In de Aardschok van juli 2007 lees je alles over:
THE SPYDERZ — HAIL OF BULLETS — SIX FEET UNDER — FIELDS OF ROCK — SYMPHONY X — XYSTUS — KORN — TROUBLE — W.A.S.P. — AT VANCE — KING DIAMOND — ANTIMATT / ION — EPICA — LACRIMOSA — DGM — VISIONS OF ATLANTIS — KORPIKLAANI — STEVE VAI — IRON MAIDEN — BECOMING THE ARCHETYPE — SPOILER NYC — MUSTASCH — TURBONEGRO — STILL SCREAMING — BAD BRAINS — EL CACO — HOMER — THE VEEBEES — SLEDGEBACK — SOCIAL DISTORTION — SCOTT BURNS — AGHORA — BEHEMOTH — NILE — IMMOLATION — CEPHALIC CARNAGE — INHUME — OFFICIUM TRISTE — ION DISSONANCE — OCEANS OF SADNESS —
THE SPYDERZ
Naast het programmeren van grote kanonnen als Iron Maiden, Ozzy Osbourne, Slayer, Korn en Dream Theater, biedt Fields of Rock ook de kans aan nieuw talent. Neem nu een totaal onbekende band als The Spyderz. Wie had daar ooit van gehoord? Nadere beschouwing leert ons echter dat we hier te maken hebben met de gloednieuwe band van een oude bekende: porno-acteur Spyder Jonez, beter bekend als Evan Seinfeld, zanger/bassist van Biohazard!
HAIL OF BULLETS
DE NEDERLANDSE BLOODBATH?
Geheel in lijn met de veelbesproken V.O.C.-mentaliteit bundelden verschillende oudgediende Nederlandse death metalmuzikanten onlangs hun krachten in Hail Of Bullets. Martin van Drunen (zang), Ed Warby (drums) en Stephan Gebédi (gitaar) zijn de bekendste namen in de gelederen van deze nieuwe band, die wordt gecompleteerd door Paul Baayens (gitaar) en Theo van Eekelen (bas). Naar verluidt is de muziek van deze bescheiden ‘supergroep’ een mix van Autopsy, Bolt Thrower, Celtic Frost en (oude) Death.
CHRIS BARNES (SIX FEET UNDER)
VAN PUBER TOT ROCKGOD
Hoewel de naam Chris Barnes veel mensen niets zal zeggen, is de gedreadlockte man erg belangrijk (geweest) voor de extreme metalscene. Een eeuwigheid geleden richtte hij Cannibal Corpse op, terwijl zijn huidige band Six Feet Under in 1995 min of meer de groove in death metal introduceerde. In tegenstelling tot wat zijn agressieve vocalen doen vermoeden, blijkt Barnes in het dagelijkse leven een doodnormale, goedlachse man te zijn.
FIELDS OF ROCK
16 & 17 JUNI BIDDINGHUIZEN
Eerdere edities van Fields of Rock werden gehouden in het Goffertpark in Nijmegen. Mede omdat daar niet gekampeerd kan worden, is het evenement dit jaar verplaatst naar het Lowlands-festivalterrein bij Walibi Flevo in Biddinghuizen. En als daar dan toch gekampeerd mag worden, waarom dan ook geen tweedaagsfestival? Al was het maar omdat de organisatie dan zowel Ozzy Osbourne als Iron Maiden kan neerzetten. Twee grote acts die, zoals bekend sinds het Sharon-gate op Ozzfest 2005, niet meer broederlijk samen door één backstage-ingang kunnen.
Naast de headliners staan er op zaterdag en zondag ook nog klinkende namen als Heaven & Hell, Megadeth, Dream Theater, Type O Negative, Machine Head, Velvet Revolver, Korn en Motörhead geprogrammeerd, en zullen nog 26 andere bands hun opwachting maken. De 2007-editie van Fields of Rock behoort daarmee tot een van de meest prestigieuze rockfestivals die ooit in Nederland werd georganiseerd. Aardschok was er vanzelfsprekend bij aanwezig.
