10 maal Eremetaal in mei 20
ANTHEM
Crimson & Jet Black
(Reaper Music)
Diederick RR9660
82
Bassist en bandleider Naoto Shibata neemt de Japanse band Anthem al sinds 1981 op sleeptouw. De eerste keer dat Aardschok aandacht aan de band besteedde was in 1985. Dus geen onvertogen woord over het doorzettingsvermogen van Ski, zoals de man ook genoemd wordt. En al helemaal niet na het beluisteren van ‘Crimson & Jet Black’, want wat een klasse-album leveren de vier mannen hier af! Gezegend met een vette en heldere mix van Jens Bogren, is het zelfs een van de betere van Anthem. Anthem is al decennia populair in het thuisland, maar hoopt sinds ‘Nucleus’ uit 2019 – waarop nieuw opgenomen tracks uit het verleden te horen waren – een groter publiek te bereiken via een nieuwe, wereldwijde distributiedeal. Het is ze gegund, want inmiddels steken ze de andere Japanse topact Loudness naar de kroon. Muzikaal gezien verschillen de bands niet zoveel, maar de zang van Yukio Morikawa is van een beduidend hoger niveau dan die van Loudness’ Minoru Niihara. Beide bands hebben een topgitarist in de gelederen. Bij Anthem is het Akio Shimizu die elke nummer met zijn vingervlugge melodieuze solo’s van iets extra’s voorziet. Aan melodie sowieso geen gebrek op ‘C&JB’. Elke nummer bevat herkenbare thema’s en catchy zanglijnen, zonder dat de frisheid, kracht en intensiteit van deze veteranen eronder te lijden heeft.
AUGUST BURNS RED
Death Below
(SharpTone Records)
Jordan Stael
88
Na het intro „Premonition” zet August Burns Red met het bijna acht minuten durende „The Cleansing” meteen de toon. Godverjezus, wat maken deze mannen precies de goede mix tussen metalcore, (een beetje) black en deathcore. Met prachtige nuances. Nergens te clean, nergens te soft en nergens te zenuwachtig. Na deze meesterlijke opener gaat de boel over in alweer een – maar dan totaal anders klinkende – knaller, met gastzanger Jesse Leach (Killswitch Engage), die „Ancestry” wat extra agressie en een Life Of Agony-achtig refreintje meegeeft. Wederom valt op hoe ongekend sterk de band muzikaal uit de hoek komt. Geen enkele riff is saai, geen enkel riedeltje cliché of simpel. De ene hook na de andere zorgt er voor dat de muziek als een oorworm blijft rondzingen. Al die spitsvondigheden maken dit ook nog eens een metalcoreplaat die met recht ook het stempel ‘metal’ mag krijgen. De mannen weten hoe ze ronde nummers moeten schrijven, met kop en staart en niet te moeilijk. Niet te plat, maar met gevoel en inhoud. En met gevoel voor superkwaliteit. Want waarom zou je anders gitaarvirtuoos Jason Richardson (All That Remains mee laten spelen op „Tightrope”? „Fool’s Gold In The Bear Trap” gaat halverwege over in een korte doch fantastische black metaleruptie en nog één huzarenstuk moet per se worden genoemd: „Reckoning”, waarop Spencer Chamberlain meedoet. De Underoath-zanger zorgt samen met Jake Luhrs voor een vocalbattle tussen twee onbetwiste toppers in metalcoreland. Positief verbijsterd zet ik vervolgens mijn koptelefoon af, snakkend naar adem.
