10xEremetaal Augustus/September 2012

26 juli 2012 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in Augustus/September 2012

 

 

DOWNSPIRIT

Bulletproof

Metalville/Suburban
.
Metal Mike
78

Nauwelijks te geloven dat Cédric Dupont, die we allemaal nog kennen van Symphorce, met dit op en top Amerikaans klinkende album aan komt zetten. Vette riffs gaan op ‘Bulletproof’ hand in hand met kamerbrede hardrocknummers. Naast Cede’s heerlijke, soms bluesy, gitaarspel valt vooral zanger Steffen Lauth op. Waar heeft deze parel al die tijd rondgehangen? Hij zou zo bij menig Amerikaanse topband aan de slag kunnen. Na een ijzersterke start met drie stevige nummers worden de songs een stuk zoetsappiger. ”Hellyeah“ is ondanks het banjo-intro weer lekker heftig. De afsluitende Roxette-cover ”The Look“ heeft weliswaar een stevig jasje aangemeten gekregen, maar had van mij best weggelaten mogen worden. Al met al een prachtig debuut van dit Duitse vijftal.

DUBLIN DEATH PATROL

Death Sentence

Mascot/PIAS
.
André Verhuysen
75

Voor wie het niet meer weet: Dublin Death Patrol komt uit Dublin, Californië en is een vriendenband van muzikanten die ooit allemaal op dezelfde middelbare school hebben gezeten. Steve Souza (Legacy, Exodus), Chuck Billy (Testament), Phil Demmel (Vio-Lence, Machine Head) en Willy Lange (Laaz Rockit) zouden het later op muziekgebied een heel eind schoppen, hun klasgenoten zijn met bands als Rampage, Metal Warrior en Guilt wat minder ver gekomen. In 2007 kwamen ze elkaar op een schoolreünie weer tegen en richtten ze ‘voor de grap’ DDP op. De grap resulteerde al snel in een alleraardigst en vooral superspontaan album, ‘DDP 4 Life’ getiteld. Nu, vijf jaar later, is er zowaar een vervolg. ‘Death Sentence’ heeft ook zeker zijn momenten. Met name de eerste drie nummers (”Mind Sewn Shut“, ”Dehumanize“ en ”Blood Sirens“) en ”My Riot“ hakken er lekker in en de wisselwerking tussen de vocalen van Chuck Billy en Zetro blijft een troefkaart die slechts weinig andere bands kunnen uitspelen. Kanttekeningen zijn er echter ook. De productie van ‘Death Sentence’ is niet helemaal van deze tijd. De plaat knalt niet bepaald uit de speakers, vooral het drumgeluid is beroerd. Bovendien zit er weinig dynamiek in het songmateriaal; het begint gaandeweg allemaal wel erg veel op elkaar te lijken. Ook de gitaarsolo’s vlammen niet meer zo als op het debuutalbum. Het zal er vast mee te maken hebben dat Phil Demmel vanwege Machine Head-beslommeringen ditmaal geen tijd had om mee te doen. De andere drie (!) gitaristen van DDP zijn namelijk geen hoogvliegers. Ondanks al deze kritiekpuntjes is ‘Death Sentence’ echter nog steeds een lekker plaatje en veegt DDP moeiteloos de voer aan met alle andere goedbedoelende thrashbands die deze maand een plaat uitbrengen, en dat zijn er veel!

FOZZY

Sin And Bones

Century Media/EMI
.
Metal Mike
78

Nu zanger Chris Jericho door de WWE ontslagen is, omdat hij de Braziliaanse vlag vertrapte tijdens een wedstrijd – in Brazilië een strafbaar feit – heeft hij genoeg tijd om zich volledig op zijn zangcarrière te richten. Fozzy-leider en -gitarist Rich Ward zal er blij mee zijn, aangezien zijn andere band Stuck Mojo nog steeds weinig potten kan breken. Dit vijfde album was eigenlijk ‘Skin And Bones’ getiteld, maar een typefout in een e-mail zorgde voor een kleine aanpassing. Muzikaal is er weinig nieuws onder de zon. Southern rock in een Pantera-jasje vormt nog steeds de basis. In de sporadische hardrockpassages – die je even op adem laten komen – heeft Fozzy wel wat weg van Steel Panther. Fozzy bewijst dat agressie en melodie uitstekend te combineren zijn, mits de arrangementen in orde zijn. Dat Ward nummers met een kop en een staart schrijft, weten we al sinds 1995 toen Stuck Mojo’s ‘Snappin’ Necks’ verscheen.

