In de Aardschok van April 2010 lees je alles over:
MY FAVORITE SCAR — MASTERPLAN — SLASH — SCORPIONS — ARMORED SAINT — CATHEDRAL — MORTEMIA — ORDEN OGAN — KARNIVOOL — TRIPTYKON — THE DIFFERENCE — COHEED AND CAMBRIA — JOHN GARCIA — DE KLASSIEKER — WARRIOR SOUL — CHARRED WALLS OF THE DAMNED — TREAT — JOE BONAMASSA — THE DILLINGER ESCAPE PLAN — SICK OF IT ALL — BULLDOG COURAGE — DEADLINE — TICKING BOMBS — KILLING TIME — BURZUM — UNLEASHED — BARREN EARTH — KALMAH — FUELBLOODED — NOCTIFERIA — AVATAR — BARN BURNER — HIGH ON FIRE — ROGGA JOHANSSON
MY FAVORITE SCAR
HOLLANDSCHE NIEUWE
Komende zomer verschijnt het debuut van My Favorite Scar. Het is vanwege de bandleden en de muziek een plaat om in de gaten te houden. Het album werd opgenomen met producer Oscar Holleman. Hij raakte gaandeweg zo onder de indruk van de band en zijn muziek, dat hij My Favorite Scar adopteerde als een bijzonder project, waar hij extra bij betrokken wilde zijn. Hij schreef bijvoorbeeld mee aan de muziek, bepaalde mede het bandgeluid en voorzag de songs van de juiste sfeer. “Je mag hem gerust het zesde bandlid noemen”, aldus zanger Jay.
MASTERPLAN
EEN NIEUW MEESTERWERK
Op 6 maart werd de pers uitgenodigd naar de Rock Temple in Kerkrade om het vierde Masterplan-album ‘Time To Be King’ te beluisteren. Gitarist Roland Grapow was aanwezig om het een en ander toe te lichten.
SLASH
O SOLO MIO
Hij maakte furore als gitarist van Guns N’ Roses en formeerde achtereenvolgens Slash’s Snakepit en het succesvolle Velvet Revolver. Aangezien het nog niet wil vlotten om een vervanger te vinden voor de bij de laatstgenoemde band ontslagen zanger Scott Weiland, besloot Slash dat het nu de juiste tijd is om een soloplaat uit te brengen.
SCORPIONS
Don’t stop at ze top 😉
Tweeëntwintig jaar nadat Scorpions het nummer “Don’t Stop At The Top” op het album ‘Savage Amusement’ zette, slaat het legendarische hardrockgezelschap zijn eigen devies in de wind. Ondanks het feit dat de heren wereldwijd een onverminderde populariteit genieten, komt er voor de Duitsers met ‘Sting In The Tail’ een einde aan vier decennia gepassioneerde hardrock. Het is bijna niet voor het te stellen. Na een carrière getekend door enkele dieptepunten, maar voornamelijk door hoogtepunten, kiezen deze rockveteranen niet voor een geruisloze aftocht, maar willen de schorpioenen vooral nog een keer steken met hun beste plaat van de laatste twintig jaar. Alle remmen gaan los voor ‘Sting In The Tail’. In München, waar de band de pers te woord staat, praten gitarist Rudolf Schenker (61), zanger Klaus Meine (61) en gitarist Matthias Jabs (54), oftewel ‘de harde kern’ van de band, met Aardschok over dat afscheidsalbum en de paar jaar die de band nog in het verschiet heeft.
ARMORED SAINT
MEER DAN METAL
Armored Saint is een slapende reus die af en toe wakker schrikt. Precies tien jaar na de vorige CD ‘Revelation’ is er het nieuwe studioalbum ‘La Raza’. De plaat klinkt zowel fris als vertrouwd en is gemaakt door een band die het maken van muziek vooral als een aangenaam tijdverdrijf ziet, en niet langer als een carrière waar alles van afhangt. Zanger John Bush heeft namelijk een andere bron van inkomsten ontdekt. ,,Ik verdien een veelvoud van wat ik zou vangen als ik, opgevouwen in een busje, met Armored Saint door Europa zou toeren.”
CATHEDRAL
COMPROMISLOOS
Het zag er lange tijd naar uit dat er geen CD’s van Cathedral meer zouden verschijnen. Lee Dorrian, zanger van de Britse doomformatie, had het gevoel weinig nieuws te melden te hebben. Toch is er dan nu een splinternieuwe plaat. Een dubbelalbum nog wel: ‘The Guessing Game’.
