10xEremetaal in Juli 2009
- ALEXISONFIRE
- ASPHYX
- THE BUTTERFLY EFFECT
- DEVILDRIVER
- KILLSWITCH ENGAGE
- THE MARS VOLTA
- MERAUDER
- THE PROJECT HATE MCMXCIX
- RIVERSIDE
- VOIVOD
ALEXISONFIRE
Old Crowes/Young Cardinals
Roadrunner/CNR
www.myspace.com/alexisonfire
Marlous de Jonge
83
In 2002 veroverde de jonge Canadese band Alexisonfire met zijn titelloze debuutalbum de harten van fans in het thuisland en de Verenigde Staten. Europese erkenning liet echter nog tot 2004 op zich wachten. In dat jaar verscheen niet alleen het tweede full-length album 'Watch Out!', maar werd ook het debuutalbum pas hier uitgebracht. Alexisonfire's vierde werkstuk 'Old Crowes/Young Cardinals' staat, net als zijn voorgangers, vol maatschappijkritische nummers, voorzien van aanstekelijke meezingrefreinen. Hoewel emo- en hardcore de hoofdingrediënten van Alexisonfire's muziek vormen, verwerkt de band ook punkrockelementen in zijn nummers. De screams van George Pettit vormen een mooi contrast met de cleane vocalen van zanger/gitarist Dallas Green. Laatstgenoemde doet qua stemgeluid overigens erg denken aan Ignite-frontman Zoli Teglas. Dat deze jongens meer kunnen dan alleen catchy tracks als "Sons Of Privilege" en "Emerald Street" schrijven, bewijzen ze met het rustige nummer "The Northern" en de afsluitende ballad "Burial". Origineel is het allemaal niet, maar dat is een band die een dergelijk lekker album weet te componeren snel vergeven.
ASPHYX
Death?The Brutal Way
Century Media/EMI
www.myspace.com/officialasphyx
Robert Haagsma
85
Geen intro of aanloop, 'Death?The Brutal Way' knalt er met het botte "Scorbutics" meteen keihard tegenaan. Het is alsof de band duidelijk wil maken dat er met de energie van de band niets mis is, ondanks een lange, veelbewogen loopbaan, die ook nog eens jaren stil lag. In de jaren negentig was Asphyx een van de toonaangevende death metalbands in Nederland, die naam maakte met albums als 'The Rack' en 'Last One On Earth'. In 2000 viel het doek. In 2007 herrees Asphyx, met als oorspronkelijke bandleden zanger Martin van Drunen en drummer Bob Bagchus (gitarist Paul Baayens en bassist Wannes Gubbels completeerden de line-up). Vorig jaar verscheen al een vinylsingle, nu is er de heuse comebackplaat. Het laat Asphyx horen zoals we het kwartet kennen van weleer: hard, pakkend, bruut en no-nonsense. "The Herald", "Bloodswamp" en "Eisenbahnmörser" zijn genadeloze tracks, gedomineerd door superstrak gitaarwerk en de als altijd herkenbare wanhoopskreten van Martin van Drunen. Het mooi opgebouwde "Black Hole Storm" kent wat tragere momenten. Ook het intro van "Riflegun Redeemer" is zwaar en dreigend, waarna het tempo onverbiddelijk omhoog gaat. Het instrumentale "The Saw, The Torture, The Pain" is het stemmige, instrumentale sluitstuk van een comebackplaat die laat horen dat Asphyx niets aan vitaliteit en relevantie ingeboet heeft.
