10 maal Eremetaal in december 2022
ARCHITECTS
The Classic Symptoms Of A Broken Spirit
(Epitaph Records)
André Verhuysen
77
Met metalcore is anno 2022 geen droog brood meer te verdienen. Als je al je hele leven één van de boegbeelden van het inmiddels zieltogende genre bent, kun je het dus maar beter heel snel over een andere boeg gooien. Parkway Drive had het een jaar of zeven geleden al in de smiezen en opteerde toen al voor een radicaal andere (lees: oorvriendelijkere, meezingbare) koers. Met veel succes. Architecs beseft het inmiddels ook. ‘The Classic Symptoms Of A Broken Spirit’ – album nummer tien alweer! – is de definitieve knieval van Architecs voor de commercie. Gebruld wordt er nog maar mondjesmaat (in „Be Afraid” bijvoorbeeld en het o zo toepasselijk getitelde „When We Were Young”), clean gezongen des te meer. Er is veel electronica (hallo Rammstein!) en er zijn refreintjes die zich met de snelheid van het licht in je hersenpan nestelen om er voorlopig niet meer te vertrekken. Tuurlijk, breakdowns in overvloed, het is en blijft immers een effectief trucje en je wilt je oude fans ook niet te hard voor het hoofd stoten. Maar toch, met old-school metalcore heeft Architecs steeds minder van doen. Hun nieuwe jas past de Britten echter goed. De overgang naar Architects 2.0 is niet zo radicaal dat je er serieuze vraagtekens bij moet zetten. Eigenlijk is ‘The Classic Symptoms Of A Broken Spirit’ best wel oké. Ik denk zelfs dat ze er mee weg gaan komen.
ARENA
The Theory Of Molecular Inheritance
(Verglas Music)
Wim Strijbosch
78
Al ruim 25 jaar timmert Arena aan de wegen van de progrock. Ooit gestart als het kleine broertje van Marillion (één van de oprichters is voormalig Marillion-trommelaar Mick Pointer), maar door vele wisselingen in bezetting én in muziekstijlen is Arena inmiddels veel meer dan dat natuurlijk. Naast Pointer is ook nog altijd oerlid Clive Nolan (gitaar) van de partij, maar ten opzichte van de vorige plaat ‘Double Vision’ (2018) heeft er opnieuw een belangrijke bezettingswisseling plaatsgevonden. Zanger Paul Manzi is vervangen door niemand minder dan Damian Wilson. Een dijk van een zanger natuurlijk die geen enkele moeite heeft om zijn stem op vele manieren in te zetten, van fluisterend tot hoog uithalend en alles wat er tussen zit. Nadeel van het aantrekken van Wilson is dat de muziek van Arena nu minder op zichzelf staa t en aan identiteit verloren heeft. De dominante stem én zanglijnen van Wilson maken dat de muziek als twee druppels water lijkt op die van voormalige bands van Wilson als Headspace en Threshold, met dien verstande dat deze laatste twee bands wel heavier zijn dan Arena. Zo zouden songs als opener „Time Capsule” en „Twenty One Grams” op elk willekeurig album van zowel Threshold als Headspace kunnen staan. Daarmee doe ik niets af aan de fraaie toetsenbijdragen van Clive Nolan, die vooral excelleert in de vele pianostukken die dit album rijk is. En al zeker niet aan de bijdragen van gitarist John Mitchell, sowieso één van mijn favoriete Engelse muzikanten. Welke songs springen er dan uit? De slechts twee minuten van „Confession” zijn werkelijk prachtig. Het nummer loopt over in het al net zo mooie „The Heiligenstadt Legacy”, waarin Wilson vocaal tot grote hoogte stijgt, en „Under The Microscope”, dat mooi is opgebouwd en waarin de solo van Mitchell fantastisch is. Ook „Integration” mag niet onvermeld blijven. Hierin vloeien alle ingrediënten van Arena nog eens samen en laat Nolan horen hoe overtuigend hij overweg kan met een synthesizer. Liefhebbers van hierboven genoemde bands kunnen dit album blind aanschaffen.
