10xEremetaal December 2009

16 november 2009 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

 

10xEremetaal in December 2009

 

 

ATREYU

Congregation Of The Damned

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/atreyurock
Rudi Engel
78

Tot nu toe heeft Atreyu alleen nog maar reuzensprongen gemaakt in zijn carrière, dus verwacht je automatisch dat de band met het vijfde album weer tien stappen verder is dan de uitstekende voorganger ‘Lead Sails Paper Anchor’. Ik was aanvankelijk dan ook een beetje teleurgesteld toen ik erachter kwam dat ‘Congregation Of The Damned’ eerder in het teken staat van perfectionering dan experimenteerdrift. Bovendien is het album wat volwassener en ingetogener dan ‘Lead Sails Paper Anchor’. Echter, na enkele luisterbeurten beginnen steeds meer nummers tot je door te dringen en blijven de melodieën meer hangen. Dat komt vooral doordat er op het gebied van de cleane zangpartijen – ‘Congregation Of The Damned’ wordt erdoor gedomineerd, waardoor de balans nóg verder doorschuift van emo naar rock – wederom erg veel vooruitgang is geboekt. Het is dan ook jammer dat de deadline van deze Aardschok niet een weekje later is, want ik heb het vermoeden dat dit een groeialbum is, en hij uiteindelijk misschien zelfs zijn voorganger zal overklassen. Wel had de productie een stuk beter gemogen, want door de wat vlakke sound komen de goede bedoelingen van de heren niet altijd even duidelijk door je speakers. Kortom: een definitief oordeel heb ik nog niet over ‘Congregation Of The Damned’, maar geef dit album in ieder geval even de tijd om zich te bewijzen.

BABYLON BOMBS

Babylon’s Burning

(Deaf & Dumb/Bertus)
www.myspace.com/babylonbombs
Liselotte Hegt
78

Babylon Bombs maakt lekkere rechttoe rechtaan hardrock met een flinke scheut melodieuze rock-‘n-roll en vooral veel sleazy gitaarriffs. Af en toe worden er ook strijkpartijen ingezet, zoals in de vlotte opener “Liberation”, en dat geeft de muziek een eigen draai. Het viertal uit Stockholm laat zich verder duidelijk beïnvloeden door bands als Aerosmith, L.A. Guns en Mötley Crüe. ‘Babylon’s Burning’ is overigens alweer de derde release, die tussen neus en lippen door (lees: toeractiviteiten) is opgenomen. De gitaren ronken, gitaarsolo’s gillen en de refreinen zijn vet aangezet om uit volle borst mee te worden gezongen. De bandleden klinken goed geluimd en vol energie. “Goodbye Good Luck” bijvoorbeeld rockt de pan uit en is terecht verkozen tot de eerste single. Zanger Dani klinkt vooral lekker in de rauwe stukken, maar weet ook overtuigend semiballads uit zijn strot te persen, zoals “Resurrection Love” en het Poison-achtige “It’s Allright”. Babylon Bombs biedt al met al prima vermaak.

BLANC FACES

Falling From The Moon

(Frontiers/Rough Trade)
www.youtube.com/watch?v=qACZAcyq0pI
André Methorst
84

Het geweldige, gelijknamige debuutalbum uit 2005 zette Blanc Faces in één klap op de AOR-kaart. Na vier jaar keren de gebroeders Robbie en Brian La Blanc terug aan het front met een nieuw album, dat overigens wordt opgedragen aan drummer Kyle Woodring (Dennis DeYoung, Survivor, John Mellencamp) die kort na de opnames is overleden. Sologitarist Michael Patzig werd aan de originele bezetting toegevoegd. Ook Dennis Ward (Pink Cream 69) is weer van de partij en verzorgde andermaal de eindmix van de twaalf songs. De band blijft trouw aan zijn stijl die refereert aan Journey, Pride Of Lions, Survivor en Foreigner, en de stem van Robbie La Blanc heeft veel weg van Bobby Kimball (Toto). Met het titelnummer, de sentimentele semiballads “Everything” en “Fly” in Survivor-stijl, het catchy “Goodbye Summer”, “Light Of The World” en “It’s All About The Love” bevat dit album enkele juweeltjes, maar ook de rest van het materiaal is goed te pruimen. Hoewel ik de magie van het debuut een beetje mis, mag ‘Falling From The Moon’ toch als een waardige opvolger bestempeld worden.

