Blast/PIAS
André Verhuysen
85

In de jaren negentig was Duitslands grootste thrash metalband de weg even goed kwijt, maar na de eeuwwisseling herpakte de band zich. En hoe! Vijf jaar geleden leverde Kreator zowaar de beste plaat uit z’n bestaan af. De Aardschokredacteuren verkozen ‘Phantom Antichrist’ zelfs tot album van het jaar 2012. Dat de lat voor deze opvolger hoog ligt mag dus gerust een understatement genoemd worden. Het siert de mannen dat ze niet de gemakkelijke weg gekozen hebben door een ‘Phantom Antichrist Part 2’ te maken. Kreator-puristen zal het op het eerste gehoor misschien tegenvallen dat ‘Gods Of Violence’ over de hele lijn ietwat minder agressief is uitgevallen, maar wie verder luistert dan zijn neus lang is zal ontdekken dat de plaat wel degelijk heel veel moois te bieden heeft. Het begint al met de eerste twee songs. ‘World War Now’ en met name ‘Satan Is Real’ zijn regelrechte oorwurmen. Probeer die nog maar eens uit je hersenpan te krijgen. Ik vermoed dat ze tot in lengte van dagen deel uit zullen maken van Kreators liveset. Om over het razendsnelle en superaanstekelijke titelnummer nog maar te zwijgen. Het staat overigens bol van de Iron Maiden-invloeden in het prachtige dubbelloops gitaarwerk. Een compliment aan Mille Petrozza’s sidekick Sami Yli-Sirniö is dan ook wel op z’n plaats. Yli-Sirniö kent zijn klassiekers en strooit gedurende de tweede helft van ‘Gods Of Violence’ kwistig met solo’s die refereren aan Thin Lizzy, Accept en, zoals gezegd, Iron Maiden. Het melodieuzere karakter van ‘Gods Of Violence’ is daarmee grotendeels verklaart. Het voorziet de plaat ook van meer dynamiek dan ‘Phantom Antichrist’ rijk was, wat de beluisterbaarheid op de lange duur alleen maar ten goede zal komen. Conclusie: ‘Gods Of Violence’ heeft misschien wat meer gewenningstijd nodig dan ‘Phantom Antichrist’, maar is uiteindelijk minstens net zo goed.

 

NAVARONE

Oscillation

Rodeostar/Suburban
Robert Haagsma
85

Heel even probeer je nog een passend etiket voor de sound van Navarone te bedenken, om er al snel achter te komen dat het opnieuw een onmogelijke opgave is. Het maakt ook niets uit. Net als op de voorgaande twee albums huppelt de Amsterdams-Nijmeegse formatie heen en weer door een dikke veertig jaar popmuziek. Classic hardrock uit de jaren zeventig, alternatief werk en stoner rock uit latere decennia; het is nog maar een deel van de ingrediënten op de menukaart van Navarone (die dit album presenteerde tijdens een copieuze maaltijd, vandaar). Wat vooral opvalt aan ‘Oscillation’ is hoe sterk de songs zijn die de groep er uit weet te destilleren. Het gedreven ‘Step By Step’, het wonderschone melodieuze middenstuk in ‘Chrome’ en het smekende ‘Unmistakebly Everything’ – de hoogtepunten zijn eigenlijk te veel om op te noemen. Led Zeppelin lijkt zelfs even wakker te worden als het schitterend georkestreerde ‘Days Of Yore’ voorbijkomt. Het is vooral de veel ‘baby-baby-baby’ kirrende Merijn van Haren die diepe indruk maakt. Het ingetogen ‘Don’t Belong’ zorgt daarna voor een zachte landing. Zang, sound en flow; alles klopt. Wat een rockalbum!

 

OVERKILL

The Grinding Wheel

Nuclear Blast/PIAS
Stephan Gebédi
78

Vanaf het debuutalbum ‘Feel The Fire’ heeft er nooit meer dan tweeënhalf jaar tussen de onderlinge albums van Overkill gezeten. Hun nieuwste werkstuk opent voor de verandering eens niet met een snelle kraker maar met een midtempo nummer. ‘Mean Green Killing Machine’ heeft echter wel een paar herkenbare meezingstukken. Het duurt echter tot het derde nummer voordat het gaspedaal wat verder wordt ingedrukt. ‘Our Finest Hour’ is een prima song, maar iets te vrijblijvend om zo’n titel te rechtvaardigen. Met onder meer ‘The Long Road’, het opgefokte ‘Red White And Blue’ en het fraaie, afsluitende titelnummer valt er echter genoeg te genieten op ‘The Grinding Wheel’. Blitz zingt als vanouds en de band is in vorm. Toch komt dit album niet in de buurt van Overkills laatste grote klapper, ‘Ironbound’, maar dat album mag ook met recht een klassieker genoemd worden. Overkill vertoont in ieder geval nog geen vermoeidheidsverschijnselen

 

