In de Aardschok van april 2007 lees je alles over:

In de Aardschok van april 2007 lees je alles over:

 DAGOBA — DIMMU BORGIR — IAN GILLAN — MACHINE HEAD — LARGE POPMERCHANDISING — HEAVEN & HELL — ANNIHILATOR — SHADOWS FALL — CORNERSTONE — METALIUM — MESSIAH’S KISS — CHRIS CAFFERY — IMPERIA — BATTLELORE — KORITNI — SLAVIOR — MIDDIAN — PORCUPINE TREE — ZUUL FX — MURDERER’S ROW — A DAY TO REMEMBER — SAID AND DONE — THE SETUP — PRO-PAIN — CARBOMB — FURIOUS STYLES — COMEBACK KID — ENGINE OF PAIN — SCARVE — ONSLAUGHT — WATAIN  — ONE MAN ARMY & THE UNDEAD QUARTET — NON-DIVINE — ASPHYX — ABORTED — MAYHEM — DÅÅTH — PSYOPUS —

 

 

 

 

 

 

 

FRANKY COSTANZA (DAGOBA)
VAN PUBER TOT ROCKGOD
Hoewel het de laatste tijd in ‘Van Puber Tot Rockgod’ een komen en gaan van regelrechte rockgoden is geweest, laat de rubriek natuurlijk ook ruimte over voor degenen die (nog) niet op het hoogste niveau beland zijn. Franky Costanza, drummer van de Franse metalband Dagoba, maar daarnaast ook actief in vele andere projecten, behoort tot die laatste groep. Buiten de eigen landsgrenzen dan. Het laatste album ‘What Hell Is About’ ging in Frankrijk zelf namelijk al ruim 15.000 maal over de toonbank, waarmee Dagoba daar momenteel aan de top van de metalscene staat.

DIMMU BORGIR
RAUWER DAN OOIT
Het moge duidelijk zijn dat Nuclear Blast hoge verwachtingen heeft van ‘In Sorte Diaboli’, het zevende studioalbum van Dimmu Borgir. Zo’n dertig journalisten uit alle uithoeken van Europa, Canada en de Verenigde Staten worden ondergebracht in een luxe hotel middenin een wintersportgebied nabij Oslo, om het nieuwe album te beluisteren en de bandleden aan de tand te voelen. Aardschok mag het doen met gitarist/oprichter Silenoz, oftewel Sven Atle Kopperud, die zó goed op zijn praatstoel zit dat hij ruimschoots de twintig beschikbare minuten overschrijdt.

IAN GILLAN
FEESTBEEST EN FILOSOOF
Ian Gillan is de zestig inmiddels gepasseerd, maar de zanger heeft het drukker dan ooit. Als onderdeel van een Europese tournee doet hij met zijn band Deep Purple op 19 mei Hellendoorn aan. Toch is Het Grote Terugblikken al begonnen. Onlangs verschenen een DVD en een boek vol herinneringen aan een typisch rock-’n-roll-leven.

MACHINE HEAD
COMPROMISLOZE AGRESSIE
Machine Head leek een paar jaar de kluts kwijt, maar het Amerikaanse kwartet rond zanger en gitarist Robert Flynn herpakte zich op de vorige CD ‘Through The Ashes Of Empires’ (2003) op spectaculaire wijze. De nieuwe plaat ‘The Blackening’ trekt die opgaande lijn perfect door. Het is een hard, compromisloos album, waarop Robert Flynn zowel met een scherp oog om zich heen kijkt, als diep in zijn eigen ziel blikt.

LARGE POPMERCHANDISING
AL TWINTIG JAAR EEN BEGRIP IN HARDROCKLAND
Er zullen maar weinig Aardschoklezers zijn die totaal onbekend zijn met het Rotterdamse postorderbedrijf Large. De meesten van ons zullen er tijdens hun jarenlange metalverslaving vast wel eens een shirtje of CD hebben besteld of in ieder geval de steeds dikker wordende catalogus hebben doorgeneusd. Een catalogus waarin naast T-shirts en CD’s ook steeds meer gadgets, hebbedingetjes en tegenwoordig zelfs heuse elektrische gitaren te koop worden aangeboden. Momenteel werken er zo’n vijfendertig man bij Large en worden er iedere drie maanden een kwart miljoen (!) catalogussen verzonden in de Benelux. Vanzelfsprekend is deze situatie niet van de ene op de andere dag ontstaan. We duiken daarom twintig jaar terug in de tijd met mede-oprichter Piet Heuseveldt.

