In de Aardschok van Maart 2001 lees je alles over:
DIE APOKALYPTISCHEN REITER, TOBIAS SAMMET’S AVANTASIA, CATHEDRAL, COMPANY OF SNAKES, DOGFACE, ENDLESS, FARMER BOYS, GOTTHARD, HEAVEN AND EARTH, (HED) PLANET EARTH, IRON SAVIOR, KALEL, LACUNA COIL, LIAR, LINKIN PARK, MARK BOALS, MASQUERADE, THE METAL SHOP:, MORNING AFTER, MUDVAYNE, PAPA ROACH, PAUL GILBERT / RACER X, REGURGITATE, SAGA, SAVATAGE, THE SIGN, SOILWORK, SPIRIT 84, TAPROOT, THE WARRIORS, WYCKED MYSTIC
DIE APOKALYPTISCHEN REITER
Anthony van den Berg
Net als collega René Veerkamp was ik aangenaam verrast toen ik de CD van Die Apokalyptischen Reiter hoorde. Met een titel als ‘All You Need is Love’ en een onuitspreekbare bandnaam zijn vooroordelen al snel gemaakt. Juist die combinatie zorgt ervoor dat de verrassing des te groter is als je dit album beluistert. Een perfecte mengelmoes van invloeden blaast over je heen. Zoals René het al verwoordde, Dimmu Borgir, In The Woods, Satyricon, Hypocrisy en Obituary zijn slechts enkele bands waarvan men sterk gejat heeft. Humor of bloedserieus, de uitvoeringen mogen er wezen. Afgelopen maand was de band op toer met Macabre. Na afloop daarvan sprak ik met bassist Volk-Man.
TOBIAS SAMMET’S AVANTASIA
DE ZEGEL VAN DE ZEVEN HEILIGE BOEKEN
Liselotte Hegt
Op het laatste nippertje krijg ik de opdracht om naar de pré-listening party van Avantasia, het solo-uitstapje van Edguy’s frontman Tobias Sammet, in club ‘Matrix’ in Bochum, Duitsland (wat een gave tent, trouwens!) te gaan. Na een smakelijk buffet, krijgen de Europse persmuskieten in een heuse hardrockdiscotheek bijna alle songs van ‘The Metal Opera’ te horen. Avantasia is werkelijk een Walhalla voor bombastische (speed) metalliefhebbers. De melodieën zijn pakkend en een arsenaal aan bekende metalhelden duelleren, als in een opera, met elkaar. Het eerste gedeelte van de CD is donker van sfeer en behoorlijk metal, waarin Ierse en middeleeuwse folkinvloeden en details de muziek extra kleur geven. De tweede helft klinkt wat lichter, dromeriger en bevat meer klassieke invloeden. Terwijl collega-journalisten na afloop de vippende gastmuzikanten Henjo Richter (Gamma Ray), Michael Weikath (Helloween) en André Matos (ex-Angra) aan hun staart trekken, grijp ik de drieëntwintig jarige schepper van al dit moois bij de kladden.
CATHEDRAL
LEE DORRIAN KEERT TERUG NAAR DE BASIS
Robbie Woning
Ooit begonnen als ultratrage, deprimerende doom metalband, ontwikkelde Cathedral zich in de jaren negentig geleidelijk tot een soort muzikale kermisact, die zijn dromerige doomy seventies-hardrock steeds royaler doorspekte met bizarre kreten, vage filmfragmenten en sporadische disco- en funkinvloeden. Vooral op latere albums als ‘Supernatural Birth Machine’(1996) en ‘Caravan Beyond Redemption’ (1999) waren de steeds anoniemer klinkende riffs van gitarist Garry Jennings duidelijk ondergeschikt aan de tekstuele hersenspinsels en niet al te stabiele zang van bandbrein Lee Dorrian.