THE DARK SIDE OF THE MOON
Metamorphosis
(Napalm Records)
Laura Waalboer
80
Hoewel ik behalve muziek luisteren ook tv-series kijken als tijdverdrijf heb, wreekte bij het recenseren van ‘Metamorphosis’ zich toch mijn beperkte smaak. Zoals ik vrijwel alleen maar naar symfonische metal luister, kijk ik ook alleen Britse detective- of historische series. Vandaar duurde het tot de negende track voor ik opveerde omdat ik een zeer bekende sound hoorde. Hé, is dat niet „If A Had A Heart”, de titelsong van de hitserie ‘Vikings’? Jazeker! Bij nadere bestudering bestaat het debuutalbum van The Dark Side Of The Moon hoofdzakelijk uit ‘vermetalde’ soundtracksongs, met daarnaast nog drie eigen nummers, waaronder „The Gates Of Time”, waarop de band zich liet inspireren door de Zelda-series. De soundtracks zijn niet alleen van tv-series, maar ook van films en games. Bedacht door Ad Infinitums zangeres Melissa Bonny en Feuerschwanz-gitaarheld Hans Platz. Het kunstje is natuurlijk al eens eerder uitgevoerd met popsongs, maar deze variatie is erg leuk gevonden en vooral subliem uitgevoerd, zoals meteen duidelijk wordt in de ‘League Of Legends’-soundtrack „Legends Never Die”. Wat een fantastische zangeres is Bonny toch! Heerlijke beltingzang in respectievelijk een opzwepend en een rechttoe rechtaan metalnummer, opgeluisterd door te gekke gitaarsolo’s en -riffs van Platz. Gastzangers en -zangeressen komen opdraven om sommige tracks extra swung te geven. Zoals Evergrey’s Tom S. Englunds folkachtige zanglijnen in ‘The Hobbit’-song „Misty Mountains” en Charlotte Wessels die een extra dimensie geeft aan „May It Be”, dat je van ‘Lord Of The Rings’ zult herkennen. Het is makkelijk om te melden van welke film de tracks afkomstig zijn, maar het is veel leuker om zelf te ontdekken waar je deze melodieën van kent. Alle elf songs zijn het beluisteren meer dan waard.
DEVILDRIVER
Dealing With Demons – Volume II
(Napalm Records)
Marlous de Jonge
77
In oktober 2020 verscheen DevilDrivers ‘Dealing With Demons – Volume I’, het eerste deel van een tweeluik over het afrekenen met je persoonlijke demonen. Op deel twee hebben fans bijna drie jaar moeten wachten. Wellicht heeft het te maken met alle personeelswisselingen van de afgelopen tijd? In oktober 2021 vertrok gitarist Neal Tiedemann, bassist Diego Ibarra in juli 2022 op en in december 2022 nam ook drummer Austin D’Amond afscheid. Tiedemann werd vervangen door Alex Lee (Holy Grail), Jon Miller (lid van DevilDrivers originele line-up) pakte zijn basgitaar weer op en nieuwkomer Davier Pérez klom achter de drums. Muzikaal ligt ‘Dealing With Demons – Volume II’ in lijn met zijn voorganger. Hard, snel en vooral vol met groove. Waar op ‘I’ nog ruimte was voor rust, zoals in „Wishing”, daar wordt dit keer nergens gas teruggenomen. Vanaf opener „Have No Pity” knalt DevilDriver er vol op. Dez Fafara schreeuwt en spuugt nóg agressiever zijn teksten in de microfoon. Dez wijst zijn demonen duidelijk voor eens en altijd de deur. Maar, hoewel alles lekker klinkt en de productie uitstekend in elkaar steekt, is het moeilijk om een nummer te vinden dat eruit springt. „Mantra”, „Summoning” en „Bloodbath” grooven als en malle en hebben veel livepotentie, maar écht beklijven doen ze niet. Een negatieve uitschieter is er wel, namelijk „Through The Depths”. De (voor DevilDriver) vreemde black metal-achtige passages in deze track hadden beter weggelaten kunnen worden. Ze passen simpelweg niet in de muziek. Gevalletje schoenmaker blijf bij je leest. Eindoordeel? ‘Dealing With Demons – Volume II’ is een prima album, maar zeker niet DevilDrivers beste.
MAGNUS KARLSSON’S FREE FALL
Hunt The Flame
(Frontiers Music)
Renée van der Ster
78
De 49-jarige Zweed Magnus Karlsson is iemand die alleen als gitarist bij Primal Fear niet aan zijn trekken komt. Hij speelt immers nog in ten minste vijf andere bands (waaronder Kiske/Sommerville en Allen/Olzon). Ook zette hij in 2021 zijn eigen metalopera op onder de naam Heart Healer. En dan dit, Magnus Karlsson’s Free Fall: zijn vrijbuitersactiviteit bij uitstek. De naam zegt het al: Karlsson gaat los op alle instrumenten. Hij staat allen de drumkruk af aan een ander, dit keer is het Anders Kollerfors. Elk nummer heeft een andere zanger. Alsof ze in de groothandel per blik te koop zijn; hij weet ze keer op keer te vinden. Dat doet hij op ‘Hunt The Flame’ voor de vierde keer. Hoewel er tussen de elf tracks geen verbanden vallen te ontdekken, is duidelijk dat elk afzonderlijk nummer zorgvuldig is gearrangeerd; het is bombastisch en sierlijk. Technisch is er sprake van bovengemiddeld componeerwerk. Dat laatste uit zich voornamelijk in spanning, neem bijvoorbeeld het op Mike Oldfield leunende intro van de opener/titelsong of de dreigende sfeer in „Following The Damned”. Laatstgenoemde is overigens een luistertip met stip. De fijnproever zal wellicht meer afwisseling wensen, want de verschillende zangers zijn op het eerste gehoor slechts te onderscheiden door tongval of in de mate van rauwheid. Opvallendste zanger is de Amerikaans-nasaal klinkende James Durbin op „Thunder Calls”. Houd je meer van het filmische en ben je niet vies van sprookjes? Luister dan vooral naar „Holy Ground” en „Far From Home”. ‘Hunt The Flame’ is weliswaar geen meesterwerk, maar wel een prima verzameling puike songs.