HEAVEN & HELL
COME TO THE SABBATH
Bij de oudere jongeren onder de Aardschoklezers sloeg het bericht in als een bom: de Black Sabbath-bezetting die begin jaren tachtig de legendarische albums ‘Heaven And Hell’ en ‘Mob Rules’ afleverde, gaat weer toeren. Dus mét Ronnie James Dio! Weliswaar heet de band officieel geen Black Sabbath, maar Heaven & Hell, het nieuws is er echter niet minder verheugend om. Ook Nederland en België staan op de agenda. In juni speelt Heaven & Hell achtereenvolgens op Fields Of Rock en Graspop. Om de reünie kracht bij te zetten heeft het kwartet ook al drie nieuwe nummers opgenomen, die eind maart het levenslicht zien op ‘The Dio Years’, een verzamelalbum dat een dwarsdoorsnede biedt van alle albums die Black Sabbath met Dio maakte.

ANNIHILATOR
THE DIRTY DOZEN
‘Metal’ is alweer het twaalfde album van Annihilator, de band van de 41-jarige Canadese snarengeselaar Jeff Waters. De albumtitel dekt de lading uitstekend, want zelden stonden er zoveel gitaarsolo’s op een Annihilator-CD. Vreemd genoeg zijn die niet alleen van de meester zelf afkomstig, maar van diverse metalmuzikanten die door hem uitgenodigd werden om een steentje bij te dragen. Vanuit de Gibson-reclamebus, die in de buurt van platenmaatschappij Steamhammer in Hannover staat geparkeerd, geeft Jeff alle geheimen van ‘Metal’ prijs.

SHADOWS FALL
NOOIT OP JE LAUWEREN GAAN RUSTEN
Shadows Fall behoorde tien jaar geleden tot de voorhoede van een hele nieuwe lichting hongerige Amerikaanse underground-metalbands en is om die reden muzikaal nu ook alweer een stuk verder dan de meeste hedendaagse metalcore-combo’s. Op vroege albums als ‘Somber Eyes To The Sky’ (1997) en ‘Of One Blood’ (2000) waren rauwe riffs en deathgrunts nog belangrijke ingrediënten, maar vanaf ‘The Art Of Balance’ (2002) kwam daar een meer uitgebalanceerde mix van thrash en melodie voor in de plaats. Het vierde album ‘The War Within’ (2004) was een volwassen en veelzijdige metalplaat, waarvan zo’n 300.000 (!) exemplaren over de (voornamelijk Amerikaanse) toonbank gingen. Onlangs was de band even in Amsterdam om het nieuwe album ‘Threads Of Life’ te promoten. Aardschok sprak daar met zanger Brian Fair en gitarist Matt Bachand.

CORNERSTONE
CLASSIC ROCK IN OPTIMA FORMA
Hoewel Cornerstone een sideproject is van oprichter Steen Mogensen – hij verdient zijn brood bij Royal Hunt – is de formatie inmiddels uitgegroeid tot een stabiele factor in de hardrockwereld. Na drie prima studioplaten en een live-CD bewijst het recent verschenen ‘Two Tales Of One Tomorrow’ opnieuw dat de Brits/Deense band uit het goede hout is gesneden. Fans van met name Rainbow en Deep Purple doen er goed aan om, voor zover ze dat nog niet hebben gedaan, eens kennis te nemen van het repertoire van Cornerstone. Niet in de laatste plaats vanwege de geweldige vocalen van Doogie White (o.a. Rainbow, Malmsteen), wiens naam we gerust mogen plaatsen in het rijtje Joe Lynn Turner, Góran Edman, Glenn Hughes en Jorn Lande. Allen hebben hun hart verpand aan classic rock en zijn voortdurend in studio’s en op podia actief om financieel het hoofd boven water te houden. White blijkt een man van de klok, want exact op het afgeproken tijdstip rinkelt de telefoon bij Aardschok en meldt de zanger zich met een amusant, maar af en toe moeilijk te volgen Schots accent.

