In de Aardschok van April 2012 lees je alles over:
MINISTRY — DRAGONFORCE — 3 INCHES OF BLOOD — ACCEPT — EXUMER — OVERKILL — MIKE PORTNOY — OSI — MALRUN — SOULFLY — ANNEKE VAN GIERSBERGEN — JEFF SCOTT SOTO — MAD MAX — SHINEDOWN — SEETHER — KISSIN’ DYNAMITE — UNISONIC — PHILIP SAYCE — DEVIL IN ME — DEMENTED ARE GO — ANTI-FLAG — DEATH BY STEREO — HUMAN DEMISE — THE MARS VOLTA — MESHUGGAH — GOD FORBID — COLDWORKER — BARREN EARTH — BORKNAGAR — NAGLFAR
MINISTRY
COMEBACK TEGEN WIL EN DANK
Al Jourgensen heeft iets uit te leggen. In juli 2008 nam Ministry afscheid van het podium. Definitief, bezwoer de zanger. Een jaar eerder was al ‘The Last Sucker’ verschenen, een album dat bedoeld was als de zwanenzang van de industrial metalband. Het boek had zich voor altijd gesloten, dachten we. Tot vorig jaar bekend werd dat Ministry wakker aan het worden was van iets dat slechts een winterslaap bleek te zijn. Er werden volop optredens aangekondigd voor later dit jaar. Nu is er in de vorm van ‘Relapse’ zelfs ook een nieuw studioalbum. De grote vraag is natuurlijk: waarom deze comeback?
DRAGONFORCE
EEN NIEUW BEGIN
Na vijftien jaar van vrijwel onafgebroken zwoegen, was het voor het internationale gezelschap DragonForce de hoogste tijd om de balans op te maken. Wat was goed en wat kon beter? De uitkomst van die interne discussie is het gloednieuwe album ‘The Power Within’. Dit vijfde album is gemaakt door een band die in een aantal opzichten nieuwe wegen is ingeslagen. Eén ding zal echter nooit veranderen, weet gitarist Herman Li: ,,Je vindt ons geweldig, of je haat ons. Een tussenweg is er kennelijk niet.”
3 INCHES OF BLOOD
EERLIJK DUURT HET LANGST
Van het Canadese 3 Inches Of Blood verwachten we maar één ding en dat is pure metal. De nieuwe plaat surft weer vloeiend mee op de New Wave Of Britisch Heavy Metal en alleen de titel al spreekt boekdelen. ‘Long Live Heavy Metal’. Op deze vijfde schijf wijkt het vijftal geen duimbreed van het beproefde recept af. De metalheads hebben bovendien eindelijk de langgezochte bassist binnengehaald. Eén van naam en faam nog wel: Byron Stroud van Fear Factory, Zimmer’s Hole en Strapping Yound Lad. Een gesprek met highpitched zanger Cam Pipes. Wat een giller!
ACCEPT
OORLOGSGEWELD!
Accept staat te boek als een van de grondleggers en vaandeldragers van de Duitse metalscene. Na een jarenlange sabbatical kwam de band in 2010 terug zonder oorspronkelijk zanger Udo Dirkschneider maar met Mark Tornillo, en met veel succes. In april verschijnt de dertiende studioplaat. Gitarist Wolf Hoffmann is maar wat trots op ‘Stalingrad’.
EXUMER
HET VUUR BRANDT NOG STEEDS
Eigenlijk bestaat de Duitse thrashformatie Exumer niet eens zo lang. Toegegeven, officieel bestaat de band sinds 1985, maar sindsdien zijn de mannen slechts negen jaar echt bij elkaar geweest. In eerste instantie tot 1990, daarna pas weer sinds 2008. Tussendoor – in 2001 – was er wel nog een eenmalige reünie om op Wacken Open Air op te treden. Inmiddels is de band dus weer actief en op 6 april ligt er een nieuw album in de winkel. Vanuit New York vertelt zanger Mem Von Stein over het uit elkaar gaan van de band, het debuut ‘Possessed By Fire’, dat inmiddels een cultplaat genoemd mag worden en de nieuwe CD ‘Fire & Damnation’.
