10 maal Eremetaal in december 2024
AIWAZ
Darrkh… It Is
(Hammerheart Records)
Anita Boel
90
De verrassing van de maand is het debuutalbum van Aiwaz. Dit gezelschap is al in 2017 opgericht en bestaat ‘slechts’ uit het duo Arkadius Kurek en Timo Maischatz. Eerstgenoemde is bekend als zanger van Wheel. Van Timo Maischatz had ik niet eerder gehoord, maar het blijkt een meer dan getalenteerd muzikant. Hij heeft alle instrumenten die je op dit album hoort zelf ingespeeld en deze klus uitstekend volbracht. Niet alleen technisch steekt de boel goed in elkaar, het is vooral knap hoe hij de juiste sfeer en emoties weet op te roepen. Voeg daar de geniale zang van Kurek aan toe en je hebt een album dat zeker in mijn jaarlijst gaat belanden. Titel van het album is ‘Darrkh… It Is’ en dat dekt perfect de lading. Over het geheel gezien klinkt het als een ultieme mix van My Dying Bride, Swallow The Sun en Wheel. Er wordt brutaal geopend met het titelnummer dat bijna elf minuten duurt en de mix van bovengenoemde bands komt hier optimaal tot uiting. De treurnis, de klagende vioolpartijen, de pakkende melodielijnen, de zwaarmoedige stemming, het gevoel van complete misère… en dat op een briljante manier verpakt in één enkele song. De vijf overige nummers zuigen je als luisteraar nog verder de diepte in, terwijl Kurek ver boven zichzelf uitstijgt. Alles klopt aan dit debuut, met name de perfecte balans tussen aanstekelijke melodietjes en een doomy sfeer. Dit is de perfecte soundtrack voor de komende wintermaanden. En het mooiste: ‘Darkkh… It Is’ is pas het eerste deel van een trilogie. Kom maar op met het vervolg!
AS I LAY DYING
Through Storms Ahead
(Napalm Records)
Robbie Woning
85
Luisteren naar de nieuwste As I Lay Dying-plaat is een vreemde ervaring. Je hoort op ‘Through Storms Ahead’ een band die vol overgave tien steengoede metalcorenummers neerzet. Tegelijkertijd weten we dat die band kort voor het uitkomen van de plaat volledig uit elkaar is gevallen. Het is echt jammer dat het zo gelopen is, want As I Lay Dying had met ‘Through Storms Ahead’ binnen het hedendaagse metallandschap een flinke stap vooruit kunnen zetten. De muziek op de plaat heeft een hele vette basis en kent de nodige spannende wendingen en onverwachte breaks, maar klinkt door de goede geluidsmix, de zanggerichte opzet en de sterke refreinen voor metalcorebegrippen ook heel toegankelijk. Het gebries en gebrul van bandleider Tim Lambesis is mooi in balans met de cleane zang van bassist Ryan Neff. Hier en daar gaan de twee zelfs voorzichtig een duet met elkaar aan. Het gitaarwerk op de plaat is eveneens om van te smullen; nieuwkomer Ken Susi en oerlid Phil Sgrosso blijken elkaar prima aan te vullen. Voor wie vindt dat As I Lay Dying een beetje te soft begint te worden, laat de band in het snelle, thrashy „We Are The Dead” horen zijn muzikale roots nog lang niet te zijn vergeten. Gastzangers Alex Terrible (Slaughter To Prevail) en Tom Barber (ex-Lorna Shore) geven deze track nog wat extra pit. Ook „The Cave We Fear To Enter” is op het eind nog een hard en veelzijdig nummer. Als geheel is ‘Through Storms Ahead’ een uitstekende plaat, die de toonaangevende positie van As I Lay Dying in de metalcore ruimschoots bevestigt. Het is dan ook te hopen dat de band op den duur een doorstart maakt en alsnog het potentieel van het album kan benutten.