METALIUM
FRUSTRATIE EN INSPIRATIE
Het Duitse Metalium heeft sinds de oprichting in 1999 bijna jaarlijks een nieuw album uitgebracht. Die werden in Nederland echter nauwelijks opgemerkt. Wellicht dat ‘Nothing To Undo – Chapter VI’ een beter lot wacht. Het is verreweg de beste CD van het kwartet tot nu toe. Met dank aan een fikse portie frustratie.

MESSIAH’S KISS
FRISSER, TRADITIONELER EN MET BALLEN
Messiah’s Kiss debuteerde in 2002 met ‘Prayer For The Dying’, een plaat die meteen werd verheven tot Eremetaal in Aardschok. De opvolger kon dus eigenlijk alleen maar tegenvallen. En dat gebeurde dan ook. ‘Metal’ (2004) was een teleurstelling. Met ‘Dragonheart’ hoopt Messiah’s Kiss de critici weer de mond te snoeren. Dit derde album onderstreept volgens drummer Eckhard ‘Eddy’ Ostra dat het hoogtepunt van de metal in de jaren tachtig lag, en daarna alleen maar is verwaterd.

CHRIS CAFFERY
GEVOELLOOS, MAAR MET VEEL GEVOEL
Chris Caffery concentreert zich na een succesvolle tournee met het Trans-Siberian Orchestra weer op zijn solocarrière. Weliswaar met pijn in het hart, aangezien zijn ‘grote liefde’ Savatage in de diepvrieskist is geplaatst, en omdat zijn solocarrière tot nu toe vooral door diepe dalen ging. Het zal je immers maar gebeuren dat je aan de afrondende fase van je derde album bezig bent wanneer de platenmaatschappij belt dat die falliet is. Genoeg redenen dus om even een telefoontje naar New York te plegen.

IMPERIA
‘Queen Of Light’ is de titel van het tweede album van Imperia. De CD komt op 23 maart uit. De plaat betekent echter niet het enige nieuwe kindje voor frontvrouw Helena Iren Michaelsen. In september van vorig jaar werd haar dochtertje Angel geboren. Deze gebeurtenis heeft behoorlijk wat invloed gehad op het nieuwe album. De zangeres geeft tekst en uitleg.

BATTLELORE
FINSE FOLKLORE
In de metalscene lopen heel wat kleurrijke groepen rond, maar weinige maken het zo bont als het Finse Battlelore. De zangeres en toetseniste ogen als jonkvrouwen uit vervlogen tijden. De heren kleden zich als vervaarlijke ridders en zwaaien tijdens optredens met allerhande wapentuig, zoals zwaarden en bijlen. De teksten zijn zonder uitzondering geïnspireerd door het werk van de Britse fantasy-schrijver J.R.R. Tolkien. Onlangs verscheen Battlelore’s vierde muzikale sprookje: ‘Evernight’.

KORITNI
GEEN PLAATS VOOR EGO’S
Lex Koritni is een naam om in de gaten te houden. De eerste kennismaking met deze jonge Australische zanger vond plaats in 2005, toen hij zijn krachtige strot leende aan Green Dollar Colours. Een samenwerking die echter geen lang leven beschoren bleek. Koritni ging echter niet bij de pakken neerzitten, vormde zijn eigen band, en amper een jaar later ligt de overtuigende debuutplaat ‘Lady Luck’ in de schappen. Aardschok spreekt het pas 22-jarige talent aan de vooravond van een Europese clubtour.

SLAVIOR
KLAARGESTOOMD VOOR DE GROTE MASSA
Na veertien jaar trouwe dienst trok Fates Warning-drummer Mark Zonder, na de release van het album ‘FWX’ in 2004, vastbesloten de deur achter zich dicht. Zonder zou niet meer willen toeren, zo luidde het officiële statement. Een groot verlies voor Fates Warning, want de drummer onderscheidde zich op positieve wijze in de progressieve metalscene door zijn markante jazzy drumstijl. Binnenkort verschijnt echter het gelijknamige debuut van Slavior, een nieuwe band waar Zonder in alle stilte hard aan heeft gewerkt. ‘Slavior’ is heavy, voorzien van een modern geluid, en met voorbedachte rade klaargestoomd voor het grote, vooral Amerikaanse publiek. De zeer spraakzame en openhartige Zonder lucht zijn hart.