THE BUTTERFLY EFFECT
Final Conversation Of Kings
Superball Music/CNR
www.myspace.com/thebutterflyeffect
Joost Boley
80
In thuisland Australië heeft The Butterfly Effect (TBE) reeds de gouden status bereikt, en ook in Europa begint de groep inmiddels aardig naam te maken met z'n progressiefgetinte, alternatieve rock. Het is dan ook terecht dat dit derde album, dat vorig jaar september al in Australië verscheen, nu eindelijk hier zijn welverdiende release krijgt. Sterkste troeven van TBE zijn de charismatische zang van Clint Boge, het fantasierijke gitaarspel van Kurt Goedhart en het opzwepende karakter van het gros van de composities. Op 'Final Conversation Of Kings' verschiet TBE gelijk zijn beste kruit met de briljante opener "Worlds On Fire", een Radiohead-achtige song met een subtiele bijrol voor verrassend, smaakvol trompetgeschal. Vrij apart, maar doeltreffend. Dit kunstje wordt herhaald in het deels ingetogen "The Way" en "…And The Promise Of The Truth". Oninteressant daarentegen is "7 Days" met zijn nu-metalinvloeden. Hier degradeert TBE zichzelf tijdelijk tot een dertien-in-een-dozijnbandje. Zonde. Een heel stuk geslaagder zijn de door Muse geïnfecteerde nummers "Final Conversation" en het fraaie "Rain". Ook het vlotte "Window And The Watcher", waarin de geest van The Rasmus rondwaart, is de moeite waard, net als de intense rocksong "Room Without A View". Met dit aanstekelijke 'Final Conversation Of Kings' gaat TBE zijn Europese vriendenkring ongetwijfeld nog verder uitbreiden. Prima plaat.
DEVILDRIVER
Pray For Villains
Roadrunner/CNR
www.myspace.com/devildriver
Rudi Engel
86
Live is DevilDriver al vanaf dag één een sensatie, maar op CD wilde het nooit zo lukken. Het titelloze debuutalbum was nog prima, maar de opvolger 'The Fury Of Our Maker's Hand' was met slechts één briljant nummer een tegenvaller. Het derde album 'The Last Kind Words' stak technisch gezien goed in elkaar, maar verdween vanwege het ontbreken van herkenbare songs alweer snel onder het stof. Maar nu, zes jaar na dato, heeft de band rond Dez Fafara het debuutalbum eindelijk weten te overtreffen. 'Pray For Villains' roept je vanaf de eerste seconde bij de les en houdt vervolgens maar liefst 55 minuten je aandacht vast. Waarom? De mannen spelen nog beter dan op het vorige album (vooral het gitaarwerk is om van te smullen), maar zijn ditmaal niet vergeten om al die spelkwaliteit in goed opgebouwde, pakkende nummers te vertalen. Het beste voorbeeld hiervan is "Back With A Vengeance", dat vanwege het makkelijk mee te schreeuwen refrein geheid een livefavoriet gaat worden. Een andere stap voorwaarts is de iets neutralere manier van zingen van Fafara, waardoor het geheel wat makkelijker weghapt. Het allersterkste punt van 'Pray For Villains' is echter dat er simpelweg geen middelmatige nummers opstaan. Stuk voor stuk lopen ze als een trein. Als dit niveau in de toekomst wordt vastgehouden, komt er een dag waarop mensen zich afvragen: Coal Chamber? Was dat niet dat oude bandje van Dez Fafara van DevilDriver?
KILLSWITCH ENGAGE
Killswitch Engage
Roadrunner/CNR
www.myspace.com/killswitchengage
Rudi Engel
85
Killswitch Engage gaf voorafgaand aan deze release in verschillende interviews aan het ditmaal eens anders te willen aanpakken. Dit vijfde album moest een nieuw begin vormen. Daarom is het, na het debuutalbum uit 2000, ook het tweede titelloze. Fans die met het zweet in de bilnaad zitten te hopen dat er nog iets van de eigen sound van de band overgebleven is, kunnen echter opgelucht ademhalen. Eigenlijk is er namelijk niets vernieuwends of opvallends aan deze plaat. Sterker nog: de vorige ('As Daylight Dies' uit 2006) was een stuk vernieuwender. Op 'Killswitch Engage' doet de band uit Massachusetts gewoon waar het goed in is: het schrijven van simpele, pakkende metal/rocksongs. Het duurt weliswaar even voordat de nummers zich in je hoofd nestelen, maar daarna is het ook echt volop meefluiten geblazen. De eerste single "Starting Over" is daar een perfect voorbeeld van. Wat overigens wél opvalt, is dat Howard Jones ditmaal erg veel ruimte heeft gekregen van zijn medemuzikanten. En daar maakt hij grif gebruik van, want hij zingt werkelijk de sterren van de hemel. Hierbij moet overigens wel worden opgemerkt dat zijn screams steeds meer plaatsmaken voor cleane zang, waardoor dit allang niet meer een band is die alleen metalcoreliefhebbers zal aanspreken. Ik denk dat het nog wel wat extra luisterbeurten zal kosten om definitief te kunnen zeggen hoe goed dit album is (die verdomde deadlines komen ook altijd te vroeg), maar stiekem ben ik allang blij dat er niet zoveel veranderd is.