IN THIS MOMENT

Blood

Century Media/EMI
.
Bastiaan Tuenter
80

Zangeres Maria Brink en gitarist Chris Howorth hebben het roer helemaal omgegooid. Toestemming van de andere originele bandleden, drummer Jeff Fabb en gitarist Blake Bunzel, hadden ze niet nodig. Die verdienen sinds kort een betere boterham bij American Idol James Durbin. Aangezien In This Moment in hun zevende jaar al weer bassist numero vijf heeft ingelijfd, kun je wel stellen dat ‘Blood’ geheel op conto komt van de spil van de band. Maar goed, het roer is om. Ging het dan slecht met de band? Zeker niet. Na de metalcore van het debuut scoorde de groep bijzonder goed met twee albums vol melodieuze rock en metal. Wie daar weer op zit te wachten komt thuis van een koude kermis. Dit vierde album wordt namelijk overladen met karrenvrachten aan elektronische inbreng. De eerste single ”Blood“ is een groovende track waarin met name veel effecten zijn losgelaten op de zang van Brink. Dat is wel even schrikken, maar na verloop van tijd blijkt het wel pakkend. Bovendien gaat de identiteit van de band niet verloren. Brink ís namelijk die identiteit. Haar o zo herkenbare zang staat op dit album volop in de aandacht. Het is namelijk voor het eerst dat de composities volledig in dienst staan van haar stem. En de zangeres zelf laat zich ook van een andere kant horen. Zo horen we zinsneden als ‘I’m a dirty, dirty girl’ en ‘I can be your whore’. Daar zit geen woord Chinees bij. Hoewel de muzikale koers haaks afzwenkt, blijven er voor de ruimdenkende fans genoeg over om op terug te vallen. Brink trekt haar scheur als vanouds open in ”Comanche“, en wie door de elektronica heen kan luisteren, hoort dat de ieder nummer in de basis een rocksong is. ‘Blood’ is hoe dan ook de vierde uitstekende plaat op rij.

KONG

Merchants Of Air

KONGenial Music/Suburban
.
André Verhuysen
80

Buitenbeentjes kunnen er nooit genoeg zijn in de muziek. Daarom is het goed dat Kong weer terug is, inmiddels al weer een jaartje of drie. Het Nederlandse kwartet is zelfs op twee manieren apart. Niet alleen maakt de band compleet instrumentale muziek, een mix van metal, rock en elektronica, maar live doen de vier dat ook nog eens vanaf even zoveel verschillende podia. Het comebackalbum ‘What You See Is what You Get’ (2009) was achteraf gezien misschien niet zo geslaagd. Kong draafde daarop een beetje door in zijn dadendrang. Er gebeurde te veel in te korte tijd. ‘Merchants Of Air’ is veel meer in balans. Mooie albumtitel ook trouwens; muziek is immers maar gewoon verplaatste lucht. Op ‘Merchants Of Air’ zetten swingende ritmes en pakkende gitaarakkoorden opnieuw de toon, maar de songs zijn toch meer ‘liedjes’ dan op de voorganger. Ze hebben kop en staart, er zit meer rust in. Dat komt het luistergenot ten goede. ‘Merchants Of Air’ róckt ook meer dan ‘What You See Is What You Get’, met het hakkende ”Steamtrucking“ als uitschieter. Het triphopachtige ‘Back Into The Trees’ (met half gesproken ‘zang’ zowaar!) is eigenlijk de enige dissonant, maar daar is het dan ook de afsluiter voor.