BON JOVI

The Circle

(Island/Universal)
www.myspace.com/bonjovi
Ron Willemsen
80

Bon Jovi maakt natuurlijk al sinds de jaren tachtig muziek voor de massa en ‘The Circle’ wijkt niet van dat format af: gladde poprocksongs met hitpotentie, hier en daar doorvlochten met maatschappelijke betrokkenheid à la Springsteen (“Work For The Working Man”) en (zelf)reflectie (“We Weren’t Born To Follow” en “When We Were Beautiful”). Ballads ontbreken natuurlijk ook niet, zoals het orkestrale “Live Before You Die”, “Fast Cars” en het afsluitende “Learn To Love”. Sporadisch mag gitarist Richie Sambora even los (“Bullet”, “Thorn In My Side”), maar nergens vliegt Bon Jovi eens lekker uit de bocht. De fans zullen niet anders willen, maar zouden de mannen het zelf niet lekker vinden om weer eens ouderwets te rocken? Voor hun vorige CD ‘Lost Highway’ trokken ze zich nog terug op het platteland, maar ‘The Circle’ staat weer vol radiovriendelijke massarock. Ondanks de kanttekeningen is ‘The Circle’ echter een heerlijke luisterplaat met liedjes die, hoewel zeer voorspelbaar, wel ‘af’ zijn.

DARK AGE

Acedia

(AFM/Rock Inc./Bertus)
www.myspace.com/darkage404
Renée van der Ster
75

‘Acedia’ is inmiddels al weer het zesde studioalbum van dit Duitse melodeathgezelschap; herkenbaar aan een overduidelijk eigen geluid en de ietwat rommelige composities. Het rommelige, dat zich tot op heden heeft geuit in soms wat moeizaam gecreëerde tempo-overgangen en een tikkeltje slordig afgewerkte tussenpassages, behoort met de komst van deze zesde plaat echter eindelijk tot het verleden. De heren lijken een manier te hebben gevonden om structuur voorop te stellen, door onder andere de gitaarlijnen te verplaatsen naar een andere laag in de productie. Zanger Eike klinkt in clean-modus weer even zweverig als altijd en ook zijn schreeuwstem is nog steeds even diep van geluid. ‘Acedia’ is een typisch, uit duizenden herkenbaar Dark Age-album, maar voor het eerst dus gestructureerd, waarmee de heren een grote stap voorwaarts hebben gezet. Aanrader voor liefhebbers van moderne melodeath met vooral veel afwisseling en op de juiste manier geraakte (gitaar)snaren.

MASTEDON

3

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/johnelefante
André Methorst
90