MIDDIAN
EEN NIEUWE LENTE, EEN VERTROUWD GELUID
Stoppen op je hoogtepunt. Gevleugelde woorden die het Amerikaanse trio Yob ter harte heeft genomen. Met twee knallers op stoner/doom-gebied op zak werd het boek van Yob gesloten. Zanger/gitarist Mike Scheidt gaat echter door, met een nieuwe band, onder de naam Middian. ‘Age Eternal’ is een ijzersterk debuut, dat Mike’s stempel zo overduidelijk draagt dat iedere Yob-fan ermee in z’n nopjes zou moeten zijn.

PORCUPINE TREE
TEGEN DE GEEST VAN DE TIJD
Steven Wilson van Porcupine Tree blikt op de nieuwe CD ‘Fear Of A Blank Planet’ als een bezorgde vader om zich heen. Met lede ogen ziet hij aan hoe de jeugd van tegenwoordig verslaafd is aan computerspelletjes, zich laaft aan bizarre seks via internet, geen boek meer aanraakt en geen geduld meer kan opbrengen voor alles wat werkelijk kwaliteit heeft. Is daarmee het doodvonnis van onze beschaving getekend? Nee, volgens de baas van de Britse band is er nog hoop. „Alleen al het feit dat ik nog publiek heb, is een positief teken.”

ZUUL FX
DE ONTBREKENDE SCHAKEL TUSSEN FEAR FACTORY EN SOULLFY
Frankrijk is het land van chansonniers (Jacques Brel, Serge Gainsbourg) en vernieuwende elektronische acts (Daft Punk, Air), niet het land van metal. Maar de laatste jaren is er toch wat aan het broeien op dat gebied. Gojira en Dagoba zijn al buiten Frankrijk doorgebroken, en het ‘modern metal’-collectief Zuul FX is aardig op weg. Een interview met bassist Shag.

MURDERER’S ROW
RECHT UIT HET HART!
Murderer’s Row werd begin 2002 in New York opgericht door zanger Bob Riley en gitarist Sick Nick, die beiden allang hun sporen verdiend hadden in de hardcorescene. Na het succes van zijn andere band Stigmata, ging Riley terug naar zijn roots: pure straatpunk. Zijn liefde voor bands als The Clash, Cock Sparrer, Sham 69 en The Damned was ondanks zijn jaren als zanger van Stigmata namelijk nooit verdwenen. Daarnaast gaat er geen dag voorbij zonder dat Bob naar zijn grote voorbeelden Motörhead en Rose Tattoo luistert. De sound van Murderer’s Row is dan ook een combinatie van die laatstgenoemde bands en de punksound van eind jaren zeventig. Het nieuwe ‘Beer Fueled Mayhem’, dat uitkomt via Rebellion Records, is het beste album van Murderer’s Row tot nu toe. Riley lijkt door zijn bijna twee meter lange en honderd kilo zware, getatoeëerde lijf een gevaarlijke outsider te zijn, maar wie de beste man beter kent weet wel beter. Riley is vooral een gepassioneerd muzikant, die ons graag over zijn roots vertelt.

A DAY TO REMEMBER
ONBESCHRIJFELIJK
A Day To Remember maakt het zichzelf niet gemakkelijk door allerlei stijlen tot in het extreme met elkaar te vermengen. Zelf geniet ik echter al wekenlang van de nieuwe CD ‘For Those Who Have Heart’, die ondanks de grote variatie als één geheel klinkt. Alle puzzelstukjes passen namelijk precies in elkaar. Zanger Jeremy McKinnon kan zeer melodieus zingen, maar is ook in staat om te schreeuwen alsof hij op auditie is bij Hatebreed. Gitarist/spreekbuis Neil Westfall is blij dat zijn band niet in een hokje te plaatsen valt, want dat was ook precies de bedoeling toen A Day To Remember zo’n vijf jaar geleden opgericht werd.