SYMPHONY X
KLEINE BANDS WORDEN GROOT
Soms is een debuutalbum van een band ook direct de beste CD. Andere bands komen pas later in hun bestaan met de echte knallers. Het Amerikaanse Symphony X valt zonder meer in die laatste categorie. De prog/power metalband uit New Jersey werd al in 1994 opgericht, maakte in eerste instantie vooral furore in Japan, maar geldt sinds albums als ‘V’ en ‘The Odyssey’ ook in de rest van de wereld als een van de beste en meest interessante progressieve metalacts. Geen beroerde positie, al heeft Symphony X volgens gitarist Michael Romeo juist vanwege datzelfde progmetal-etiket door de jaren heen ook een hoop potentiële fans gemist. De kans lijkt groot dat Romeo en zijn collega’s met hun nieuwe album ‘Paradise Lost’ de geleden schade deels kunnen inhalen. De CD bevat alle ingrediënten van een Symphony X-album, maar is meer riff- en songgericht dan zijn voorgangers en bovenal een uitstekend metalalbum.
KORN
ROERIGE TIJDEN
Als de Korn-fan de laatste tijd al reden tot klagen heeft, moet het op financieel gebied zijn. Sinds op het randje van 2005 het meest recente studioalbum ‘See You On The Other Side’ verscheen, heeft de band namelijk maar liefst zes producten op de markt gebracht! Er gebeurde echter nog veel meer in het Korn-kamp, waaronder het vertrek van alwéér een oorspronkelijk bandlid: drummer David Silveria. Daarom geven bassist Fieldy en gitarist Munky ons vanaf Pinkpop eerst even een update, alvorens we het over twee maanden uitgebreid over het nieuwe album zullen hebben.
TROUBLE
TO BE OR NOT TO BE
Wanneer deze Aardschok van de persen rolt ligt ‘Simple Mind Condition’ in de winkel. Ein-de-lijk! De werkzaamheden aan Trouble’s zevende album werden immers eind 2005 al afgerond, maar zakelijke beslommeringen zorgden er de afgelopen anderhalf jaar voor dat de release keer op keer werd uitgesteld. Over de daarmee gepaard gaande frustratie en andere tegenslagen sprak Aardschok eind mei met Trouble, voorafgaand aan het optreden in Den Bosch.
W.A.S.P.
NAAR EEN BETERE WERELD MET
Ooit was W.A.S.P. een doorn in het oog van elke brave burger in Amerika. De band ging heilige huisjes te lijf met decadente erupties als „Animal (Fuck Like A Beast)” en „Scream Until You Like It”. Anno 2007 is zanger Blackie Lawless zelf een bezorgde wereldburger, op pad met een heel andere missie: we moeten weer leren aardig voor elkaar te zijn. Van seksist tot idealist, Blackie Lawless spreekt.
AT VANCE
TE OUD VOOR GEZEUR
In 1998 meldde de Duitse gitarist Olaf Lenk zich, na een carrière met Zed Yago en als solist, met zijn nieuwe band At Vance aan het metalfront. Het debuut ‘No Escape’ zette de toon voor wat er in de navolgende jaren ging komen: krachtige maar melodieus aangezette metal met verwijzingen naar barokke en klassieke muziek. We zijn inmiddels een aantal jaren verder, maar samen met een nieuwe zanger aan zijn zijde houdt Lenk op de nieuwe CD ‘VII’ nog altijd vast aan die oude muzikale tradities. Voornamelijk omdat hij zekerheid wil bieden aan zijn fans, zo legt hij uit aan Aardschok.
KING DIAMOND
DE KING LEGT ZIJN ZIEL BLOOT!
Aanvankelijk zat ik er een beetje tegen aan te hikken, dit King Diamond-interview. Niet dat ik geen liefhebber ben van zijn muziek, maar wat moet je vragen aan iemand die al zo’n vijfentwintig jaar CD’s uitbrengt die, voorzichtig gezegd, behoorlijk in elkaars verlengde liggen? Op het moment dat ik de heer Diamond in zijn woonplaats Dallas bel, heb ik zijn nieuwe album ‘Give Me Your Soul… Please’ nog niet gehoord. Enerzijds niet zo’n geslaagd uitgangspunt, maar aan de andere kant ga ik het gesprek dus min of meer zonder vooroordelen in.