COMPANY OF SNAKES
MEER DAN EEN COVERBAND
Michel van de Moosdijk
Company Of Snakes is een groep die bestaat uit veteranen. Met name bassist Neil Murray, toetsenist Don Airey en de gitaristen Bernie Marsden en Micky Moody zijn mannen die al vele jaren deel uitmaken van het internationale rockcircuit. Dit viertal vormt de spil van de formatie Company Of Snakes (daarin zitten verder zanger Stefan Bergren en drummer John Lingwood), een groep die zich toelegt op het brengen van oude Whitesnake-songs. Whitesnake wordt natuurlijk in een adem genoemd met de naam van David Coverdale, maar veel mensen vergeten dat Moody en Marsden mede aan de wieg van deze groep stonden en dat Neil Murray diverse jaren in deze band actief was. Volgens Marsden is Company Of Snakes echter meer dan een coverband.
DOGFACE
Michel van de Moosdijk
Nieuwe en goede melodieuze hardrockbands lopen er in Zweden genoeg rond. Denk maar eens aan Rainmaker, Prisoner en Alfonzetti. Dogface is een spiksplinternieuwe hardrockband rondom gitarist Martin Kronlund en topvocalist Mats Levén en bestaat verder uit bassist Stefan Egeman, drummer Patrik Engelbreksson en Hammond-speler Anders Skoog, die op de debuut-CD ‘Unleashed’ als een volbloed leerling van Jon Lord tekeer gaat. Waarmee meteen de voornaamste invloed van de band genoemd is. Dogface staat garant voor klassiek getinte hardrock die geïnspireerd lijkt te zijn door Deep Purple en aanverwante groepen. Martin Kronlund praat ons vanuit zijn eigen JM studio helemaal bij.
ENDLESS
TERUG NAAR DE OLD SCHOOL!
Onno Cro-Mag
Endless uit Pittsburgh komt niet zomaar uit het niets, want deze band is al sinds 1992 bezig de hardcoreboodschap te verkondigen. Door een slechte distributie is het debuut ‘S/T’ nooit onder de aandacht gekomen. Toch is zanger Eric Corbin blijven geloven in zijn band en na het rondsturen van de CD ‘With Everything Against Us’ zijn diverse firma’s geïnteresseerd. Het is Kingfisher dat Endless tekent. Endless maakt een stevig potje hardcore met veel old school elementen.
FARMER BOYS
Oud en nieuw uit Duitsland
Robert Haagsma
‘The World Is Ours’ is de zelfverzekerde titel van de nieuwe plaat van de Farmer Boys. De eerste twee kwamen alleen in eigen land uit, maar met de derde willen ze de wereld veroveren en het definitief tot rocksterren schoppen. Vandaar de titel. Het is een breuk met het verleden, volgens de zanger Matthias Sayer: „Vroeger stond bij voorbaat vast dat een Duitse band nooit succes buiten de landsgrenzen zou hebben. Nu is dat heel anders.”
GOTTHARD
GEVOEL EN MELODIE BOVEN HARDHEID
Michel van de Moosdijk
De loopbaan van de Zwitserse rockband Gotthard zit nog altijd in de lift. Na drie vrij robuuste hardrockplaten besloten de heren het muzikale roer om te gooien. Eerst werden we verrast door de akoestische live-CD ‘Dfrosted’, begin 1999 gevolgd door ‘Open’ en in de eerste maand van het nieuwe jaar heeft ‘Homerun’ het levenslicht mogen aanschouwen. In de vorige uitgave reageerden mijn collegae nogal koeltjes op de wat softe doch zeer mooie plaat. Laten we het er op houden dat smaken verschillen, want ondergetekende vindt ‘Homerun’ opnieuw een fraai meesterwerk van een band waarbij intensiteit, melodie en gevoel belangrijke ingrediënten zijn. Een constatering waarin zanger Steve Lee zich zeker kan vinden.