CANDLEMASS
Sweet Evil Sun
(Napalm Records)
Sjak Roks
85
Ruim 32 jaar na het inzingen van de doom metalklassieker ‘Epicus Doomicus Metallicus’ keerde Candlemass-zanger van het eerste uur Johan Langquist terug op het oude nest. Na ‘The Doors To Doom’ uit 2019 is deze ‘Sweet Evil Sun’ de tweede plaat met hem terug in de gelederen. Langquist heeft in de loop der jaren niets aan kracht ingeboet en zijn vocale bijdrage is dan ook indrukwekkend te noemen. Vernieuwend is het door bassist Leif Edling geschreven materiaal natuurlijk niet of nauwelijks, maar de kwaliteit spat er zoals gewoonlijk weer langs alle kanten van af. De vele majestueuze riffs zijn verpakt in uiterst fraaie nummers en worden heerlijk neergezet door beide gitaristen Mappe Björkman en Lars Johansson. Dat zorgt er voor dat nummers zoals bijvoorbeeld opener „Wizard Of The Vortex”, „Black Butterfly” en „Scandinavian Gods” erg overtuigend klinken en de gouden tijden uit de midden jaren tachtig (enigszins) doen herleven. Op „When Death Sighs” wordt Langquist bijgestaan door Avatarium-zangeres Jennie-Ann Smith en dat is zeker een toegevoegde waarde te noemen. De negen nummers (plus outro) zullen door menigeen wellicht als oubollig gezien worden, maar is dat nu juist niet de charme van deze band? De klasse van het debuut wordt weliswaar nergens geëvenaard, maar dat neemt niet weg dat de dertiende plaat van dit Zweedse gezelschap wederom een dijk van een album is.
BARK
Rambler Of Aeons
(Listenable Records)
Stan Novak
82
Het zijn vikingmetalinvloeden die deze vierde van Bark in beweging zetten. Afgezien daarvan is „Rambler Of Aeons” een typische Bark-song vol ontketende agressie. Het stuk is opgedragen aan Pato Larralde, de Argentijn die de Spaanstalige intro’s verzorgde op de vorige albums. Verder zijn er geen noemenswaardige verrassingen te noteren, maar tot teleurstelling leidt dat niet. Bark blijft gewoon doen waar het goed in is en dat betekent herrie in de tent. Maar wel herrie met inhoud. Ron Bruynseels is weer de onvermoeibare brulboei. Wat een wapen blijft dat dat toch binnen de explosieve cocktail die Bark serveert. Met „I’m Here For Rock N Roll”, „Underworld” en „Fuck You Is My Etiquette” blaft de band weer een aantal uptempo granaten uit die ook live ongetwijfeld hard zullen inslaan. „For A Legend”, dat aan wijlen LG Petrov (Entombed) is opgedragen, past naadloos in dat rijtje. Maar ook als er bruut en lomp op los wordt gerost in trage en midtempo beukers weet Bark de aandacht vast te houden. Met dank aan de intensiteit waarmee alles wordt uitgevoerd. Enkel het lichtjes naar Paradise Lost riekende „Still Walking” is een minder geslaagd experiment, maar om van een misser te spreken zou te ver gaan. Met ‘Rambler Of Aeons’ mag de Antwerpse posse zich opnieuw op de borst kloppen.
DISTURBED
Divisive
(Warner Music)
Metal Mike
80
Er zijn maar weinig bands die negen keer hetzelfde nummer op een album zetten en er nog mee wegkomen ook. Disturbed is er daar eentje van. Het muzikale recept van het viertal moge bekend zijn: hakkende riffs met veel melodie, dik aangezette meezingbare refreinen en de uit duizenden herkenbare staccato zang van David Draiman. Nieuwe inzichten geeft ‘Divisive’ dus niet, maar het luistert wel heerlijk weg. Luistertips: het opzwepende „Unstoppable” en „Don’t Tell Me”, waarin Draiman een duet aangaat met Heart-boegbeeld Ann Wilson. De prachtballad is meteen ook het enige nummer dat zich onderscheidt van de andere negen. Voor de rest: business as usual.
