10xEremetaal April 2012

14 maart 2012 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in April 2012

 

 

ADRENALINE MOB

Omertá

(Century Media/EMI)
www.facebookcom/adrenalinemob
Metal Mike
85

Sinds Mike Portnoy bij Dream Theater is opgestapt houd ik zijn verrichtingen nauwlettend in de gaten. Adrenalin Mob is de eerste band – of is het een project? – waarmee de drummer op de proppen komt. Op voorhand al zeer interessant, aangezien Russell Allen (Symphony X) achter de microfoon staat. Mike Orlando, de Sonic Stomp-gitarist die het trio completeert is mij echter totaal onbekend. De maffiosi openen agressief met ”Undaunted“, een nummer dat vanwege Allens zang op een Disturbed-plaat niet misstaan zou hebben. Gelukkig gebruikt hij op de navolgende tracks zijn ‘normale’ stem. Orlando blijkt een buitengewoon goede snarenplukker te zijn die, als hij zijn wahwahpedaal intrapt, Zakk Wylde als grote voorbeeld lijkt te hebben. Luister maar naar ”Psychosane“, een nummer dat ook al op de in eigen beheer uitgebrachte EP stond. Het navolgende ”Indifferent“ heeft een pakkend refrein dat na één luisterbeurt al een eeuwige parkeerplaats in je hersenen gevonden heeft. Over het drumwerk hoeven we het niet te hebben, toch? Pffff…. Topnummers zijn het melodieuze, trage ”All On The Line“ en het opzwepende slotstuk ”Freight Train“. ‘Omertá’ is een album dat je absoluut moet checken.

BARREN EARTH

The Devil’s Resolve

(Peaceville/Suburban)
www.myspace.com/officialbarrenearth
Renée van der Ster
81

De Finse ‘supergroep’ – omdat hij bestaat uit (voormalig) leden van onder andere Swallow The Sun, Kreator, Amorphis en Moonsorrow – Barren Earth debuteerde zo’n twee jaar terug al zeer verdienstelijk met ‘Curse Of The Red River’. We kunnen dan ook van geluk spreken dat de Finse sextet met een opvolger komt. Binnen het repertoire zijn overduidelijk invloeden van Amorphis, Katatonia, Opeth en Swallow The Sun te horen, maar met de Swanö-productie vormt dit alles toch een opzichzelfstaand geheel. ‘The Devil’s Resolve’ is weer typisch herkenbaar als Barren Earth, maar verschilt op sommige vlakken met zijn voorganger. De band heeft er namelijk voor gekozen om meer contrast aan te brengen in de nummers. Enerzijds zijn de stevige – veelal behoorlijk progressieve passages – ditmaal nóg rauwer en krachtiger. Anderzijds zijn de momenten waarop de heren voor rust en diepgang kiezen ook veel meer benut. In feite is er aan beide uitersten geschaafd, wat het album erg spannend maakt. Zonder de band te willen beschuldigen van spieken bij de buurman, moet er wel bij vermeld worden dat het Amorphis-gehalte er weer een tikkeltje dikker bovenop ligt dan in het verleden en zanger Mikko Kotamäki nog beter te herleiden is als zanger van zijn andere band Swallow The Sun. Contrast is het sleutelwoord en daarmee maakt Barren Earth een waardige stap vooruit. Verplichte kost voor liefhebbers van eerder genoemde bands!

DARK NEW DAY

New Tradition

(Goomba Music/Bertus)
www.myspace.com/darknewday
Liselotte Hegt
85

Na de nodige kommer en kwel en een hiaat van zeven jaar komt de Amerikaanse supergroep Dark New Day eindelijk met een opvolger van zijn debuut ‘Twelve Year Silence’. De bandleden hebben al jarenlang ruime muzikale bagage kunnen opbouwen bij broodheren Sevendust, Evanescence, Virgos Merlot, Stereomud en Eye Empire en dat is overduidelijk hoorbaar op ‘New Tradition’. De groep mikt duidelijk op een groot publiek door heavy maar ook toegankelijke songs af te leveren die zeker niet misstaan op de radio. De band wisselt heavy tracks af met meer open, slepende songs, maar in de kern laten ze allemaal sterke vocale harmonieën, groovende beats en swingende gitaarriffs horen. Brett Hestla is als zanger heerlijk om naar te luisteren; hij varieert genoeg (soms met een scream en een brul, zoals in het geweldige ”Come Alive“) en de emotionele boodschap komt duidelijk over. Maar liefst drie bandleden spelen gitaar en die gitaarmuur wordt dan ook lekker vet maar vooral ook groovend ingezet. Luister maar naar opener ”Fist From The Sky“. De sound van Dark New Day is modern en het album is vet maar helder geproduceerd, bomvol met te gekke hooks en afwisseling. De heren weten hoe een lekkere compositie geschreven moet worden en wat dat betreft ligt Dark New Day enigszins in het straatje van bijvoorbeeld de landgenoten van Crossfade. Luistertips: ”New Tradition’, het eerder genoemde ”Come Alive“, het hitgevoelige ”Sorry“, ”Sunday“ en afsluiter ”Burns Your Eyes“.

