10xEremetaal december 2015

7 december 2015 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10xEremetaal in December 2015

 

DEVIL YOU KNOW

They Bleed Red

Nuclear Blast/PIAS
Robert Haagsma
78

Devil You Know is één van de inmiddels ontelbare supergroepen die de metal rijk is. Het gezelschap bestaat uit leden met een verleden in bands als Bleeding Through, All Shall Perish en Fear Factory en wordt aangevoerd door voormalig Killswitch Engage-zanger Howard Jones. Devil You Know knalde er in 2013 lekker in met het debuut ‘The Beauty Of Destruction’, vol vlammende metalcore. Niet dat de band nieuwe deuren opende, maar het collectieve vakmanschap en de tomeloze inzet zorgden toch voor een bijzonder album. Het debuut verkocht goed en werd positief onthaald. Het zal dus niemand verbazen dat ‘They Bleed Red’ keurig in het verlengde daarvan ligt. Met songs als „Consume The Damned”, „The Way We Die” en „Your Last Breath” schieten de heren voortvarend uit de startblokken. Intense zang, spijkerharde riffs, straffe tempo’s – het is er allemaal weer. In de loop van de rit zakt de boel wel wat in, wat vooral komt omdat Jones clean probeert te zingen. In die hoedanigheid maakt hij toch minder indruk dan wanneer hij de kreten uit zijn tenen sleurt. „Let The Pain Take Hold” is wat dat betreft een dieptepunt – een slappe rockballad. Bovendien is niet elk nummer even memorabel. De impact van ‘They Bleed Red’ is daarmee iets minder dan die van het debuut. Maar toch, het verzamelde talent maakt veel goed. Met name het gitaarspel van Francesco Artusato is opnieuw van grote klasse. Alleen zou een volgend album wat nieuwe impulsen kunnen gebruiken.

 

IGNITE

A War Against You

Century Media/Sony Music
Robert Haagsma
80

Er gaapt een kloof van liefst negen jaar tussen het vorige album ‘Our Darkest Days’ en dit nieuwe werkstuk van het Amerikaanse Ignite. De mannen zelf bezweren dat ze het in die periode drukker dan ooit hadden en inderdaad: zanger Zoli Teglas dook op bij Pennywise, waarmee hij een album maakte en de wereld rondtoerde. Hij keerde gelukkig terug op het oude nest om ‘A War Against You’ te maken. Het album begint met een stukje Queen-achtige koorzang dat even voor een verrassing zorgt. Als de band inzet, is het vertrouwde geluid er echter gelijk weer. De diepe wortels in de punk en hardcore klinken spaarzaam door, zoals in „This Is A War” en „Alive”. Elders klinkt Ignite meer dan ooit als een rockband die genres ontstegen is. Alleen wel een erg goede band. De songs zijn compact en energiek. De koortjes geven de nummers extra glans. Teglas staat weer hoog op de barricades met nummers over pesten op school, de barre staat van het milieu, de nadelen van de alom aanwezige media en de vluchtelingencrisis. De muziek mag opnieuw licht opgeschoven zijn, het hart zit nog altijd op de juiste plaats. Overigens, enig geduld is wel vereist: ‘A War Against You’ verschijnt op 8 januari.

 