Dit derde album van Mastedon – niet te verwarren met Mastódon – komt zomaar uit de lucht vallen. De man achter dit project is zanger/toetsenist John Elefante, wiens naam bekend werd toen hij bij Kansas speelde ten tijde van de geweldige albums ‘Vinyl Confessions’ (1982) en ‘Drastic Measures’ (1983). Daarna verwierf hij faam als producer. Met zijn broer Dino startte hij het Mastedon-project (een verwijzing naar de achternaam van de Elefantes), dat twee CD’s uitbracht in 1989 (‘It’s A Jungle Out There’) en 1990 (‘Lofcaudio’). Vanaf 1996 bewandelde John het solopad, maakte drie albums om zich vervolgens lange tijd met zijn eigen label bezig te houden. Met ‘3’ keert hij negentien jaar na dato terug naar de roots van zijn eigen creatie, Mastedon, dat een religieuze inslag had en zich muzikaal bewoog tussen metal (vooral op ‘It’s A Jungle Out There’) en AOR (het prachtige ‘Lofcaudio’). Op ‘3’ wordt de ‘Lofcaudio’-lijn doorgetrokken en verrijkt met invloeden van Kansas (het tien minuten durende kunstwerkje “One Day Down By The Lake (See You Real Soon)” en de relaxte uitvoering van het Kansas-nummer “Dust In The Wind”, Boston (“Nowhere Without Your Love”) en Seventh Key/Slamer (“Revolution Of Mind” en “Slay Your Demons”). John Elefante neemt alle leadvocalen voor zijn rekening, terwijl dat voorheen bij Mastedon door verschillende zangers werd ingevuld. De man bewijst andermaal dat hij (nog steeds) over een geweldige stem beschikt. Hij wordt bijgestaan door topmuzikanten als broer Dino (gitaar, akoestische gitaar, achtergrondzang), Kerry Livgren (Kansas, leadgitaar), Dave Amato (REO Speedwagon, leadgitaar), bassist Anthony Sallee (Whiteheart) en drummer Dan Needham (Michael McDonald, Amy Grant) die garant staan voor de perfecte uitvoering van de elf songs. De moddervette productie en de mammoet op het CD-boekje maken dit comebackalbum af. Hopelijk hoeven we niet weer negentien jaar te wachten op nieuw Mastedon-werk.

RAMMSTEIN

Liebe Ist Für Alle Da

(Universal)
www.myspace.com/rammstein
Robert Haagsma
80

Mijn Rammstein heb ik het liefst zwart. Pikzwart. Dus zonder een wolkje melk in de vorm van opgelegde humor. Mijn favoriete album van het Duitse orkest is dan ook nog steeds het van pijlloze melancholie doortrokken ‘Mutter’. De albums die volgden deden me beduidend minder. Het leek allemaal een trucje geworden. Uit diverse interviews, zoals in dit blad, werd duidelijk dat ‘Liebe Ist Für Alle Da’ een zware bevalling was. In de studio vlogen de heren elkaar om de haverklap naar de keel. Het bijzondere is dat dit niet aan het resultaat af te horen is. De nieuwe CD is zelfs de beste sinds ‘Mutter’, vooral omdat Rammstein weer eens bevlogen klinkt. Vooral het eerste drietal songs, “Rammlied”, “Ich Tu Dir Weh” en “Waidmanns Heil” laten een vertrouwde Rammstein horen: Teutoonse tempo’s, een orgie van gitaren en toetsen, en de sonore praatzang van Till Lindemann. Wat klinkt het ook allemaal weer overweldigend: vol, zonder dat het een brei wordt. Ook de teksten zijn weer van een ouderwetse naargeestigheid, wat bijvoorbeeld geldt voor “Wiener Blut”, dat de Oostenrijkse incestzaak als onderwerp heeft. Meesterlijk, zoals de groep daarmee aan de haal gaat. Het stel glibbert ook een paar keer van de weg. Het liedje “Frühling In Paris” valt uit de toon. De veelbesproken single “Pussy” is geestig, vooral in combinatie met de pornografische clip. De band scoort hier echter net iets te makkelijk. Los van deze kanttekeningen is ‘Liebe Ist Für Alle Da’ een zeer welkom teken van leven van een band die nog lang niet uitgevlamd is.