SMACKBOUND
Hostage
(Frontiers Music)
Liselotte Hegt
82
In 2020 maakte het Finse Smackbound een uitstekende eerste indruk met het debuutalbum ‘20/20’. Nadat zangeres Netta Laurenne vervolgens het prima hardrockalbum ‘The Reckoning’ maakte met Battlebeast-zangeres Noora Louhimo, is Smackbound weer in volle actie. Ook op ‘Hostage’ staat de band weer lekker stevig in de schoenen. Smackbound werkt met al het goede uit de melodieuze rock en metal van de jaren tachtig en geeft er een moderne draai en productie aan. Laurenne is een gedreven en zeer goede zangeres, die van vele markten thuis is. Met haar grote bereik, power, een stoere rauwe rand, maar ook met een cleane zangstem, klankkleur en hoge uithalen zet ze de nummers volledig naar haar hand. Smackbound is inmiddels een geoliede machine die de nummers kundig inkleurt en uitvoert en met ‘Hostage’ een duidelijke koers vaart. De muziek omarmt ook popinvloeden, maar blijft stoer, heeft attitude en ligt erg goed in het gehoor. De heren en dame weten waar hun krachten liggen en spelen daar handig op in. Er is genoeg afwisseling en dynamiek. Zo wordt er royaal gestrooid met (swingende) snelheidsduivels, zoals „Razor Sharp”, „Graveyard” en „Hold The Fire”, maar met „Change” en „Imperfect Day” worden de pop- en musicalskills van Laurenne mooi belicht. Tot slot levert Smackbound met afsluiter „The Edge” ook nog een powerballad van jewelste af!
REVOLUTION SAINTS
Eagle Flight
(Frontiers Music)
Ron Willemsen
75
Revolution Saints is ooit door platenmaatschappij Frontiers in het leven geroepen om drummer Deen Castronovo, en dan vooral z’n vocale capaciteiten, in het middelpunt te zetten. In Journey eiste hij al af en toe de hoofdrol op, maar hoe zou hij zich staande houden als álles om hem draaide? Hij werd gekoppeld aan bassist Jack Blades (Night Ranger) en gitarist Doug Aldrich (Dio, Whitesnake, The Dead Daisies), waarbij huisproducer Alessandro Del Vecchio, toetsen, productie, achtergrondzang en het schrijven van de nummers voor z’n rekening nam. Na drie albums kwam hier wel een beetje de sleet in en omdat ‘Rise’ een beetje tegenviel werden Blades en Aldrich vervangen door bassist Jeff Pilson (Dokken, Foreigner) en gitarist Joel Hoekstra (Whitesnake, TSO). Del Vecchio mocht natuurlijk blijven, dus heel veel is er eigenlijk niet veranderd. De productie is af, de nummers klinken bekend en bevatten nog steeds de nodige Journey-invloeden. Dat Castronovo kan zingen is wel bekend en zijn hese stemgeluid geeft een eigen karakter aan de songs, of het nu in het steviger werk als „Save It All” is of in de powerballad „I’ll Cry For You Tonight” (met een hoofdrol voor Hoekstra). Pilson legt met Castronovo een stevige fundering en Hoekstra krijgt de ruimte om bij vlagen de pannen van het dak te soleren („Eagle Flight”, „Need Each Other”, „Once More”). Al met al is ‘Eagle Flight’ iets heavier dan z’n voorgangers, maar een echt nieuwe start is het niet. Nu gaat ook nog het gerucht dat de mannen twee albums tegelijkertijd hebben opgenomen. Mocht dat zo zijn, dan begint het wel heel erg op lopendebandwerk te lijken.
