Cisca Bronswijk is de drumster van Marie Celeste, een Indie / sleaze rock band uit Rotterdam. De band Marie Celeste bestaat al sinds 2003 en samen met Hilde Westerink en Leyla Overdulve speelt ze in de huidige line – up.
In negen van de tien gevallen willen mensen die in rock / metal bands willen spelen of de zanger of de gitarist worden. Hoe ben jij achter de drumkit van Marie Celeste gekomen? Wilde je altijd al drummer worden en wie zijn je grote voorbeelden?
Voordat Marie Celeste opgericht werd speelde ik gitaar in de lo-fi / noise band Enter Lightly. Ik vond dit erg leuk om te doen, maar tijdens het repeteren met deze band kwam ik er eigenlijk achter dat ik drummen nog veel leuker vond. Telkens als de drummer even weg liep bij zijn drumstel, ging ik vaak achter zijn kit zitten om uit te proberen hoe dat instrument werkte. Hij vond dit gelukkig niet erg, sterker nog, hij pikte mijn enthousiasme voor het drumstel op, gaf me een paar basoslessen en moedigde me aan om er meer mee te gaan doen.
Op een gegeven moment ging Enter Lightly uit elkaar en wilde ik graag verder gaan met musiceren. Samen met mijn vriendinnen besloten we een nieuw projekt te beginnen, waarin we allen een ander muziekinstrument beter wilden leren beheersen. Hilde wilde graag eens gitaar spelen in plaats van bas, ik wilde graag gaan drummen in plaats van gitaar spelen, onze toenmalige bassiste Angela Koelewijn wilde graag de bas eens uit proberen in plaats van de gitaar en Arlette Postma wilde meer ervaring op doen met het spelen van de gitaar in een band.
Tijdens onze eerste oefensessie bleek het al enorm te klikken tussen ons en al snel groeide het projekt uit naar de band Marie Celeste.
Mijn enthousiasme voor het drummen kwam niet uit het niets. Toen mijn ouders hoorden dat ik was gaan drummen waren zij totaal niet verbaasd. Mijn moeders reaktie was: "Goh, dan heb je toch niet voor niets je hele leven op tafels en stoelen zitten tikken!" Toen ik een jaar of 13 was heb ik zelfs een tijdje bij een fanfare gezeten. Heel kort hoor. Ik wilde graag op de snare drum gaan spelen maar toen bleek dat ze juist iemand voor de grote trom nodig hadden ben ik afgehaakt. Ik was nog veel te klein om met zo’n enorme trom te moeten lopen. Bovendien vond ik de oefeningen op het houten plankje helemaal niet leuk.
Toen later mijn muzieksmaak zich meer ontwikkelde en ik vaker naar concerten ging om bands live te zien spelen bleek ik een fascinatie te hebben voor de drummer. Ik stond en sta nog steeds altijd vooraan om precies te kunnen zien wat de drummer doet. Mijn grote voorbeelden zijn Todd Trainer van Shellac, Brit Walford van Slint, Brad Wilk van Rage Against The Machine, Dave Grohl van Nirvana, Mac McNeilly van The Jezus Lizard, Sarah Lund van Unwound, Steward Copeland van The Police en ook wat oudere helden als Buddy Rich en Jerry Lewis.
Naar mijn gevoel worden drummers altijd een beetje ondergewaardeerd door het publiek, of je moet toevallig David Grohl of Lars Ulrich heten. Toch hebben jullie de meeste tijd nodig om de boel op te bouwen, af te stemmen en na afloop weer af te breken. Wat zijn jouw ervaringen hiermee? Jullie zijn tenslotte altijd ‘onzichtbaar’ tijdens een optreden!
Tja, ik ben het eigenlijk helemaal niet mee eens met die stelling. Natuurlijk zit de drummer meestal achterin, maar hij of zij is zeker niet onzichtbaar, aangezien drummers ook vaak de meeste herrie maken. Maar ik begrijp wat je bedoelt. Als drummer zijnde neem je niet bepaalt de houding aan van een frontman. Tenzij je natuurlijk als band een andere opstelling neemt, zoals bijvoorbeeld Shellac. Zij hebben steevast het drumstel vooraan op het podium staan, wat voor mij wel een extra dimensie geeft aan hun optredens. Ik heb persoonlijk niet zo de behoefte om in de schijnwerpers te staan. Toch zijn er altijd genoeg mensen die op de drummer letten. Na ieder optreden komen er wel een paar mensen naar me toe om te vertellen hoe leuk ze het vonden om me aan het werk te zien en te horen.
