Deze maand hebben we een gedeelde eerste plaats: Pagan’s Mind met Human Remains en Arch Enemy met Kaos Legions
|
PAGAN’S MINDHuman Remains(Steamhammer/SPV/Suburban) Jarenlang zwichtte Pagan’s Mind onder de loodzware last die de platendeal bij LMP de band bezorgde. De Noren waren met handen en voeten gebonden aan het label, dat weliswaar de albums uitbracht, maar dat verder helemaal niets méér deed dan dat. Lucratieve toers gingen vanwege het gebrek aan financiële middelen aan de neus van Pagan’s Mind voorbij. Door veel op te treden werd de pruttelende motor aan de praat gehouden. Toen de band vorig jaar juni eindelijk de vrijheid begroette, wilde Pagan’s Mind aan de opnamen van een nieuw album beginnen, maar zonder platenmaatschappij en met een bijna lege bandkas was dat niet al te gemakkelijk. Uiteindelijk kon in eigen beheer toch de prachtige DVD-box ‘Live Equation’ worden uitgebracht, die dik zevenduizend keer over de toonbank ging en de band de nodige financiële armslag bezorgde om ‘Heavenly Ecstasy’ te kunnen opnemen. In oktober was het leeuwendeel van de opnamen voltooid, maar het duurde toch nog tot maart 2011 voordat in Steamhammer/SPV een platenmaatschappij gevonden was die het album wilde uitbrengen. Onbegrijpelijk dat geen ‘major’ eerder toehapte, want ‘Heavenly Ecstasy’ is veruit het sterkste album dat Pagan’s Mind tot nu toe bij elkaar heeft gepend. De zangpartijen van Nils K. Rue zijn afwisselender, de gitaarsolo’s van Jørn Viggo Lofstad loepzuiver en smaakvol gearrangeerd. Van progressief tot melodieus en van keihard tot hypergevoelig, PM excelleert op elk gebied. Ondanks de grote variatie in stijlen heeft Stefan Glaumann (Rammstein, Within Temptation) ‘Heavenly Ecstasy’ tot een smaakvol geheel weten te mixen. Beste voorbeeld hiervan is “Revelation To The End”. Het begint als een rechttoe rechtaan stamper, wordt een pompeus AOR-nummer, krijgt een gemene grunt in het middenstuk en slaat dan over in een zwaar funkritme, dat begeleid wordt door een prachtige gitaarsolo en dan qua muziekstijl weer bij het begin uitkomt. Hoe krijg je het verzonnen? Net zoals de house-achtige toetsenpartijen die onder het zware, snelle “Follow Your Way” liggen. Zo is “The Master’s Voice” het snelste én langzaamste van het album. Van Rue’s screams zou zelfs Cradle’s Dani huiveren. Het contrast met de mierzoete ballad “When Angels Unite” kon bijna niet groter zijn. ‘Heavenly Ecstasy’ biedt bijna een uur prachtig, afwisselend melodieus geweld. Degene die de digipack of de dubbel-LP weet te bemachtigen krijgt er nog “Create Your Destiny” en “Power Of Mindscape” bij. Ga dat live zien in het laatste weekend van mei of vrijdags op de Zwarte Cross. |
ARCH ENEMYKaos Legions(Century Media/EMI) Het is nu of nooit, moeten ze in het Arch Enemy-kamp gedacht hebben. Tijd om te oogsten. Met ‘Rise Of The Tyrant’ (2007) groeide het Zweeds/Duitse bondgenootschap uit tot een van de grootste undergroundbands op metalgebied. Veel groter was met Arch Enemy’s extreme geluid, en dan met name de ‘zang’ van Angela Gossow, eigenlijk niet mogelijk. Arch Enemy zat aan zijn plafond. Door op dezelfde voet verder te gaan zou de band zijn positie hooguit kunnen consolideren, maar niet verder uitbouwen. Om daadwerkelijk de stap naar een hoger niveau te zetten moest er dus iets gebeuren. Arch Enemy’s geluid moest voor een breder publiek geschikt gemaakt worden. Het moest ‘commerciëler’ worden. En dat is gebeurd. De sleutel daarvoor is vooral gelegen in de manier waarop Gossows stem op ‘Khaos Legions’ wat meer naar de achtergrond is gemixt. Gossow schreeuwt niet langer boven alles en iedereen uit, maar biedt meer ruimte aan het instrumentale geweld om haar heen. Daardoor zijn het ditmaal, meer nog dan in het verleden, de gitaren van de gebroeders Amott die de hoofdrol voor zich opeisen. Het gitaarwerk is bovendien ook een stukje melodieuzer geworden, met name in de solo’s. Er wordt minder geshred en vaker gesoleerd op een wijze zoals die in de jaren tachtig gebruikelijk was: met een kop en een staart, op een manier die zich laat meeneurieën. Michael Schenker is daarbij onmiskenbaar het grote voorbeeld geweest. Je moet wel haast doof zijn om niet te horen dat Der Michael zijn sporen op dit album heeft nagelaten. Sterker nog: het korte instrumentaaltje “Turn To Dust” lijkt zoveel op het intro van “Doctor Doctor” (UFO) dat het wel als ode aan Schenker bedoeld móet zijn. Toch is Arch Enemy zeker niet softer geworden, hoe tegenstrijdig dat misschien ook klinkt. “Yesterday Is Dead And Gone” is een vlammende opener, de riffs van “Cult Of Chaos” en “Vengeance Is Mine” zijn met afstand de snelste en meest furieuze die de Amotts ooit uit hun vingers toverden en nooit eerder flirte Arch Enemy zo opzichtig met black metal als in “Through The Eyes Of Raven”. Arch Enemy-fans van het eerste uur komen dus nog steeds volop aan hun trekken. Die selecte groep fans zou vanwege de bovengeschetse veranderingen echter wel eens veel gezelschap kunnen krijgen. |