ELLEFSON/SOTO
Vacation In The Underworld
(Rock Of Angels Records)
Liselotte Hegt
83
David Ellefson was jarenlang bassist van Megadeth, terwijl Jeff Scott Soto de sterren van de hemel zingt/zong bij onder andere Yngwie Malmsteen, TSO, Talisman, W.E.T., Sons Of Apollo en als soloartiest. Beide heren besloten de handen ineen te slaan en worden bijgestaan door drummer Paulo Caridi en gitarist/toetsenist Andy Martongelli. Op ‘Vacation In The Underworld’ worden heavy metal, hardrock en soul smakelijk verenigd. Daar bovenop laat Martongelli vlijmscherp gitaarwerk en virtuoze solo’s horen. Opener „Vacation In The Underworld” is heavy en puntig, maar over deze agressieve attitude zit ook een dikke laag toegankelijkheid met die typische vocale flair van Soto. „Like A Bullet” swingt als een malle en wordt domineerd door een zanglijn die heerlijk weghapt. Eigenlijk is dat zo’n beetje het concept van de rest van het album; furieuze tracks worden afgewisseld met melodieus geaccentueerde songs – een mooie balans. Verassend is de bijdrage van Frozen Crown-zangeres Jade Etro in „The Day Before Tomorrow”, een episch metalnummer waarin ook een fraaie vioolmelodie voorbijkomt. „Live To Die Another Day” is dan weer een snelheidsduivel. „Hercules” is een ouderwets gaaf gitaarintermezzo met een toffe begeleiding op de basgitaar. Ook aan het begin van „Rise To Win” raast Ellefson als een bezetene over zijn instrument en zijn viool en fluit de verrassende ingrediënten. Soto heeft, zoals van hem gewend, alle nummers goed onder controle. Is ‘Vacation In The Underworld’ een baanbrekende plaat? Zeker niet, maar wel eentje die aantoont dat de heren niet voor niets al zo lang succesvol zijn in de metalbusiness.
LEATHER
We Are The Chosen
(Steamhammer)
Diederick RR9660
80
Catherine Anne Leone, oftewel ‘Leather’ Leone was medio jaren tachtig één van de eerste vrouwelijke metalvocalisten. Daarvoor waren er ook al wel (hard)rockzangeressen, maar de schuurpapieren stem van Leather gecombineerd met het flitsende gitaarwerk van David T. Chastain zorgde ervoor dat het debuut ‘Mystery Of Illusion’ van de band Chastain destijds insloeg als een bom. Leather klonk vuig, ruig en toch melodieus tegen een achtergrond van stevige US-metal. Na vier goede albums, die wel steeds meer op elkaar begonnen te lijken, was de chemie voorbij. Pas 23 jaar later, in 2013 keerde Leather terug op het oude nest met het sterke album ‘Surrender To No One’. De albums waarop ze daarna te horen was (solo en Chastain), waren niet meer dan redelijk. Op het nieuwe ‘We Are The Chosen’ horen we echter een herboren Leather. „We Take Back Control” is een sterke opener, maar het is vooral „Always Been Evil” dat als krachtvoer voor metalheads werkt: hoog tempo met dubbele kickdrums, spetterende solo’s en de ruige stem van Leather die er geen onduidelijkheid over laat bestaan met wie we van doen hebben. Zoals we van haar mogen verwachten, bevat het album met „Hallowed Ground” ook een semi-ballad, eentje die zowaar overeind blijft tussen alle metalstrijdliederen. Het is een tijd geleden dat Leone vocaal zo sterk voor de dag kwam, waarschijnlijk aangevuurd door gitarist Vinnie Tex met wie ze het album schreef. Samen hebben ze de laatste jaren een brok energie opgekropt die er uitgeknald moest worden. Energieker dan op ‘We Are The Chosen’ heb ik Leather en haar soloband niet eerder gehoord. Fijne verrassing.
