OLIVA
Raise The Curtain
(AFM/Rock Inc./Bertus)
Liselotte Hegt
95
De afgelopen dertig jaar bracht zanger/muzikant Jon Oliva geweldige albums uit met Savatage en Jon Oliva’s Pain. Daarnaast boekte de ‘mountain king’ zijn grootste succes met rockopera’s onder de naam Trans-Siberian Orchestra. Jon Oliva is een zeer creatief en getalenteerd mens en dat onderstreept hij nu nog maar eens met de release van zijn eerste echte soloalbum ‘Raise The Curtain’. Oliva maakt met de titeltrack een grootse entree; een nagenoeg instrumentaal nummer dat zichzelf karakteriseert door vingervlug orgelspel, waarmee de muzikant zwaar leunt op de old-school progstijl. In het opvolgende „Soul Chaser” stijgt Oliva gelijk naar grote hoogte en trekt zijn typerende rockoperastijl naar een breder plan. Hij gebruikt blazers, een dikke keyboardsound à la Jon Lord en gaat op alle vlakken heerlijk ‘over the top’, maar weet dat wel subliem te matchen met zijn voorliefde voor metal. Fantastisch gitaarwerk en solo’s zijn dan ook een van de kenmerken van deze CD, overigens ingespeeld door Oliva zelf. Opvallend is ook hoe de muzikant zich met de track „Ten Years” in een heuse nachtclubachtige Broadway-setting waant en dat met volle overtuiging doet. Nog verrassender is de funky edge in „Father Of Time”, een track die genadeloos blijft hangen. Niet alleen als zanger, maar ook als componist, tekstschrijver en multi-instrumentalist laat Jon Oliva zich op ‘Raise The Curtain’ van zijn beste kant horen. Werkelijk meesterlijk is het dromerige en zeer emotievolle „I Know” en ook de ballads „Soldier” en „Can’t Get Away” zijn sterke staaltjes vakmanschap. Het moge duidelijk zijn dat achter dat grote lijf en al die grappen en grollen een lading aan emotie schuilt die in alle nummers voelbaar en hoorbaar is. Wellicht ook omdat zorgvuldig bewaarde gitaarriffs en stukjes muziek van wijlen broer Criss Oliva voor dit album zijn gebruikt en het overlijden van Jon Oliva’s Pain-gitarist Matt LaPorte aan deze solo-escapade ten grondslag ligt. Na elf tracks valt jammer genoeg alweer het doek en komt er een eind aan een grandioze voorstelling. Ik blijf echter zitten op de voorste rij en leun tevreden achterover wanneer de herhaling wordt ingezet.