INTRONAUT

The Direction Of Last Things

Century Media/Sony Music
Patrick Lamberts
83

Moeilijke muziek met dito songtitels door mannen met baarden. Kortom: Intronaut is een typische Roadburn-band. En dit vijfde album is het beste werk dat de band uit Los Angeles tot nu toe heeft afgeleverd, dus hopelijk wordt er voor komend jaar weer een plekje gereserveerd op het programma van het Tilburgse muziekfestival (net als in 2013). Voorganger ‘Habitual Levitations’ (2013) was soms lastig te doorgronden en meer op het experiment en vreemde Afrikaanse en Indiase ritmes geschoeid dan deze nieuwe plaat, maar desalniettemin intrigerend. ‘The Direction Of Last Things’ klinkt ‘westerser’. Toegankelijk kan je niet zeggen, want de mix is bont gebleven. Mensen die bands als ISIS, Tool, King Crimson, Pantera en Pink Floyd kennen – of weleens naar een willekeurige postrockband luisteren – zullen ieder hun eigen herkenningselementen eruit pikken. De hoofdmoot is stevig, maar de fraaie, rustige tweede helft van „The Unlikely Event Of A Water Landing” is ook een moment om in te lijsten – wat een fantastisch basgeluid heeft Joe Lester toch op dit album! Sowieso staan de instrumenten keurig in balans en daardoor komt het indrukwekkende edoch smaakvolle spel van drummer Danny Walker bijvoorbeeld ook erg goed uit de verf. Het viertal heeft als ‘liveband’ de zeven nummers ingespeeld en later enkele overdubs gedaan, Devin Townsend werd bereid gevonden de mix te verzorgen en samen hebben ze er een geweldig klinkend album van gemaakt. Bovendien bewijst Intronaut dat progressieve, alternatieve hardrock/metal zonder toetsen wél heel erg vermakelijk kan zijn!

 

KOMAH

Flashing Nightmare

Spinal/Bertus
Justin Erkens
75

In thuisland België wist Komah via het debuutalbum ‘Straight Line’ (2009) en shows op onder meer Graspop al snel een stevige reputatie op te bouwen. Met ‘Between Vice And Virtue’ (2013) deed de formatie die reputatie voor groovende melodische metalcore opnieuw eer aan. Internationaal wilde het echter nog niet heel erg vlotten, ondanks de dubbelrol van drummer Jonas Sanders, die ook bij Pro-Pain trommelt. De Belgen blijven desondanks – evenals hun muziek – stug doorbeuken. Het resultaat daarvan heet ‘Flashing Nightmare’. Evenals bij zijn voorganger opent het album lekker, deze keer met „Bullets”. Brulboei Leny Andrieux staat (vooral schreeuwend) zijn mannetje, sna­renplukkers Luigi Chiarelli en Greg Discenza gaan voorbij het hersenloos shredden, terwijl bassist Nicholas Brynin en drummer Jonas Sanders ten allen tijde de heilige groove intact houden. De band verandert gedurende het vervolg niet veel aan die formule. Aanvankelijk is er weinig aan de hand, maar halverwege het album wordt het lastig een onderscheid tussen de nummers te maken. Er zit te weinig dynamiek in de sound, waardoor je als luisteraar in een monotoon doolhof de weg kwijtraakt. Maar niet getreurd; ik heb goed geluisterd en de interessantste nummers er voor je uitgepikt, dat zijn namelijk „So Sick” en „Keep Of The Ledger”. Doe er je voordeel mee.

 

MANIMAL

Trapped In The Shadows

AFM/Suburban
Liselotte Hegt
77

Op ‘Trapped In The Shadows’ laten de mannen van Manimal, net als op hun debuut ‘The Darkest Room’ uit 2009, vlijmscherpe, furieuze metal horen. Opener „Irresistible” is overduidelijk een verwijzing naar Judas Priest. Samuel Nyman raakt daarbij de hoge noten met gemak en daarmee is de juiste toon meteen gezet. De heren schroeven daarna het rockgehalte op in „March Of Madness” en het melodieuze refrein springt er lekker uit. Scheurende gitaren en pompende drumritmes maken „The Dark” tot een ware stamper en in het titelnummer staat die snijdende metalsound weer centraal. In het beukende „Invincible” komt Nyman vocaal niet helemaal sterk uit de verf, maar maakt dat weer goed in de staart van deze CD. Verrassend is het duet met veteraan Udo Dirk­schneider in „The Journey” en net zo jammer is het dat in „Screaming Out” overduidelijk leentjebuur is gepeeld met Queensrÿche. Manimal verlaat op waardige wijze het feest met „Psychopomp”. Al met al eert het viertal de klassieke heavy metal op respectvolle wijze en is het er in geslaagd om het ook modern en energiek te laten klinken.

