10xEremetaal in Juni 2014
ANATHEMA
Distant Satellites
(Kscope/Bertus)
Anita Boel
95
Het vorige Anathema-album ‘Weather Systems’ kreeg van mij 98 punten en ik draai het twee jaar later nog geregeld. Dat geldt ook voor ‘We’re Here Because We’re Here’ (2010), waar ik 96 punten aan toekende. Als je er in slaagt om achter elkaar twee superalbums af te leveren, lukt het dan ook nog een derde keer? Het antwoord is gelukkig volmondig JA! Ik hoor al na de paar eerste tonen van opener ”The Lost Song Part I“ dat het goed zit. Mocht je toch nog enige twijfel hebben, dan wordt dat met de tweede song ”The Lost Song Part 2“ volledig weggenomen. De zang van Lee Douglas werkt weer betoverend, het typische gitaargeluid gaat door merg en been, de nummers zijn wederom subliem opgebouwd en alle lagen, zoals de orkestrale partijen, zijn perfect passend. Met het volgende ”Dusk“, ”Ariel“ en ”The Lost Song part 3“ kunnen we enkel verdergaan met genieten, met als hoogtepunt het navolgende ”Anathema“. Dit nummer bevat werkelijk alles wat deze band zo goed maakt. Kippenvel! Het feestje gaat met het wat meer uptemponummer ”You’re Not Alone“ gewoon verder, al klinkt de productie van dit nummer op een of andere manier wat dof. Was op het vorige album ”Sunlight“ een wat vreemde eend in de bijt, op dit nieuwe album moet ik toch echt even wennen aan het titelnummer en het daaraan voorafgaande intro ”FireLight“. Behoorlijk psychedelisch en elektronisch, maar na een paar luisterbeurten verslavend, alleen al door de prachtige zang van Vincent Cavanagh. ‘Distant Satellites’ wordt afgesloten met het breekbare, intense ”Take Shelter“, dat muzikaal perfect aansluit op de titeltrack. Anathema heeft het weer geflikt!
ARCH ENEMY
War Eternal
(Century Media/Universal)
Metal Mike
85
Het is als een donderslag bij heldere hemel ingeslagen toen frontvrouw Angela Gossow verkondigde dat zij een stapje terug wilde doen bij Arch Enemy. Zij was het immers die Arch Enemy sinds de release van Wages Of Sin (2001) de band van een broodnodige injectie voorzag. Voordat het geweeklaag van de fans als reactie kon beginnen is er een nieuw album verschenen met de nieuwe zangeres Alissa White-Gluz, bekend van The Agonist en Kamelot. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: zij grunt en krijst precies zo als Angela. Qua muziek is er ook niets veranderd. Het gitaargeluid van Michael Amott klinkt nog steeds als dat van Michael Schenker en de overige bandleden vullen de overgebleven gaatjes zoals ze dat al jarenlang doen, bij ”Avalanche“ zelfs ondersteund door een ingeblikt symfonieorkest. Zoals gezegd: Arch Enemy-fans kunnen dit album ongehoord aan hun collectie toevoegen, want het is 48 minuten lang genieten van prachtig melodieus gitaarwerk met een ‘stoorzender’ achter de microfoon.
AVATAR
Hail The Apocalypse
(Gain/Sony)
Metal Mike
84
Op ‘Black Waltz’ maakte de clown (lees: zanger Johannes Eckerström) voor het eerst zijn opwachting bij het Zweedse Avatar. Het leverde prachtige clips op van ”Torn Apart“, ”Black Waltz“ en ”Smells Like A Freakshow“. Dat vernieuwde imago pakte zo goed uit dat de clown er op ‘Hail To The Apocalypse’ ook weer bij is, zie de albumhoes en de clip van het titelnummer. Muzikaal gezien gaat de band verder in het straatje van ‘Black Waltz’, het klinkt nu echter allemaal nóg vetter. Avatar is in staat om pakkende nummers te schrijven in een tempo dat je vooral live aanzet tot springen en headbangen. Het album is rijk aan afwisseling, van ballads (”What I Don’t Know“) tot zwaar beukwerk (”Tsar Bomba“). Door ‘t theatrale aspect in de muziek zijn vergelijkingen met Marilyn Manson, Rammstein of Panic! At The Disco snel gemaakt, maar Avatar is veel harder. Ga dit beluisteren en vooral bekijken op het Alcatraz-festival.