LEATHERWOLF
Kill The Hunted
(Rock Of Angels Records)
André Verhuysen
85
Voorafgaand aan de release was er alle reden om ‘Kill The Hunted’ met scepsis tegemoet te zien. Maar liefst vier van de vijf bandleden hebben in de afgelopen paar jaar immers de band verlaten, waaronder alle drie de gitaristen. En juist die fameuze ‘triple axe attack’ was Leaterwolfs handelsmerk. Alleen drummer Dean Roberts is nog over uit de oorspronkelijke roedel, de rest bestaat dus uit nieuwkomers. Is het dan nog wel legitiem om de band überhaupt Leatherwolf te mogen noemen? Hoe zouden de verse krachten in hemelsnaam de nalatenschap van hun voorgangers moeten kunnen benaderen, laat staan evenaren of overtreffen? In alle eerlijkheid, ik durfde bijna niet te gaan luisteren, bang als ik was voor de afknapper die ongetwijfeld ging komen. Maar zie aan, alle vrees vooraf was voor niets. ‘Kill The Hunted’ is een dijk van een plaat, en – raar maar waar – hij klinkt op en top als Leatherwolf. Met name het gitaargeluid lijkt zo angstaanjagend veel op dat van de ‘oude’ Leatherwolf dat ik me serieus afvraag of de partijen niet nog zijn ingespeeld door het opgestapte trio. Het kan haast niet anders. En dan is er nog Keith Adamiak. Wat een ontdekking is hij. De nieuwe zanger lijkt qua stem zo ongelofelijk veel op Michael Olivieri, het zouden broers kunnen zijn. Petje af voor Dean Roberts. Hij heeft het voor elkaar gekregen een compleet nieuwe band om zich heen te formeren en die als twee druppels water te laten klinken als de oude. Leatherwolf is helemaal terug van nooit weggeweest. Nu nog afwachten of ze live ook zo goed voor de dag gaan komen.
ROYAL HUNT
Dystopia Part II
(NorthPoint Productions)
Albert Wienen
85
Het was 18 mei 2008, een mooie zondagmiddag in Weert. Royal Hunt trad er op ter promotie van het destijds net verschenen ‘Paradox II: Collision Course’. Een concert dat bij mij veel indruk maakte, nog steeds staat het in mijn persoonlijke top 5 van beste concerten ooit. Royal Hunt bestaat sinds het einde van de jaren tachtig en staat voor progressieve power metal met veel melodie. Sinds het in 1992 verschenen debuutalbum ‘Land Of Broken Hearts’ heeft de band een vaste en trouwe schare fans, maar echt doorgebroken is de band eigenlijk alleen in Japan. Het beste album van de band is ‘Paradox’ uit 1997, gevolgd door eerdergenoemd ‘Paradox II: Collision Course’ uit 2008. ‘Dystopia Part II’ is het afsluitende deel van een tweeluik en de opvolger van het eind 2020 verschenen ‘Dystopia’. Het sluit naadloos aan op het voorgaande deel en kent grotendeels dezelfde aanpak. Het betekent dat bandleider André Andersen gekozen heeft voor dezelfde lineup. Er is opnieuw veel vocaal geweld van gastzangers als Mats Levén, Mark Boals, Henrik Brockman en Kenny Luble, naast vaste zanger DC Cooper. De nieuweling heeft een speelduur van een uur, verdeeld over acht solide tracks, met de kanttekening dat ze helaas niet allemaal van hetzelfde hoge kaliber zijn. Desondanks een heerlijk, goed geproduceerd album, dat je op momenten mee terugneemt naar herinneringen uit lang vervlogen ‘Paradox’-tijden.
SPIRITWORLD
Deathwestern
(Century Media Records)
Wouter Dielesen
88
Op basis van albumtitel ‘Deathwestern’ en intro „Mojave Bloodlust” denk je wellicht dat SpiritWorld zijn muziek doorspekt met elementen uit het Wilde Westen. Niet gek gedacht. De groep uit Las Vegas liet op een eerste demo uit 2017, single ‘Viper Blood’ (2018) en een split-EP met Black Coffee (2019) tenslotte een mix horen van rootspunk en outlawcountry. Sinds debuutplaat ‘Pagan Rhythms’ uit 2020 richt de band rond zanger en multi-instrumentalist Stu Folsom zich echter uitsluitend op metal. Die doet denken aan de death/thrash van The Haunted en is verder op smaak gebracht met de nodige hardcore en Pantera- en Slayer-invloeden. Zo ook op het tweede album. Tracks als „DEATHWESTERN”, single „Relic Of Damnation”, „Committee Of Buzzards” en „U L C E R” zitten vol zinderende thrashriffs, brulvocalen en het strakke en creatieve drumwerk van Thomas Pridgen (The Mars Volta, Trash Talk). SpiritWorld maakt in elf songs grote indruk, ook als Dwid Hellion van Integrity een vocale duit in het zakje doet van single „Moonlit Torture”. Is er dan helemaal geen westernlinkje meer? Toch wel. De teksten van ‘Deathwestern’ hangen samen met de horrorwesternverhalen die Folsom optekende voor zijn bundel ‘Godlessness’. Dat boek verschijnt op hetzelfde moment als het album.