FLYING COLORS

Flying Colors

(Music Theories Recordings/PIAS)
www.facebook.com/flyingcolorsofficial
Liselotte Hegt
90

Flying Colors is een samenwerking tussen een popzanger (Casey McPherson) en vier virtuoze muzikanten (drummer Mike Portnoy, bassist Dave LaRue, toetsenist Neal Morse en gitarist Steve Morse). Het resultaat is verrassend. ‘Flying Colors’ klinkt radiovriendelijk, fris, maar muzikaal ook buitengewoon interessant. Alle muzikanten zijn natuurlijk van topklasse en leveren ouderwets goed vakmanschap af. Er kan eigenlijk weinig misgaan. Opener ”Blue Ocean“ legt een ongedwongen, bijna jamachtige sfeer neer die sympathiek overkomt. Mooi zijn de vocale harmonieën. De invloeden zijn divers. Zo doen ”Shoulda Coulda Woulda“ en ”All Falls Down“ sterk denken aan de bands Muse en Sixx A.M., wat vooral ook aan het zangwerk te danken is. Funky en fusion is ”Forever In A Daze“, terwijl ”Love Is What I’m Waiting For“ doordrenkt is met The Beatles en Queen. Casey wordt vocaal ondersteund door bovengenoemde heren en de stemmen matchen goed. De zanger heeft al de nodige hits op zijn naam staan en het zou me niet verbazen als ook het luchtige ”The Storm“ de hitparade bestormd. Invloeden uit de progressieve muziek zijn natuurlijk onvermijdelijk. Zo zijn de compositorische stijl van Neal Morse en Mike Portnoy duidelijk herkenbaar, maar Flying Colors is beslist geen showoff-album. Het sublieme gitaarwerk van Steve Morse ligt mooi in de muziek en het gaat hier vooral om een respectvolle samenwerking, waarin het liedje en de vocalen centraal staan. De puike productie door de befaamde Peter Collins maakt het helemaal af.

FURYON

Gravitas

(Frontiers/Rough Trade)
www.myspace.com/furyon
Metal Mike
90

Het Furyon-debuut dat een half jaar geleden nog in eigen beheer werd uitgebracht is nu eindelijk door een echte platenmaatschappij, Frontiers, opgepikt. ‘Gravitas’, het album van het vijftal uit het Engelse Brighton staat vol met muziek in het straatje van Alter Bridge, Shinedown en Alice In Chains. Sinds de clip van de sprankelende opener ”Disappear Again“ op het net verscheen volg ik de band. Onder productionele leiding van Rick Beato (o.a. Submersed en Shinedown) zijn tien juweeltjes op ‘Gravitas’ bij elkaar gezet die bol staan van smeuïg gitaarwerk van Chris Green en Pat Heath. In Matt Mitchell heeft de band een krachtige zanger, die zowel in de regionen van Russell Allen als Layne Staley bivakkeert. ”Stand Like Stone“ en ”Souvenirs“ zouden op een Alter Bridge-album niet misstaan. Het refrein van ”Don’t Follow“ heeft wel veel weg van ”Man In A Box“ (Alice In Chains), maar dat is Furyon vergeven als het daar zo’n prachtnummers als ”Fear Alone“ en ”New Way Of Living“ tegenover zet. Dat de band niet de geijkte paden bewandelt bewijzen het al genoemde ”Souvenirs“, met een verrassende break in het midden en het dik acht minuten klokkende ”Desert Suicide“. Hier gaan we nog veel van horen. Mijn CD van de Maand.