PERIPHERY

Periphery II

Century Media/EMI
.
Patrick Lamberts
80

Periphery heeft alle ingrediënten in zich om een grote band te worden: veelzijdige zang, interessante ideeën en geweldige instrumentalisten. Vooral oprichter en gitarist Misha Mansoor is van grote waarde voor de band. Hij wordt gezien als een van de aanvoerders van djent, een muziekstijl die zich kenmerkt door laaggestemde zes-, zeven-, of zelfs achtsnarige gitaren en onregelmatige met de handpalm afgedempte riffs, die je bijvoorbeeld van Meshuggah kunt kennen. Maar naast lomp hard heeft Periphery een goed oor voor sfeervolle melodieën en soundscapes. Die kwaliteiten zijn ook Dream Theater opgevallen. De progmetal-iconen namen Periphery onlangs mee op wereldtournee, die begin dit jaar onder andere de IJsselhallen in Zwolle aandeed. Mansoor sierde zelfs samen met zijn held en Dream Theater-gitarist John Petrucci de cover van een bekend gitaarblad. Geen wonder dat Petrucci een solo inspeelde voor het nummer ”Enrised“. Periphery wil echter niet alleen met technische capriolen imponeren en schuwt populaire elementen niet. Neem bijvoorbeeld de enkele maten lichte dubstep in ”Epoch“. Die crossover van experimentele metal, snoeiharde riffs, toegankelijke zangpartijen (soms Linkin Park-achtig) en hippe elementen zou best eens een groot publiek kunnen gaan aanspreken.

SHADOWS FALL

Fire From The Sky

Razor & Tie/Spinefarm/V2
.
Bastiaan Tuenter
88

De pioniers van de metalcore keren terug met hun beste plaat tot op heden! Shadows Fall bestaat al sinds midden jaren negentig en onderhoudt nauwe banden met leden van bijvoorbeeld All That Remains en Killswitch Engage, beide bands die later dit jaar nog met nieuw plaatwerk komen. Van alle bands uit die buurt, zoals ook Unearth en God Forbid, heeft Shadows Fall keer op keer het beste van het spel. Vooral op gitaargebied is het telkens weer genieten geblazen. Op ‘Fire From The Sky’, dat in de VS al ruim twee maanden uit is, is dat niet anders. Sterker nog, de band wint wederom aan kwaliteit. Niet eerder klonk de muziek zo uitgebalanceerd. Vanaf de eerste tonen is de sound vertrouwd, met dank aan producer Adam D. (Killswitch Engage). De nummers zijn stuk voor stuk hoogvliegers, zonder dat de heren hun stijl verloochenen. Het is nog altijd verpulverende thrash en hardrock wat de klok slaat. Zanger Brian Fair – die zijn haar sinds 1993 niet meer knipte – stelt zijn aan hardcore refererende vocalen nog altijd even impulsief tentoon, maar ook zijn minder ruige zang zit nog altijd in de lift. Het is zelfs voor het eerst dat alle partijen perfect samensmelten met de cleane zang van gitarist Matt Bachand. De heren doen dit bijzonder vernuftig, zonder terug te vallen op standaard meezingrefreinen. Wat dat betreft is Shadows Fall altijd een band geweest die de mosterd haalt bij de traditionele hardrock en metal. En daarvoor zitten de liefhebbers van het voorgaande werk meer dan gebakken bij ‘Fire From The Sky’. En dan die gitaarsolo’s hè, daar kan geen genregenoot aan tippen!

TESTAMENT

Dark Roots Of Earth

Nuclear Blast/PIAS
.
Stephan Gebédi
78

Op wat kleine misstapjes na, is Testament altijd een behoorlijk constante factor op het gebied van melodieuze Bay Area-thrash geweest. ‘Dark Roots Of Earth’ is dan ook het derde goede album op rij van deze veteranen. Van uitnodigende meebrulrefreinen tot balladeske stukken en hier en daar zelfs wat blastbeats, de plaat biedt voor elk wat wils. De band weet inmiddels natuurlijk wel hoe je een goed, pakkend nummer schrijft en in combinatie met de prima productie staat ‘Dark Roots Of Earth’ dan ook als een huis. De nummers klinken vertrouwd, de solo’s van Skolnick en Petersen zijn geweldig en over de buitenaardse kwaliteiten van Gene Hoglan, die meer dan ooit in dienst van de nummers drumt, hoeven we niets meer te zeggen. Dit is Testament zoals we het kennen. Toch klinkt de plaat minder heftig en iets braver dan de beide voorgangers: ‘The Gathering’ en ‘The Formation Of Damnation’. De zanglijnen zijn soms een beetje saai en ongeïnspireerd en zowel tekstueel als muzikaal is het allemaal wel erg voorspelbaar. Dat maakt ‘Dark Roots…’ zeker niet tot een slechte plaat, maar hij spettert voor mijn gevoel wel wat minder dan de voorgangers. De CD gaat iets meer richting ‘Souls Of Black’ en ‘Practice What You Preach’ dan de twee bovengenoemde platen, die samen met het debuut voor mij toch wel Testament op z’n best laten horen. De fans van het ietwat melodieuzere en meer midtempogerichte werk denken daar wellicht heel anders over.