SAID AND DONE
BRABANTS HARDCORETALENT
Onlangs werd ik totaal omvergeblazen door het debuutalbum ‘Everyday’ van het Brabantse Said And Done. Qua stijl is Said And Done moeilijk te plaatsen, maar zelf noemt de band Maximum Penalty, Cro-Mags, No Warning, Motörhead, Beowulf, Crown Of Thornz, Leeway en Bad Brains als belangrijkste invloeden. Zanger Pim Arts is zeer tevreden over ‘Everyday’, en vooral het werken met producer Patrick Delable (Justice, Dead Stop, Judasville) was een aangename ervaring.

THE SETUP
ANGSTSOLDAATJES
Na Rise And Fall en Death Before Disco heeft het Antwerpse The Setup als derde Belgische band de kans gezien om zich in de kijker te spelen met twee loeiharde, messcherpe platen vol venijn. En dat alles met een mix van hardcore, metal en thrashcore, zoals geëtaleerd op het tweede werkstuk ‘Minister Of Death’. Eén dag voor de toernee door Engeland met Born From Pain en First Blood, een toer die later ook de rest van Europa zal aandoen met 37 Stabwoundz en Samaritan, hangt gitarist Andries aan de telefoon.

PRO-PAIN
EEN EIGEN SOUND
Pro-Pain mag met recht een legende genoemd worden. Het nieuwe, inmiddels alweer tiende album ‘Age Of Tyranny – The Tenth Crusade’ doet wederom niet onder voor ijzersterke voorgangers als ‘Fistful Of Hate’, ‘Round 6’ en ‘Act Of God’. En of het nu het debuutalbum ‘Foul Taste Of Freedom’ of de vorige plaat ‘Prophets Of Doom’ is; deze band heeft nog nooit een slechte CD gemaakt, of ooit een slechte show gespeeld. Pro-Pain heeft al ruim veertien jaar een eigen herkenbare sound, die zowel bij hardcore- als metalliefhebbers aanslaat. De band heeft zich ook nooit iets aangetrokken van trends, en doet gewoon zijn eigen ding. Zanger/bassist Gary Meskil vormt samen met de gitaristen Eric Klinger en Tom Klimchuck, en drummer JC Dwyer een ijzersterk viertal. Toch kan Meskil gerust gezien worden als artistiek en zakelijk leider van het gezelschap. Hij is het dan ook die Aardschok te woord staat.

CARBOMB
HET EINDE VAN DE MENSHEID
Het Amerikaanse Carbomb is ontstaan uit de as van de zwaar ondergewaardeerde bands Neck en Spooge. Hoe intens en agressief een autobom kan zijn bewijst de band door middel van ‘Centralia’, een album boordevol gemene en explosieve mathcore. Carbomb schuwt het experiment niet, groove en rekenmachine zijn hier elkaars beste vrienden. Zanger Mike Dafferner praat ons bij over het ontstaan van Carbomb en zijn visie op het einde van de wereld.

FURIOUS STYLES
SCHAAMTELOOS
Furious Styles was bij mij al een tijdje bekend vanwege een demo die via MySpace te horen was. Er bekroop me bij beluistering daarvan direct een gevoel van opwinding, omdat de demo me deed denken aan het betere werk van Death Threat, Biohazard en Madball. Volgens zanger Mike Torres had Furious Styles dan ook niet bestaan zonder die bands. Inmiddels is er het debuutalbum ‘Life Lessons’, waarmee de liefhebber van dampende hardcore op zijn wenken bediend wordt. Wanneer Aardschok Torres belt, is Furious Styles op tournee met Hoods.

