10xEremetaal Maart 2010

22 februari 2010 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Maart 2010

 

 

AIRBOURNE

No Guts. No Glory.

Roadrunner/CNR
www.myspace.com/airbourne
Justin Erkens
76

Ze zijn geen spat veranderd en gelukkig maar. Twee jaar na het succesvolle debuut ‘Runnin’ Wild’ staan de Aussie-rockers van Airbourne weer te trillen van de adrenaline om de eer van de rock-’n-roll hoog te houden. Onder de titel ‘No Guts. No Glory.’ schiet het Australische viertal weer een dik dozijn aan energieke, ongecompliceerde nummers op de luisteraar af, alsof de heren ze voor het oprapen hebben. Achter elkaar door knalt een reeks lekkere hardrocknummerts van deze jonge honden uit de boxen, de een (”Blond, Bad And Beautiful“) nog pakkender dan de ander (”Steel Town“). Over de mate van originaliteit hoeft niet uitgewijd te worden. De heren klinken als AC/DC in zijn beste jaren; een kwaliteit die simpelweg in de vingers van het viertal zit. Toch mist het nieuwe schijfje iets van de charme van zijn voorganger. De albums doen nauwelijks voor elkaar onder, maar ‘Runnin’ Wild’ deelde de klappen net iets raker uit. Het mag echter nauwelijks een naam hebben.

ASPERA

Ripples

Inside Out/EMI
www.myspace.com/asperaofficial
Martien Koolen
83

Eindelijk eens een nieuwe progmetalband die het beluisteren meer dan waard is\u2026 Aspera, is een jong, Noors kwintet dat inventieve, sprankelende en lekkere progmetal ten gehore brengt. Deze band zit echt vol muzikale potentie en dat wordt meteen duidelijk na het beluisteren van de lange titelsong. ”Ripples“ zit boordevol vette riffs, ruige zang, sfeervolle keyboardmelodieën en een meer dan smaakvolle gitaarsolo. Natuurlijk zijn er invloeden van bands als Fates Warning, Pain Of Salvation en vooral Symphony X hoorbaar, maar Aspera heeft toch een duidelijke, eigen stijl. De productie, die staat als een torenflat, was in de vakkundige handen van niemand minder dan Jens Bogren (Opeth, HammerFall, Symphony X). Hoogtepunten op dit kleurrijke album zijn ”Traces Inside“, ”Between Black & White“ en de meesterlijke titelsong. Aspera toont moed en is nu al een volwassen band met allure. Het enige punt waar de band nog aan zal moeten werken is het schrijven van goede songteksten. Die zijn op dit album namelijk veel te clichématig. De rest is dik in orde. Verplicht luisteren voor echte progmetalfans.

BORKNAGAR

Universal

Indie Recordings/Bertus
www.myspace.com/borknagar
Marlous de Jonge
88

Hoewel het nieuwe Borknagar-album ‘Universal’ al voor 2009 gepland stond, hebben we er helaas wat langer op moeten wachten. 2008 bleek een bewogen jaar voor de band. Het platencontract met Century Media Records liep af, zowel gitarist Jens Ryland als bassist Jan Erik Tiwaz voegden zich opnieuw bij de band, en drummer Asgeir Mickelson besloot te vertrekken. In de Amerikaan David Kinkdade (ex-Malevolent Creation) werd gelukkig spoedig een nieuwe trommelaar gevonden. Het was het wachten waard. Deze achtste studioplaat is een werkstuk om van te smullen. Van de explosieve opener ”Havoc“ tot en met de indrukwekkende afsluiter ”My Domain“ wordt de luisteraar meegenomen op een muzikale reis door de tijd. ‘Universal’ bevat alle elementen die een echte Borknagar-plaat hoort te hebben; het album is hard, sferisch, soms slepend, maar vooral melodieus, en laat goed horen hoe Borknager zich door de jaren heen als band ontwikkeld heeft. Als slagroom op de taart heeft ICS Vortex (ex-Dimmu Borgir, ex-Arcturus) gastvocalen verzorgd op albumafsluiter ”My Domain“. Een absolute must-have voor Borknagar-fans.