THE MARS VOLTA
Octahedron
Universal
www.myspace.com/themarsvolta
Robert Haagsma
85
The Mars Volta blijft een grillige band. In elk denkbaar opzicht. In het voorjaar van 2008 maakte de groep al melding van een nieuwe plaat. Het moest een akoestisch werkstuk worden, dat ook nog eens niet bij een major label zou verschijnen. Onlangs brak het uur van de waarheid aan en wat blijkt. Het album komt gewoon uit via Universal. En oké, er duiken hier en daar wat akoestische gitaren op, maar verder is 'Octahedron' net zo 'plugged' als de computer waarop ik dit stukje tik. Toch wijkt deze vijfde CD wel degelijk af van de voorgangers. Het geluid van The Mars Volta had vaak iets van een magazijnstelling vol instrumenten die omver getrokken werd. Een fascinerend ratjetoe aan over elkaar duikelende klanken. Vergeleken daarbij is 'Octahedron' bijna een oase van kalmte. De toon wordt gezet door het openingsnummer ,,Since We've Been Wrong", een dromerige ballad vol subtiel gitaargetokkel en omfloerste zang. Zo hebben we The Mars Volta nog niet vaak gehoord! Op de rest van de plaat piept en knort het weer als vanouds. Ook duiken er allerlei weirde stemmetjes op. Toch blijven de composities, voor The Mars Volta-begrippen, overzichtelijk en verdraaid pakkend. Wat resteert is een album vol mooie, uitgesponnen melodieën. "With Twilight As My Guide" is daar een verpletterend voorbeeld van. Dit kan The Mars Volta dus ook. Wonderlijke band.
MERAUDER
God Is I
Regain/Suburban
www.myspace.com/merauder
Diana Willms
80
Merauder plaatste zich halverwege de jaren negentig in één genadeloos harde klap op de kaart met 'Master Killer' en zou een inspiratie voor velen blijken. De band uit Brooklyn wist het niveau van die metalcoreklassieker op volgende platen echter niet meer te evenaren. Na enkele jaren afwezigheid liet de band vorig jaar op verschillende festivals al zien nog niet afgeschreven te zijn, en nu keren Jorge Rosado en co ook op plaat verdomd sterk terug aan het front. 'God Is I' – niet geheel toevallig ook de titel van een oud nummer van Ill Niño, waarvan Rosado destijds deel uitmaakte – heeft een heerlijk zwaar geluid en geeft een paar brute stampers van jewelste weg. Op een aantal nummers, zoals "Gangsta" en "Forgotten Children", laat de band een nieuwe kant van zichzelf zien, maar over het algemeen is de typische Merauder-sound intact gebleven. Dat geluid heeft anno 2009 natuurlijk een minder grote impact dan 'Master Killer' destijds, maar met 'God Is I' laat Merauder desondanks zien nog altijd op hoog niveau mee te spelen in metalcoreland.
THE PROJECT HATE MCMXCIX
The Lustrate Process
Vic/Rough Trade
www.myspace.com/theprojecthate
Metal Mike
88
Al sinds het debuut 'Cybersonic Superchrist' ben ik een fan van The Project Hate MCMXCIX. Het in 2000 door gitarist Lord K. Philipson, zanger Jörgen Sandström en zangeres Jonna Enckell geschapen monster is ook op het zesde studioalbum nog steeds even overdonderend als op het debuut. Het project, dat in het verleden – en ook op dit album – veelvuldig van gastmuzikanten gebruik heeft gemaakt, is inmiddels tot een echte band verworden. De bombastische metal, verdeeld over zeven nummers, die in totaal toch ruim een uur klokken, krijgt door de gastbijdrage van Mike Wead (Mercyful Fate, King Diamond) nóg meer kleur. De mix van Dan Swanö is overweldigend. Als de apocalyps een soundtrack nodig heeft, is deze met 'The Lustrate Process' inmiddels geschreven.
