SHINEDOWN
Amaryllis
(Roadrunner/CNR)
www.facebook.com/Shinedown
Robert Haagsma
83
Tussen de eerste twee albums zaten twee jaar. Vervolgens had Shinedown drie jaar nodig om een nieuw album te maken. En daarna vier jaar. Volgens dit patroon kunnen we dus over vijf jaar pas de opvolger van ‘Amaryllis’ tegemoet zien. Wellicht valt het allemaal mee. Hoe het ook uitpakt, Shinedown heeft in elk geval een album afgeleverd waar we jaren zoet mee kunnen zijn. De kracht van de Amerikaanse band lag altijd al in de enorme variatie van het songmateriaal. Het ene moment probeerde de band te overdonderen met spijkerharde rock. Het volgende werd de luisteraar ingepakt met een ballad waarin pathos niet geschuwd werd. Tussen die uitersten beweegt ook ‘Amaryllis’. Het album begint voortvarend met ”Adrenaline“, een rocksong die de titel alle eer aandoet. ”Bully“ verscheen al op single en werd ook al live gespeeld. Het laat in één liedje beide kanten van de band horen. Vervolgens wordt echt de koers naar rustiger wateren gezet. Het titelnummer is een ballad waarin alle registers opengetrokken worden. ”Enemies“ is pittiger, maar ook hier domineren akoestische gitaren en zware orkestraties. Mooi trouwens, hoe Brent Smith hier zingt. De frontman is sowieso de held van de band. En dit album. Het is zijn heldere, gepassioneerde zang die zorgt dat de songs op ‘Amaryllis’ me werkelijk bij de strot grijpen. Op het vervolg van het album pakt de band gelukkig wel weer een paar keer stevig uit, zoals in ”Enemies“ en ”Nowhere Kids“. In dat laatste zit een flinke brok kritiek op de hedendaagse maatschappij verpakt. Ondanks deze uitbarstingen is het idyllisch getitelde ‘Amaryllis’ een album waarop Shinedown overduidelijk kiest voor melodie, voor songs en voor heldere, herkenbare zang. Het meest afgetekende voorbeeld daarvan is ”I’ll Follow You Down“ dat tijdens concerten voor een zee van aanstekers zal zorgen. Toch zorgt een mooi geplaatste gitaarsolo dat het allemaal net niet te zoet wordt. ‘Amaryllis’ is een plaat van een band die zich binnenstebuiten keert, zonder voorbehoud. Persoonlijke teksten, dramatische refreinen, zwaar aangezette akkoorden. Die overtuiging maakt de muziek onweerstaanbaar, ook dankzij de kwaliteit van de songs. Hopelijk hoeven we niet al te lang te wachten op een opvolger. Mocht het toch vijf jaar worden, is dat met ‘Amaryllis’ op de plank absoluut geen drama.