PAIN OF SALVATION

In The Passing Light Of Day

Inside Out/Sony Music
Diederick RR9660
87

Iedereen die Pain Of Salvation een beetje kent weet dat alles draait om alleskunner Daniel Gildenlöw. Een man die uitdagingen niet uit de weg gaat. Met elk nieuw studioalbum stelt hij zichzelf, de luisteraar en zijn bandleden op de proef door het muzikale roer flink om te gooien. Het gevolg? Teleurgestelde fans, extatische fans, discussies op forums en een uittocht van bandleden. Rasartiest Gildenlöw knokte echte door. Totdat hij in januari 2014 ineens voor de grootste uitdaging in zijn leven stond: het overleven van een gruwelijke aanval van een vleesetende bacterie. Ternauwernood wist Gildenlöw uit de greep van Magere Hein te blijven. Liefst vier maanden verbleef hij (grotendeels) in het ziekenhuis. Gelukkig maakt de bandleider het nu goed en heeft hij inmiddels een stabiele groep topmuzikanten om zich heen verzameld. Een band die ik in februari 2014 zonder (!) hun leider twee geweldige concerten zag geven op de Prognation At Sea-cruise. De bevriende IJslandse viking Ragnar Zolberg viel in die periode in als frontman en is inmiddels vast bandlid. De strijd van Gildenlöw tijdens de eerste dagen in het ziekenhuis staat centraal op ‘In The Passing Light Of Day’. Zoals we van hem gewend zijn, verhaalt hij in de tien nummers schaamteloos over zijn gevoelens, soms op het pijnlijk eerlijke af. De teksten vormen een mooi geheel met de muziek, die op dit album meer dynamiek dan ooit kent. Van fluisterzacht tot snoeihard. En in goede POS-traditie wijkt de plaat muzikaal weer volkomen af van de ‘Road Salt’-platen uit 2010 en 2011. Downtuned gitaren en meer elektronica (wees gerust: op de achtergrond) zorgen voor het meest modern klinkende POS-album tot nu toe. Fans van het eerste uur zullen blij zijn dat Gildenlöw en co met ‘ITPLOD’ terugkeren naar een stijl die lijkt op wat de band voor ‘Scarsick’ deed. Luister maar eens naar de ritmische mindfuck aan het begin van het geweldige ‘Full Throttle Tribe’. Of het krachtige ‘Meaningless’, waarin Zolberg als zanger zelfs de hoofdrol gegund krijgt. Het openingssalvo van de eerste zes nummers is sowieso geweldig sterk. Helaas komen er dan met ‘Angels Of Broken Things’ en ‘The Taming Of A Beast’ nog twee mindere songs voorbij die de score wat drukken, alvorens het titelnummer deze groeiplaat (geef ‘m de tijd!) waardig afsluit.

 

SOEN

Lykaia

UDR/ADA/Warner
Patrick Lamberts
78

Opeth, Tool en Pink Floyd: ook na drie albums is nog steeds duidelijk waar het Zweedse Soen de mosterd haalt. Maar waar op debuut ‘Cognitive’ soms bijna plagiaat werd gepleegd, heeft Soen inmiddels meer een eigen identiteit gekregen. ‘Lykaia’ is doorspekt met lekkere riffs en met name fantastisch drum- en percussiewerk van Martin Lopez (ex-Opeth, ex-Amon Amarth). De band weet prima te grooven en onverwachte wendingen in te passen zonder al te veel van de basis af te wijken. De composities slepen soms wel iets te lang voort, maar je wordt vaak al snel weer getrakteerd op een vette riff, dus veel kwaad bloed zet Soen nou ook weer niet. ‘Opal’ heeft zelfs de potentie om tot bandklassieker uit te groeien. Extra lof voor de productie van gitarist Marcus Jidell en de mix van Stefan Boman: vooral omdat er ruimte is overgelaten om ook de bas en drums te laten spreken. Bovendien klinkt het album, dat grotendeels analoog is opgenomen, warm en lekker levendig. Het wordt wel wat, dat Soen, maar of ze zich uit de schaduw van hun inspiratiebronnen kunnen werken blijft nog maar de vraag.

 

SYRON’VANES

Chaos From A Distance

Mighty Music/Suburban
Metal Mike
80

De verrassing van de maand komt van Syron Vanes, de Zweedse band die met lange tussenpozes al sinds 1980 actief is. ‘Gods Of War’ knalt meteen als een stoomwals uit je speakers. ‘Chaos From A Distance’ bevat lekkere (heavy) metal zoals die in het geboortejaar van de band veelal uit Groot Brittannië op ons werd afgevuurd, maar dan wel voorzien van een modern geluid, met laaggestemde gitaren om het allemaal nog wat vetter te laten klinken. De stem van Rimbert Vahlstroem past daar uitstekend bij. De muziek is loodzwaar en contrasteert prachtig met de vaak melodieuze refreinen en de spetterende gitaarexplosies van Anders Hahne. Het titelnummer is daar het beste voorbeeld van. Daarnaast wisselen trage en snelle nummers elkaar steeds af, waardoor de verveling nooit toeslaat.

 

THUNDER

Rip It Up

earMUSIC/Edel/V2
Stan Novak
78

Dit nieuwe album van Thunder, het elfde in de lange historie van de Britse rockers voelt als thuiskomen. Vanaf de eerste beschouwende teksten van Danny Bowes en bijgaande feelgood klanken in opener ‘No One Gets Out Alive’ ontvouwt de plaat zich als de spreekwoordelijke warme deken. ‘Rip It Up’ is het tweede album sinds de hereniging in 2009 en volgt het destijds zo verrassend sterke ‘Wonder Days’ uit 2015 op. De kwalificatie ‘verrassend sterk’ gaat echter voor ‘Rip It Up’ niet op. Het is ditmaal vooral oerdegelijke kost, zonder zwakke momenten, dat moet gezegd, maar ook zonder de uitschieters waar zijn pittige voorganger er wel een handvol van had. Thunder-fans zullen er echter geen nacht slechter van slapen. Dit vakkundig maatwerk is hen ongetwijfeld op het lijf geschreven.