DARK FORTRESS

Ylem

Century Media/EMI
www.myspace.com/darkfortress
Rudi Engel
90

Dark Fortress geldt al een jaar of tien als een van de smaakmakers van de black metal, maar ofschoon de Duitse band al jaren bij het grote Century Media onder contract staat, is het nog nooit echt buiten het eigen genre doorgebroken. Het zou me niets verbazen als dat met het zesde album ‘Ylem’ wél gaat gebeuren. Deze CD is namelijk – nog meer dan zijn voorgangers – voor een breed publiek interessant. De eerste twee nummers, ”Ylem“ en ”As The World Keels Over“, hakken er weliswaar flink in, maar bevatten een Waitain-achtige schoonheid, waardoor ze direct blijven hangen. Aanvankelijk keek ik nogal op tegen de forse lengte van zeventig minuten, wat normaal gesproken natuurlijk veel te lang is voor dit genre, maar door de mooie opbouw (zowel in de nummers zelf als in de volgorde ervan) is het einde sneller in zicht dan je zou verwachten. Afwisseling is dan ook de grootste kracht van Dark Fortress, waar ‘nieuwe’ vocalist Morean een belangrijke rol in speelt. Wanneer de muziek erom vraagt, laat hij zijn krachtige, volle screams horen, maar in een rustiger nummer als ”Evenfall“ laat hij een bijzonder soort cleane zang horen, waardoor je de teksten zowaar kunt verstaan. Ook een bijzondere vermelding verdienen de prachtige, gevoelige gitaarpartijen, die vanwege de krachtige productie geweldig overkomen. ‘Ylem’ valt wellicht niet in de smaak bij de ‘true’ black metalheads, maar is vast en zeker een openbaring voor veel liefhebbers van krachtige, melodieuze metal.

DARK TRANQUILLITY

We Are The Void

Century Media/EMI
www.myspace.com/dtofficial
Rudi Engel
91

Omdat Dark Tranquillity op hoog tempo topalbum na topalbum aflevert, zag ik ‘Fiction’ uit 2007 nog steeds als ‘hun nieuwe plaat’ toen ik hoorde dat ‘We Are The Void’ klaar was. Het zal de liefhebbers niet verbazen dat ook dit negende album van de Zweden een regelrechte topplaat is. Qua stijl borduurt het verder op de op ‘Fiction’ ingeslagen weg, maar toch heeft ‘We Are The Void’ een iets andere, wat killere sfeer. Doordat de nummers ontzettend evenwichtig zijn, wordt dat effect nog eens extra benadrukt. Waar op de voorganger direct al duidelijk was dat het nummer ”Misery’s Crown“ een klassieker ging worden (en dat ook werd), heeft het nieuwe album ook zo’n toekomstige livefavoriet: ”The Fatalist“, een intrigerend nummer dat zowel vanwege de muziek als de tekst dagenlang in je hoofd blijft hangen. Maar ondanks de evenwichtigheid zijn er meer uitschieters. Het meest opvallende nummer is ”Surface The Infinite“ met zijn soundtrackachtige sound, maar ook de gevoelige, mooi opgebouwde afsluiter ”Iridium“ laat horen hoe ontzettend goed deze muzikanten in de loop der jaren zijn geworden. Ook Mikael Stanne valt dit keer in nóg positievere zin op dan normaal, omdat zijn screams ditmaal feller klinken dan normaal en ook zijn (spaarzaam ingezette) cleane zang aan diepgang lijkt te hebben gewonnen. De liefhebbers weten dus wat ze te doen staat, hoewel die waarschijnlijk deze recensie niet eens hebben gelezen om te weten dat ook ”We Are The Void“ weer een ontzettend goed album is.