CALIFORNIA BREED
California Breed
(Frontiers/PIAS Rough Trade)
Stan Novak
85
Glenn Hughes heeft de nachtmerrie Joe Bonamassa op mannelijke wijze verwerkt. Na JB’s vertrek uit Black Country Communion mochten de achterblijvers die bandnaam niet langer gebruiken. Hughes heeft echter een dikke huid en met California Breed toont hij op onberispelijke wijze aan ook zonder de fameuze gitaarheld te kunnen excelleren. JB wordt namelijk geen milliseconde gemist. Daarmee stel ik diens kwaliteit natuurlijk niet ter discussie, die is immers onbetwist, maar California Breed klinkt zonder JB gewoon een stuk rauwer en urgenter. Omdat ook toetsenist Derek Sherinian het veld heeft geruimd hebben we nu te maken met een onvervalst powertrio en dat lijkt met name een zegen voor drummer Jason Bonham. Want wat legt die gast een fundament neer en wat weet hij de hem geboden ruimte fantastisch te benutten. De drumperformance van 2014 als je het mij vraagt. De naam die nog niet is gevallen is die van Andrew Watt, een tot op heden onbekende 23-jarige snarengeselaar. ‘I grew up listening to all the grunge bands, but my dad always played me The Who, the Stones and Led Zeppelin, so that became my music too’, aldus Watt. Heldere taal, want al die invloeden zijn waarneembaar in het dozijn songs dat dit ‘debuut’ siert. Watts spel is degelijk en solide en zijn prettig overstuurde geluid zorgt voor een extra stoere impuls. Hij brengt precies dat wat de muziek vraagt en zijn krachtige spel vloeit perfect samen met de enerverende baspartijen van Hughes en de monsterdrums van Bonham. Als componist weet Hughes de vele mogelijkheden van zijn gitarist goed uit te buiten en door de variatie boeit het album van begin tot eind. Bij California Breed staat de groove centraal en ondanks de oerkracht wordt alles elegant en smaakvol ingekleurd. Binnen California Breed is techniek ondergeschikt aan de ziel en dat was bij BCC toch wel anders. Het muzikaal machtsvertoon is ditmaal functioneler en minder pompeus. Noem het gemakshalve natuurlijker. Door de open productie van topproducer Dave Cobb komt het geheel bovendien vol tot leven. Black Country Communion is dood, lang leve California Breed!
CROWBAR
Symmetry In Black
(Century Media/Universal)
Robert Haagsma
80
Luttele weken geleden liet Crowbar tijdens Roadburn nog eens horen hoe effectief hun muziek nog altijd is. De logge klanken die het kwartet voorbracht, vulde moeiteloos de grote zaal van 013. Het publiek ging massaal plat. ‘Symmetry In Black’ is de tiende plaat van de uit New Orleans afkomstige formatie. Het album laat horen dat de band ook in de studio nog altijd tot veel moois in staat is. Natuurlijk, de band varieert op een thema dat al jaren vastligt. Toch ben ik weer onder de indruk van een traag voortploegende song als ”Reflection Of Deceit“, waarin de oerkracht van Crowbar ongeremd doorklinkt. Dat de band voortkwam uit een scene die ons ook Pantera en Down bracht, brengt het groovende ”The Taste Of Dying“ in herinnering. In ”Amaranthine“ laat de band horen ook subtiel uit de hoek te kunnen komen. Het kwartet trapt een paar keer het gaspedaal diep in, zoals in ”Ageless Decay“. Na 25 jaar verrast Crowbar misschien niet meer, maar ‘Symmetry In Black’ laat een nog altijd bevlogen band horen.