HEAVEN AND EARTH
DE DOOPCEEL VAN STUART SMITH
Michel van de Moosdijk
Met zijn enkele jaren geleden verschenen solo-CD ‘Heaven And Earth’ maakte de Engelse gitarist Stuart Smith erg veel indruk. Wat wil je ook? Smith wist de grote namen Richie Sambora, Glenn Hughes, Carmine Appice, Kelly Keeling, Joe Lynn Turner, Howard Leese, Kelly Hansen, Mike Terrana en weet ik wie nog meer te strikken voor de nodige hand- en spandiensten, terwijl hij zelf de klassieke hard- en bluesrocktonen voorzag van Blackmore-achtig gitaarspel. De plaat deed het dermate goed dat Smith besloot er een echte band van te maken. Heaven And Earth bestaat naast Smith nu uit drummer Richie Onori, vocalist Kelly Keeling en toetsenist Arlen Schierbaum. De sterke opvolger ‘Windows To The World’ ligt nu in de shops te wachen op gretige kopers.
(HED) PLANET EARTH
LEERZAME KAMPEERTOCHT
Gerd Jan Vleugels
(Hed) Planet Earth wordt door de crossover tussen hiphop, metal en hardcore wel eens afgeschilderd als het kleine broertje van Limp Bizkit. Op het succesvolle tweede album ‘Broke’ toont de band uit het Californische Orange County echter aan een eigen smoel te hebben, en bovendien tot de beste bands in het genre te behoren. De vlot babbelende gitarist Westyle licht met een jointje achter de kiezen toe hoe het proces van volwassen worden in zijn werk is gegaan.
IRON SAVIOR
ARSCHTRETEND GUT!
Ron van Hal
Op het debuut ‘Iron Savior’ uit 1997 waren ze nog met z’n drieën. Op de CD ‘Unification’ uit 1999 bestond de band uit twee personen méér. Nu de nieuwe CD ‘Dark Assault’ te koop is, staan er alweer zes muzikanten op de loonlijst! Gelukkig voor de bandleden gaat het met de Duitse band Iron Savior momenteel zo goed, dat de jaarlijkse groepsuitbreiding niet ten koste gaat van de inkomsten.
KALEL
Onno Cro-Mag
Mike Dijan (gitarist Breakdown en Cold Front) is een veelzijdig muzikant die zijn sporen binnen de hardcore al lang verdiend heeft. Toch wilde hij een keer iets totaal anders creëren en dat heeft hij gedaan met zijn sideproject Kalel. De sound is niet te vergelijken met andere bands en zelf noemt hij invloeden van onder andere Led Zeppelin, Bad Brains, Tool en zijn voorbeeld Cro-Mags. Deze muzikale duizendpoot is amper terug uit Japan met Breakdown of hij is alweer druk bezig met het promoten van Kalel.
LACUNA COIL
Anita Luderer
Lacuna Coil heeft gedaan wat het moest doen. De vorig jaar uitgebrachte MCD ‘Halflife’ beloofde ons een briljante volledige CD en die hebben we in de vorm van ‘Unleashed Memories’ dan ook gekregen. Op het eerste gehoor misschien een simpel in elkaar stekend gothic rockalbum, maar wie verder luistert dan zijn haar lang is, hoort een band in topconditie. De Italianen hebben hun gevoelens, diepste emoties en herinneringen weten uit te werken tot technisch goed doordachte songs. Vlak voor het optreden in de W2 in Den Bosch staat wederom het zangduo Cristina Scabbia en Andrea Ferro Aardschok te woord.
LIAR
H8000 STRAIGHTEDGE HARDCORE!
Onno Cro-Mag
Liar is een van de overgebleven bands uit de H8000-scene. De metalcore van de groep blijft fier overeind op het vierde album ‘Liar’s Hell’. De markt voor dit soort hardcore lijkt verzadigd te zijn, maar Liar weet als geen ander de fan trouw te blijven. Wel zet de band zijn meest gevarieerde album tot nu toe neer. Er zijn veel hardcorelementen naar voren gekomen en wat de inhoud van de teksten betreft lijkt men weer naar de roots teruggekeerd te zijn. Veel bands hebben hun straightedge-principes opzij gezet, maar Liar blijft er trouw aan, hoewel iets minder extreem dan vroeger. Hans. P. Verbeke is op het podium een beest, maar in het echte leven een teruggetrokken persoonlijkheid bij wie hardcore centraal staat.