ANTIMATTER versus ÍON
EEN DUBBEL-INTERVIEW
Het waren de lusten voor de muziek en de lasten van het leven die de muzikanten Mick Moss en Duncan Patterson (ex-Anathema) samenbracht. Het duo noemde zich Antimatter en maakte drie prachtige, sfeervolle, experimentele albums: ‘Saviour’ (2002), ‘Lights Out’ (2003) en ‘Planetary Confinement’ (2005). Patterson richtte vervolgens het minimalistische Íon op en bracht het debuut ‘Madre, Protégenos’ uit, terwijl Moss nieuwe uitdagingen zag in de asresten van Antimatter en ‘Leaving Eden’ creëerde. Beide heren aan het woord.
EPICA
‘HET GAS MOEST ER OP’
Op 10 september is het zover. Dan verschijnt ‘The Divine Conspiracy’, het nieuwe album van Epica. Na ‘The Phantom Agony’ en ‘Consign To Oblivion’ is dit de derde volledige CD, en het eerste conceptalbum van de Limburgse band. Tevens is deze schijf de eerste voor Epica’s nieuwe maatschappij Nuclear Blast en de eerste zonder drummer Jeroen Simons. Aardschok kreeg begin juni de kans om ‘The Divine Conspiracy’ alvast te beluisteren. Voor aanvang van het concert op 1 juni in Vera in Groningen vond er een korte luistersessie plaats.
LACRIMOSA
9,5 x 1015 METER
Twee jaar geleden bestond de gothicband Lacrimosa uit Zwitserland vijftien jaar. Tijd om iets speciaals te doen voor de fans, vond frontman Tilo Wolff. De METERtournee die volgde op de in dat jaar uitgebrachte CD ‘Lichtgestalt’ vormde daarvoor de basis. In anderhalf jaar tijd werden in liefst twaalf verschillende landen zowel geluids- als beeldopnamen gemaakt van de shows. Ook werd de band achter de schermen gevolgd. Tot in de hotelkamers toe werd gefilmd. Het resultaat van dit grootschalige project wordt 29 juni wereldwijd uitgebracht. Onder de titel ‘Lichtjahre’ verschijnen zowel een dubbel-CD als een DVD. Een prachtig cadeau voor de fans, zo vindt Wolff.
DGM
VERANDERING VAN VORM
De melodieuze prog/power metalformatie DGM dankt zijn naam aan de beginletters van Diego, Gianfranco en Maurizio, het trio dat in 1994 de Italiaanse band oprichtte. De twee laatstgenoemden vertrokken vele jaren geleden al, maar enige tijd na het verschijnen van het vorige album ‘Misplaced’ (2004) verliet ook plotseling gitarist Diego Reali, de enig overgebleven strijder van het eerste uur, de groep. Toen kort daarna ook nog toetsenist Fabio Sanges het bijltje er bij neergooide, kwam de band in zwaar weer terecht. Maar DGM herpakte zich, vond twee verse krachten, en slaat nu keihard terug met het verfrissend klinkende ‘Different Shapes’. Vol vuur vertelt bassist Andrea Arcangeli over DGM’s tijdelijke val en geslaagde wederopstanding.
VISIONS OF ATLANTIS
DRIEMAAL IS SCHEEPSRECHT
Visions Of Atlantis wordt vaak afgeschilderd als een Nightwish-kloon, maar goed, welke band met een klassiek geschoolde zangeres niet tegenwoordig? Drie jaar na de vorige plaat ‘Cast Away’ ligt nu de derde CD ‘Trinity’ in de winkels en staat een uitgebreide Amerikaanse toer op de kalender. Visions Of Atlantis hoeft zich de komende jaren zeker niet te vervelen en barst van de ambities. Nieuwe zangeres Melissa Ferlaak – inderdaad, met Nederlandse voorouders – praat ons bij en blijkt een symphatieke, relativerende vrouw met gevoel voor humor.