RIVERSIDE
Anno Domini High Definition
InsideOut/CNR
www.myspace.com/riversidepl
Liselotte Hegt
85
Vijf tracks bevat het nieuwe Riverside-album 'Anno Domini High Definition', met een speelduur van 'slechts' 44:44 minuten. Het past echter wel bij de directe en meer aardse (rock)aanpak van het nieuwe repertoire. Opener "Hyperactive" is behoorlijk woelig en in-your-face en waarborgt een vrij heavy sound. Het wordt meteen ook duidelijk dat de band zeker niet op safe speelt, maar verder experimenteert met de muzikale mogelijkheden van de meer traditionele progrock. Het daarop volgende "Driven To Destruction" kent zeer fraaie instrumentale secties, maar echt dromerig wordt het nooit. Ook hier klinkt de band lekker energiek en tegelijkertijd experimenteel, met overigens een duidelijke hoofdrol voor het keyboardspel. Ergens kun je de insteek van het album wel vergelijken met de stap die Porcupine Tree met 'Deadwing' ondernam. Het derde nummer "Egoist Hedonist" bestaat uit drie secties en duidt op een meer conceptuele aanpak. De band ruikt aan fusion en intense synthesizergeluiden en dat levert weer een geheel nieuw gezicht op. Overigens valt het lekkere, Rush-achtige baswerk in positieve zin op, terwijl gitarist Piotr op subtiele, maar meesterlijke wijze zijn 'gitaarding' doet. En zoals gezegd voert het keyboardspel duidelijk de boventoon met grootse retro-geluiden. De twee laatste nummers "Left Out" en "Hybrid Times" zijn de langste songs van het album (respectievelijk 11:00 en 11:54 minuten). Eerstgenoemde is het eerste nummer dat weer die herkenbare meeslepende en dromerige, emotionele sfeer ontluikt, waarin het keyboardspel in de eerste helft wat meer gas terugneemt en het gitaarspel zich heel fraai profileert. Een opbouwend nummer om van te smullen. Tijdens "Hybrid Times" wordt gewoon alles nog even uit de kast getrokken om 'Anno Domini High Definition' te laten eindigen als een uitdagend, woelig en ritmisch album, waarmee het Poolse gezelschap zich wederom laat gelden in de hedendaagse progscene.
VOIVOD
Infini
Nuclear Blast/PIAS
www.myspace.com/voivod
André Verhuysen
80
Toen Voivod-gitarist Piggy het aardse verruilde voor het hiernamaals liet hij zoals bekend een laptop vol min of meer uitgewerkte songs na. Twee volledige albums konden er uit worden gedistilleerd, waarbij 'Infini' het slotstuk van het tweeluik is, en wellicht dus Voivods allerlaatste studioalbum. Logischwerwijs zou je verwachten dat de beste ideeën die op de laptop stonden hun weg zouden hebben gevonden naar voorganger 'Katorz', maar – raar maar waar – dat is niet zo. Na twee nummers is dat al zonneklaar. Opener "God Phones" is een supercatchy, typische Voivod-kraker, die ook zo op 'Angel Rat' had kunnen staan en het punky "From The Cave" hakt en scheurt zoals de band dat al twintig jaar niet meer deed. 'Katorz' is daarmee op punten al verslagen. Middels het langzame "Earthache" maakt 'Infini' weliswaar even een pas op de plaats, maar met het furieze "Global Warming" pakt het kwartet de draad net zo makkelijk weer op om 'm voorlopig niet meer los te laten. Nergens onstaat de indruk dat we hier met leftovers te maken, of opgewarmde kliekjes bij gebrek aan beter. Als Voivods beste album zal 'Infini' niet in de analen worden bijgeschreven, maar beter dan 'Katorz, is ie in ieder geval wel en als eerbetoon aan Piggy is 'Infini' meer dan geslaagd. Moge hij rusten in vrede.