LINKIN PARK
THE NEXT BIG THING
Gerd Jan Vleugels
Onder leiding van Korn ontstaat halverwege de jaren negentig in Amerika een eigentijdse vorm van metal. De zogenaamde spooky core – inmiddels omgedoopt tot nu metal – bevat bestanddelen uit de metal, hardcore, hiphop en industrial en vindt al gauw navolging van talloze bands. Limp Bizkit is veruit de populairste en verkoopt in de slipstream van Korn miljoenen albums, maar inmiddels zijn er meerdere bands in hun voetsporen getreden. Papa Roach voorziet de moderne metal van veel melodie en gaat net als de verrassingen Linkin Park en Taproot uit van songs met kop en staart. (Hed) Planet Earth wordt nu al het volwassen broertje van Limp Bizkit genoemd en Mudvayne blijkt muzikaal minstens zo veel in huis te hebben als Slipknot. Aardschok bundelt deze vijf bands op de volgende pagina’s. In Nederland horen we voor het eerst van deze Zuid-Californische band als de ‘Dracula 2000’-soundtrack het levenslicht ziet. De single „One Step Closer” wordt uitstekend ontvangen in Amerika en de verkoopteller van het album ‘[Hybrid Theory]’ slaat binnen een mum van tijd op tilt. Op het moment van schrijven heeft Linkin Park al een platina album aan de muur hangen – goed voor een miljoen verkochte exemplaren – en gaan er zelfs stemmen op dat de band het succes van Papa Roach zal evenaren. DJ Joseph stelt de nu metal-verrassing van 2001 uitgebreid voor.
MARK BOALS
KRUIPT ZELF ACHTER HET STUUR
Michel van de Moosdijk
Mark Boals komt voor het eerst in de schijnwerpers te staan als meestergitarist Yngwie Malmsteen hem de ‘Trilogy’-CD laat inzingen. Boals heeft dan wel getoerd als bassist van Ted Nugent op diens ‘Penetrator’-toer, maar hij wil liever zingen. Bij Malmsteen kan dat. Door de jaren heen hebben Yngwie en Mark een aan/uit-relatie. Na ‘Trilogy’ duikt Boals op in de formatie Billionaires Boys Club met drummer Anders Johansson en ex-Accept-gitarist Jörg Fischer. Toch lijkt Boals de laatste jaren de juiste vocalist voor de wispelturige Zweed te zijn, want hij is te horen op Yngwie’s laatste twee platen ‘Alchemy’ en ‘War To End All Wars’. Maar die laatste CD is nog niet eens geperst of Boals staat alweer op straat. Snel draait Boals met behulp van de drie virtuozen Tony MacAlpine (gitaar), Virgil Donati (drums) en toetsenist Vitalij Kuprij (o.a. Artension) zijn tweede solo-CD ‘Ring Of Fire’ in elkaar, gaat zelf achter de knoppen zitten en verrast werkelijk iedereen met een sprankelende, klassieke hardrockplaat. Alle reden dus om Mark Boals eens nader aan de tand te voelen.
MASQUERADE
Michel van de Moosdijk
Met de CD ‘Flux’ keert het Zweedse Masquerade verrassend terug aan het melodieuze rockfirmament. Na het eind 1994 verschenen tweede album ‘Surface Of Pain’ wordt het immers verdacht stil rondom zanger Tony Johansson, gitarist Thomas G:son, drummer Marko Grönholm en bassist Henrik Lundberg. Platenfirma Empire krijgt met een faillisement te maken en lijkt Masquerade in deze val mee te slepen. Niets is echter minder waar, als we tenminste Marko Grönholm mogen geloven.
