10xEremetaal Oktober 2009

9 september 2009 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Oktober 2009

 

 

THE DEVIL’S BLOOD

The Time Of No Time Evermore

(Ván/Suburban)
www.myspace.com/thedevilsblood
Martijn Busink
92

Natuurlijk is er met een buzz zoals die het Eindhovense The Devil’s Blood omgeeft altijd het risico dat het tegenvalt. Ook de extreme presentatie lijkt het publiek in tweeën te delen. Of je vindt het allemaal maar opgeklopte poeha, of je valt er helemaal voor. Mocht je tot de eerste categorie behoren en van goed geschreven en gespeelde rock houden, luister dan toch eens naar de muziek, want we hebben het hier echt niet over een gimmick. Het genre is occultrock gedoopt, wat neerkomt op een mengeling van hardrock, vroege metal en psychedelica, met als resultaat een duistere sfeer die een instant nostalgie opwekt. Zelfs als je zoals ik én de bandleden de tijden waar melancholisch naar teruggegrepen wordt niet bewust hebt meegemaakt. Op het debuut ‘The Time Of No Time Evermore’ is de balans zelfs nog iets meer richting rock geschoten dan op de ‘Come, Reap’-EP. Wat gebleven is zijn de psychedelische aspecten en de tijdloze, verslavende liedjes. Gelukkig geen gerecycled materiaal, alleen een paar nummers van de eerste demo, maar daar viel genoeg aan te verbeteren om een herhaling te rechtvaardigen. Erg fijn om ”Christ Or Cocaine“ en het geniale ”The Anti-Kosmik Magick“ perfect uitgevoerd en geproduceerd te horen. Waar de band, en zangeres The Mouth Of Satan alias Farida in het bijzonder, het best uit de verf komen, zijn de onderkoelde songs als het folky ”Angel’s Prayer“ die broeien en gloeien van duistere krachten. Hoewel de basis altijd rock blijft, gebeuren er constant kleine dingen als een sfeervolle synthesizer of rondspokende gitaarpartijen die veel aan die sfeer toevoegen. Kunnen we dus stellen dat deze band de hype waard is? Nou en of!

EUROPE

Last Look At Eden

(Ear Music/Edel/V2)
www.myspace.com/europe
Ron Willemsen
86

Wat komen er de laatste tijd toch veel goede platen uit. Althans, naar mijn smaak. ‘Last Look At Eden’ is de achtste studioplaat van Europe en minder extreem dan voorganger ‘Secret Society’. ”Prelude“, dat voorafgaat aan het titelnummer, klinkt ontzettend donker, bombastisch en onheilspellend, maar zet niet echt de toon voor de rest van de plaat. De eerder uitgebrachte EP met daarop het titelnummer heeft me dan ook redelijk op het verkeerde been gezet. Als er al een verbindende factor is, is het blues (uit de jaren zeventig) met een (door bassist John Levén) funky inslag. De plaat is afwisselend, klinkt als een klok, en in veel nummers vind je een bridge, waardoor dat nummer een heel andere sfeer krijgt (voorbeelden zijn ”Gonna Get Ready“ en ”U Devil U“). Natuurlijk ontbreken ook de ballads niet en ”New Love In Town“ is er één die in de toplijst van de band hoort. Absolute hoogtepunten zijn de stevige rocker ”The Beast“, het geweldige, als ballad beginnende orchestrale ”No Stone Unturned“ en het afsluitende ”In My Time“ met het werkelijk oorstrelende (en kippenvel veroorzakende) bluesy gitaarspel van John Norum, die overigens een standbeeld verdient voor zijn werk op ‘Last Look At Eden’. De man speelt gevoelig waar het moet, rockt waar het kan, en overdrijft nooit. ‘Last Look At Eden’ garandeert Europe een plek in de eredivisie van de (classic) hardrock.

HOUSE OF LORDS

Cartesian Dreams

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/jameschristianhouseoflords
Liselotte Hegt
80