OVERKILL
‘NIET TEREN OP HET VERLEDEN!’
Wanneer op de afgesproken tijd de telefoon rinkelt, wordt ik in het Nederlands verwelkomd door Overkill-frontman Bobby ‘Blitz’ Ellsworth. Hij is getrouwd met een Nederlandse en spreekt daarom een beetje Nederlands. Toch besluiten we het interview gewoon in het Engels te doen. Na het geweldige ‘Ironbound’ uit 2010, komt de band eind maart met de opvolger ‘The Electric Age’ op te proppen. Uiteraard praten we over het nieuwe album, maar we blikken ook even terug op het succes van ‘Ironbound’. De inmiddels tweeënvijftigjarige zanger is net teruggekeerd van de ‘70.000 Tons of Metal’-cruise en reageert enthousiast als ik hem hiernaar vraag.
MIKE PORTNOY
OP VOLLE TOEREN
Het is niet voor niets dat Mike Portnoy vergeleken wordt met Animal uit The Muppet Show. Beiden drummen, zijn harig en hebben energie voor twee. Geheel volgens de alles-of-niets-mentaliteit van Portnoy verschijnen er in maart twee albums waarop de ex-Dream Theater-drummer te horen is. Het progrock/singer-songwriter gerichte Flying Colors en de riffy metal van Adrenaline Mob onderstrepen zijn veelzijdigheid nog maar eens. En er staat meer op stapel. Hoog tijd om even bij te praten.
OSI
AAN DE STUDIO GEKLUISTERD
Toetsenist Kevin Moore verruilde in 1994 de technische capriolen van Dream Theater voor de minimalistische en door samples gedreven ambientmetal van Office Of Strategic Influence, beter bekend als OSI. Hij verdween uit de spotlights en sindsdien leidt hij een teruggetrokken leven. Af en toe verschijnt er een soundtrack of een soloplaat. OSI lijkt zijn belangrijkste ‘band’. ‘Fire Make Thunder’ is alweer het vierde album, maar een live-optreden is er nog niet geweest. Aardschok haalt verhaal.
MALRUN
BAND MET EEN MISSIE
Eind 2010 kwam de Deense metalformatie Malrun met het geweldige debuut ‘Beauty In Chaos’ aanzetten. De vet gevulde nummers klonken heavy maar ook melodieus, het schizofrene zangwerk was de kers op de taart en de refreinen bleven genadeloos in je hersenpan malen. Kortom: metal om van te smullen! Bedolven onder lovende kritieken ging de jonge band vervolgens op kruistocht door Europa. De weg naar de top is echter lang en volgens zanger Jacob Løbner valt er nog ontzettend veel werk te verzetten. De volgende stap in de goede richting wordt gezet met de uitstekende opvolger ‘The Empty Frame’. Niet voor niets belandde de plaat op de zesde plek in de Soundcheck van de maartuitgave van Aardschok.
SOULFLY
SLAVENWERK
Max Cavalera is een onvermoeibare held. Waar hij vorig jaar Cavalera Conspiracy nog stevig op de rit zette, ligt er nu gewoon weer een nieuw album van Soulfly in de winkel. En dat doet oude tijden herleven. ‘Enslaved’ is een compromisloze beukplaat, met afstand Soulfly’s hardste tot nu toe. Het klinkt soms gewoon als de oude Sepultura. “Arise on crack”, klinkt het dan ook in huize Soulfly. Aardschok belt Cavalera midden februari thuis in Phoenix, Arizona. Daar schijnt de zon.
ANNEKE VAN GIERSBERGEN
EIGEN NAAM IS GOUD WAARD
Ruim dertien jaar geleden prijkte haar portret op de cover van Aardschok. Dikke sigaar tussen de tanden, een felle blik in de ogen en dreads in het haar. “Tof dat ik weer eens in Aardschok kom te staan”, zegt Anneke van Giersbergen opgelaten. “Dat is echt lang geleden.” De reden om haar weer eens aan de tand te voelen is ‘Everything Is Changing’, het eerste album dat onder haar eigen naam is uitgebracht, en dat is gevuld met energieke rock die menig Aardschoklezer zal aanspreken.