KORPIKLAANI
ODE AAN HET LANDLEVEN
De Britse acteur en komiek Stephen Fry deed ooit de memorabele uitspraak dat je ‘alles in je leven geprobeerd moet hebben, behalve seks met kinderen en volksdansen’. Wijze woorden, alleen lijkt er zich wat dit laatste betreft toch een onafwendbare ontwikkeling te voltrekken. De bands die metal combineren met authentieke folk schieten als paddenstoelen uit de grond. Op het Belgische Graspop-festival bijvoorbeeld, treden vijf of zes van zulke folk metalbands op. Dansen we binnenkort met z’n allen gearmd rond een vrolijk knapperend kampvuur? Korpiklaani is een van de boegbeelden van de om zich heen grijpende folk metal-trend. Onlangs verscheen de nieuwe CD ‘Tervaskanto’.
STEVE VAI
GITAARGOD GAAT KLASSIEK
Het nieuwe Steve Vai-album ‘Sound Theories Vol. I & II’ documenteert op een prachtige wijze hoe vanaf midden 2004 een oude droom van de Amerikaanse gitarist in vervulling ging. Vai fantaseerde er als kind al over om via kleine zwarte muzieknoten een groot klassiek orkest aan te sturen en verzamelde tijdens zijn latere carrière als gitaargod allerlei muzikale ideeën die zich wellicht ooit voor een orkestrale uitvoering zouden lenen. De plannen om iets met een klassiek orkest te doen sluimerden jarenlang in Vai’s creatieve brein, maar door zijn drukke activiteiten en de praktische en financiële obstakels van zo’n project was er nooit iets van terechtgekomen. Zo’n drie jaar geleden kwam daar echter, dankzij Vai’s goede relatie met de Nederlandse producer/radiomaker Co de Kloet, plotseling verandering in.
IRON MAIDEN
THE NUMBER OF THE BEAST
Dit jaar is het 25 jaar geleden dat Iron Maiden vriend en vijand verraste met de release van het album ‘The Number Of The Beast’. De plaat sloeg in 1982 in als de spreekwoordelijke bom. Inmiddels is het album ruim veertien miljoen keer over de toonbank gegaan, en nog steeds worden er jaarlijks wereldwijd duizenden exemplaren van verkocht. ‘The Number Of The Beast’ bewerkstelligde de grote doorbraak voor Iron Maiden, en betekende voor veel Aardschoklezers hun eerste kennismaking met wat niet veel later de grootste heavy metalband op aarde zou zijn. Reden genoeg om nog een keer terug te blikken met bassist Steve Harris.
BECOMING THE ARCHETYPE
EIGENZINNIGE TOPBAND
Anderhalf jaar geleden debuteerde het uit Atlanta afkomstige Becoming The Archetype op opvallende wijze met ‘Terminate Damnation’. De muziek op dat album was zó complex en afwisselend dat ik nu nog steeds niet zou weten in welk genre je de band eigenlijk moet onderbrengen. De opvolger ‘The Physics Of Fire’ gaat naadloos verder waar ‘Terminate Damnation’ gebleven was, maar laat toch een duidelijke groei horen. De nummers zijn meer gestroomlijnd, en de experimenten zijn ditmaal beter in de nummers verwerkt. Nieuwe gitarist/belangrijkste songschrijver Alex Kenis geeft tekst en uitleg.
SPOILER NYC
MEER DAN EEN HOBBYBANDJE
Bassist Alan Robert van Life Of Agony liep al jaren met het idee rond om een punkalbum op te nemen. Tijdens de laatste tournee was er eindelijk genoeg tijd beschikbaar om songs te schrijven, en samen met roadie van het eerste uur Chris Siletti (gitaar) werden de plannen in 2005 steeds concreter. Het jaar daarop ging de band samen met drummer Tommy Clayton diverse studio’s in en uit, en was het debuutalbum ‘Grease Fire In Hell’s Kitchen’ een feit. De twaalf nummers tonen een totaal ander gezicht van Robert, die bij Life Of Agony zo’n zeventig procent van het materiaal schrijft. Spoiler NYC brengt een ode aan bands als Social Distortion, Misfits en Rancid. Robert speelt niet alleen bas, maar verzorgt ook de vocalen. De band zal vriend en vijand verrassen met dit enerverende album.
