EXODUS
Exhibit B: The Human Condition
(Nuclear Blast/PIAS)
www.myspace.com/exodus
Metal Mike
90
De bewijslast stapelt zich verder op: De derde Exodus-plaat met nieuwe zanger Rob Dukes en Heathen-gitarist Lee Altus is opnieuw een vette knaller. Liefhebbers van Amerikaanse thrash zijn de laatste tijd al flink verwend, maar met ‘Exhibit B: The Human Condition’ maakt Exodus opnieuw duidelijk dat er maar één band de koning kan zijn. Werkelijk alles klopt aan de CD: de vette riffs, de opzwepende drums, de briesende vocalen, de spectaculaire gitaarsolo’s en bovenal het totaalplaatje. Een sterke afkeer van een samenleving vol onverschillige, domme mensen vormde teksteel een belangrijke inspiratiebron en klinkt ook stevig in de gedreven muziek door. Het is geweldig om te horen hoe bandleider Gary Holt en drummer Tom Hunting met een stel gemotiveerde, niet-oorspronkelijke bandleden platen blijven maken die de Exodus-albums uit de jaren tachtig ver overtreffen. De band toont op ‘The Human Condition’ een drive en een gretigheid die je normaliter alleen bij jonge bands hoort. Exodus is het stadium ‘vroeger was alles beter’ allang voorbij en blikt hoorbaar vol zelfvertrouwen naar de toekomst. Dukes staat opnieuw prominent op de voorgrond, spuwt zijn teksten woest richting luisteraar en zet zijn meest overtuigende zangprestatie tot nog toe neer. Altus drukt een duidelijker stempel op de muziek en voegt met zijn kenmerkende vloeiende stijl van soleren sowieso een heel cool element aan de sound van de band toe. Het vorige album ‘The Atrocity Exhibition’ was in veel opzichten al een ideale thrash-CD. Het was een prachtige opsomming van alle coole elementen van de Bay Area-thrash en ook een waar genot voor gitaarliefhebbers. De nieuwe CD is in veel opzichten nog nét iets beter. Maarre.. een vraagje… Duren die nummers deze keer wéér zo lang als op ‘The Atrocity Exhibition’? Jazeker. Wie zijn thrash graag in de hap-slik-wegvorm consumeert, moet bij de eerste paar luisterbeurten van het 73 minuten durende ‘The Human Condition’ wel even investeren. De eerste twee nummers klokken ruim zeven minuten, het kleurrijke ”The Sun Is My Destroyer“ beukt zelfs ruim negen minuten door. Maar geloof me, de goede riffs blijven maar komen, de muziek zit supergoed in elkaar en er komen op de CD met ”Hammer And Life“ en ”Burn, Hollywood, Burn“ ook kortere, explosieve nummers voorbij. Nog steeds aan het wachten tot Slayer zijn oude enthousiasme hervindt? En tot Metallica eindelijk weer eens ouderwets de geest krijgt? Exodus mag jaren geleden in de brugklas dan een keertje zijn blijven zitten, maar heerst de andere grote thrashbands van weleer er muzikaal tegenwoordig zwaar uit. Een terechte CD van de Maand en een plaat die iedereen gehoord moet hebben. Einde pleidooi.