MORTEMIA
DE ULTIEME WRAAKACTIE
In 1996 stond de Noor Morten Veland aan de wieg van de gothic metalband Tristania. Het debuutalbum ‘Widow’s Weeds’ (1998) werd goed ontvangen en slechts een jaar later volgde al de definitieve doorbraak met de klassieker ‘Beyond The Veil’. Dat was direct ook het moment waarop frontman Veland uit de band werd geknikkerd. Hij zat niet bij de pakken neer en richtte zijn eigen band Sirenia op. De boodschap was duidelijk: ‘Zonder Tristania kan ik het ook wel’. En inderdaad, met Sirenia heeft de 32-jarige muzikant inmiddels vier uitstekende albums uitgebracht. Ondanks de geleverde kwaliteit lijkt de ultieme wraak echter nu pas genomen. Met zijn nieuwe soloproject Mortemia heeft Veland dé perfecte ‘Beyond The Veil’-opvolger geschreven. Spijt is het enige wat Tristania nu nog kan hebben. Veland lijkt daarentegen gelukkiger dan ooit.
ORDEN OGAN
Toeval bestaat
Met ‘Easton Hope’ leverde voormalig folk- en tegenwoordig power metalband Orden Ogan onlangs zijn derde album af. Door verschillende samenwerkingsverbanden is dit het eerste album dat klinkt zoals de band het eigenlijk altijd al voor ogen stond: bombastisch, melodieus en vooral een stuk harder. Het gezelschap, dat in thuisland Duitsland al werd gebombardeerd tot ‘de nieuwe Running Wild’ werkte voor de plaat met een veertienkoppig koor en twee bijzondere gastmuzikanten, en kruiste het pad met diverse toevalligheden.
KARNIVOOL
PROGRESSIEF ALTERNATIEF
In het eigen Australië zijn de jongens van Karnivool al helden. Amerika begint te komen. Europa wankelt. De opmars van het vijftal uit Perth lijkt niet te stuiten. Onlangs verscheen ook hier de tweede CD ‘Sound Awake’, waarop de band een lastig te categoriseren geluid laat horen. Zanger Ian Kenny over de ijver en de ambitie van Karnivool.
TRIPTYKON
DE CIRKEL IS ROND
Jarenlang smachtten de fans van Celtic Frost om een hereniging van hun helden. In 2006 is het eindelijk zover en komt de band terug met het ijzersterke album ‘Monotheist’. Twee jaar later is het macabere sprookje echter alweer over en uit. De bandleden zijn elkaar andermaal in de haren gevlogen en deze keer lijkt de breuk definitief. Kort na de split kondigt frontman Tom G. Warrior zijn nieuwe geesteskind Triptykon aan. Aanvankelijk bedoeld als project naast Celtic Frost, neemt Triptykon al snel de rol over van de nieuwe band van Warrior. Binnen de kortste keren circuleert er een eerste, intro-achtig nummer op internet, maar pas wanneer de band twee volwaardige nummers op zijn MySpace plaatst, wordt duidelijk wat een monster de heer Warrior wederom heeft gecreëerd.
THE DIFFERENCE
Diepgang maakt het verschil
België staat zeker niet bekend om het geregeld afleveren van degelijke metalbands. Op Oceans Of Sadness, After All, Spoil Engine, Virus IV en de winnaars van de laatste Metal Bash Evolve na, houden de zuiderburen zich de laatste jaren tamelijk stil. Met het in eigen beheer uitgebrachte debuut ‘Lost In Mass Confusion’ (2005) trokken de progressieve/melodieuze metallers van The Difference al wat aandacht, maar op het onlangs verschenen tweede album ‘When Light Uncovers Grey’ toont het gezelschap zich veel volwassener en zijn er grote stappen gezet. Aardschok telefoneert met bassist Steven Mervielde en zanger Gerd Hanssens.
COHEED AND CAMBRIA
WEG MET DE MUUR!
Elk album dat Coheed And Cambria tot nu toe uitbracht was een hoofdstuk uit een complex sciencefictionverhaal. Het epos wordt afgerond met de vijfde CD ‘Year Of The Black Rainbow’, die medio april uitkomt. Artistiek brein achter deze multimediale onderneming is zanger en gitarist Claudio Sanchez. Een gesprek over het nieuwe album, zijn toekomstplannen en zijn gelukkige jeugdjaren in het Amerikaanse stadje Suffern.