COMEBACK KID
STERKER DOOR TEGENSLAGEN
Dat Comeback Kid nu al in één adem genoemd wordt met hardcore-grootheden als Madball, Sick Of It All, Agnostic Front en Hatebreed is razend knap voor een Canadees bandje dat pas sinds 2002 bestaat. Het debuutalbum ‘Turn It Around’, uitgebracht via het christelijke Facedown-label, was al direct een sensatie. Comeback Kids mix van melodieuze hardcore, vette moshparts en pakkende samenzang zorgde zelfs voor een kleine revolutie binnen de hardcorescene. Victory Records was er dan ook als de kippen bij om de band in te lijven. De tweede CD ‘Wake The Dead’ zorgde voor de grote doorbraak, maar het noodlot sloeg toe toen zanger Scott Wade in 2006 de band verliet. Toch zaten de mannen niet bij de pakken neer. Sterker nog, de band werd juist nóg hechter door deze tegenslag. Het derde album ‘Broadcasting’ is onlangs uitgekomen, en laat horen dat Comeback Kid niets aan kracht heeft ingeboet. Voor het optreden in de Melkweg oogt Andrew Neufeld, de nieuwe zanger (en voorheen gitarist) van Comeback Kid erg tevreden.

ENGINE OF PAIN
THRASH IN HET BLOED
Het Limburgse Engine Of Pain leverde vorige maand met ‘I Am Your Enemy’ een lekkere onvervalste thrashplaat vol strakke riffs, fraaie gitaarsolo’s, aanstekelijke tempo’s en groovy refreinen af. Aan gitarist Patrick Waltmans de eer om iets meer over zijn band en het debuutalbum te vertellen.

SCARVE
ONZEKERE TIJDEN
Een interview pakt soms heel anders uit dan je vooraf in gedachten had. Zo verwachte ik dat het vraaggesprek met de van origine Vlaamse, maar al jarenlang in Frankrijk woonachtige Scarve-drummer Dirk Verbeuren vooral over zijn band zou gaan, en daarnaast natuurlijk ook een beetje over zijn andere band Soilwork. Halverwege het gesprek geeft de vriendelijke man echter opeens toe dat hij best wel eens uit de band (die hij nota bene zelf opgerichte!) gezet zou kunnen worden.

ONSLAUGHT
BACK FROM HELL
De thrashers van het Engelse Onslaught zijn na vijftien jaar weer bij elkaar en verrassen met hun vierde langspeler ‘Killing Peace’. Dit vooral omdat de band zich op zijn roots heeft bezonnen en niet meer, zoals op het geflopte ‘In Search Of Sanity’-album, probeert de nieuwe Metallica uit te hangen. Het vijftal doet nu weer waar het goed in is, namelijk het schrijven van brute gitaarriffs. Ook is oorspronkelijk zanger Sy Keeler weer van de partij, hetgeen een uitstekende basis voor een geslaagde reünie vormt. Aan gitarist Nige Rockett de vraag: waarom zijn jullie destijds eigenlijk uit elkaar gegaan?

WATAIN
DE ESSENTIE VAN BLACK METAL
‘Sworn To The Dark’, de nieuwe CD van de Zweedse black metalformatie Watain, mag met recht als een van de grote verrassingen van het nog vrij prille metaljaar worden gezien. De onheilige drie-eenheid versmelt op dit album de ware boosaardige sfeer van black metal op uitstekende wijze met sterke songs en een krachtige sound, waardoor Watain zich met gemak in de absolute black metaltop nestelt. Bovendien staat de band aan de vooravond van een prestigieuze Europese tournee in het voorprogramma van Celtic Frost en Kreator. Frontman E, in het dagelijkse leven beter bekend als Erik, vertelt niet zonder trots dat de band door Celtic Frost persoonlijk is uitgenodigd om deel te nemen aan deze toer.

ONE MAN ARMY & THE UNDEAD QUARTET
KNIGHTS IN JOHAN’S SERVICE
Nadat Johan Lindstrand er in 2004 mee kapte als zanger bij de succesvolle death metalformatie The Crown formeerde hij One Man Army & The Undead Quartet. Inmiddels staat zijn formatie als een huis en is het de status van soloproject al lang ontgroeid. Ook blijkt de band zeer productief. Vlak na de verrassende kerstsingle ‘Christmas For The Lobotomizer’ komen de vijf Zweden namelijk alweer met de tweede studioplaat ‘Error In Evolution’ op de proppen. Frontman Lindstrand praat er enthousiast over.