House Of Lords zal tot in lengte van dagen worden achtervolgd door het succes van het titelloze debuut en opvolger ‘Sahara’. Albums die door de jaren heen volg(d)en zullen volgens de schrijvende pers nooit meer kunnen tippen aan die ongekende nummers van toen. Nu wordt House Of Lords de laatste paar jaar gerund door slechts één origineel bandlid – zanger James Christian – in samenwerking met huurlingen, dus de magie en het originele geluid zit er logischerwijs niet meer in. Het vorig jaar uitgebrachte album ‘Come To My Kingdom’ kreeg in Aardschok het voordeel van de twijfel, het was geen overtuigende knaller. Het nieuwe album ‘Cartesian Dreams’ daarentegen valt na één draaibeurt beslist in goede aarde. Het zijn goede nummers met een wat stevigere attitude. Christian blijkt compositorisch de handen weer ineen geslagen te hebben met Mark Baker en dat is hoorbaar een uitstekende zet geweest. ‘Cartesian Dreams’ is dan ook een prima, gevarieerd, melodieus rockalbum, dat lekker stevig en majestueus wordt geopend met het titelnummer. Het opvolgende ”Born To Be Your Baby“ is opbouwend en rockt, en ”Desert Rain“ is echt een typische House Of Lords-compositie met een sterk melodieus refrein. Over de gehele linie laat de gitaar regelmatig stevig van zich horen, maar er zijn ook meeslepende momenten, zoals het mooie ”Sweet September“. Verder is Christian nog altijd een prima zanger, die overtuigt en in ”Repo Man“ duelleert met zangeres Robin Beck. Duidelijk wordt ook dat de gladde productie zoveel mogelijk achterwege is gelaten. ‘Cartesian Dreams’ klinkt vooral energiek, stevig en met goede ‘hooks’ (”The Bigger They Come“ en ”Saved By Rock“). Keyboards zijn er nauwelijks, waardoor het spetterende en rockende gitaarspel van Jimi Bell alle ruimte krijgt. Tot slot is de bonustrack, de powerballad ”The Train“, zeker de moeite waard. Wat dat betreft loopt dit album eigenlijk gesmeerd en kan het niet anders zijn dan een goede voorbode van de aankomende tournee.

INSOMNIUM

Across The Dark

(Candlelight/Bertus)
www.myspace.com/insomniumband
Anita Boel
76

Kom eens met iets origineels aan, zo luidde de oproep van Rudi Engel aan het einde van zijn bespreking van het album ‘Above The Weeping World’ van het Finse Insomnium. We zijn nu drie jaar verder en een eigen gezicht lijkt nog steeds niet gevonden. Ook op dit vierde album komt Insomnium met een soort mix van melodieuze death metal, wat thrash, invloeden uit het doomgenre en wat progressieve elementen. Weliswaar klinkt de boel niet baanbrekend, maar lekker vind ik het wel. Zowel de grunts als de cleane zangpartijen komen goed uit de verf, net als het strakke drumwerk en technisch goede gitaarspel. Misschien niet origineel, maar nummers als ”Where The Last Wave Broke“ en ”The Harrowing Years“ heb ik wel direct op mijn mp3-speler gezet. Zelfs het negen minuten durende ”The Lay Of Autumn“ gaat mij niet vervelen. Weinig origineel? Misschien, maar dat neemt niet weg dat ‘Across The Dark’ gewoon een heerlijk album is geworden.

LYNYRD SKYNYRD

God & Guns

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/lynyrdskynyrd
Stan Novak
85

Over Lynyrd Skynyrd kun je een boek schrijven, een hele serie zelfs. Als liefhebber doet het me deugd dat de band nog steeds actief is. Verbazingwekkend is dat wel, want ik ken geen band die meer tegenslag heeft gehad dan dit southern rockinstituut. Over de vliegtuigcrash tijdens de hoogtijdagen in 1977 hoeven we het niet meer te hebben, dat is gemeengoed, maar het zal menig niet ingewijde mogelijk zijn ontgaan dat in de afgelopen vier jaar evenveel actieve bandleden het leven hebben gelaten: bassist Leon Wilkeson, gitarist Hughie Thomasson, toetsenist Billy Powell en bassist Ean Evans. Ze zijn allen niet meer onder ons. Het weerhoudt opperhoofd Gary Rossington en zijn medestrijders Rickey Medlocke en Johnny Van Zant er echter niet van om met ‘God & Guns’ opnieuw een waar southern rockstatement neer te zetten. En de kwaliteit is er niet minder om, want het album kan zich moeiteloos meten met de sterke voorgangers ‘Edge Of Fovever’ (1999) en ‘Vicious Cycle’ (2003). De band is dus niet kapot te krijgen. De grote verliezen lijken zelfs als inspiratiebron te hebben gediend. Het album is emotioneel dan ook behoorlijk geladen. Ondanks de teksten die overlopen van weemoed naar de goede oude tijden (”Simple Life“, ”Southern Ways“, ”That Ain’t My America“ en ”Unwrite That Song“ zijn regelrechte statements) blijft optimisme de boventoon voeren. Songs als ”Still Unbroken“, ”Coming Back For More“ en ”Skynyrd Nation“ (een perfecte showopener!) zijn daar uitstekende voorbeelden van. De wereld is inderdaad niet meer wat het geweest is en de onbezorgde tijden van weleer zullen wellicht nooit meer terugkeren. Het is daarom een zegen dat de band zich niet uit het veld laat slaan. ‘God & Guns’ is een karakteristieke en oerconservatieve southern rockplaat zoals alleen Skynyrd die kan maken. God Bless!

