FAITH NO MORE
Sol Invictus
(Reclamation/PIAS)
Robert Haagsma
90
Faith No More was een band met een volstrek uniek geluid. Geen andere band jongleerde zo behendig met melodieuze stukken, funky tempo’s en explosieve passages. Altijd vormde het de ingrediënten voor geweldige, pakkende songs. Met de komst van Mike Patton kreeg de Amerikaanse band in 1988 zijn definitieve gedaante. Het lukte hem met zijn soepele, unieke stem om alle grillige wendingen van de muziek te volgen. Het is natuurlijk bekend hoe het afliep. Na ‘Album Of The Year’ uit 1997 was het gedaan met de band. De pen was leeg. Andere ambities riepen. Ruim tien jaar later kropen de heren toch weer bij elkaar, aanvankelijk alleen voor optredens. Het spelen van al die oude hits ging na een tijd toch vervelen, waarna de logische vraag zich aandiende: waarom geen nieuw album maken? In de vorm van ‘Sol Invictus’ is dat er nu dus. Alles wat de band ooit zo goed maakte, is er weer. Het album begint met het titelnummer. Het is melodieus, maar de licht verontrustende zang van Mike Patton kronkelt als een addertje onder het gras. De plaat komt op stoom met het felle „Superhero”, een song waarmee Faith No More bewijst het schrijven van sterke rocksongs nog niet verleerd te zijn. Wat volgt is een soort dollemansrit langs stijlen en emoties, zoals de beste albums van de band die ook altijd waren. Patton klinkt plagerig in het catchy „Sunny Side Up”. „Seperation Anxiety” laat de robuuste kant van de band horen. In „Cone Of Shame” kruipt Patton aanvankelijk in de huid van een ouderwetse crooner – een rol die hij in de eerste jeugd van Faith No More ook al zo graag speelde – waarna het nummer alsnog explodeert. „Rise And Fall” heeft een loom wiegend reggaeritme. „Black Friday” is een mooi, deels akoestisch popliedje. „Motherfucker” was het nummer dat als eerste single dit album voorafging. Ik was wat teleurgesteld. Het klonk als een opzichtige poging om te choqueren. Als onderdeel van een volledig album werkt het echter wonderwel. De eindsprint van het album bestaat uit het bombastisch „Matador” en het kalme afscheid „From The Dead”. Tien songs – een heerlijk aantal in de zee van al die veel te lange albums – en dan zit het er op. De band klinkt bevlogen. De songs zijn prachtig. De variatie is maximaal. Ik ben echter vooral onder de indruk van de manier waarop Mike Patton elke song letterlijk een eigen stem geeft. Zwoel, onheilspellend, agressief, grimmig, waanzinnig – als een acteur die vele rollen beheerst. Faith No More tekent nu al voor de comeback van het jaar!