In de Aardschok van september 2007 lees je alles over:
SOILWORK — OVERKILL — CHRIS CORNELL — EPICA — KORN — ICED EARTH — AMORPHIS — MINISTRY — DANZIG — LILLIAN AXE — RIDE THE SKY — CONSORTIUM PROJECT IV — POVERTY’S NO CRIME — Y&T — INHUMAN — RUINER — AIDEN — BROILERS — THE SPOOK — THE CORPS — WISDOM IN CHAINS — EVERGREEN TERRACE — FULL BLOWN CHAOS — C-187 — DROWINING POOL — GHOST BRIGADE — JACOB HANSEN — THE ABSENCE — ARKHON INFAUSTUS — DIVINE HERESY — AS I LAY DYING
SOILWORK
LUISTERSESSIE
Als er al een mooiere baan is dan muziekjournalist, moet het haast wel medewerker bij Nuclear Blast zijn. Het hoofdkantoor van de grote platenmaatschappij in het Duitse Donzdorf straalt aan alle kanten gezelligheid uit, met als hoogtepunt de zogenaamde ‘fun room’. In een groot vertrek staan tegen alle muren flipperkasten en computerspellen opgesteld, en een tafelvoetbal- en pooltafel maken het plaatje compleet. Bovendien beschikt de ruimte uiteraard over een indrukwekkende geluidsinstallatie, dus is het niet meer dan logisch dat het op deze locatie is dat we ‘Sworn To A Great Divide’, het nieuwe album van Soilwork te horen krijgen.
OVERKILL
ALLES BIJ HET OUDE
In het persgedeelte van Wacken Open Air loop ik Overkill-zanger Bobby ‘Blitz’ Ellsworth (45) tegen het lijf, samen met bassist D.D. Verni het enige overgebleven originele lid van de band uit New Jersey. Begin oktober verschijnt onder de titel ‘Immortalis’ het alweer vijftiende studioalbum van het vijftal. Muzikaal zijn daarop geen nieuwe wegen ingeslagen. Het is gewoon oude, vertrouwde thrash die we voorgeschoteld krijgen. Zelfs bij de nieuwe platenmaatschappij Bodog is Overkill op oud en vertrouwd terrein terecht gekomen.
CHRIS CORNELL
VAN PUBER TOT ROCKGOD
Chris Cornell een rockgod noemen is een understatement van jewelste. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig was hij de frontman van Soundgarden, één van de grote drie van de Seattle-grungescene, en eerder dit jaar stapte hij uit het populaire Audioslave. Daarnaast verscheen in 1991 het geweldige titelloze album van zijn eenmalige project Temple Of The Dog, en bracht hij twee soloalbums uit: het erg goede ‘Euphoria Morning’ in 1999 en het ietwat teleurstellende nieuwe ‘Carry On’.
EPICA
ER IS LEVEN NA DE DOOD
Om Reuver tot centrum van de Europese gothicscene te bombarderen gaat misschien iets te ver. Feit is echter wel dat zowel After Forever als Epica hun oorsprong vinden in het Limburgse dorpje. En er zijn meer overeenkomsten. Beide werden op de metalkaart gezet door Transmission Records, een label dat onlangs failliet ging, en alle twee de bands vervolgen hun carrière bij het Duitse Nuclear Blast. De vete tussen beide groepen, die bij de overstap van Mark Jansen van A naar E ontstond, is bijgelegd. Als bewijs daarvan speelt After Forever-gitarist Sander Gommans mee op ‘The Divine Conspiracy’. Aardschok spreekt Mark Jansen in de studio’s van Kink FM en bezoekt Simone Simons na afloop van het Folkwoods festival.
KORN
DE CIRKEL IS ROND
Twee maanden geleden gaven gitarist Munky en bassist Fieldy een uitgebreide update over de huidige stand van zaken in en rondom Korn. Ditmaal praat zanger Jonathan Davis ons nog eens door de geschiedenis van zijn band, waarbij hij uiteraard ook nog even stilstaat bij het verrassend experimentele nieuwe album, dat overigens net als het debuut titelloos is.
ICED EARTH
DE VOLTOOIING VAN EEN MEESTERWERK
Onder de titel ‘Framing Armageddon’ verschijnt op 7 september eindelijk een deel van Iced Earths langverwachte ‘Something Wicked’-trilogie. Dit in muzikale vorm gegoten, duistere sciencefictionverhaal van gitarist/bandleider Jon Schaffer had oorspronkelijk al kort na het album ‘Something Wicked This Way Comes’ (1998) moeten uitkomen, maar zag destijds nooit het levenslicht. Schaffer legt uit waarom de tijd er nu wel rijp voor is, en spreekt over de parallellen tussen zijn fictieve verhaal en zijn eigen sombere kijk op de mensheid en de toekomst van onze beschaving.