Kun je iets vertellen over je drumstel en hoe vind je het als je tijdens een optreden het drumstel van iemand anders moet gebruiken? Ik kan mij namelijk heel goed voorstellen dat je lieve achter je ‘eigen’ werkplek zit.
Toen ik een drumstel ging aanschaffen was ik in de eerste instantie op zoek naar een vintage drumstel uit de jaren 60 van het merk Slingerland of Ludwig. Maar toen ik later een nieuwe uitgave van een Ludwig tegen kwam, besloot ik om die aan te schaffen. Vintage drumstellen zijn erg tof en ze klinken vaak ook geweldig maar de techniek heeft in de tussentijd ook niet stilgestaan. Nu heb ik een geweldig drumstel: een mooi klinkende, compacte kit met een uniek ophangsysteem; helemaal vrij van resonantie. De bekkens heb ik speciaal in Turkije aangeschaft. Ik ben er nog steeds erg blij mee. Toen ik mijn drumstel net had, kon ik niet geloven dat ik er nu echt één had…en dan nog wel een vette Ludwig! Elke avond voor het slapen gaan ging ik nog even bij mijn drumstel kijken en maakte ik telkens een sprongetje van geluk als ik hem dan weer zag staan.
Ondertussen staat m’n drumstel in de oefenruimte maar telkens wanneer ik hem weer uitpak en opstel, krijg ik weer dat zelfde gevoel, en als ik er dan op speel ben ik weer helemaal blij. Wat dat betreft is er inderdaad niets zo leuk als op je eigen intrument spelen. De mooie diepe klanken van mijn Ludwig werken heel inspirerend.
Tijdens optredens komt het inderdaad regelmatig voor dat ik op het drumstel van iemand anders moet spelen. Aan de ene kant vind ik dat jammer en speel ik toch echt het liefst op mijn eigen kit maar aan de andere kant is het ook natuurlijk ook leuk om eens met andere drumstellen kennis te maken. Soms isdat een uitdaging. Ik heb wel eens tijdens een optreden gespeeld op een drumstel dat bij het vuilnis was gevonden. Als ik te hard sloeg, dreigde het al uit elkaar te vallen. Op zo’n moment is het toch een kwestie van ‘The show must go on’ en gewoon proberen het beste ervan te maken. Als je dan uiteindelijk toch een goed optreden hebt gehad, is het extra leuk om te weten dat ik op een heel gaar drumstel toch nog steeds een goede show kan geven.
De bandnaam is geïnspireerd op de naam van het spookschip Mary Celeste. Omdat die naam al door een andere band in gebruik was werd het Marie Celeste. Waarom hebben jullie voor deze bandnaam gekozen?
We vonden allemaal het verhaal achter de Mary Celeste heel erg inspirerend. We houden wel van spannende en geheimzinnige dingen en de legende achter de Mary Celeste spreekt zeer tot de verbeelding. Aangezien onze muziek ook vaak spannend en geheimzinnig klinkt, vonden we de naam daarom goed bij onze band passen. Mary Celeste betekent letterlijk ‘Hemelse Maria’ . We vinden het wel grappig dat we in naam van de hemelse Maria keihard staan te rocken op een podium. Wat ons nog meer aanspreekt aan de naam Marie Celeste is dat het in diverse talen uit te spreken is. Dus iedereen mag ook zelf weten hoe hij het uitspreekt. We vinden het juist leuk dat de één onze naam met een Frans accent uitspreekt en de ander weer op zijn boeren Hollands.
Vroeger (tot juni 2006) waren jullie met zijn vieren. Is er een verschil tussen nu en die tijd nu Marie Celeste een trio is? Of komt er ooit nog een tweede gitariste?
We waren inderdaad vroeger met zijn vieren en hebben te maken gehad met ‘verdwenen crewleden’ (misschien komt dat door onze bandnaam?) Als eerste besloot onze bassiste Angela Koelewijn ermee op te houden. Dat vonden we erg jammer maar we begrepen wel dat ze niet dezelfde ambities had met de band als de rest. Wewaren tenslotte ook gewoon als projekt van stard gegaan. Angela wilde graag wat meer tijd besteden aan haar opleiding en baan enkon dit niet meer combineren met Marie Celeste.