JOHN GARCIA
EEN NIEUW LEVEN VOOR DE LIEDJES
In de tweede helft van 1995 werd Kyuss plotseling ontbonden. De geest van de Amerikaanse band leefde de afgelopen vijftien jaar voort in de groepen die er uit voortkwamen, zoals Queens Of The Stone Age, Unida, Hermano, Slo Burn en Mondo Generator. De songs zelf leken definitief tot zwijgen te zijn gebracht. Tot zanger John Garcia onlangs wereldkundig maakte dat hij tijdens een select aantal concerten in Europa louter Kyuss-werk zou vertolken: John Garcia plays Kyuss.
DE KLASSIEKER
KYUSS – BLUES FOR THE RED SUN
‘Blues For The Red Sun’ uit 1992 werd bij het uitkomen al onthaald als een meesterwerk. De status van de tweede plaat van Kyuss is in de loop der jaren alleen maar verder gegroeid. Het laat Kyuss op zijn best horen. Het album hielp bovendien een nieuw genre definiëren: stoner rock. Zanger John Garcia over dat allesbepalende werkstuk.
WARRIOR SOUL
WARKAHOLIC
Het was al zestien jaar geleden dat er nog eens een echte studioplaat van Warrior Soul verscheen. Twee jaar geleden maakte de band ‘Chinese Democracy’, maar die werd alleen bij concerten verkocht. De plaat is nu opnieuw gemixt en gelukkig alsnog in de winkel komen te liggen. We praten met zanger, producer en mastermind Kory Clarke over ‘Destroy The Warmachine’, Trouble, een nieuwe solo-CD en zijn autobiografie.
CHARRED WALLS OF THE DAMNED
DE TERUGKEER VAN RICHARD CHRISTY
Sinds drummer Richard Christy in 2004 voor de bekende Amerikaanse radiopresentator Howard Stern ging werken, is hij in de metalscene nog maar sporadisch opgedoken. Christy heeft bij de radio de baan van zijn leven en verdient er ook een prima boterham. Toch schrijft hij ‘s avonds thuis nog steeds muziek. Optredens op festivals als Dynamo Open Air en Wacken hebben een onuitwisbare indruk op de drummer gemaakt en smaakten naar meer. Dat Christy ooit weer een nieuwe band zou starten was dan ook onvermijdelijk.
TREAT
OUDER EN WIJZER
In het midden van de jaren tachtig was het Zweedse Treat een redelijk succesvolle melodieuze rockband. Hun platen waren echter niet allemaal even constant van kwaliteit en uiteindelijk zorgden de bekende interne strubbelingen en een veranderd muzikaal klimaat ervoor dat de band in 1993 uit elkaar viel. In 2006 was er een eerste reünieconcert op het Sweden Rock-festival en nu, vier jaar later, is er de CD ‘Coup De Grace’. Treat klinkt daarop gedrevener dan ooit en bassist Nalle Pahlsson weet waarom.
JOE BONAMASSA
EIGHTEEN AGAIN
Sinds zijn eerste visite aan Nederland, dik vijf jaar geleden, is Joe Bonamassa uitgegroeid tot een waar fenomeen. Speelde hij destijds in een uitpuilend café Wilhelmina te Eindhoven voor een honderdtal bezoekers, anno 2010 staat hij als hoofdact in grote zalen en prijkt zijn naam prominent op de affiches van grote festivals. Verleden jaar verkocht hij zelfs op eigen kracht de Royal Albert Hall in Londen uit, waarbij zelfs bluesicoon Eric Clapton, één van zijn grootste voorbeelden, een deuntje meespeelde. Eind maart verschijnt middels ‘Black Rock’ zijn vierde studioalbum in vijf jaar tijd. Als ik Bonamassa vraag of de reuzenstappen waarmee zijn loopbaan zich ontwikkelt hem hebben verrast, steekt hij helder en duidelijk van wal.
THE DILLINGER ESCAPE PLAN
NIEUWE RONDE, NIEUWE KANSEN
Bandleider en -oprichter Ben Weinman wilde verandering. Hij kon niet wachten om wat te experimenteren. En zo ontstond The Dillinger Escape Plans vierde volwaardige plaat ‘Option Paralysis’, een conceptplaat met verrassende wendingen. Amper een uur voor het recente optreden in de Amsterdamse Paradiso legt Weinman uit hoe het concept van ‘Option Paralysis’ voortgekomen is uit eigen ervaringen.
SICK OF IT ALL
METAL-OI!
Hoewel de NYHC-scene al enkele jaartjes in een dip zit, blijven er gelukkig altijd nog de pioniers waar je blind op kunt varen. Wat heet! Sick Of It Alls negende album ‘Based On A True Story’ is een van hun beste tot nu toe. Voorganger ‘Death To Tyrants’ uit 2006 was voor veel liefhebbers nog erg moeilijk verteerbaar: bruut en hard, maar zonder de kenmerkende wisselwerking van agressie en melodie waar deze band zo groot mee is geworden. De nieuwe CD zal de fans wél weer in vuur en vlam zetten, want het bevat veel variatie en is een ware ode aan NYHC. Gitarist Pete Koller voelt zich dan ook herboren.
