JAMES LABRIE
Impermanent Resonance
(InsideOut/Universal)
Liselotte Hegt
90
Met zijn vorige soloalbum ‘Static Impulse’ verraste James LaBrie vriend en vijand door een snoeiharde metalplaat uit te brengen. Een album dat haaks stond op zijn eerdere (MullMuzzler) soloalbums en het werk van broodheer Dream Theater. Op opvolger ‘Impermanent Resonance’ houdt LaBrie die nieuw ingezette koers vast, waarmee de Canadese zanger opnieuw een fantastisch album aflevert. Zijn partners-in-crime zijn wederom toetsenist Matt Guillory, gitarist Marco Sfogli, bassist Ray Riendeau en drummer Peter Wildoer, allen klassemuzikanten, en de muzikale chemie wordt tot grote hoogte gedreven. Guillory heeft het leeuwendeel van de nummers geschreven en weet haarfijn wat het beste is voor LaBrie. Waar de man bij Dream Theater nog wel eens bedolven raakt onder een lawine aan techniek, komt LaBrie in deze setting vocaal volledig tot bloei. Een ijzersterke zet is ook de wisselwerking tussen de kristalheldere stem van LaBrie en de screams van drumbeest Peter Wildoer. Luister alleen al naar de furieuze opener „Agony”. ‘Impermanent Resonance’ klinkt fris, modern en innovatief, bruist van de energie en is gevuld met een veelzijdige dynamiek, schitterende contrasten, muzikale uitdagingen, virtuositeit en doeltreffende ‘hooks’. Opvallend zijn ook de soms bijna dance-achtige keyboardsounds en -loops die een catchy rand achterlaten. James LaBrie en co laten een enorme veelzijdigheid horen, van harde tracks (o.a. het eerdergenoemde „Agony” en „Undertow”), tot toegankelijk („Back On The Ground”, „Holding On”), tot klein („Say You’re Still Mine”), maar altijd voorzien van een emotionele sfeer die direct onder je huid kruipt. LaBrie heeft in de loop der jaren natuurlijk een enorme staat van dienst opgebouwd, maar verrassend genoeg heeft hij zichzelf opnieuw weten uit te vinden. Met deze moderne smoel kan de zanger nog jaren door.