Na een paar audities gedaan te hebben bleek al snel dat Leyla Overdulve goed in onze band paste. We waren dan ook heel blij dat ze bij ons wilde spelen. We kregen er niet alleen een nieuwe bassiste maar ook een nieuwe vriendin voor het leven erbij. Voordat we het wisten hadden we genoeg materiaal om onze eerste optredens te gaan spelen en hebben we direkt een soort mini toer gepland van vijf optredens. Dit was vorig jaar in juni. Na drie optredens echter besloot Arlette te stoppen met Marie Celeste en dat terwijl we dus nog twee optredens hadden staan! We besloten om die optredens gwwoon door te laten gaan. Dat was wel een beetje eng maar gelukkig hadden we al vaker met zijn drieën gespeeld. Iedereen vond het best stoer dat we gewoon doorgingen en we kregen erg enthousiaste reacties na onze optredens. Het publiek kon ineens veel beter horen wat we speelden. Met zijn vieren klonken we als een muur van geluid. De instrumenten waren individueel haast niet van elkaar te onderscheiden. Dit werd helemaal anders toen we uiteindelijk met zijn drieën overbleven. Nu zijn de instrumenten wel goed te onderscheiden en heeft Hilde totaal vrij spel met haar gitaar.
Eerst was het af en toe best wel lastig om met twee gitaristen te werken. Zeker als beiden niet een uitgesproken rol hebben als slag gitarist of solo gitarist. Dan zitten ze elkaar al snel in de weg. Het beviel zo goed dat we besloten hebben om als power trio door te gaan. Praktisch gezien is het ook veel makkelijker om een kleine band te hebben. En aangezien we totaal op een lijn met elkaar zitten nu willen dat het liefst zo houden.
Misschien dat er ooit een tweede gitarist een gastrol mag spelen tijdens onze optredens maar Marie Celeste zal waarschijnlijk nooit meer een vaste tweede gitarist nemen. Het bevalt heel goed zo.
Is er een bepaalde muzikale richting waar jullie met Marie Celeste heen willen? Moeten Marie Celeste nummers binnen een bepaald concept passen of maken jullie gewoon de muziek die jullie zelf willen spelen?
We leggen ons niet vast op een bepaald muzikaal genre. Alle drie hebben we een zeer brede en uiteenlopende muzieksmaak, wat we meenemen als bagage in de oefenruimte en samenkomen we dan tot een unieke mix. We spelen gewoon wat eruitkomt en we spreken ook van te voren niet af dat iets ‘metal’ moet klinken of ‘noisy’ of wat dan ook. Ons gevoel en de sfeer waarin we die dag spelen is van grote invloed op wat voor muziek we uiteindelijk maken.
Samen musiceren is heel intiem, en we stoppen onze emoties gewoon in onze muziek. We proberen wel als band authentiek te zijn en niet te klinken als een andere al bestaande band. Verder willen we vooral als doel om lekker te rocken.
Wil je in het kort iets vertellen over deze Marie Celeste nummers?
Enough is enough.
‘Enough is Enough’ is nog een nummer uit onze oude bezetting. De titel zegt het helemaal: genoeg is genoeg… we zijn het zat en laten niet meer met ons sollen.
Red Desire.
‘Red Desire’ is ook een nummer uit onze oude bezetting. De titel klinkt heel erg sexy maar gaat in werkelijkheid gewoon over Red Bull en de drang naar het drinken van energiedrankjes. Maar dat is niet waar de tekst over gaat. De tekst is heel erg persoonlijk en gaat over een vriendschap tussen twee mensen.
Hilde’s Song.
‘Hilde’s Song’ is een nummer dat Hilde volgens mij al op haar vijftiende heeft geschreven. We vonden het heel mooi en goed om te gebruiken voor de wat rustiger momenten tijdens onze optredens. Mijn interpratie ervan is dat het gaat over onzekere toekomstvisie en het gras dat groener lijkt aan de overkant maar als je daar dan eenmaal aankomt blijkt het helemaal niet zo te zijn.
Soldiers in the Night.
De titel van dit instrumentale nummer gaat over de realiteit van het leven in een gebied waar oorlog woedt.