THE METAL SHOP:
THE LSP-STORE
Dennis Verboven
Vosselaar lijkt wel het Belgische centrum van de metal. De Biebob is er gevestigd, en een steenworp verder ligt The LSP-Store, een zaak die gespecialiseerd is in metal-CD’s en aanverwante artikelen. Deze shop is een ideale kandidaat voor een aflevering in deze rubriek.
MORNING AFTER
THUISBASIS FINLAND!
Onno Cro-Mag
Morning After is een hardcoreband uit Lahti (Finland). In dit dorp zijn voetballers als Kolkka en Litmanen opgegroeid, maar ook hardcore is er razend populair aan het worden. De band speelt in de NYHC-stijl gemengd met wat metalinvloeden en een dosis eurocore. Invloeden van Madball, Backfire! en Hatebreed zijn hoorbaar aanwezig binnen de sound van Morning After. Men heeft in zijn vijfjarig bestaan al veel concerten gegeven en heeft daardoor in eigen land al een cultnaam verworven. In eigen beheer heeft men op eigen wijze al drie CD’s uitgebracht die alle uitverkocht zijn. Met de nieuwe CD ‘Through The Eyes Of The Enemy’ is men een nieuwe weg ingeslagen. Niet qua muziek, maar wel qua platenlabel (Rooster Records) en een distributeur (Full House en The Noizz) die professioneel de zaak gaan ondersteunen. De CD is opgenomen in de beruchte metalstudio Astia, waardoor de hardcoresound moddervet overkomt. Zanger Annti spreekt.
MUDVAYNE
DE INTENSITEIT VAN EMOTIES
Gerd Jan Vleugels
De luisteraars een spiegel voorhouden, ze laten nadenken en zelf een oordeel laten vormen. Dat zijn volgens drummer sPAG de belangrijkste intenties die het uit Illinois afkomstige Mudvayne met haar muziek en teksten heeft. Metal wordt volgens hem te vaak afgeschilderd als muziek gebaseerd op woede, frustratie en angst en bedoeld voor debielen. Mudvayne probeert op haar debuut ‘L.D.50’ duidelijk te maken dat moderne metal ook diepgang kan hebben.
PAPA ROACH
HERKENBAAR HEAVY STUFF
Robert Haagsma
De geschiedenis van Papa Roach bewijst dat de droom, waarin een krantenjongen plotseling miljonair wordt, nog steeds voor sommige stervelingen werkelijkheid wordt. De band doorkruiste jarenlang Amerika, samengepakt in een busje, levend van wat de schamele plaatverkoop opbracht. Sinds vorig jaar ‘Infest’ verscheen en inmiddels drie miljoen keer over de toonbank vloog is dat allemaal veranderd. „We trekken nu rond in een grote toerbus”, lacht drummer Dave Buckner tevreden.
PAUL GILBERT / RACER X
MUZIKALE SUPERHELD EN WERELDBURGER
Robbie Woning
De kreet ‘liever kwaliteit dan kwantiteit’ wordt door muzikanten nogal eens uit de kast getrokken om het uitstellen van een release of de te krappe speelduur van een CD goed te praten. Het klinkt vaak heel nobel, maar begint zo langzamerhand toch ook een voorspelbaar en zwak excuus te worden. Immers, er zijn regelmatig muzikanten die bewijzen dat het ook anders kan. Neem nu Paul Gilbert. Nadat de voormalig Mr. Big-gitarist vorig jaar al een solo-album én een nieuw album met het heropgerichte Racer X uitbracht, zijn begin dit jaar van zijn beide projecten alweer steengoede, volwaardige CD’s verschenen. Liefhebbers van spetterende, gitaargerichte Amerikaanse metal hebben dan ook een goede reden om weer eens naar de winkel te racen. Moest je op het vorige Paul Gilbert-interview maar liefst veertien jaar wachten, ditmaal mag de productieve gitarist na tien maanden alweer zijn zegje doen.