MUSTASCH
HET VERLANGEN NAAR WERELDWIJDE ERKENNING
Mustasch timmert sinds 1998 gestaag aan de weg en behoort in thuisland Zweden tot de gevestigde orde op muziekgebied. De band heeft weliswaar nooit de successen van een Europe gehaald, maar Mustasch is dan ook beduidend harder en rauwer. Dat het gloednieuwe ‘Latest Version Of The Truth’ het in Scandinavië goed zal doen, is haast een zekerheid. Vandaar dat de band de blik momenteel vooral op de rest van de wereld richt. Gitarist Hannes hangt vanuit zijn woonplaats Gotenburg aan de lijn om te praten over de nieuwe plaat, en om uit te doeken te doen wat de band in de nabije toekomst hoopt te bewerkstelligen.
TURBONEGRO
NEGATIVITEIT IS SEXY
Met het gloednieuwe ‘Retox’ lijken de Noorse Alpha Motherfuckers van Turbonegro zich als vanouds te storten op de gloriedagen van punkrock in de vroege jaren tachtig. ‘Retox’ is de ultieme drink- en feestsoundtrack. En daar heeft ‘chubby dude’ Hank von Helvete in de Melkweg wel wat over te vertellen.
BAD BRAINS
TERUGKEER VAN DE HARDCOREPIONIERS!
Bad Brains werd onsterfelijk met het album ‘Rock For Light’ uit 1982. De hardcorescene was nog maar net in opmars, en de mix van dub/reggae en hardcore was iets totaal nieuws. Tijdens de onvergetelijke concerten, waarbij zanger HR zich ontpopte tot een ware psychopaat, waren echter slechts weinig rastafari’s aanwezig, ondanks de religieuze boodschap van Bad Brains, waarin Jah centraal stond. Nadat er nog enkele monumentale albums verschenen, werd het stil rondom de band. Gitarist Dr. Know produceerde veel metal- en hardcore-CD’s, bassist Darryl Jenifer werd studiomuzikant, en ook drummer Earl Hudson koos een leven als sessiemuzikant, terwijl HR alleen nog maar dub en reggae maakte. Toen na een mislukte comebackpoging in 1993 de band wederom uit elkaar ging, moesten we tot 2002 op een nieuwe reünie wachten. Onder de naam Soul Brains werd met verscheidene gastzangers – HR geloofde namelijk niet in een reünie – her en der opgetreden, en begin 2006 leek het er zelfs even op dat John Joseph van Cro-Mags het nieuwe album in zou zingen. Tot HR opeens doodleuk de studio binnenstapte, en de band in de originele bezetting ‘Build A Nation’ opnam. Dr. Know licht een en ander toe.
EL CACO
SPEL ZONDER GRENZEN
El Caco uit Noorwegen gooit momenteel hoge ogen met de vierde plaat ‘From Dirt’. In de recensie daarvan liet ik de namen van bands als Tomahawk en Mastodon vallen, waarmee je een beetje een indruk krijgt in welke richting je het moet zoeken. De muziek van El Caco is doordacht complex en kenmerkt zich door een surplus aan raffinement en dynamiek. En het feit dat het trio na een aantal middelmatige platen eindelijk de weg omhoog heeft gevonden geeft blijk van een gezonde portie doorzettingsvermogen. Dat de plaat het tot Eremetaal schopte, is dan ook reden temeer om Anders Gjesti eens aan de tand te voelen.
HOMER
ALTIJD OP ZOEK NAAR PERFECTIE
Ooit begonnen als melodieus punkbandje dat vooral beïnvloed werd door NOFX en Bad Religion, is Homer dat genre inmiddels ontgroeid, zoveel maakt het derde album ‘Swan Songs For Broken Voices’ wel duidelijk. De groep is allang niet meer in een hokje te plaatsen, hoewel ik toch invloeden van bands als A Wilhelm Scream, Rise Against en Thrice hoor. Gitarist Bert Quinten (tevens broer van zanger Johan) is dan ook apetrots op het nieuwe album. De broers zijn overigens zeer actief, want beiden spelen ook in de band PN, en Johan is tevens eigenaar van Funtime Records. Broer Bert praat honderduit.