Black Piano.
Het nummer ‘Black Piano’ is genoemd naar de piano die bij ons in de oefenruimte stond. We speelden toen voor het eerst in oefenruimte 10 in Waterfront. En op de één of andere manier gaf de aanwezigheid van de piano ons enorm veel inspiratie. Black Piano hebben we daar spontaan gejamd en binnen een half uur een nummer van gemaakt.
Universial Cherry Pie.
‘Universial Cherry Pie’ is een nummer waar we ook al heel snel de muziek voor hadden geschreven. Onze teksten mogen altijd vrij geïnterpreerd worden. Voor mij gaat de tekst over iets waar veel vrouwen mee te maken krijgen; namelijk de keuze tussen iets lekkers eten en lijnen.
Winston was his middle name.
Dit instrumentale nummer is opgedragen aan Tommy, een vriend van ons die is overleden.
Rear End (Plug it in)
Dit nummer gaat over het verbreken van een liefdesrelatie.
My dick, the gap between your toes.
‘My dick, the gap between your toes’ is ons nieuwste nummer. Het nummer is volledig instrumentaal. De titel is een knipoog naar een nummer van de band Solaire: ‘My hands, Your neck"
Tidal Wave.
‘Tidal Wave’ gaat voor mij over vriendschap en de kracht die je hebt als je je samen ergens sterk voor maakt.
Tidal Wave staat ook op de ‘Heartbreakers & Ass Shakers’ verzamelcd van de Zuid-Hollandse Popunie. Hoe was het om daaraan mee te mogen werken?
Het nummer was al opgenomen voor onze nooit uitgebrachte debuut ep ‘And they vanished without a trace’ die we nog hebben opgenomen in de originele viermansformatie. We vonden het heel leuk dat de Popunie ons hiervoor gevraagd heeft en we zagen het als een kans om dit nummer alsnog uit te brengen. We vonden het wel uniek om met zoveel andere vrouwelijke muzikanten op een verzamel cd te mogen staan.
Jullie werken nu aan een nieuwe ep. Wil je daar wat meer over vertellen. Welke nummers komen erop te staan en hoe verliepen de opnames?
We hebben inderdaad onlangs onze nieuwe ep opgenomen. Deze hoeft inmiddels alleen nog maar afgemixt te worden. Er staan vijf nummers op en nog een korte bonustrack. Die houden we nog even asl verrassing maar de andere nummers die erop komen te staan zijn: Rear end (plug it in), Universial Cherry Pie, Black Piano, Soldiers in the Night en Winston was his middel name.
We zijn zelf heel erg blij met het resultaat. Alleen de zanglijnen zijn apart opgenomen, voor de rest zijn alle instrumenten tegelijkertijd ingespeeld. Dit hebben we bewust zo gedaan, omdat er veel energie vrij komt als we samen spelen. Als we alles apart zouden spelen zou de muziek al snel heel klinisch gaan klinken. Daardoor zou de bijzondere sfeer en dynamiek van ons samenspel verloren gaan. Vooraf beseften we wel dat dit een lastige manier van opnemen kan zijn maar we wilden het graag proberen. Achteraf bleek eigenlijk pas echt wat voor zware taak we op ons hadden genomen. Gelukkig gingen de meeste nummers meteen goed, maar voor een paar nummers hebben we echt het onderste uit de kan moeten halen om het resultaat te krijgen wat we wilden. Het was heel leuk om in de studio te zijn, heel zwaar ook om zoveel materiaal in één weekend op te nemen. W e hebben wel wat dieptepunten gehad, maar daar zijn we weer uitgekomen en daardoor zijn we als band gegroeid en alleen maar hechter geworden.
En, de laatste vraag: wat zijn de plannen voor Marie Celeste in de toekomst?
We hopen onze ep eind september / begin oktober uit te brengen. Daarna willen we meer in andere delen van Nederland gaan spelen. Tot nu toe hebben we vooral in de Randstad gespeeld, maar we willen in de rest van Nederland ook graag spelen. Daarnaast hebben we ook aanbiedingen gehad om in het buitenland te spelen. Natuurlijk gaan we ons ook vooral bezig houden met het schrijven van veel nieuw materiaal, zodat we hopelijk volgend jaar een album uit kunnen brengen.