REGURGITATE
ZWEEDSE SPLATTER-GRIND
René Veerkamp
Het lijkt erop dat de weer groeiende populariteit van het extreme death metalgenre ook verwante extreme stijlen als grindcore, goregrind en splattergrind ten goede komen. Met bands als Carcass, Repulsion, Terrorizer en Napalm Death beleefde het grindgenre eind jaren tachtig een korte, maar hevige bloeiperiode. Hoewel grind nooit écht weg is geweest en immer op een kleine, maar fanatieke achterban kon rekenen, heeft slechts een handvol bands zich in de navolgende jaren weten te ontworstelen aan de obscuriteit. Brutal Truth is denk ik de meest succesvolle band geweest in de afgelopen jaren, maar ook bands als Agathocles, Cripple Bastards, Haemorrhage, Dead Infection en Blood hebben het vuur brandend gehouden. En dan heb ik het nog niet gehad over klasse bands als Nasum en Cephalic Carnage die deze muziekstijl weer nieuwe impulsen hebben gegeven. De tijd dat je alleen maar grindbands kon zien in bouwvallige kraakpanden vol met bezopen crusties lijkt voorbij. Een band als het legendarische Regurgitate lijkt een prima tijd uitgekozen te hebben om na zes jaar stilte met zijn nieuwe CD ‘Carnivorous Erection’ op de proppen te komen. Gitarist/bassist Urban zit al sinds 1993 in de band en met hem nemen we de stand van zaken door.
SAGA
MYSTERIEUS KAARTENHUIS
Gerd Jan Vleugels
Daags na het afronden van de B-kant van de single „Money Talks” – een cover van Peter Gabriel’s „Don’t Give Up”, waarop Michael Sadler een duet aangaat met Alannah Myles – staat Jim Crichton Aardschok te woord. De toetsenist van Saga heeft als arrangeur, producer, tekst- en songschrijver een belangrijk aandeel in het geluid van Saga. Daarnaast bezit de Canadees twee studio’s in Los Angeles, waar de band al menig album heeft opgenomen. Zo ook het nieuwe ‘House Of Cards’.
SAVATAGE
KLAAR VOOR DE FESTIVALS
Ron van Hal
Voor het geld hoeft Savatage het al lang niet meer te doen. En voor het geld doet Savatage het ook al lang niet meer. Des te opmerkelijker is het dat de band er ondanks twee vertrekkende bandleden toch weer in is geslaagd om de nieuwe CD ‘Poets And Madmen’ af te krijgen. Aardschok zakte af naar Brussel voor een boeiend onderonsje met Jon Oliva en bassist Johnny Lee Middleton.
THE SIGN
THE OBSESSED ONE
Gerd Jan Vleugels
Het Amerikaanse The Sign mag met recht een supergroep genoemd worden. Mark Mangold (Touch, Drive, She Said, Mystic Healer), Randy Jackson (Zebra), Terry Brock (Strangeways), Billy Greer (Kansas) en Bobby Rondinelli (Rainbow) zijn topmuzikanten, die met ‘Signs Of Life’ een klassiek pomprock/AOR-album hebben afgeleverd. De ondergewaarde legende Mangold legt uit dat zijn liefde voor muziek een ongeneeslijke ziekte is.