JEFF SCOTT SOTO
ALLES ONDER CONTROLE
De man is een muzikale duizendpoot en gezegend met een van de beste stemmen in de melodieuze rockscene. Hij is dan ook een veelgevraagd zanger in de meest uiteenlopende projecten en bands, van Yngwie Malmsteen tot Talisman, van Trans-Siberian Orchestra tot W.E.T. en van Queen Tribute tot Eyes. Tussen de bedrijven door is hij er ook nog in geslaagd een nieuwe soloplaat op te nemen, zijn vijfde in totaal, getiteld ‘Damage Control’. Kortom, Jeff Scott Soto is een druk baasje.
MAD MAX
DÉJÀ VU
Het Duitse Mad Max kent zijn hoogtepunt in 1987 wanneer de band ‘Night Of Passion’ uitbrengt. Op dat moment ligt een doorbraak in Amerika zelfs voor de hand, ware het niet dat het toenmalige label, Roadrunner, niet echt meewerkt. Kort daarna valt de originele bezetting uit elkaar. Nu, vijfentwintig jaar later, is Mad Max weer terug, eigenlijk op verzoek van platenmaatschappij Steamhammer/SPV. Bekendste Mad Max-lid is gitarist/zanger Michael Voss, die ook naam maakte als producer, van onder andere Michael Schenker en Vengeance.
SHINEDOWN
THE THING THAT SHOULD NOT BE
In 2008 maakte Nederland kennis met het Amerikaanse Shinedown. De band speelde in het voorprogramma van Disturbed en bracht kort daarna zijn derde studioalbum ‘The Sound Of Madness’ uit; de eerste Europese release voor Shinedown. Eind maart verschijnt ‘Amaryllis’, Shinedowns vierde plaat. Voorafgaand aan de release toert Shinedown er weer flink op los, te beginnen in Europa. Ook Amsterdam wordt bezocht. In concertzaal Paradiso praat frontman Brent Smith Aardschok bij.
SEETHER
GARAGEBAND OP EEN GROOT PODIUM
Een interview afnemen met een band of persoon die je bewondert; het is de droom van iedere muziekjournalist. Dat je het soms beter bij dromen kunt houden is een harde les om te leren. De realiteit is namelijk dat artiesten niet altijd zijn zoals je ze verwacht. Artiesten zijn ook maar mensen, die ook wel eens flink chagrijnig zijn, maar die realiteit zien we liever niet onder ogen. Nummer één op mijn interviewlijst? De Zuid-Afrikaanse postgrungeband Seether.
KISSIN’ DYNAMITE
BOMVOL CLICHé’S
‘Jong geleerd, oud gedaan’ is een gezegde dat voor het Zuid-Duitse Kissin’ Dynamite opgaat. Dat spat er alleen al op het podium vanaf. De harde kern van de band (zanger Hannes, gitarist Ande en bassist Steffen) is namelijk al zo’n tien jaar met regelmaat op de bühne te vinden en dat terwijl de gemiddelde leeftijd van de bandleden de twintig nog maar net passeert. ‘Money, Sex And Power’ is de titel van het derde album en is, evenals zijn voorgangers, een lekker hardrockalbum in het straatje van Mötley Crüe, Iron Maiden, Accept, Hammerfall en een beetje Guns N’ Roses. De vriendelijke zanger en popacademiestudent Johannes ‘Hannes’ Braun (19) praat Aardschok bij over zijn band.
UNISONIC
KISKE’S COMEBACK
Het zag er niet naar uit dat Michael Kiske ooit nog op zou duiken in de wilde wereld van de hardrock of metal. De voormalige zanger van Helloween liet in de afgelopen jaren geen gelegenheid voorbijgaan om lucht te geven aan zijn weerzin over die genres. Ondertussen probeerde hij aan de bak te komen als popzanger. De Duitser is echter terug, met een gezelschap dat verdacht veel weg heeft van een echte hardrockband: Unisonic, waarin we ook zijn voormalige Helloween-collega Kai Hansen tegenkomen. Wat deed de zanger op zijn schreden terugkeren?