NON-DIVINE
TE GEK OM LOS TE LOPEN
Aardschoks Metal Bash 2005 werd gewonnen door Non-Divine. De Arnhemse metalband kwam pas anderhalf jaar later met zijn eerste album ‘Asylum 45’, dat het wel meteen schopte tot CeeDee Van De Maand. En terecht, want de band is een sterke aanwinst voor de metalscene in Nederland. Waarom? Non-Divine is melodieus en groovend, met verrassend gevarieerde, sterke zang. Iets waar Nederland op zit te wachten. Dat bleek ook uit de opkomst bij de CD-presentatie op 24 februari jongstleden in Willemeen te Arnhem. De tent was afgeladen vol. Na het optreden spraken we met zanger/gitarist en oprichter van Non-Divine, Ivor van Beek.

ASPHYX
TERUG VAN WEGGEWEEST
Asphyx, Nederlands death metaltrots van weleer is na zeven jaar absentie binnenkort weer live te zien, om precies te zijn in Duitsland, op Party.San Open Air, hét festival voor extreme metal. Reden genoeg voor Aardschok om drummer Bob Bagchus aan de tand te voelen. Maar laten we eerst nog even kort de geschiedenis van Asphyx doornemen.

ABORTED
WEER FRIS ACHTER DE OREN
Onze zuiderburen van Aborted hoeven we aan oplettende Aardschoklezers uiteraard niet meer voor te stellen. Deze band heeft België namelijk zowat eigenhandig op de kaart gezet in het death-, grind- en metalcoregenre. Aardschok sprak met een goedgestemde zanger, tevens het boegbeeld van de band, Sven de Caluwe. We beginnen ons gesprek over de bezettingsproblemen die de band heeft gehad, voordat het nieuwe album ‘Slaughter & Apparatus: A Methodical Overture’ kon worden opgenomen.

MAYHEM
STUDIO REPORT
We schrijven het laatste weekend van februari als de internationale metalpers in Marseille wordt uitgenodigd om te komen luisteren naar het nieuwe album van de Noorse black metalband Mayhem. Uiteraard mag Aardschok bij deze gelegenheid niet ontbreken, maar in eerste instantie lijkt het geen al te gelukkig weekend te worden.

DÅÅTH
SNOEPEN VAN DE BOOM DES LEVENS
Roadrunner stond de laatste jaren niet bepaald bekend als een death metallabel, maar brengt deze maand met ‘The Hinderers’ van het Amerikaanse Dååth wel ineens weer een heel goed en interessant album in dat genre uit. Dååth (uitspreken als ‘goth’, maar dan met een ‘d’) komt uit Atlanta en speelt progressieve, soms wat futuristisch en elektronisch klinkende death metal. Het grijpt daarbij regelmatig terug op het Amerikaanse geluid van begin jaren negentig en verwerkt ook de sfeer van melodieuze Scandinavische black metal. Met zijn doordachte teksten, die door de kaballa en de Boom des Levens geïnspireerd zijn en over de instabiliteit en tekortkomingen van de menselijke geest vertellen, heeft de band bovendien in conceptueel opzicht iets heel bijzonders te bieden. Gitarist Eyal Levi mag vertellen waar Dååth zo plotseling vandaan komt.

PSYOPUS
WERVELEND OF VERVELEND?
De afgelopen paar jaar heeft de mathcorescene een grote vlucht genomen en schieten bands als paddestoelen uit de grond. Zoals in elk genre zitten daar echte pareltjes tussen. PsyOpus uit Rochester, New York bijvoorbeeld, dat vriend en vijand verraste met zijn debuut ‘Ideas Of Reference’ (2004). Deze tussen geschiftheid en genialiteit balancerende band waagt het om een fascinerende mix van jazz, klassiek en metal te produceren met een hoog Frank Zappa-gehalte. De een kan er helemaal niets mee en de ander wordt helemaal wild, een tussenweg lijkt er niet te zijn. Onlangs verscheen de opvolger ‘Our Puzzling Encounters Considered’, waarop de band de lat nóg hoger heeft gelegd. Zanger Adam Frappoli en gitarist Chris Arp staan Aardschok te woord.