AMORPHIS
HOUDT FINSE TRADITIES IN ERE
Het Finse Amorphis neemt altijd ruim de tijd, zeg gerust een paar jaar, om een nieuw album te maken. Dat amper een jaar na de release van het succesvolle ‘Eclipse’ (2006) de nieuwe CD ‘Silent Waters’ al in de schappen ligt is dan ook opmerkelijk. Is het vanwege de komst van nieuwe zanger Tomi Joutsen, die op ‘Eclipse’ al zijn opwachting maakte? Had de band nog veel ‘leftovers’ liggen, of zijn er andere redenen in het spel? Aardschok vraagt aan gitarist Esa Holopainen om opheldering door hem enkele uitspraken van zichzelf, zanger Joutsen en de schrijvende pers voor te leggen.
MINISTRY
THE LAST SUCKER?
„The party is over brothers and sisters. It’s the end of mankind as we know it.” Met deze woorden opent de nieuwe Ministry-plaat ‘The Last Sucker’. Toepasselijke woorden, want vorig jaar kondigde Mr. Ministry, Al Jourgensen, namelijk al aan dat het laatste Ministry-album zou verschijnen. Het mag dan wel het einde zijn van een tijdperk, maar het feest is nog lang niet over. Al op de eerste avond van ons bezoek aan huize Jourgensen verklapt de flamboyante frontman namelijk dat er toch nóg een Ministry-album komt; eentje met alleen maar covers, maar daarover later meer.
DANZIG
GELUIDEN UIT HET ARCHIEF
Het is de laatste tijd wat stil rond Glenn Danzig en zijn band, maar dat betekent niet dat de zanger zijn dagen achter de spreekwoordelijke geraniums slijt. Het afgelopen jaar dook hij zijn persoonlijke archief in en verzamelde voor de dubbel-CD ‘The Lost Tracks Of Danzig’ songs die om wat voor reden dan ook de reguliere albums nooit haalden. Het is veel meer dan een collectie kliekjes. Op de snijtafel sneuvelde soms zijn beste werk, zoals een aantal smakelijke covers. Het eigen ,,Crawl Across Your Killing Floor” hoort zelfs tot een van zijn betere songs ooit. Tijd voor een gesprek met de ijverige archivaris.
LILLIAN AXE
EEN TWEEDE KANS
Van sommige bands is het onbegrijpelijk dat ze de mega-status nooit bereikt hebben. Eén zo’n band die eind jaren tachtig, begin jaren negentig de ene na de andere geweldige plaat uitbracht, maar het desondanks nooit heeft ‘gemaakt’ is Lillian Axe. Verkeerde zakelijke keuzes en de opkomst van de grunge leken de opmars van de melodieuze rockband uit New Orleans zelfs voortijdig te stoppen. Gitarist en bandleider Steve Blaze gaf de strijd echter niet op en na vijftien jaar is er eindelijk weer eens een nieuw studio-album.
RIDE THE SKY
NIEUWE RONDE, NIEUWE KANSEN
Na zijn plotselinge vertrek uit Masterplan is drummer Uli Kusch al weer terug aan het metalfront. Ditmaal heeft hij een aantal Zweedse metgezellen gevonden om de muziek te maken die hem na aan het hart ligt: power metal met hier en daar progressieve invloeden. Het eerste resultaat is terug te vinden op de CD ‘New Protection’. Vanuit zijn nieuwe thuisland Noorwegen stelt de sympathieke Duitser Ride The Sky aan ons voor.
CONSORTIUM PROJECT IV
DE AANLOOP NAAR DE NIEUWE ELEGY
De 43-jarige Engelsman Ian Parry kunnen we gerust als Nederlander bestempelen. Hij woont immers al 24 jaar in ons land, de laatste jaren in Alphen a/d Rijn. Nederland maakte voor het eerst kennis met hem toen hij in 1983 de plaats van zanger Shmoulik Avigal overnam bij Hammerhead. Daarna maakte hij deel uit van Vengeance, Airrace en Elegy, werkte met Mischa Calvin, André Andersen (Royal Hunt) en Arjen ‘Ayreon’ Lucassen aan diverse albums en maakte tussendoor ook nog vijf soloalbums en vier albums met Consortium Project, waarvan onlangs deel vier verscheen: ‘Children Of Tomorrow’. Genoeg dus om over te babbelen.