PHILIP SAYCE
KORT MAAR KRACHTIG
Sinds zijn toetreding tot de Provoque-artiestenstal in 2009 is heavy rocker Philip Sayce niet meer van het netvlies geweest. Met ‘Steamroller’ levert de 35-jarige Canadees alweer zijn derde soloplaat af, de veredelde liveplaat ‘Ruby Electric’ gemakshalve niet meegerekend. Dat leek immers meer een tussendoortje, enerzijds als opmaat voor een zomertoer (die hem onder meer naar Bospop voerde) en anderzijds als warmhouder voor een nieuw studioalbum. Sayce kan zich daar deels in vinden.
DEVIL IN ME
HET EINDE VAN HET BEGIN
Devil In Me wist met het vorige album ‘Brothers In Arms’ (2008) menig liefhebber van melodieuze hardcore voor zich te winnen. De Portugese band overtuigt opnieuw met het derde album ‘The End’, uitgebracht via het Nederlandse GSR. Zanger Poly is tatoeëerder van beroep en wil in zijn vrije tijd niets liever doen dan op het podium staan zingen.
DEMENTED ARE GO
TEGENSLAG MAAKT JE STERKER!
Demented Are Go doet al sinds jaren lekker eigenwijs zijn eigen ding. Een energieke mix van rockabilly, punk en garagerock vormt de voedingsbodem van dit gezelschap. De band is in de loop der jaren alsmaar sterker geworden, vooral zanger Sparky is een verhaal apart. De beste man heeft tijdens een Amerikaanse tournee vastgezeten en heeft ook in Europa menig gevangenis van binnen gezien, maar is desondanks altijd blijven geloven in Demented Are Go. Zeven jaar na voorganger ‘Hellbilly Storm’ verschijnt nu het achtste album ‘Welcome Back To Insanity Hall’. Bassist Grischa – woonachtig in Essen (Duitsland) – legt uit waarom dit een van de beste albums van Demented Are Go is.
ANTI-FLAG
DE AANHOUDER WINT
Anti-Flag wordt gehaat en vereerd om zijn politieke statements. Sinds debuutalbum ‘Die For The Government’ neemt de band al geen blad voor de mond en trapt het tegen heilige huisjes, en neemt daarmee een bijzondere plaats in de punkscene in. Muzikaal wordt Anti-Flag wél unaniem als een sensatie gezien, met zijn vlammende mix van hardcore en melodieuze punkrock. Het achtste album ‘The General Strike’ staat op het punt van uitkomen en is een van de beste platen uit de rijke historie van de band. Gitarist Chris Head legt uit hoe dat komt.
DEATH BY STEREO
WIE HET KLEINE NIET EERT…
Pakweg tien jaar geleden leek er een grote toekomst weggelegd voor Death By Stereo. Epitaph gaf de Californische band een platendeal voor drie CD’s. Death By Stereo werd inderdaad groter, maar de échte doorbraak bleef toch uit. Inmiddels zijn we aanbeland bij het zesde studioalbum, ‘Black Sheep Of The American Dream’, dat via het knusse Concrete Jungle-label verschijnt. Zanger Efrem Schulz vertelt er meer over.
HUMAN DEMISE
IN BALANS!
Human Demise zet al jarenlang een eigenzinnig geluid neer en heeft inmiddels een cultnaam opgebouwd in de Europese hardcorescene. De band slaat andermaal hard toe met het derde studioalbum ‘Of Wicked Men And Their Devices’, waarop de balans tussen metal en hardcore definitief gevonden lijkt te zijn: beide genres worden op natuurlijke wijze met elkaar verbonden. Bassist Jasper legt uit waar deze grote stap voorwaarts vandaan komt.