TYGERS OF PAN TANG
Bloodlines
(Mighty Music)
André Verhuysen
80
Op het gevaar af in herhalingen te vallen, wil ik toch nog een keer benadrukken dat de komst van Jacopo Meille het beste is wat Tygers Of Pan Tang ooit is overkomen. De Italiaanse topzanger heeft de NWOBHM-band uit Noord-Engeland vrijwel eigenhandig terug op het juiste spoor gezet, met drie ijzersterke albums als tastbaar resultaat: ‘Ambush’ (2012), ‘Tygers Of Pan Tang’ (2016) en ‘Ritual’ (2019). Welnu, ‘Bloodlines’ is wederom een pareltje. Nummers als „Edge Of The World”, „In My Blood” en „Fire On The Horizon” (hallo Judas Priest!) barsten uit hun voegen van de energie en spelvreugde en laten oude tijden herleven. Wat ‘Bloodlines’ echter nóg beter maakt dan de drie voorafgaande albums is een mij totaal onbekende nieuwkomer, ook al afkomstig uit Italië. Francesco Marras is zijn naam en die mag je gerust onthouden. De vingervlugge gitarist soleert erop los dat het een lieve lust is en doet dat bovendien zo verschrikkelijk kundig dat hij zowaar herinneringen oproept aan een illustere voorganger uit lang vervlogen tijden, John Sykes inderdaad. Hoe bestaat het dat we nooit eerder van deze jongen gehoord hebben, waar heeft hij zich z’n hele leven verstopt? Liefhebbers weten natuurlijk ook dat we van de Tygers elk album een mooie (semi-)ballad kunnen verwachten. Dit keer zijn het zelfs twee: „Taste Of Love” en „Making All The Rules”. Waarvoor hartelijk dank. Of beter gezegd, grazie mille!
UNEARTH
The Wretched; The Ruinous
(Century Media Records)
Robbie Woning.
85
Wanneer metalcorebands zich muzikaal ontwikkelen en een groter publiek bereiken, willen de scherpe randjes er nog wel eens af gaan. Bij Unearth is daar op het achtste album nog geen sprake van. De band uit Boston tourt inmiddels zo’n twintig jaar rond de wereld, maar een echte doorbraak bleef tot nog toe uit. Het verklaart misschien waarom de vechtlust op ‘The Wretched; The Ruinous’ nog altijd groot is. En waarom de albumtracks ondanks hun toegankelijkheid en de nodige melodieuze stukken nog altijd zo beuken. Er leefden onder Unearth-fans wat zorgen over de overstap van oprichter/gitarist Ken Susi naar ‘concurrent’ As I Lay Dying, maar de eerste Unearth-plaat zonder hem is bijzonder genoeg juist één van hun beste geworden. Waar veel metalcorebands behoedzaam naar breakdowns in de muziek toe werken, knoopt Unearth de vette riffs gewoon achter elkaar. Andere nummers zijn juist enorm rijk aan contrast. Zo is de moeiteloze schakeling tussen Maiden-achtige melodie, snelle thrash en woeste blastbeats in „Cremation Of The Living” echt indrukwekkend en is ook „Dawn Of The Militants” bijvoorbeeld erg cool opgebouwd. Bij veel nummers kun je je op het album al een goede voorstelling maken van de heftige pit die ze live zullen gaan veroorzaken. De vette mix van het album maakt het luistergenot alleen maar extra groot. Het nummer „Into The Abyss” dat de plaat als single voorafging, komt truwens pas laat op de plaat voorbij en is een stuk toegankelijker en melodieuzer dan de rest van het materiaal.
WINGER
Seven
(Frontiers Records)
Liselotte Hegt
83
Hardockband Winger vierde hoogtijdagen eind jaren tachtig en begin jaren negentig, ging ten onder aan de grungebeweging en herpakte zich in 2001, aanvankelijk alleen op de planken. Sinds 2006 brengt de band ook weer nieuw studiowerk uit. Het laatste wapenfeit ‘Better Days Comin’’ stamt alweer uit 2014. De formatie rond zanger Kip Winger heeft dus ruim de tijd genomen om met een opvolger te komen. Het nieuwe, zevende album heeft de logische albumtitel ‘Seven’ en is simpelweg een lekker melodieus rockend album, gemaakt door klassemuzikanten en met meer dan genoeg stevige momenten. Naamgever Kip schittert achter de microfoon, de koortjes zijn weer dik in orde, aangespoord door de stergitaristen Reb Beach en John Roth. Winger is altijd een kei geweest in heerlijke zwijmelaars van nummers en met het geëmotioneerde „Broken Glass” en het prachtige, lichtsymfonische „It All Comes Back Around” houdt de band die eer in stand. Verder rockt Winger de pannen van het dak. ‘Seven’ is een prima en evenwichtig album met „Tears Of Blood” als een vette ear-catcher.