BODY COUNT
Merciless
(Century Media Records)
Merijn Siben
85
Lange tijd werd er lacherig gedaan over Body Count. De rapmetalband onder leiding van Ice-T brak door met het titelloze debuut, mede dankzij het uiterst controversiële nummer „Cop Killer”, een track die midden in de raciale spanningen van L.A. in 1992 extra olie op het vuur gooide. Ondanks die beruchtheid werd Body Count steevast bekritiseerd om z’n muzikale beperkingen. Met het aantrekken van ex-Agent Steel-snarenplukker Juan Garcia kwam daar verandering in. Sterker nog, met ‘Carnivore’ (2020) sleepte Body Count zelfs een Grammy in de wacht. Als er nu nog criticasters over zijn, worden die zorgvuldig de mond gesnoerd en in een donkere kelder in stukjes gehakt, want als een bende psychopaten slaat Body Count genadeloos hard terug met ‘Merciless’. De politieke thema’s zijn grotendeels achterwege gelaten. In plaats daarvan krijgen we nummers over seriemoordenaars. Eerst nog met het vlezige intro van „Interrogation”, gevolgd door de groovende rapmetal van het titelnummer. Maar vanaf dan dient „The Purge” zich aan, een vette Slayer-riff en met niemand minder dan George ‘Corpsegrinder’ Fisher die zijn gouden strot een brute zwengel geeft. Ademruimte is er vervolgens niet met het springerige „Psychopath”, regelrechte thrash metal opgeleukt door de grunt van Fit For An Autopsy-zanger Joe Badolato. Verdere hoogtepunten? Het euforische „Live Forever” met Howard Jones en het thrashy „Drug Lords” waarin Max Cavalera meebrult. En waar hun covers nogal hit-or-miss zijn (zoals een overbodige „Ace Of Spades” de vorige keer) leukt levende legende David Gilmour een vurige versie van Pink Floyds „Comfortably Numb” op. Kortom, ‘Merciless’ is Body Count op zijn best!
THE HALO EFFECT
March Of The Unheard
(Nuclear Blast Records)
Sjak Roks
78
De twee jaar geleden verschenen debuutplaat ‘Days Of The Lost’ van dit melodieuze death metalgezelschap had veel weg van de betere In Flames-platen. Niet zo verrassend, want The Halo Effect bestaat uit een aantal voormalige In Flames-leden aangevuld met Dark Tranquility-zanger Mikael Stanne. Het succes van ‘Days Of The Lost’ heeft er natuurlijk wel voor gezorgd dat er hoge verwachtingen waren voor deze opvolger. Gelukkig kunnen we concluderen dat de band hier zeker niet aan bezweken is en gewoon gezorgd heeft voor een sterke tweede plaat, waarbij alle elementen die het debuut kenmerkten weer in ruime mate aanwezig zijn. Jesper Strömblad en Niclas Engelin rijgen de ene na de andere appetijtelijke riff aan elkaar en fleuren het materiaal regelmatig op met fris klinkende solo’s. Ook Stanne is goed op dreef en weet met zijn karakteristieke stemgeluid de nummers fraai in te kleuren. Met name „Detonate”, titelnummer „March Of The Unheard” en het lekkere „The Burning Point” klinken erg indrukwekkend. Buiten de wat saaie instrumentale afsluiter „Coda” is er eigenlijk geen nummer te bespeuren dat uit de toon valt. ‘March Of The Unheard’ is dan ook een waardige opvolger van het sterke debuut.
KLONE
The Unseen
(Pelagic Records)
Diederick RR9660
78
Na een aantal zeer sterke albums waarop deze band uit het Franse Poitiers de hardere metalroots steeds meer inwisselde voor dromerige soundscapes met heavy gitaren, laat ‘The Unseen’ horen dat Klone ervoor kiest zich nóg een stap verder in die richting te ontwikkelen. De band voelt zich hoorbaar vertrouwd binnen deze stijl en je mag gerust zeggen dat de mannen zich inmiddels een sterke eigen identiteit hebben aangemeten. Een knappe prestatie van de band die uit zes rasmuzikanten bestaat die allemaal hun steentje hieraan bijdragen. Het meest opvallend zijn daarbij de bijdragen van Matthieu Metzger – die naast keyboards ook veel mooie accenten zet met samples en saxofoon – plus die van zanger Yann Ligner, wiens warme stem ervoor zorgt dat je direct weet: dit is Klone. Maar hoe goed alles ook klinkt, de songs liggen qua melodieën en tempo wel erg dicht bij de voorgangers. Te dicht. Het gevoel met een herhaling van zetten te maken te hebben, zit het luistergenot een beetje in de weg als je net als ik had gehoopt dat de band frisse nieuwe aspecten zou toevoegen. Ben je echter niet – of slechts een klein beetje – bekend met Klone, dan wacht je een prachtig album om bij weg te dromen.