DEMONICA

Demonstrous

Massacre/Suburban
www.myspace.com/demonicaofficial
Robbie Woning
90

Wanneer wat bekende muzikanten samen een CD maken, wordt door labels en promotors al snel het woord ‘supergroep’ in de strijd gegooid. Alsof namen de muziek maken, en de rest maar bijzaak is. In het geval van Demonica is er van tevoren niet veel tamtam geweest. Wie via MySpace Hank Shermann (Mercyful Fate) en Craig Locicero (Forbidden) volgt, wist sinds vorig jaar al wel dat beide gitaristen samen een plaat gingen maken, maar behalve wat updates over de vorderingen van de CD was er tot nog toe niet veel over Demonica naar buiten gekomen. En dat is opmerkelijk, want met zijn geweldige eerste CD ‘Demonstrous’ is deze Deens/Amerikaanse thrashband nu eens echt letterlijk een súpergroep. Demonica speelt vrij toegankelijk thrash, met veel pakkende, midtempo stukken en rollende bassdrums, maar ook de nodige snellere passages. Nummers als ”Ghost Hunt“, ”Demon Class“ en ”Palace Of Glass“ beuken enorm, maar daarnaast kent de muziek ook heel fraaie terugvallen en krijgen de gitaren veel ruimte. Dankzij Shermanns manier van soleren en arrangeren hangt er in de muziek vaak een Mercyful Fate-achtige sfeer, maar tegelijkertijd klinkt het album dankzij de inbreng van Locicero, bassist Marc Grabowski en ervaren Bay Area-drummer Mark Hernandez ook weer erg Amerikaans. De Deense zanger Klaus ‘Hyr’ Hansen beschikt over een geweldige krachtige stem en slaat zich ook prima door een cleaner gezongen track als ”Below Zero“. Het is echt genieten van deze kruisbestuiving van Mercyful Fate en Bay Area-thrash, die ook flinke muzikale raakvlakken heeft met bands als Metal Church, Pantera, Force Of Evil en Heathen.

FEAR FACTORY

Mechanize

AFM/Suburban
www.myspace.com/fearfactoryofficial
Renée van der Ster
80

Er is een eind gekomen aan de soap die Fear Factory heet. In de vorige Aardschok hebt je daar alles over kunnen lezen. Inderdaad: de heren hebben zich over hun onderling verstoorde verstandhouding gezet en hebben deze ervaring omgebogen in een wapenfeit dat de naam ‘Mechanize’ draagt. Een titel die de lading perfect dekt. Zo klinkt de plaat namelijk: gemechaniseerd, industrieel, verpletterend en oprecht, zoals Fear Factory ten tijde van ‘Demanufacture’ klonk, halverwege de jaren negentig. Dit gecombineerd met het iets minder toegankelijke ‘Obsolete’ en een tiental nummers waar de hervonden chemie binnen de band net zo hard vanaf druipt als dat drummer Gene Hoglan zijn basspedalen weet te teisteren. Dat is Fear Factory anno nu in een notendop. De zo bandeigen zaken, zoals de uit duizenden herkenbare zang van Burton C. Bell, het typische Dino Cazares-geluid en de doordravende ritmesectie zijn in detail ook nog voorzien van een meer duister geluid, dat de algehele sfeer lekker dreigend maakt. Fear Factory keert met ‘Mechanize’ overtuigend terug. Wie had dat verwacht?