SOILWORK
DE FAVORIETE BAND VAN ROB HALFORD
René Veerkamp
In Zweden lopen verhoudingsgewijs veel goede metalbands rond, maar het is ook één van de meest trendgevoelige landen. Als er een band met wat origineels voor de dag komt heb je meestal in een mum van tijd honderd van dat soort clubjes. Nog niet zo lang geleden leek half Zweden verslaafd aan de Gothenburg-sound. De laatste tijd is er een kentering richting meer snelheid en agressie merkbaar. De brute thrash/death metalbands springen weer als trollen uit de mulle bosgrond en voor je het weet hebben we weer een leger Vomitory-klonen rondlopen. Gelukkig zijn er altijd nog bands als Soilwork die hun eigen koers varen en juist tegen de stroom in roeien. De invloed van At The Gates was ten tijde van het debuut ‘Steelbath Suicide’ nog in ruime mate aanwezig. Met de opvolger ‘The Chainheart Machine’ gingen alle remmen los en poepte men met ogenschijnlijk gemak negen beenharde en originele songs uit. Met de zegen van metal-icoon Rob Halford in de achterzak lijken de heren nu met ‘A Predator’s Portrait’ de definitieve doorbraak te gaan forceren. De kenmerkende moordende riffs en de helse schreeuwzang zijn gebleven, maar als extraatje heeft men er een lading pakkende refreinen en helder gezongen stukken aan toegevoegd. De songs zijn vreemd genoeg zowel complexer als meer toegankelijk geworden. Gitarist Peter Wichers mag deze opmerkelijke ommezwaai toelichten.
SPIRIT 84
Hardcore uit Friesland
Onno Cro-Mag
Spirit 84 maakt veel indruk op ondergetekende met het album ‘Beyond The Call Of Friendship’. Daarna blijft de band opvallend aanwezig binnen de Europese hardcorescene en worden er diverse singles uitgebracht. Nu, begin 2001, is het tijd voor iets nieuws middels de mini-CD ‘Off We Went’ waarmee Spirit 84 wederom indruk maakt. Men klinkt volwassener, gevarieerder en krachtiger dan ooit. Gitarist Henk ziet de toekomst van Spirit 84 dan ook met veel vertrouwen tegemoet.
TAPROOT
ARROGANTIE LOONT
Gerd Jan Vleugels
Het uit Michigan afkomstige kwartet Taproot bewijst dat ‘nu metal’ meer is dan een synthese tussen metal, hardcore en hiphop. Het geluid op Taproot’s tweede album ‘Gift’ is duidelijk beïnvloed door bands als Rush en Faith No More, en is daardoor verrassend melodieus en songgericht. Dat de band een aanbod van Fred Durst heeft afgewezen, heeft zijn loopbaan geenszins geschaad. Inmiddels toert Taproot namelijk met Linkin Park door Amerika en maakt de band binnenkort samen met Deftones de oversteek naar Europa. Zanger Stephen Richards vertelt.
THE WARRIORS
old school oi!
Onno Cro-Mag
Oi en punk mogen weer! Ontzettend veel metal- en hardcorebands komen er dan ook openlijk voor uit dat ze beïnvloed zijn door deze stromingen. Bands als Megadeth of Metallica zouden nooit hebben bestaan als er geen Misfits of Sex Pistols geweest waren en ook ontelbaar veel hardcorebands zijn opgegroeid met oi en punk. The Warriors uit Engeland bestaat uit twee ex-leden (zanger Saxby en bassist Bilko) van de vermaarde band Last Resort en twee nieuwe leden (drummer Tarik en gitarist James) die ook in Gundog spelen. De derde CD ‘A Cross To Bear’ van The Warriors is er een om je vingers bij af te likken. Old school oi met een vette productie die nog modern klinkt ook. Het interview is met Saxby die machinist van beroep is en in zijn vrije tijd op het podium staat.
WYCKED MYSTIC
Robert Haagsma
De nieuwe CD ‘The Paramount Question’ van de Nederlandse band Wicked Mystic reikte in de vorige editie van Aardschok niet verder dan een povere vijftiende plaats in de Soundcheck. Ongetwijfeld een kleine teleurstelling voor een band die bijna vijf jaar in het schrijven, opnemen en uitbrengen van deze tweede plaat stak. De band uit de Achterhoek heeft echter geleerd snel over teleurstellingen heen te stappen. „Als je alles bij elkaar optelt gaat het zelfs beter dan ooit”, aldus gitarist Harald te Grotenhuis.