NECKBREAKKER
Within The Viscera
(Nuclear Blast Records)
Gerrit Mesker
78
In 2020 zijn deze Deense kerels begonnen onder de naam Nakkeknaekker. Onlangs hebben ze die naam vertaald naar het Engels en gaan ze verder als Neckbreakker. Onder de oude naam hebben ze geen materiaal van betekenis uitgebracht, dus ‘Within The Viscera’ is hun debuutplaat. En die is geslaagd. De technische en groovy death metal wordt vakkundig uitgevoerd zonder overdreven complex te worden. Maar ook de productie is dik in orde met vooral een zwaar aangezette ritmesectie. De tempowisselingen in de nummers voorkomen dat het eentonig wordt. Lompe breaks, rustige intermezzo’s en regelmatig retesnelle gitaarpartijen. In alle opzichten een uitstekend debuut.
OPETH
The Last Will And Testament
(Reigning Phoenix Music)
Diederick RR9660
85
Het gejank onder Opeth-fans dat maestro Mikael Åkerfeldt zijn grunts niet meer gebruikt, is eindelijk voorbij! Het is geen nieuws meer, alle metalfans op deze blauwe planeet weten onderhand al wel dat de rochels bij Opeth zijn teruggekeerd op dit nieuwe album. En deze worden niet alleen als versiering gebruikt, maar maken een wezenlijke terugkeer. Dat wil zeggen, voor tenminste één langspeler. ‘Omdat het verhaal erom vroeg’, aldus Åkerfeldt. En daarmee doelt hij op het intrigerende conceptverhaal dat iedereen voor zichzelf kan gaan ontdekken (en zoek dan direct de aanleiding voor het verhaal op, want die is minstens zo interessant). Conceptalbums staan vrijwel altijd synoniem voor ‘ambitieus’ en dat is voor ‘The Last Will And Testament’ niet anders. Sterker nog, muzikaal is dit Opeths meest complexe en afwisselende album. De wisselingen in tempo en sfeer vliegen je om de oren. Soms zijn deze veranderingen echter zo abrupt dat ze de flow van het album wel een beetje verstoren. De overgangen voelen dan onnatuurlijk aan. En de momenten waarop de band een nieuwe paragraaf begint, lijken dan ook willekeurig gekozen. Paragraaf? Ja, elke song op ‘The Last Will…’ is een paragraaf uit het grote verhaal en zo moet je het album ook zien: als één lange song van zeven delen – gelabeld „§1” tot „§7” – inclusief een afsluitende prachtballad met de titel „A Story Never Told”. Åkerfeldt lijkt een groot deel van zijn inspiratie te hebben gehaald uit de eerste albums van Mercyful Fate en King Diamond; sterk verhalende songs vol onverwachte wendingen binnen een overkoepelend concept. Er zijn ook enkele gastrollen te noteren. Europe-zanger Joey Tempest doet de adlibs tijdens „§2” en Ian Anderson van Jethro Tull komt langs als verteller en natuurlijk heeft hij zijn dwarsfluit meegenomen. Eén van de hoogtepunten van het album is de heerlijke break in „§4” die volgt na een stukje middeleeuws aandoende klassieke muziek, wanneer Anderson zijn instrument prachtig laat samenkomen met een bijna swingende beat. Er zijn echter zoveel nuances aangebracht, dat je goed voor ‘The Last Will…’ moet gaan zitten om met je volle aandacht al het moois bloot te leggen. En daar – vlak bij de eerdergenoemde achilleshiel van het album – schuilt ook de grootste kracht van Opeths veertiende: de uitnodiging om te blijven terugkeren voor nieuwe muzikale en tekstuele ontdekkingen.