POVERTY’S NO CRIME
NIEUWE INSPIRATIE OPGEDAAN
Het in 1991 opgerichte Poverty’s No Crime is al jaren een vaste waarde in de wereld van de progressieve metal. Vanaf 1999 bracht het gezelschap iedere twee jaar trouw een nieuwe CD uit. Na de release van het vijfde studioalbum ‘Chemical Chaos’ (2003) bleef het echter opmerkelijk lang stil in het kamp van deze Duitsers. Gitarist Marco Ahrens legt in een telefonisch onderhoud aan Aardschok uit waarom het nieuwe album ‘Save My Soul’ pas nu zijn voltooiing heeft gevonden.
Y&T
EARTHSHAKER
De Amerikaanse hardrockband Y&T breekt in 1981 wereldwijd door met het machtige ‘Earthshaker’. De tomeloze energie waarmee het kwartet avond aan avond op de planken staat, wordt op dit album optimaal vastgelegd. Louter ijzersterke songs, een eerlijke productie, en een tastbare inspiratie zorgen ervoor dat ruim vijfentwintig jaar na dato het album nog niets van zijn charmes heeft verloren. Een gesprek met zanger en gitarist Dave Meniketti, die daarna met Ron Willemsen keuvelt over de nieuwe Y&T-DVD.
INHUMAN
ONDERGEWAARDEERD!
Inhuman is naar mijn menig een van de meest ondergewaardeerde hardcorebands van de laatste tien jaar. ‘Evolver’ uit 1997 was al een geweldig debuut, maar de opvolger ‘Rebellion’ (1999) is een waar meesterwerk. Toch vond de band uit Brooklyn nooit aansluiting met grote namen als Madball en Sick Of It All. In 2003 verscheen het donker klinkende ‘The New Nightmare’, maar vanwege een gebrek aan steun van het platenlabel werd het daarna stil rond Inhuman. Zanger Michael Scondotto laste een pauze in, waarin hij zich vooral bekommerde om zijn privéleven, en begon twee jaar geleden samen met zijn broer een stripboekenzaak. Nadat zijn relatie op de klippen liep, begon hij begin 2006 weer nieuw materiaal te schrijven met zijn bandgenoten Joseph James (gitaar), Hank Hell (bas) en Walter (drums). Het resultaat is eind september te horen op ‘Last Rites’, Inhumans sterkste plaat tot nu toe. Scondotto bruist dan ook weer van de energie.
RUINER
HOE NEGATIEVER HOE BETER!
Ruiner stond al langer bekend als een talentvolle band in de hardcorescene, maar weet nu pas echt toe te slaan met ‘Prepare To Be Let Down’. De mannen uit Baltimore maken keiharde hardcore, doorspekt met felle punkgitaren, en ondanks de harde sound zijn ze altijd op zoek naar melodie. Bovendien zien de vijf muzikanten Ruiner als een uitlaatklep voor hun gevoelens, waardoor de harde teksten aankomen als een mokerslag. Verantwoordelijk voor die agressie is zanger Rob Sullivan, die zijn mening niet onder stoelen of banken steekt.
AIDEN
WEL DEGELIJK EEN EIGEN SMOEL!
Voor Aiden begon het allemaal vijf jaar geleden, toen de band in eigen beheer het debuutalbum ‘Our Gang’s Dark Oath’ uitbracht. Dankzij ontelbare optredens in de omgeving van het eigen Seattle kreeg de band steeds meer bekendheid, waarop Victory Records de band in 2004 inlijfde, en het tweede album ‘Nightmare Anatomy’ een groot kassucces werd. Hoewel diverse journalisten Aiden omschreven als een kloon van AFI en My Chemical Romance, werd het vijftal alsmaar groter. In 2006 waren de Europese en Amerikaanse tournees zelfs zo goed als uitverkocht. Aiden nam daarna onder leiding van producer John Goodmanson (Soundgarden, Mudhoney, Death Cab For Cutie) de derde CD ‘Conviction’ op. Met de donkere songs hierop bewijst Aiden wel degelijk over een eigen identiteit te beschikken. Dit derde album zou Aiden dan ook wel eens nóg groter kunnen laten worden. Zanger Will Frances blijft echter de nuchterheid zelve.