TO/DIE/FOR

Samsara

Massacre/Suburban
.
Anita Boel
78

Het is al weer zes jaar geleden dat de Finse gothic rock/metalband To/Die/For het geweldige album ‘Wounds Wide Open’ uitbracht. Na de release werd er volop getoerd. Helaas konden de heren het succes niet aan, want twee jaar later besloten ze het bijltje erbij neer te gooien. Ze konden niet de motivatie opbrengen om een nieuw album in elkaar te sleutelen. Sukkels! In 2010 zagen de bandleden gelukkig zelf ook in dat ze een grote fout hadden begaan. Ze besloten dan ook om To/Die/For nieuw leven in te blazen. Vier oud-bandleden zijn samen met een nieuwe bassist en drummer aan de slag gegaan. Resultaat is ‘Samsara’. Het is een heerlijk melancholisch album geworden, maar de plaat haalt het helaas niet bij ‘Wounds Wide Open’. Enthousiast ben ik over nummers als ”Cry For Love“, ”Damned Rapture“, ”Someday SomeWhere Somehow“, ”Hail Of Bullets“ en ”Love’s A Sickness“, maar er staan ook songs op ‘Samsara’ die wat over-the-top zijn. Zo gooit zanger Jape zoveel emotie in het treurige ”Death Comes In March“ dat het soms gewoon vals klinkt. Dat geldt eveneens voor het balladeske ”Oblivion: Vision“, waarin hij zich te veel laat gaan. To/Die/For heeft de kwaliteit van ‘Wounds Wide Open’ dus niet kunnen evenaren, maar dat neemt niet weg dat ik erg blij ben dat de band weer mee doet.

TURBONEGRO

Sexual Harassment

Volcom/Bertus
.
Wouter Dielesen
78

‘God, it’s good to have you back again’, brult nieuwbakken zanger Tony Sylvester in ”Hello Darkness“, de tweede track van de negende Turbonegro-studioplaat ‘Sexual Harassment’. Met die woorden luidt de Noorse deathpunkformatie op gepaste wijze zijn tweede terugkeer in. Na eerder te zijn weggeweest tussen 1999 en 2002 volgde op de release van ‘Retox’ in 2007 en een begeleidende tournee tot 2009 opnieuw een pauze. Die periode betekende het vertrek van charismatische frontman Hank von Helvete, die aan de slag ging met Doctor Midnight And The Mercy Cult. Voor een glorieuze comeback borduurt de nieuwe plaat te veel voort op de muzikale sferen die de groep uit Oslo ten tijde van ‘Ass Cobra’ (1996) en ‘Apocalypse Dudes’ (1998) creëerde. Toch valt er genoeg te genieten, voor zowel fanatieke Turbojugend-leden als andere liefhebbers van vuige hardrock, glam, streetpunk, The Stooges, New York Dolls en Rolling Stones. De stem van Sylvester (ex-Dukes Of Nothing) is wat lager en rauwer dan die van Von Helvete en doet bij vlagen denken aan Lemmy, maar overtuigt op alle fronten. Mede-nieuwkomer Tommy Manboy (drums) slaat elk gaatje dicht, terwijl het herenigde snarentrio Euroboy, Rune Rebellion en Happy Tom riffs levert op het scherp van de snede. Die combinatie resulteert in tien feelgood-rocksongs met een dikke partyvibe, opgenomen in de befaamde Electric Lady-studio’s te New York. In iets meer dan een half uur gaat Turbonegro van het aanstekelijke ”Shake Your Shit Machine“ naar het opruiende ”TNA (The Nihilistic Army)“, het genadeloos rockende ”Dude Without A Face“, feestnummer ”Tight Jeans, Loose Leash“ en single ”You Give Me Worms“. ‘Sexual Harassment’ zit vol humor, rockclichés, scheurende gitaren en brulkoortjes. Misschien niet de beste plaat die Turbonegro ooit maakte, maar voldoende om met een gerust hart aan een derde jeugd te beginnen.