GHOST
Meliora
(Spinefarm/Caroline)
Stephan
Gebédi 90
Dat je geestelijken nooit kunt vertrouwen, blijkt maar weer uit het interview dat collega Haagsma in de vorige Aardschok met Ghost voerde. De woordvoerder van het gezelschap, hoogstwaarschijnlijk Papa Emeritus zelf, beweerde in dat interview namelijk dat Ghost nog altijd een metalband is en dat ‘Meliora’ daarom ook een stuk steviger en minder ‘retro’ klinkt dan zijn voorganger. En ofschoon er hier en daar zeker wat steviger gitaarwerk opduikt, klinkt de plaat nog net zo poppy als ‘Infestissummam’. Op het debuutalbum ‘Opus Eponymous’ waarde nog veelvuldig de geest van Mercyful Fate rond, maar zeker vanaf het zojuist genoemde tweede album kunnen we Ghost moeilijk nog als metalband omschrijven. Maar wat doet het ertoe; erg boeiend is het metalgehalte van Ghost eigenlijk niet. Feit is dat de Zweden voor de derde keer op rij een geweldige (hard)rockplaat hebben afgeleverd die boordevol ijzersterke, pakkende liedjes staat. Luister maar eens naar „Cirice”, „He Is”, „Mummy Dust” en „Absolution”. Dat het links en rechts weer zó vertrouwd klinkt dat je je afvraagt bij welke artiesten ze deze keer leentjebuur hebben gespeeld, mag de pret niet drukken. Seventies rock, jarentachtig-hardrock en zelfs ABBA- en Simon & Garfunkel-invloeden, je hoort het allemaal terug op ‘Meliora’. Qua geluid klinkt het album grootser dan ooit en – toegegeven – de stevige passages hebben nét iets meer ballen dan die op de voorganger. Producer Klas Ahlund heeft wat dat betreft prima werk afgeleverd. En metal of niet, ‘Meliora’ is zonder meer jaarlijst-materiaal.