HALESTORM

The Strange Case Of…

(Roadrunner/CNR)
www.myspace.com/halestorm
Metal Mike
81

Op het tweede volledige album van Halestorm – evenals de vorige geproduceerd door Howard Benson (o.a. Shinedown, 3 Doors Down, Three Days Grace) – verkent de band van zangeres/gitariste Lzzy Hale duidelijk zijn grenzen. De harde nummers zijn harder (zo zijn opener ”Love Bites (So Do I)“ samen met ”Freak Like Me“ de meest stevige nummers die het viertal ooit opnam) en is de frontvrouw in het diepste van haar ziel gaan graven om ook meer ingetogen nummers te kunnen componeren. Op het debuut leverde dat al de prachtballad ”Familiar Taste Of Poison“ op. Nu toont Mz. Jekyll de Mz. Hyde-kant van zichzelf in ”Beautiful With You“, ”In Your Room“ en ”Break In“. De jongedame begint langzaamaan volwassen te worden, dat maken de teksten wel duidelijk. Het zorgt duidelijk voor meer diepgang in het materiaal. Het slotstuk ”Here’s To Us“ is eigenlijk gewoon een stevig countrynummer, maar zal live het ultieme meezinglied gaan worden. Soms schrijft Lzzy echter ook nummers met een vette knipoog, zoals de titels ”You Call Me A Bitch Like It’s A Bad Thing“ en ”I Miss The Misery“ wel duidelijk maken. Het debuutalbum omschreef ik als ‘Shinedown met een zangeres’. Waar laatstgenoemde band met ‘Amaryllis’ gewoon een herhalingsoefening aflevert, bewijst Halestorm dat de band nog gewoon aan het doorgroeien is. Waar zal dat eindigen?

MESHUGGAH

Koloss

(Nuclear Blast/PIAS)
www.facebook.com/meshuggah
Rudi Engel
87

Je kunt verschillende antwoorden verzinnen op de vraag waarom ‘Koloss’ zo anders klinkt dan zijn voorgangers. Een voor de hand liggende is de plotselinge populariteit van de djentbeweging waar de Zweden zich wellicht zo ver mogelijk van willen verwijderen. Een andere, naar mijn mening logischere, is de eigen ontwikkeling die Meshuggah doormaakt. Het vorige album \u2013 ‘obZen’ uit 2008 \u2013 was in verschillende opzichten een mijlpaal, een afsluitend hoofdstuk van een periode. Letterlijk vanaf de eerste riff van openingsnummer ”Combustion“ bleek dat dit album de ultieme vorm was van de Meshuggah zoals we die tot dan toe kenden: ontzettend strakke nummers, een productie die de mechanische sound perfectioneerde, domweg de overtreffende trap van alles wat eraan voorafging. Voor de vele fans van ‘obZen’ kan ‘Koloss’, zeker tijdens de eerste luisterbeurten, een regelrechte schok zijn. Gelijk vanaf albumopener ”I Am Colossus“ is duidelijk dat de Zweden het ditmaal eens helemaal anders hebben aangepakt. Drummer Tomas Haake heeft dan ook toegegeven dat ze oorspronkelijk van plan waren om dit album ouderwets als een band te schrijven, met z’n allen in één ruimte, maar dat de bandleden uit gemakzucht toch maar weer ‘gewoon’ achter hun computers kropen. Desondanks klinkt dit zevende album opvallend rauw en ongepolijst. Vooral tijdens de agressieve, claustrofobie opwekkende openingsnummers – wanneer je oren nog moeten wennen – lijkt ‘Koloss’ haast te kraken en te zuchten onder zijn enorme gewicht. Tegelijkertijd klinkt de muziek gestripter dan voorheen. Sterker nog: het snelle ”The Hurt That Finds You First“ klinkt zelfs Spartaans voor Meshuggahs doen, Haake lijkt zowaar wel een mens! Het kon niet verder verwijderd zijn van alle brave, nerdy djentbandjes van het moment. Verderop – vooral in ”Break Those Bones Whose Sinews Gave It Motion“ – graaft Meshuggah weliswaar steeds dieper, maar ‘Koloss’ blijft een scherpe koerswijziging in de carrière van de band. Persoonlijk zet ik door het ontbreken van ‘sexy’ nummers als ”Combustion“ voorlopig veel liever ‘obZen’ nog eens op, maar het lef en de torenhoge kwaliteiten geven Meshuggah opnieuw een geheel eigen plek in de scene.