BROILERS
DIVERSITEIT ÜBER ALLES
Het Duitse Broilers debuteerde in 2000 furieus met ‘Verlierer Sehen Anders Aus’. De opvolger ‘Lofi’ uit 2004 liet een heel ander gezicht zien, want de straatpunk was vervangen door een mix van rock, punkrock en een vleugje ska. Dit tweede album maakte Broilers faam echter alleen maar groter. Het werd daarna even stil rond de Düsseldorfse band, tot vorig jaar achtereenvolgens een MCD en een split-CD met Volxturm verschenen, en onlangs het gloednieuwe ‘Vanitas’, dat uit maar liefst negentien nummers bestaat. Het album is zó divers dat je er echt even voor moet gaan zitten voordat alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Zanger Sammy is het er roerend mee eens.
THE CORPS
VAN AUSTRALISCHE BODEM
Onlangs verscheen The Corps’ debuutalbum ‘Nail It Shut’, waarmee de fan van harde, rauwe straatrock op zijn wenken wordt bediend. De band uit Sydney heeft een eigen stijl, die vooral beïnvloed is door Motörhead, Rose Tattoo en Condemned 84. De mix van straatpunk en rock is dan ook een lust voor het oor. Zanger Alex belt vanuit Australië, waar het inmiddels winter is.
WISDOM IN CHAINS
STRIJD VOOR DE ARBEIDERS
Wisdom In Chains was aanvankelijk een Amerikaans/Nederlandse gelegenheidsband, die gewoon een heerlijk potje old school-hardcore wilde maken. Het titelloze debuutalbum liet al horen dat de band maling heeft aan alle normen en waarden in de punk- en hardcorescene. Opgegroeid in oude wijken, zagen de mannen Wisdom In Chains als een uitlaatklep voor hun dagelijkse frustraties. Jaren later ging de band echter serieuzer te werk, en met muzikanten van Krutch en Mushmouth (later Out To Win) werd het tweede album ‘Die Young’ gemaakt, dat in 2005 in menig jaarlijstje opdook. De mix van hardcore, straatpunk en metal was een heuse verfrissing in de scene. Het nieuwe album ‘Class War’ is het logisch vervolg op ‘Die Young’, en waarom zou je ook een succesvolle sound veranderen? Gitarist en oprichter Richie Krutch staat te popelen om naar Europa te komen als voorprogramma van Sick Of It All.
EVERGREEN TERRACE
TWEEMAAL IS SCHEEPSRECHT
Er verschijnen maandelijks bakken met metal- en emocorereleases, maar ‘Wolfbiker’, het nieuwe album van Evergreen Terrace, is één van de weinige positieve uitschieters. De adrenalinebom duurt net een half uur en bevat slechts tien nummers, waardoor je er een lekker opgefokt gevoel aan overhoudt. Gitarist Joshua James is duidelijk hoorbaar net wakker wanneer hij met Aardschok belt.
FULL BLOWN CHAOS
VOLHARDING IS HET GEHEIM
Toen Full Blown Chaos in 2003 de MCD ‘Prophet Of Hostility’ uitbracht op Jamey ‘Hatebreed’ Jasta’s label Stillborn had de band nog geen idee dat het zo’n vaart zou gaan lopen. Het volwaardige debuut ‘Wake The Demons’ bracht alles in een stroomversnelling. Jasta promootte de band overal en nergens, met als gevolg dat Full Blown Chaos ontelbare podia met de grond gelijk kon maken met zijn loodzware metalcore. Na het ietwat teleurstellende ‘Within The Grasp Of Titans’ toont het viertal uit New York met het gloednieuwe ‘Heavy Lies The Crown’ de wereld weer hoe gedreven Full Blown Chaos klinkt. Zanger Ray Mazzola praat ons bij.
C-187
LEVEN NA PESTILENCE
De eerste berichten over Patrick Mameli’s nieuwe project C-187 klonken zowel veelbelovend als onheilspellend. Een mix van jazz, hiphop en metal? Stamgasten op de diverse metalfora riepen bij voorbaat dat zoiets nooit wat kon worden. Mameli kon beter eindelijk zijn oude band Pestilence eens heroprichten en een CD in de stijl van ‘Consuming Impulse’ gaan maken, misschien dat het dan ooit nog goed kwam. Nu had de Twentse gitarist in het verleden met Pestilence wel vaker met succes zijn muzikale grenzen verlegd. Tot de band zich in 1993 op ‘Spheres’ in zijn vernieuwingsdrang verslikte, en behalve zijn label ook een fors deel van de eigen fanschare tegen zich in het harnas joeg, om er uiteindelijk moegestreden mee te stoppen.