BULLDOG COURAGE
HONDSBRUTAAL
Bulldog Courage’s debuutalbum ‘From Heartache To Hatred’ verschijnt eind april. Deze zwaargewichten zullen daarmee de nodige zieltjes winnen onder liefhebbers van old-school hardcore en straatpunk. De band is te omschrijven als een kruising van Blood For Blood, Wisdom In Chains, Sham 69 en 4-Skins. Wij bellen met zanger Shane Williams.
DEADLINE
‘Allo ‘Allo
Deadline is de straatpunk een beetje ontgroeid. Het zesde album ‘Bring The House Down’ bestaat vooral uit stevige punkrock en songs die tegen poppunk aanleunen. De stem van zangeres Liz Rose is daarbij zo sterk ontwikkeld dat een vergelijking met Blondie’s Debbie Harry nog niet eens zo raar is. Een gesprek met oprichter, bassist en echtgenoot van Liz, Hervé Laurent.
TICKING BOMBS
ZWEEDSE FURIE!
Zweden was in de jaren negentig een waar broeinest van hardcore en punk, maar de laatste jaren is het er op dat gebied vrij rustig. Daar komt nu weer verandering in, want de hardcoreveteranen van Misconduct komen met een magnifiek nieuw album aanzetten en het recente nieuwe album van Raised Fist was eveneens meer dan de moeite waard. Ook Ticking Bombs laat met het derde album ‘Crash Course In Brutality’ horen dat een mix van straatpunk en old-school hardcore nog zeer verfrissend kan klinken. Gitarist/zanger Tobbe Gallon is er in ieder geval blij mee.
KILLING TIME
VETERANENCORE!
Dertien jaar nadat het vorige album ‘The Method’ uitkwam is Killing Time terug. Met het debuutalbum ‘Brightside’ werd de band in de jaren tachtig onsterfelijk, en nog steeds mag deze tijdloze plaat in geen enkele hardcoreverzameling ontbreken. In 2005 kwam Killing Time weer bij elkaar, maar het duurde nog tot 2008 voordat de originele bezetting begon te werken aan het nieuwe album ‘Three Steps Back’. Gitarist Carl Porcaro legt uit waarom de New Yorkse band destijds stopte en nu weer bij elkaar is.
BURZUM
DE TWEE KANTEN VAN VARG VIKERNES
In mei vorig jaar zwaaiden voor Kristian ‘Varg’ Vikernes de poorten van de gevangenis open. Die hervonden vrijheid stelde de Noorse zanger, muzikant en songschrijver in staat eindelijk de plaat af te maken waar hij jarenlang achter de tralies aan gewerkt had: ‘Belus’. Het album biedt pure black metal, zoals hij die ook in het begin van zijn loopbaan maakte.
UNLEASHED
BLOEMETJES EN BIJLTJES
Op ‘As Yggdrasil Trembles’, het tiende album van de Zweedse viking/death metalband Unleashed, is weer weinig aan te merken. De riffs, zangmelodieën en solo’s zijn sterk als vanouds, het groovt als een dolle en klinkt allemaal lekker vet en agressief. Veel verschilt de nieuwe plaat dan ook niet van zijn twee voorgangers. Opvallend weinig zelfs, om eerlijk te zijn. Drummer Anders Schultz geeft toe dat er qua stijl niets veranderd is. Maar hadden we anders verwacht, dan?
BARREN EARTH
DE NIEUWE FINSE BELOFTE
De heren van Barren Earth dragen een grote belofte met zich mee. De Finse ‘superband’, bestaande uit (ex-)leden van onder andere Amorphis, Moonsorrow en Swallow The Sun, deed in 2009 met de sterke EP ‘Our Twilight’ al van zich spreken; een korte plaagstoot voorafgaand aan het echte werk. Eind maart zal namelijk het langverwachte debuutalbum ‘Curse Of The Red River’ eindelijk het levenslicht zien; een metalen kunststuk met invloeden uit zowel death- en doom metal alsook jaren zeventig-rock. Aardschok spreekt erover met zanger Mikko Kotamäki.