MINISTRY

Relapse

(13th Planet/Rock Inc./Bertus)
www.facebook.com/Ministry
André Verhuysen
80

Velen beloven op hun hoogtepunt te stoppen. Slechts weinigen doen het. Al Jourgensen (lees: Ministry) deed het. In 2008. Met het snoeiharde ‘The Last Sucker’ nam hij afscheid in stijl. Om nooit meer terug te keren. Hij beloofde het. Met de hand op het hart. Heus! Een man een man, een woord een woord. Jaja. Nog geen drie flessen rode wijn nadat hij Ministry ten grave had gedragen had hij er al weer spijt van. Van Buck Satan kun je immers nog geen droog broodje kopen, laat staan een goede Cabernet Sauvignon. Dus weet je wat, moet hij gedacht hebben, we doen nóg een afscheidstournee en maken gewoon nog een keer een laatste album. Voila, ziedaar ‘Relapse’. Er is in de tussentijd weinig veranderd. Alhoewel, George W. Bush heeft het Witte Huis verlaten. Misschien dat ‘Relapse’ daarom minder vlamt dan ‘Houses Of The Molé’, ‘Rio Grande Blood’ en ‘The Last Sucker’, het supertrio dat Jourgensen tijdens Bush’ schrikbewind dankbaar in elkaar fabriekte. ‘Relapse’ opent overigens ouderwets: de eerste vier songs bevatten weer de voor Ministry zo kenmerkende genadeloze riffs en de machinale, moordende tempo’s. Geen speld tussen te krijgen, zo strak. Halverwege de plaat wordt de kentering echter ingezet met de halfslachtige Stormtroopers Of Death-cover ”United Forces“. Daarna is de (water)pijp leeg en kruipt ‘Relapse’ een beetje doelloos naar het eind. De angel is er dan al lang uit. Ministry’s carrière heeft net een paar nummers te lang geduurd. Jourgensen zou er dan ook goed aan doen het ditmaal écht hierbij te laten.

OSI

Fire Make Thunder

(Metal Blade/PIAS)
www.osiband.com
Liselotte Hegt
90

Dat OSI inmiddels een vaste waarde is in het muzikale spectrum maakt het vierde album ‘Fire Make Thunder’ duidelijk. Gitarist Jim Matheos (Fates Warning, Arch/Matheos) en Kevin Moore (Chroma Key, Dream Theater) vinden wederom hun weg in een prachtige muzikale samenwerking waarin zij gesteund worden door Porcupine Tree-trommelaar Gavin Harrison. ‘Fire Make Thunder’ kenmerkt zich door samples, elektronica-effecten en -geluiden, een zweverige soms filmische sfeer en niet te vergeten de monotone maar o zo passende zang van Kevin Moore. Jim Matheos zorgt met zijn kenmerkende gitaarspel voor zwaar tegenwicht en een progressieve insteek. Dat Harrison een geweldige drummer is hoef ik natuurlijk niet uit te leggen en zijn strakke bijdrage tilt het album dan ook naar een hoog niveau. De nieuwe songs zijn zoals je eigenlijk kunt verwachten mooi, opbouwend en spannend uitgewerkt en liggen duidelijk in de lijn van de vorige werkstukken. OSI leidt een eigen leven, dat reikt van ambiente, uitgestrekte muzikale landschappen tot dikke, progressieve Porcupine-achtige songs (”Big Chief“). ‘Fire Make Thunder’ is een album dat je moet beleven en dat met koptelefoon op nog veel meer prijsgeeft dan je op het eerste gehoor denkt.

OVERKILL

The Electric Age

(Nuclear Blast/PIAS)
www.wreckingcrew.com
Robert Haagsma
78

Overkill bestaat alweer meer dan dertig jaar. In dat tijdperk werden bergen beklommen en diepe dalen doorgekropen. De laatste tijd gaat het echter erg goed met de sympathieke band uit New Jersey. ‘Ironbound’ uit 2010 werd zelfs onthaald als een terugkeer naar de vorm van de vroege jaren. Het zal ongetwijfeld meegespeeld hebben dat dit de eerste plaat was voor Nuclear Blast, een label dat voor zo’n veteranenclub als een warm nest moet voelen. Het zal dan ook niemand verbazen dat ‘The Electric Age’ geen dramatisch nieuw geluid laat horen. Never change\u2026 et cetera. Het zestiende album van Overkill bevat tijdloze thrash, dat zijn weg gevonden heeft naar vrij uitgesponnen composities, die wel meteen goed in het gehoor liggen. Een goed voorbeeld is ”Electric Rattlesnake“ dat met veel geweld uit de startblokken schiet, maar waarin ook ruimte is voor interessante muzikale intermezzo’s. Zo zijn er meer songs waar eenvoud en diepgang elkaar goed in evenwicht houden. ‘The Electric Age’ is gewoon een plaat die klopt. De sound is goed: droog en effectief. De songs zitten goed in elkaar. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het eeuwige wapen van Overkill: Bobby ‘Blitz’ Ellsworth. De uit duizenden herkenbare zanger bijt, snauwt en sneert alsof de tijd geen vat op hem heeft. Overkill is niet kapot te krijgen.