DROWNING POOL
EINDELIJK WEER BOVEN WATER
Hoe raar kan het lopen met een band? Het ene moment debuteer je met een album waarvan je er in no-time honderdduizenden verkoopt. Je wordt uitgenodigd door Ozzfest op het tweede podium en voor iemand ‘speluh!’ kan roepen promoveer je naar het hoofdpodium. Maar dan opeens wordt je zanger dood aangetroffen in de toerbus en kun je weer helemaal opnieuw beginnen. Het is het verhaal van Drowning Pool, van wie binnenkort het derde album, ‘Full Circle’, verschijnt. Gitarist C.J. Pierce legt uit hoe de band toch weer boven water is gekomen.
GHOST BRIGADE
VUURVRETERS
Onbekend maakt onbemind. En daarmee loopt het Finse Ghost Brigade het risico om volledig over het hoofd gezien te worden. Dat zou gigantisch zonde zijn, want met ‘Guided By Fire’ brengt het vijftal binnenkort een meer dan uitstekend album uit, dat smullen is geblazen voor liefhebbers van onder meer Katatonia, Neurosis en Opeth.
JACOB HANSEN
DE VETTE SOUND UIT DENEMARKEN
Hij werkte met uiteenlopende bands als Hatesphere, Volbeat, Rob Rock, Destruction en Leatherwolf, leverde vorig jaar ruim dertig producties af, en zijn naam was de laatste maanden te vinden op zo’n beetje elk tweede album dat via labels als Lifeforce, Century Media en Metal Blade uitkwam. Voldoende reden om de getalenteerde, bijzonder productieve Deense producer Jacob Hansen (36) eens wat nader voor te stellen.
THE ABSENCE
SCANDINAVISCH GEWELD UIT FLORIDA
Een van de verrassingen van deze maand luistert naar de naam The Absence. De band debuteerde zo’n twee jaar geleden weliswaar niet onverdienstelijk met ‘From Your Grave’, maar een echte topplaat was dat niet. Dat het vijftal in de tussentijd niet heeft stilgezeten, bewijst het nieuwe ‘Riders Of The Plague’, dat eveneens via Metal Blade verschijnt. The Absence lijkt op het album de metalcore nu al ontgroeid te zijn. De uiterst vriendelijke drummer Jeramie Kling geeft telefonisch tekst en uitleg.
ARKHON INFAUSTUS
HET HART OP DE JUISTE PLAATS
Met het nieuwe album ‘Orthodoxyn’ bewijst Arkhon Infaustus eens te meer tot de beste extreme metalbands van Frankrijk te behoren. Het black/death metalmenu dat deze heren ons opdienen, lijkt in eerste instantie nogal zwaar op de maag te liggen. De werkelijke klasse komt bij de volgende kennismakingen echter steeds meer bovendrijven, met name de loodzware, langzame passages zijn meesterlijk. Bassist/zanger Torturer beantwoordt onze vragen over het nieuwe album, dat onlangs door Osmose werd uitgebracht.
DIVINE HERESY
DE MIDDELVINGER VAN DINO CAZARES
Met Fear Factory maakte hij in de jaren negentig furore, maar sinds die band in 2002 uit elkaar viel en vervolgens herenigde zónder hem, hebben we even weinig van hem gehoord: gitarist Dino Cazares. Stilgezeten heeft hij echter allerminst. En nu is de tijd aangebroken voor een terugkeer aan het front. Met een nieuwe band – Divine Heresy geheten – en een album op zak dat een dikke middelvinger is aan het adres van alle negatievelingen die hij op zijn weg tegen is gekomen.
AS I LAY DYING
ALTIJD EEN POSITIEVE BOODSCHAP
Het kakelverse ‘An Ocean Between Us’ is het hardste album dat de christelijke band As I Lay Dying tot nu toe maakte. Aardschok wilde wel eens weten hoe je het geloof kunt combineren met dit soort donkere, agressieve muziek en legde de vraag voor aan gitarist Phil Sgrosso. Volgens hem is muziek een vorm van expressie en drukt de band zich gewoon bij voorkeur op deze luidruchtige manier uit. Maar de band uit San Diego onderscheidt zich wel degelijk van andere, niet-christelijke metalbands. ,,Onze teksten zijn positiever.”