RAM-ZET

Neutralized

(Ascendance/Bertus)
www.myspace.com/ramzetofficial
Anita Boel
97

Wat doet het Noorse Ram-Zet toch altijd akelig lang over het maken van een nieuwe plaat. Het is al weer vier jaar geleden dat het magnifieke album ‘Intra’ het levenslicht zag. Het geduld van de fans wordt echter ruimschoots beloond, want ‘Neutralized’ is wederom een CD om de vingers bij af te likken. Vanaf opener “Infamia” (met zang à la Anneke van Giersbergen) wordt de luisteraar compleet meegezogen in de bizarre avant-garde metal van Ram-Zet. Bij deze band kan werkelijk alles: van jazzy uitstapjes (“222”) tot supersnel gitaarwerk (“I Am Dirt”) en van progressieve metal (“Addict”) tot aan folkinvloeden (“God Don’t Forgive”). Zeer complex en gevarieerd, maar tegelijkertijd wel meeslepend en dat is natuurlijk erg knap. Complimenten ook voor de vrouwelijke zangpartijen die me geregeld doen denken aan de manier waarop mijn collega Liselotte Hegt kan zingen. Van die intens kattige uithaaltjes, heerlijk. Uiteraard ontbreekt op dit album ook het geëmotioneerde black metalgekrijs van frontman Zet niet. Evenals bij de voorgaande albums ben ik ook nu gewoon weer zwaar onder de indruk. Hoe krankzinnig goed kan een plaat zijn?!

SWALLOW THE SUN

New Moon

(Spinefarm/Bertus)
www.myspace.com/swallowthesundoom
Martijn Busink
87

Het is eigenlijk vrij logisch dat de meest toegankelijk exponent van de funeral doom uit Finland komt. Met zoveel bands in dat van origine toch vrij extreme genre, moet er toch ook eentje tussen zitten die professioneel genoeg is om het behapbaar te maken voor een breder publiek. Swallow The Sun klonk al vanaf het begin degelijk en doortimmerd en met de jaren is het doomjasje dan ook veel te krap geworden. Solide productie en dito songschrijverij, maar ook door meer orkestraal en romantisch uit te pakken, zoals op het (in commissie van een balletgezelschap geschreven) ‘Plague Of Butterflies’, wordt veel variatie geboden en dat zal het goed doen bij mensen die wat minder op extremiteit kicken. Op ‘New Moon’ wordt definitief de crossover naar het grotere publiek mogelijk gemaakt door niet te veel in de geijkte dodenmarstempo’s te blijven hangen en veel verschillende zangstijlen (pittige krijs, diepe grunt en heldere zang) te hanteren. Hierdoor wordt een afwisselend muzikaal avontuur neergezet, maar lukt het de band toch een goed uitgebalanceerd en coherent geheel te vormen. Passages als in “Sleepless Swans” zijn onmiskenbaar doom, maar die term is al snel te beperkt, als bijvoorbeeld in “Lights On The Lake” zelfs een blastbeat opduikt, terwijl in datzelfde nummer ook dromerige dameszang is te horen. Het zijn logische stappen als je de ontwikkeling van de band in ogenschouw neemt. Bandleider Juha Raivio schaaft zo rustig aan wat inmiddels een zeer volwassen geluid is geworden. Een afgewogen vierde album en Swallow The Sun is uitgegroeid tot een sterke middle-of-the-road-band, rijp voor dat brede publiek.

WISDOM IN CHAINS

Everything You Know

(I Scream/Rough Trade)
www.myspace.com/wisdominchains
Diana Willms
86

Het is niet veel hardcorebands gegeven op plaat dik vijftig minuten te blijven boeien. Laat staan om het dan zelfs klaar te spelen je nog hongerig naar meer achter te laten. Wisdom In Chains flikt het echter gewoon met ‘Everything You Know’. De band gaat verder waar ‘Class War’ ophield, maar doet er nog een schepje bovenop. De met vleugjes (oi!-)punk en metal doorspekte hardcore klinkt behalve lekker gevarieerd ook enorm bevlogen. Wanneer Mad Joe in “Chasing The Dragon” zingt dat hardcore door zijn aderen stroomt, in zijn ziel zit en zelfs zijn leven heeft gered, geloof je hem onmiddellijk op zijn woord. Of het nu gaat om liedjes voor de arbeidersklasse, overleden dierbaren, de kinderen of zelfs een hond, ze klinken allemaal even sterk. Daar hebben ze de gastvocalen van Lou Koller op “Tragedy” niet eens voor nodig, al vormen die desondanks een mooie toevoeging. Knap is vooral hoe de band in zijn bestaan zo’n enorme groei heeft doorgemaakt, zónder daarbij zijn roots te verloochenen. Respect!