FINNTROLL

Nifelvind

Century Media/EMI
www.myspace.com/officialfinntroll
Anita Boel
79

Je kunt er de klok op gelijk zetten: eens in de drie jaar komt er een nieuw Finntroll-album uit. Net op het moment dat ik dacht, het is weer tijd, viel ‘Nifelvind’ bij mij op de deurmat. Al een paar weken zit de CD nu in mijn speler en vervelen doet het album nog steeds niet. Was voorganger ‘Ur Jordens Djup’ al gevarieerder dan het voorgaande werk, op ‘Nifelvind’ zijn de trollen nog doordachter te werk gegaan. Met ”Solsagan“ wordt aan het begin van het album duidelijk gemaakt dat ze best nog een vurig, dampend feestje kunnen verzorgen, maar het is zeker niet alleen meer het lompe hak- en beukwerk. In nummers als ”Den Frusna Munnen“ en ”I Trädens Sång“ gaan ze weliswaar als bezetenen tekeer, maar door de aparte ritmes en bijzondere instrumentkeuze zijn ze tegelijkertijd ook heel subtiel. ”Tiden Utan Tid“ is door het wat lagere tempo heerlijk log geworden en ook in dit nummer duiken weer allerlei instrumenten op. Finntroll toont hierin aan dat een bombastisch orkest best gecombineerd kan worden met een vrolijk accordeondeuntje. Gedurfd, en ook nog eens geslaagd. Met ”Galgasång“ gunnen de heren ons halverwege het album een prachtig rustmomentje. Een breekbaar folkliedje, waarmee de trollen mij echt versteld doen staan. Van dit nummer krijg ik bijna tranen in de ogen, zo gevoelig en sfeervol. Het klinkt afgezaagd, maar ‘Nifelvind’ is echt het meest volwassen Finntroll-album ooit.

MUDVAYNE

Mudvayne

Epic/Sony
www.myspace.com/mudvayne
Renée van der Ster
79

In de tijd dat nu-metal hoogtij vierde was Mudvayne een van de Amerikaanse bands die de oversteek naar Europa meer dan succesvol volbracht. Het mede door Shawn Crahan (Slipknot) geproduceerde debuut ‘L.D. 50’ uit het jaar 2000 vraagt nog altijd om een waardige opvolger. Hoewel de vier heren intussen al weer vijf platen hebben uitgebracht, heeft geen van alle het daadwerkelijk goed gedaan. Na het in 2002 verschenen derde album ‘The End Of All Things To Come’ nam Mudvayne deel aan het spel dat radiovriendelijkheid heet. Het zo toepasselijk getitelde ‘The New Game’ (2008) heeft hier zelfs helemaal geen aandacht gekregen. Nu blijkt echter dat de band zijn krachten nog niet uit het oog is verloren. Er is op ‘Mudvayne’ metal te horen die de titel in alle opzichten eer aan doet. Gekozen is er voor een aanpak waarbij oude successen en de tegenwoordige koers van de band elkaar op overtuigende wijze treffen. Die zo gewilde opvolger van het debuut is het nog steeds niet, maar de band komt in ieder geval weer eens goed voor de dag.

ROTTING CHRIST

Aealo

Season Of Mist/Bertus
www.myspace.com/rottingchristabyss
Stephan Gebédi
68

Bij het horen van de jankerige folkachtige vrouwenzang aan het begin van het openings- en titelnummer, bereid ik me alvast op het ergste voor. Gelukkig komen de folkinvloeden niet op alle nummers even sterk naar voren en wordt een flink aantal nummers gelukkig nog bepaald door sterke sfeervolle gitaarriffs en Maiden-achtige harmonieën, maar we kunnen er niet omheen dat folk en etnische klanken een zeer grote rol spelen op deze nieuwe CD van Rotting Christ, en dat vind ik persoonlijk erg jammer. Op voorganger ‘Theogonia’ werden deze traditionele elementen ook al ingezet, maar dat gebeurde op een subtielere en minder overheersende manier. Het zal allemaal wel heel spiritueel bedoeld zijn en ‘Aealo’ is zondermeer een sfeervolle plaat geworden, maar Rotting Christ schiet op deze plaat voor mijn gevoel iets te ver door, waardoor de rauwe metal er af een beetje bij inschiet ten faveure van al het sferische geneuzel. Vermeldenswaard zijn nog de bijdragen van Primordial-zanger Alan A. Nemtheanga in ”Thou Art Lord“ en stemkunstenares Diamanda Galas in ”Orders From A Dead“; een cover van Galas, waarop ze nu dus zelf ook mag meedoen. Nee, mijn ding is het niet, dit ,Aealo’, maar liefhebbers van folk- en paganachtige metal zullen hier waarschijnlijk meer raad mee weten.