7TH CRYSTAL
Entity
(Frontiers Records)
Renée van der Ster
88
‘Entity’ is het derde album van een band die zich lastig laat vangen in één bepaald genre. Laat je dus vooral niet misleiden door de platenmaatschappij die deze band onder z’n hoede heeft. 7th Crystal is namelijk geen AOR- of classic hardrockband, zoals je misschien zou verwachten. Oké, er is in de basis AOR aanwezig, maar deze Zweedse mannen hebben meer in petto. Veel meer. Als jij mij twee andere bands kunt noemen die het flikken om At The Gates en H.E.A.T. op treffende wijze in één nummer („Blinded By The Light”) te versmelten, dan mag je me bellen. En dan hebben we het knipoogje naar het oudere Linkin Park-materiaal nog niet eens genoemd. Ook het nummer „404” vraagt om nadere uitleg. Wat begint als een zoete ballad buigt stapsgewijs om naar een uiterst pakkende hardrocksong met een nu-metalrefrein. En die Kristian Fyhr: wat een zanger! Hoor hem eens balanceren tussen stuwende, progressieve en vooral afwisselende composities van hoog niveau. En dan nog uiterst catchy ook. Luister maar eens naar „Achitects Of Light” of „Push Comes To Shove”. Liefhebbers van melodieuze (hard)rock en nu-metal die niet vies zijn van een vleugje prog mogen ‘Entity’ zeker niet onbeluisterd laten. Maar wees gewaarschuwd: 7th Crystal is als crystal meth: na één keer ben je verslaafd!
SUBWAY TO SALLY
Post Mortem
(Napalm Records)
André Verhuysen
78
Duitstalige folkmetal, je moet er van houden. Het is een kwestie van ja oder nein, een tussenweg is er niet. Wie het op waarde weet te schatten is ongetwijfeld bekend met Subway To Sally, de trotse vaandeldrager van het genre. Subway To Sally combineert al meer dan drie decennia stoere metal met invloeden uit middeleeuwse folk. Duitstalige teksten completeren het geheel. Subway To Sally heeft precies de juiste balans gevonden tussen de metal en de folk. Het laveert op volkomen natuurlijk wijze tussen Rammstein en In Extremo. Ook op ‘Post Mortem’ roept de mix van gitaren, fluiten, doedelzakken en allerlei authentieke snaarinstrumenten weer beelden op van oude kastelen, geharnaste ridders, dames in lange gewaden en varkens die rondjes draaien aan het spit. Net als dat op de ontelbare voorafgaande albums ook al het geval was. Nieuwe invalshoeken of experimentele uitstapjes zoek je op ‘Post Mortem’ vergeefs, of het zou de misplaatste gastbijdage van Warkings in „Stahl Auf Stahl” moeten zijn. Afgezien daarvan is ‘Post Mortem’ simpelweg een herhaling van zetten. Dat klinkt misschien oneerbiedig, maar is zeker niet zo bedoeld. Subway To Sally is gewoon een hartstikke sympathieke band. En dan te bedenken dat ze er bijna het bijltje erbij neergegooid hadden. Dummköpfe.
YOUR HIGHNESS
Under The Weight
(Polderrecords)
Matthijs Kropff
85
Het Antwerpse Your Highness blaast dit jaar vijftien kaarsjes uit en bekroont dat heugelijke feit met een dijk van een nieuwe plaat. Na een kort intro is „Fire To The Storm” een weliswaar bijzonder zware, maar ook heerlijk melodieuze binnenkomer. „Above The Odds” doet er qua gewicht nog een schepje bovenop en laat een verpletterende indruk achter. Opus magnum van het album is het lange „Celestial Burst”, waarin de toon gezet wordt door een heerlijk logge riff en een subtiel bluesy aandoend gitaartje, die beide gedurende de hele eerste helft van het nummer terug blijven komen. Verderop hele fijne dubbele gitaarloopjes en een inventieve break die het nummer naar grote hoogten doen stijgen. Ook noemenswaardig zijn het door de titel akelig actuele „Return Of The Nakba” en het afwisselende, uptempo „Head Hung Low” dat op driekwart een magistrale tempoversnelling heeft. Door de rauwe zang en het volle, overweldigende geluid doet Your Highness geregeld aan High On Fire en aan ouder werk van Baroness en/of Mastodon denken. Voeg daar een flinke dosis eigenheid en een sublieme uitvoering aan toe en het is duidelijk dat ‘Under The Weight’ het sterkste album van de jubilerende Belgen tot nog toe is.
Laat een reactie achter
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.