THE MARS VOLTA
VAN DICTATOR NAAR DEMOCRAAT
Als The Mars Volta ergens voor staat, behalve voor ongrijpbare, eclectische rockmuziek, is het voor constante kwaliteit. ‘Noctourniquet’ is het zesde album op rij dat verwondert, verwart en mateloos fascineert. Omar Rodríguez-López is geen songschrijver/producer, hij is componist en geluidskunstenaar. ‘Noctourniquet’ is trouwens het laatste album dat tot stand kwam onder zijn volledige muzikale dictatorschap. Vanaf nu wil hij als band gaan opereren en mogen de andere leden hun eigen partijen schrijven.
MESHUGGAH
KOLOSSAAL METAAL
Een overdosis techniek en allesverschroeiende agressie kenmerkten tot nu toe de albums van de Zweedse metalband Meshuggah. Die elementen zijn op de gloednieuwe CD ‘Koloss’ ook weer ruimschoots aanwezig. De fans kunnen wat dat betreft gerust zijn. Toch klinkt het album ook wat anders dan de voorgangers. Drummer, componist en tekstschrijver Tomas Haake legt uit.
GOD FORBID
FUCKING HELL ON EARTH!
De luisterlink naar hun nieuwe, zesde album bereikte Aardschok te laat. Dus moet gitarist Byron Davis van de Amerikaanse, melodieuze thrashcoreband God Forbid zelf maar vertellen hoe ‘Equilibrium’ klinkt en waarom de plaat zoveel beter is dan de vorige vijf. Gelukkig heeft hij daar geen enkele moeite mee, vooral waar het zijn eigen inbreng betreft, en meldt hij en passant dat God Forbid de metalcore uitgevonden heeft.
COLDWORKER
TO GRIND OR NOT TO GRIND
Critici vinden hun nieuwe, derde plaat ‘The Doomsayer’s Call’ weliswaar goed, maar ook meer van hetzelfde. Aardschok is toegewijd fan van Coldworker, de brute deathgrindband rond Nasum-drumbeul Anders Jakobson en vraagt gitarist Anders Bertilsson – onder andere – wat hij van die aantijging vindt.
BARREN EARTH
TWEEDE RONDE
Met het debuutalbum ‘Curse Of The Red River’ gooide het Finse Barren Earth in 2010 meteen hoge ogen. Niet zo verwonderlijk, gezien het hier een zogenaamde ‘superband’ betreft met muzikanten die reeds hun strepen hebben verdiend in onder andere Amorphis, Moonsorrow en Swallow The Sun. Echter, zoals bekende leden geen garantie voor succes zijn, zo garandeert een sterk debuut niet per definitie een sterk vervolg. Bij Barren Earth flikken ze het wel. ‘The Devil’s Resolve’ is weer een authentiek Fins meesterwerk geworden, met invloeden uit death-, prog- en melodieuze metal. Aardschok spreekt met toetsendrukker Kasper Mårtenson.
BORKNAGAR
PROGRESSIE STAAT CENTRAAL
Met ‘Urd’ brengt het Noorse Borknagar het negende album uit in zeventien jaar tijd. Daarmee kunnen we de band gerust een constante factor noemen binnen de metalscene van Noorwegen. Onze gesprekspartner Øystein G. Brun is het enige overgebleven bandlid van de oorspronkelijke bezetting. We vragen als eerste wat hem na zijn lange carrière in Borknagar telkens nog inspireert en motiveert om met een nieuw album op de proppen te komen. Hij antwoordt daar ad rem op, zonder een moment te twijfelen.
NAGLFAR
MENSENHATERS
“Ik háát de digitalisering”, bijt frontman Kristoffer ‘Wrath’ Olivius me bij het afronden van het interview toe. “De hele muziekscene gaat er daardoor aan. De topalbums gaan ongemerkt aan je voorbij door die stortvloed aan releases van tegenwoordig.” Het zou jammer zijn als ‘Téras’, Naglfars zesde album, eenzelfde lot beschoren is, want het is een opvallend sterke en gewaagde plaat.