THE VEEBEES
WHITE TRASH
The Veebees verraste afgelopen maand vriend en vijand met het heerlijke album ‘Crack Us Anotha’. De smakelijke mix van rock, metal en punk van de vier Australiërs is een aanrader voor fans van Motörhead, The Dwarves, Ramones en Rose Tattoo. Verwacht geen diepgaande teksten of politieke statements van The Veebees, maar wel een dikke ‘white trash’-knipoog. Door dit sarcasme wordt de band wel eens verkeerd beoordeeld, maar daar heeft zanger Norro maling aan.
SLEDGEBACK
OP WAARHEID GEBASEERD!
Sledgeback bestaat uit drummer Kevin Past, bassist Mike Parker, gitarist Guy Lacey en zanger/gitarist Gabi Hun. Laatstgenoemde verliet in 2000 zijn geboorteland Hongarije om een traumatische jeugd en een zware drugsverslaving achter zich te laten en een nieuwe toekomst op te bouwen in Los Angeles. Daar kwam hij al snel in aanraking met gelijkgestemde muzikanten in de punkscene, en zo ontstond eind 2003 Sledgeback. De band werd snel populair, en speelde na het succesvolle debuutalbum ‘People’s Choice’ zelfs mee tijdens de Van’s Warped Tour in 2005, gevolgd door een tournee met Flogging Molly. Eind 2006 werd het tweede album ‘Perception Becomes Reality’ opgenomen, dat nu ook in Europa verschijnt. Gabi realiseert zich dat hij met Sledgeback veel kan bereiken, maar blijft desondanks de nuchterheid zelve.
SOCIAL DISTORTION
ALLE TWAALF GOED!
Of je nu een interview leest met zulke uiteenlopende bands als Sick Of It All of Volbeat, telkens wordt Social Distortion als grote inspiratiebron genoemd. Zanger Mike Ness weet met zijn doordringende stem en emotionele teksten dan ook de ziel van miljoenen fans te beroeren. Social Distortion werd in de jaren tachtig met platen als ‘Mommy’s Little Monster’, ‘Prison Bound’ en ‘Mainliner’ al een grootmacht in de punkscene, en veroverde in de jaren negentig de rest van de muziekwereld met ‘Somewhere Between Heaven And Hell’ en de onomstreden klassieker ‘White Light, White Heat, White Trash’. Daarna volgde een periode van stilte, die twee geweldige soloplaten van Ness opleverde. In 2004 verscheen dan eindelijk het langverwachte ‘Sex, Love And Rock’n’Roll’. Momenteel zit Social Distortion in de studio om een nieuw album op te nemen, dat echter pas in 2008 zal verschijnen. Om het lange wachten te verzachten heeft Ness daarom een greatest hits-album samengesteld met elf oude songs (waaronder de Johnny Cash-cover „Ring Of Fire”) en één nieuw nummer: „Far Behind”. Tijd voor een gesprek met de sympathieke zanger.
SCOTT BURNS
STOPPEN OP HET HOOGTEPUNT
Pak een willekeurige death metalklassieker uit je CD-kast en de kans is groot dat hij geproduceerd is door Scott Burns. Deze Amerikaanse studiotechnicus voelde in de tweede helft van de jaren tachtig perfect aan naar welk geluid de golf van nieuwe extreme metalbands op zoek was en zou zich in rap tempo tot een veelgevraagd death metalproducer ontwikkelen. Burns stond mede aan de basis van het succes van Sepultura, Obituary en Death, en zorgde ervoor dat Morrisound in Tampa definitief een plaatsje op de wereldkaart van belangrijke opnamestudio’s verwierf. Velen waren dan ook verbaasd toen Scott midden jaren negentig plotseling zijn producersloopbaan verruilde voor een baan in de informatietechnologie. Zijn naam zou vervolgens nog op enkele albums van onder meer Sadus en Deicide voorbijkomen, maar sindsdien hebben we in metalland eigenlijk nooit meer iets van hem vernomen.