PARADISE LOST

Faith Divides Us – Death Unites Us

(Century Media/EMI)
www.myspace.com/paradiselostuk
Anita Boel
90

Paradise Lost is goed bezig. De tijden van ‘Gothic’, ‘Shades Of God’ en ‘Icon’ liggen weliswaar ver achter ons, maar het gevoel dat ik bij die platen had, ging tijdens het beluisteren van het nieuwe album ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ weer even door mij heen. Direct al bij de openingssong werd ik volledig teruggeworpen in die tijd, zittend op mijn kamertje, posters van onder andere Paradise Lost, Type O Negative en Suicidal Tendencies aan de muur. Nick Holmes, Peter Steele en Mike Muir, mijn grote helden. Helaas stellen ook helden je wel eens teleur en zo kon het gebeuren dat de posters van Holmes langzaam van de muur verdwenen. Dat elektropopgedoe was niet echt mijn ding. Gelukkig hebben de Britten al een paar jaar in de gaten dat ze op het verkeerde spoor zaten en zijn ze teruggekeerd naar het oude geluid. De voorgaande plaat ‘In Requiem’ uit 2007 was al geweldig, maar met ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’ hebben ze zichzelf echt overtroffen. Nog weer wat zwaarder en doomiër, precies zoals Paradise Lost mijns inziens moet klinken. ”Living With Scars“, ”As Horizons End“, ”Last Regret“ of ”First Light“; mijn hart gaat er gewoon sneller van kloppen. Het is misschien wat kinderachtig, maar in mijn kantoortje prijken nog steeds posters van Type O Negative en Suicidal. Ik moet op zolder even zoeken, maar die van Paradise Lost komen er ook zeker weer bij. Mijn helden.

PORCUPINE TREE

The Incident

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/porcupinetree
Joost Boley
91

Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar heeft vaak grote gevolgen. Ingrijpende gebeurtenissen verworden op papier, of in de media, tot kille feiten, die echter op de levens van de betreffende personen een blijvend en vaak verwoestend effect hebben. Het is vanuit die invalshoek dat Porcupine Tree’s Steven Wilson kwam tot het idee voor ‘The Incident’, het tiende studioalbum van de band. En om dat menselijke aspect adequaat te belichten zijn alle teksten in de eerste persoon geschreven. Deze interessante bespiegelingen van denker Wilson zijn allemaal vervat in een 55 minuten durende songcyclus, opgedeeld in veertien samenhangende stukken met ieder een eigen titel. ‘The Incident’ voelt als een emotionele achtbaan waarin je als luisteraar alle kanten op wordt geslingerd. Bruusk is de start met ”Occam’s Razor“, gevolgd door het intense, wat sombere ”The Blind House“, klein en intiem daarentegen zijn het fijnzinnige ”Great Expectations“, het verweesde ”Kneel And Disconnect“ en het ingetogen ”Your Unpleasant Family“. Opwindend zijn het metalgeinfecteerde ”Octane Twisted“ en ”Circle Of Manias“, pulserend en beklemmend is het langzaam openbloeiende ”The Incident“, groots het lange, naar Pink Floyd knipogende ”Time Flies“ en lieflijk het verleidelijke slotakkoord ”I Drive The Hearse“. Eigenlijk biedt de typische groeiplaat ‘The Incident’ alles wat je van het hedendaagse Porcupine Tree mag verwachten, hoewel de metalinvloeden deze keer wel iets minder dwingend aanwezig zijn dan op de vorige twee albums. Hiermee is de koek echter nog niet op, want ‘The Incident’ kent ook nog een tweede CD, of eigenlijk EP, met vier losstaande composities. En daarvan valt het vrij experimentele ”Bonnie The Cat“, met enerverende drumpartijen van Gavin Harrison en losbandig toetsenwerk van Richard Barbieri, het meeste op. Ook ”Remember Me Lover“, met verrassende verwijzingen richting Marillion en Nirvana, trekt de aandacht. Zowel oudere als nieuwere fans van Porcupine Tree zullen bepaald niet ongelukkig zijn met dit fascinerende ‘The Incident’.