DIABLO BLVD
Follow The Deadlights
(Sony Belgium/Suburban)
André Verhuysen
80
Nederland vertolkt wereldwijd een voortrekkersrol als het aankomt op female fronted metal. Ook op death metalgebied hebben we nog wel wat in de melk te brokkelen. Maar kijken we naar bands die dampende groovemetal spelen, dan moeten we constateren dat we er niet veel van bakken. Wat dat betreft hebben onze zuiderburen hun zaakjes beter op orde. In april nog leverde Channel Zero zijn beste album tot op heden af. Amper een maand later doet Diablo Blvd er nog een schepje bovenop. ‘Follow The Deadlights’ is in alles een album van internationale allure: de moddervette productie, de charismatische, accentloze zang, de stuk voor stuk ijzersterke songs en het onheilspellende artwork. Alles klopt. In België is Diablo Blvd overigens al lang geen talent meer, maar een gevestigde naam. In Nederland zijn er echter nog genoeg zieltjes te winnen. Dus voor wie het nog niet weet: Diablo Blvd houdt het midden tussen jarennegentig-Metallica, Danzig en The Cult en beschikt in de persoon van Alex Agnew over een zanger van formaat, die al tot in den treure is vergeleken met Glenn Danzig. Ik keer het liever om, Glenn zou willen dat hij zo zong als Alex. Alleen grunten, zoals in de afsluiter ”Inhuman“, gaat Alex minder goed af. Een mislukt experimentje. Maar daarvoor is het ook het laatste nummer op het album neem ik aan.
HDK
Serenades Of The Netherworld
(Revolutionary/PIAS Rough Trade)
Metal Mike
80
Het is alweer vijf jaar geleden dat ‘System Overload’, het debuut van HDK, verscheen. Het geesteskind van voormalig After Forever-gitarist Sander Gommans krijgt nu een vervolg, of beter gezegd een nieuwe start. ‘Serenades Of The Netherworld’ is namelijk niet alleen uit de pen van Gommans gevloeid, ook zangeres Amanda Somerville (o.a. Trillium) en zanger Geert Kroes (Dead Man’s Curse) schreven aan het album mee, dat voor een groot deel in The Rock Station te Reuver ontstond. ”Revelation“ opent überbombastisch, zeg maar Epica in het kwadraat. Verrassend goed is de wisselwerking van de stemmen van Kroes en Somerville. Ik wist niet dat die Kroes zo goed kon zingen én grunten. De arabesquen – een soort handelsmerk van Gommans -zijn niet van de lucht in ”Electric Soul“. Drummer Koen Herfst (o.a. Dew-Scented) leeft zich lekker uit in het vette ”Mortal Zombie“ en het titelnummer is een mooie ballad met een hoofdrol voor Somerville. Gommans horen we vooral in ”Return From Tomorrow“ excelleren. Ik ben benieuwd of we het materiaal ooit live mogen aanschouwen, want de muziek verdient het om door een groot publiek gehoord te worden.
TESLA
Simplicity
(Frontiers/PIAS Rough Trade)
Stan Novak
77
Ooit was ik een fervent fan van Tesla. Sinds het comebackalbum ‘Into The Now’ uit 2004 ben ik verworden tot een neutrale liefhebber. Voor menig beginnend bandje zouden ‘Into The Now’ en ‘Forever More’ (2008) prima uithangborden zijn, maar in het geval van Tesla voegden die platen niets toe na het klassieke werk van de eerste vier studioplaten. Het waren lekkere platen, niet meer en niet minder. Datzelfde geldt voor ‘Simplicity’, het album waarmee Tesla naar eigen zeggen terugkeert naar de roots. Terug naar de eenvoud. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De gloriedagen van weleer laten zich nu eenmaal niet op commando herleven. Wat dat betreft was het ‘Klassieker’-artikel over Clawfinger in Aardschok een eye-opener: jeugdig enthousiasme is twintig jaar later niet opnieuw te vatten. Met ‘Simplicity’ poogt het vijftal dus weer aan te haken bij het goudomrande geluid van vroeger en het laat daarbij niets aan het toeval over. Alle stijlelementen die Tesla maakten tot wat het is zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Tot écht verheffende songs leidt het echter niet. We hebben het allemaal al eens eerder gehoord, maar dan in een andere vorm. Wat opvalt is dat de band in het (semi)akoestische aspect beter tot zijn recht komt dan in het harde werk. Daar is niets mis mee, want ‘akoestisch’ en Tesla zijn goede vrienden. In mijn beleving kan echter enkel het gepassioneerde ”Life Is A River“ zich meten met het allerbeste werk. De rest moet het doen met het predicaat ‘verdienstelijk’. Voor Tesla-begrippen is dat te weinig.
