Wij hebben deze maand weer eens een gedeelde eerste plaats: HELL met Curse & Chapter en ICED EARTH met Plagues Of Babylon
HELLCurse & Chapter(Nuclear Blast/PIAS)
Het bouwjaar van Hell is 1982. De Britse band heeft in de tussenliggende tijd weliswaar 23 jaar op non-actief gestaan, maar snelle hoofdrekenaars hebben toch al becijferd dat we hier met mannen van uhm… middelbare leeftijd te maken hebben. Hell mag dan misschien oud zijn, ouderwets is de band geenszins. De wortels van de muziek mogen dan wel overduidelijk in de eerste helft van de jaren tachtig liggen, gedateerd klinkt Hell nergens, met dank aan de moderne, frisse productie van geluidstovenaar Andy Sneap, niet geheel toevallig ook de gitarist van de band. Hoe het precies zo is gekomen lees je in het artikel elders in deze Aardschok. Op deze plek beperk ik me tot ‘Curse & Chapter’. De muziek daarvan ligt lijnrecht in het verlengde van die op het fenomenale debuutalbum ‘Human Remains’ (2011). Voor wie het niet meer weet: Hell is NWOBHM en progmetal ineen. Kort door de bocht is Hell het buitenechtelijke kindje van Mercyful Fate en Iron Maiden. Een vleugje thrash is er ditmaal ook aan toegevoegd, want in „End Ov Days’ hoor ik zowaar een Slayer-riffje. En er zijn ditmaal wat meer keyboardaccenten, die de boel nóg sfeervoller maken. Ster van de band is zanger David Bower, een voormalig acteur/musicalzanger met een stem die niet voor tere zieltjes is weggelegd. De man heeft een imposant bereik, maar voelt zich vooral op zijn gemak in de hogere regionen. Een beetje zoals King Diamond dat deed in zijn Mercyful Fate-tijden. Typisch geval van love-him-or-hate-him. Dat Hell echter ook zonder Bower kan schitteren, bewijst het met het instrumentaaltje „Deathsquad” – hallo Iron Maiden! Kortom, op de valreep van 2013 schenkt Hell ons een van de beste metalplaten van het jaar. Met de nadruk op metal. Geen jaarlijstje is compleet zonder ‘Curse & Chapter’. |
ICED EARTHPlagues Of Babylon(Century Media/Universal)
De afgelopen decennia overleefde Iced Earth talloze bezettingswisselingen. Het vertrek van zanger en publiekslieveling Matt Barlow leek de band in 2011 toch even in de problemen te brengen. Wie moest in vredesnaam diens ruim bemeten schoenen vullen? De komst van Stu Block stuitte aanvankelijk op scepsis, maar het album ‘Dystopia’ en de daaropvolgende wereldtournee snoerden zelfs de meest hardnekkige critici de mond. Sterker nog, in heel wat recensies, ook in dit blad, werd de nieuwkomer bestempeld als de beste zanger van de band tot nu toe. Daar is veel voor te zeggen. Want ook op ‘Plagues Of Babylon’ zingt hij weer de sterren van de hemel. Hij beschikt over veel kracht, maar zijn belangrijkste talent is zijn enorme veelzijdigheid. Voor elk nummer op dit nieuwe album weet hij de juiste stem te vinden. Van laag en grommend tot ijzingwekkend hoog, zoals hij bijvoorbeeld in “Resistance” luid en duidelijk laat horen. Hij overtuigt zelfs nog meer dan op ‘Dystopia’, wat ongetwijfeld veel te maken heeft met de ervaring die hij tijdens de achterliggende tournee op gedaan heeft. Gitarist en bandleider Jon Schaffer vertelde in recente interviews dat hij met een deel van de songs op ‘Plagues Of Babylon’ voortbouwt op een concept dat gelinkt is aan het ‘Something Wicked’-verhaal dat de meeste Iced Earth-albums met elkaar verbindt. In een aantal songs berijdt hij weer vol enthousiasme zijn stokpaardjes: de Amerikaanse overheid, de grote bedrijven en de banken die het voorzien hebben op het geld en het geluk van de gewone man. Het is een thema dat ik zo onderhand wel ken, maar het geeft de songs wel een urgentie en agressie die volkomen authentiek is. En dan de muziek. Die is weer helemaal Iced Earth. De plaat bevat, net als alle voorgangers, metal waar ik graag het etiket ’tijdloos’ op plak. Het is uit de kluiten getrokken werk dat nog altijd gefundeerd is op het pionierswerk van acts als Judas Priest, Iron Maiden en de theatrale stijl van een act als Savatage. De drums staan stevig in de mix, maar overstemmen niet de opnieuw goed klinkende akkoorden en (vaak) dubbele solo’s. Het slot van “The End” is een mooi, ingetogen akoestisch werkje. Een prettige afwisseling. De verrassing is misschien niet zo groot als met ‘Dystopia’, maar dat maakt ‘Plagues Of Babylon’ er niet minder om. Iced Earth wist van dreigend onheil een nieuwe kans te maken. Die nieuwe fase van de band wordt met dit elfde studioalbum vlekkeloos voortgezet. |