REDEMPTION

Snowfall On Judgment Day

(InsideOut/EMI)
www.myspace.com/thebandredemption
Joost Boley
94

Briljant! Kort en bondig is dat het verdict over ‘Snowfall On Judgment Day’, het vierde album van het Amerikaanse Redemption. Ooit, in 2000, begonnen als een project van gitarist Nicolas van Dyk, is Redemption in de loop der jaren uitgegroeid tot een van de toonaangevende bands op het gebied van de progressieve metal. En met deze nieuwe CD zal die positie ongetwijfeld alleen maar verder verstevigd worden, want hiermee overtreft de groep zichzelf op vele fronten. Allereerst heeft Van Dyk als componist een enorme groei doorgemaakt, wat heeft geresulteerd in een uitgebalanceerd en rijkelijk gevarieerd aanbod van tien hoogwaardige songs, die nauwelijks voor elkaar onderdoen. Een beter huwelijk tussen gedoseerde agressie en onweerstaanbare melodieën als op ‘Snowfall On Judgment Day’ is nauwelijks denkbaar. Verder klinkt de band, door het intensieve toeren, hechter dan voorheen. Ook het aantrekken van de talentvolle toetsenist Greg Hosharian blijkt een gouden zet. Hij was reeds te bewonderen op de dit jaar verschenen DVD ‘Frozen In The Moment’, maar bewijst nu voor het eerst zijn toegevoegde waarde op een studioplaat. En dat doet hij met verve. Luister maar eens wat hij op de achtergrond allemaal uitspookt in nummers als ”Peel“ en ”Black And White World“. Knappe staaltjes. Tevens hulde voor de transparante mix van ‘Snowfall On Judgment Day’, waardoor Redemptions muziek de ruimte krijgt om te ademen. Lekker dynamisch, maar niet volledig dichtgetimmerd. Indrukwekkend zijn ook de vocale prestaties van Ray Alder (Fates Warning), die in de studio nog altijd tot grootse dingen in staat is. Bijvoorbeeld een daverend duet met James LaBrie (Dream Theater) in de up-tempo-kraker ”Another Day Dies“, of een geweldig gezongen ballad als ”What Will You Say“. Met ‘Snowfall On Judgment Day’ heeft Redemption een 24-karaats album in handen. Een dijk van een plaat.

SCAR SYMMETRY

Dark Matter Dimensions

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/scarsymmetry
Marlous de Jonge
75

Het moet voor ex-frontman Christian Älvestam vast goed voelen te weten dat zijn vocale kwaliteiten zo uniek zijn dat hij niet door één, maar door liefst twee mannen vervangen is. Cleane vocalist Lars Palmqvist, die complimenten verdient voor zijn krachtige zang, en brulboei Roberth Karlsson. Tijdens het optreden op Graspop kwam de nieuwe line-up nog niet helemaal uit de verf, en ook op plaat valt er hier en daar nog wel een en ander bij te schaven. Hoewel catchy tracks als ”Noumenon And Phenomenon“ en ”A Paranthesis In Eternity“ zeker hitpotentieel hebben, loopt niet alles even lekker. In het opvallend harde ”Nonhuman Era“ sluiten de overheersende grunts en sporadische cleane zang bijvoorbeeld niet altijd even goed op elkaar aan. Nu kan er van een band met twee nieuwe leden natuurlijk niet verwacht worden dat alles meteen perfect is, maar doordat de zangers niet altijd strak op elkaar aansluiten komt de track bij vlagen rommelig over. Het grootste minpunt is echter ”Mechanical Soul Cybernetics“, een draak van een nummer. De raspende zang (U.D.O. anyone?) en vele effecten maken dit tot een vreemde eend in de bijt. Over het algemeen genomen is ‘Dark Matter Dimensions’ echter een prima plaat.

SONATA ARCTICA

The Days Of Grays

(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/sonataarctica
Ron Willemsen
81

Op hun vorige CD ‘Unia’ werd al duidelijk dat de voormalige jochies van Sonata Arctica volwassen waren geworden. Op hun zesde CD zet die ontwikkeling zich voort. Volwassen, melodieuze power metalnummers waar nog slechts sporadisch het gaspedaal wordt ingetrapt en waar bombast verkozen wordt boven pure snelheid. Eigenlijk herinnert alleen het snelle ”Flag In The Ground“ aan de ‘oude’ Sonata Arctica. Opvallend is dat de plaat opent met het rustige, instrumentale ”Everything Fades To Gray“, dat overgaat in het bombastische, orchestrale ”Deathaura“; een interessant duet tussen Tony Kakko en zangeres Johanna Kurkula. Sonata Arctica laat ook op deze plaat weer de nodige ontwikkeling horen, vooral zanger Kakko maakt gebruik van de veelzijdigheid van zijn stem, zoals ook in ”The Dead Skin“ en ”Juliet“ duidelijk is. Ballads zijn aanwezig in de vorm van ”Breathing“ (met een gave solo van nieuwe gitarist Elias Viljanen) en ”As If The World Wasn’t Ending“. Kakko’s voorliefde voor het onverklaarbare komt tot uiting in ”The Truth Is Out There“ en de plaat eindigt met de volledige versie van ”Everything Fades To Gray“. Een afwisselende en uitstekende plaat, waarmee de Finnen de komende tijd weer de podia onveilig zullen maken.