21OCTAYNE
Into The Open
(AFM/Rock Inc./Bertus)
Robert Haagsma
78
21Octane is een nieuwe Duitse formatie waarin het talent samengebundeld is van drummer Alex Landenburg (Rhapsody), gitarist Marco Wriedt (Axxis), zanger Hagen Grohe (Joe Perry Project) en bassist Andrew Lauer (Paul Gilbert). Het zal geen verrassing zijn dat de ervaring van de heren een goed debuut opgeleverd heeft. Het spel is over de hele linie van een weldadige klasse en dankzij een uitstekende productie zijn de individuele prestaties goed te volgen. Toch is het vooral Grohe die de show steelt. Hij heeft een echte rockstem; zuiver, maar met net dat benodigde ruwe randje. Zijn bereik is enorm. En dat komt hem goed van pas, want in muzikaal opzicht gaat het alle kanten op. ”She’s Killing Me“, waarmee het album opent, is pure hardrock. De plaat sluit af met het minstens zo stevige, maar licht alternatief klinkende ”Your Life“ (de digipack bevat nog drie extra songs). Alter Bridge en Alice In Chains zijn de uitersten hier. In de tussenliggende tijd slingert de band langs funky werk (het intro van ”Don’t Turn Away“) en progressieve rock (”Dear Friend“). Wat de band ook doet, het klinkt telkens indrukwekkend. Het is echter wel een typisch debuut, waarin net iets te veel ideeën en invalshoeken verwerkt zitten. Dat neemt niet weg dat dit een veelbelovend vertrekpunt is, dat benieuwd maakt naar waar 21Octane in de toekomst mee voor de dag komt.
VADER
Tibi Et Igni
(Nuclear Blast/PIAS Rough Trade)
Wouter Dielesen
80
De Poolse death metal-mastodont Vader bestaat dertig jaar en levert met ‘Tibi Et Igni’ zijn tiende langspeelrelease af, coveralbum ‘Future Of The Past’ daargelaten. In zijn langgerekte carrière was de band constant onderhevig aan bezettingswisselingen en zelfs enkele sterfgevallen. Toch hield de groep onder leiding van zanger/gitarist Piotr Pawe\u0142 Wiwczarek zijn reputatie al die tijd hoog. De nieuwe plaat sterkt de act niet alleen in zijn goede naam, ook laten de tien songs meer dan voorganger ‘Welcome To The Morbid Reich’ nieuwe geluiden horen. Zoveel toonden de nummers ”Where Angels Weep“ en ”Triumph Of Death“ al aan, die anderhalve maand voor de albumrelease verschenen op de single ‘Go To Hell’. Ze bevatten meer melodie, thrash-invloeden, midtempo stukken en verfrissende gitaarsolo’s. Dat is ook het geval bij de andere tracks. Meer dan ooit treedt Vader buiten de geijkte death metalpaden, zij het met enige nuance. Dat betekent dus niet dat het gezelschap niet meer raast en buldert als een geoliede oorlogsmachine. Wel past de groep meer strijdvormen, aanvalstechnieken en andere tactieken toe. Neem het pakkende ”Triumph Of Death“, het met klassieke bombast opgesierde ”Hexenkessel“ en het met onheilspellend intro uitgevoerde ”The Eye Of The Abyss“. Tot een echt staakt-het-vuren komt het echter pas na de passend getitelde en deels gesproken afsluiter ”The End“. En zelfs dan is het nog niet klaar. Voor december staat namelijk alweer een toer op het programma met Kreator, Sodom en Arch Enemy, inclusief een optreden in Tilburg.