KALMAH
SCHERPSCHUTTERS
Ondanks vijf sterke albums op rij zijn de heren van het Finse Kalmah anno 2010 nog geen beroemdheden, integendeel zelfs. Jarenlang heeft Kalmah vooral in de schaduw gestaan van grotere acts als Children Of Bodom en Norther, maar de formatie schiet nu met scherp om zich van dat juk te ontdoen. Onder de titel ’12 Gauge’, vernoemd naar de kalibermaat van een shotgun, laat het melodieuze death metalgezelschap twee jaar na ‘For The Revolution’ namelijk weer van zich horen. Gitarist Antti Kokko in vuurgevecht met Aardschok.
FUELBLOODED
DE AANHOUDER WINT!
Maar liefst vier jaar duurde het voordat Fuelbloodeds tweede langspeler het levenslicht zag. Problemen met labels waren daarvan de oorzaak, maar de plaat is eindelijk uit en rechtvaardigt het lange wachten. ‘Off The Face Of The Earth’ staat namelijk bol van melodieuze thrash/death van internationale allure. Typisch een geval van ‘de aanhouder wint’, want de Brabantse formatie komt ook niet bepaald uit de lucht vallen. Voor 2002 bestond Fuelblooded namelijk al dertien jaar onder de naam Sacramental Sachem. Gitarist Michiel Rutten viert dit jaar zijn twintigjarig jubileum binnen de band en staat Aardschok te woord.
NOCTIFERIA
HET VIZIER OP HET WESTEN
Noctiferia is de bekendste metalband van heel Slovenië. Nu ben je dat natuurlijk al snel in een land met slechts twee miljoen inwoners, maar Noctiferia bouwt heel geleidelijk ook buiten de eigen landsgrenzen een naam op. En dat proces moet met de release van ‘DeathCulture’ in een stroomversnelling komen, want dit derde album verschijnt binnenkort bij het toonaangevende Franse label Listenable Records.
AVATAR
NIET TE FILMEN
Onduidelijkheid op Spotify, een alternatief voor iTunes, want de kopers van Zweedse Avatar-muziek kregen die van een gelijknamige Amerikaanse band. ‘Fuck them!’ Zo nuanceert de metalband het incident op zijn website. Feit is dat er in de afgelopen decennia tientallen bands opdoken die naar de naam Avatar luister(d)en, met de voorloper van Savatage als bekendste. En dus ook de Zweedse melodieuze metallers. Eind februari verscheen hun derde, titelloze album en platenmaatschappij Sony besloot zich over de band te ontfermen. Zanger Johannes Eckerström belt met Aardschok.
BARN BURNER
ROCKT ALS EEN TIET
Het uit Montreal afkomstige Barn Burner leverde onlangs een gedreven debuutplaat af, waarop pompende stonerriffs feilloos worden afgewisseld en gecombineerd met klassieke gitaarsolo’s en stampend heavy metalwerk. Het album giert en ronkt aan alle kanten en met een albumtitel als ‘Bangers’ kan dat eigenlijk ook niet anders. Het beluisteren ervan leidt gegarandeerd tot nekklachten en maakt duidelijk dat het Canadese viertal het hart op de juiste plaats heeft. Hoogste tijd om bandleider, zanger en gitarist Kevin ‘Keaglesmith’ Keegan eens uit de schuur te lokken.
HIGH ON FIRE
ADDERGEBROED
Matt Pike ademt rook, bloedt whisky en leeft voor zijn dagelijkse dosis metal. De Amerikaanse zanger/gitarist maakte in de vorige eeuw naam door zijn bijdragen aan het legendarische Sleep en zette in de 21e eeuw zijn carrière voort in het eigenhandig opgerichte High On Fire. En met succes. Inmiddels heeft het driekoppige gezelschap – in wisselende bezettingen – vier albums afgeleverd, elk op zichzelf staande kunstwerken van doom, stoner, psychedelica en overige elementen. Het nieuw verschenen ‘Snakes For The Divine’ past perfect in die traditie.
ROGGA JOHANSSON
DEATH METAL-DUIZENDPOOT
Als je met enige regelmaat de CD-recensies in Aardschok leest, kan de naam Rogga Johansson je eigenlijk niet ontgaan zijn. Dit heerschap heeft de afgelopen jaren namelijk aan zoveel CD’s zijn medewerking verleend dat het bijna niet meer leuk is. Op zijn MySpace gaat hij voor het gemak dan ook niet verder dan het opsommen van zo’n twintig bands en projecten, en de mededeling dat er nog een heleboel niet vermeld zijn. Aangezien Johanssons naam de afgelopen maanden opdook op puike CD’s van onder andere Bone Gnawer, The Grotesquery en de Nederlandse doomband The 11th Hour, vond Aardschok het onderhand eens tijd om het fenomeen Johansson aan een nader onderzoek te onderwerpen.