AGHORA
NIET IN ÉÉN VORM TE GIETEN
Zo’n zeven jaar na zijn veelbelovende debuut bracht de Amerikaanse prog/metal/fusionband Aghora vorige maand onder de titel ‘Formless’ een tweede CD uit. De spannende, soundtrack-achtige mix van stijlen op dit nieuwe album vertoont duidelijke parallellen met de sound van de eerste plaat, maar er blijkt bij Aghora toch ook wel het nodige te zijn veranderd. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen gitarist Santiago Dobles nog over, en dankzij betere arrangementen en de komst van zangeres Diana Serra is de muziek van de band uit Miami een stuk toegankelijker gaan klinken. Bandleider Santiago Dobles voorziet ons van tekst en uitleg.
BEHEMOTH
MET ZELFKRITIEK ALS BASIS!
Het zojuist uitgebrachte achtste album van Behemoth is opnieuw een knaller van jewelste. Op ‘The Apostasy’ weet het Poolse trio wederom schijnbaar moeiteloos zijn status als goed geoliede death/black metalmachine waar te maken. Gitarist, zanger en bandleider Nergal vertelt ons dat het ontstaan van het nieuwe album toch niet al te vlotjes is verlopen.
NILE
VERWOESTEN OF VEROVEREN
‘Ithyphallic’ is de eerste CD die de Amerikaanse band Nile aflevert voor de Duitse platenmaatschappij Nuclear Blast. De overstap had geen muzikale consequenties. Het vijfde studioalbum bevat, net als de vorige albums van Nile, verpletterende death metal: hard, intens en technisch perfect gebracht. Ook de vertrouwde oosterse invloeden zijn weer aanwezig, zij het wat minder nadrukkelijk dan voorheen. Toch roept de CD ook vragen op. Zoals: wat betekent ‘Ithyphallic’ in vredesnaam?
IMMOLATION
TOUR ‘TIL DEATH
Tour ‘Till Death!
Met de ‘Hope And Horror’-EP en de CD ‘Shadows In The Light’ is Immolation weer helemaal terug van weggeweest. Na de opnamesessies voor beide releases is het nu tijd om de producten live te promoten. Toeren dus, en niet te zuinig ook, want de Amerikaanse band is maar liefst zes weken aan een stuk in Europa op pad, en bestookt na de zomer meteen de andere continenten met zijn uiterst extreme en technisch hoogstaande muziek. Gitarist Rob Vigna praat ons enthousiast bij over de laatste stand van zaken.
CEPHALIC CARNAGE
DE THINKING MAN’S GRINDCORE VAN
Op zijn vijfde album ‘Xenosapien’ klinkt de ‘intellectuele grindcoreband’ Cephalic Carnage snoeihard als altijd, maar ook grillig en bij vlagen complex. Natuurlijk staat er weer een doom metaltrack op de plaat, maar toch ligt de gemiddelde snelheid iets hoger dan normaal. Verder speelt de band uit Denver deze keer meer met extremen en is er, meer dan ooit, aandacht besteed aan de overgangen tussen de verschillende muziekstijlen. Zanger Lenzig Leal: „Hoe je dat vloeiend doet, zonder dat mensen het als abrupt of storend ervaren, that was the question.”
INHUME
BRUUT, BRUTER, BRUUTST!
Dertien jaar blast het Limburgse Inhume al door het leven. Dertien jaar pure grindcore zonder compromissen. Sommige mensen worden kennelijk nooit volwassen. Neem nu Inhume’s laatste plaat ‘Chaos, Dissection, Order’ als voorbeeld; verreweg de beste schijf die de band ooit maakte, en dat vinden we niet alleen in Nederland. Gitarist Ben legt uit hoe Inhume meer dan ooit tevoren leeft, en dat goed werk tijd nodig heeft. Voorganger ‘In For The Kill’ stamt immers alweer uit 2003.
OFFICIUM TRISTE
ZWAAR, MELODIEUS EN LANGZAAM
Doom metal wordt wel eens afgedaan als een beperkt genre, waarin het draait om trage tempo’s en deprimerende teksten. Volgens zanger en doomfanaat Pim Blankenstein is het juist een heel rijke muzieksoort, waarin hij al zijn gedachten, emoties en muzikale ambities kwijtkan. Onlangs verscheen een nieuw album van zijn band Officium Triste, ‘Giving Yourself Away’.