 

PHANTASMA

The Deviant Hearts

Napalm/PIAS
Liselotte Hegt
82

Phantasma is een project van zangeres Charlotte Wessels (Delain), zanger Georg Neuhauser (Serenity) en zanger, gitarist en toetsenist Oliver Philipps (Everon). Charlotte schreef het korte verhaal ‘The Deviant Hearts’ waarna de muziek er omheen werd geschreven. Het resultaat is een album met een hoge gevoelswaarde. Met opener „Incomplete” begint het klein en mooi (neigend naar Tori Amos), gefundeerd op een sterke pianomelodie en een gevoelig zingende Wessels, even later bijgestaan door Neuhauser. In het tweede nummer „The Deviant Hearts” wordt een volledige gastband geïntroduceerd, bestaande uit: drummer Jason Gianni, bassist Randy George en gitarist Tom Buchberger. Wessels en Neuhauser worden in meerdere nummers bovendien bijgestaan door Tom S. Englund (Evergrey) en Dennis Schunke (Van Canto), maar de grootste verrassing is toch wel gastzangeres Chloe Lovery, die met „Try” een geweldig krachtige popballad neerzet. Overigens laat Charlotte Wessels zich met dit project van haar beste kant zien en onderstreept daarmee dat ze door de jaren heen is uitgegroeid tot een goede zangeres met een eigen geluid. Het trio heeft bovendien een album geschreven dat afwisselt in gevoelige, meeslepende songs, romantiek en heavy bombast. Het geheel leunt tegen theatrale en symfonische rock en laat zich vertalen in zeer toegankelijke tracks, met „Runaway Gray”, „Enter Dreamscape” en „The Lotus And The Willow” als meest aansprekende voorbeelden. Al met al een bijzonder geslaagd project.

 

STEAK NUMBER EIGHT

Kosmokoma

Indie Recordings/Suburban
Patrick Lamberts
83

Steak Number Eight en Intronaut (zie recensie elders in deze editie van Aardschok) zouden een fraai toerduo kunnen vormen. Niet alleen ligt de muziek in elkaars verlengde, beide bands hebben fantastisch nieuw werk om te presenteren. ‘Kosmokoma’ is voor Steak Number Eight een stap voorwaarts op het al goede ‘Hutch’ uit 2013. De composities zijn nog interessanter geworden en ook de sound is geëvolueerd. Dat is mede te danken aan de mix van David Bottrill, de man die eerder onder meer de Tool-platen ‘Ænima’ en ‘Lateralus’, King Crimsons ‘Thrak’ en Muse’s ‘Origin Of Symmetry’ onder handen nam. Ook net als Intronaut haalt Steak Number Eight de mosterd bij diverse genres vandaan, zoals alternatieve rock, sludge, metal, postrock en progressieve hardrock. En net als hun Amerikaanse collega’s heeft Steak Number Eight een iets toegankelijkere sound weten te creëren zonder aan eigenheid of scherpe randjes in te boeten. Je zou gezien het ‘vol­wassen’ resultaat niet zeggen dat je hier met een stel vroege twintigers te maken hebt, maar de dood van zijn broer heeft frontman Brent Venneste dan ook sneller volwassen gemaakt dan de gemiddelde tiener. Overigens extra complimenten voor epische songtitels als „Future Sky Bat­te­ries” „Space Punch” en „Gravity Giants” (samen met „It Might Be The Lights” een van de hoogtepunten van het album).

 

SWALLOW THE SUN

Songs From The North I, II & III

Century Media/Sony Music
Martijn Busink
85

Swallow The Sun kun je inmiddels wel een gevestigde naam noemen, door een consistente output van toegankelijke funeral doom. Daarom kunnen de Finnen zich wat permitteren en dat uit zich in de vorm van dit driedubbelalbum. Ambitieus en geheel tegen de tijdgeest van vluchtig zappen en streamen een gewaagde zet. Als er nog mensen met geduld zijn, zijn het wel de echte doomheads, dus vooruit. De drie delen hebben elk een eigen karakter, ofwel één specifiek aspect van de sound van Swallow The Sun dat uitgediept wordt. Op het eerste deel is dat eigenlijk wat je gewend bent: relatief vlotte funeral doom met heldere songstructuren. Daarna splitsen de twee uitersten in de sound/stijl van de Finnen zich uit in een set van milde, melodieuze songs en een extremere, bombastische kant. Lekker wegdromen met kortere, grotendeels semi-akoestische liedjes. Een van de betere nummers hier is de prachtige, gedeeltelijk in het Fins gezongen titelsong. Na al die lieflijke klanken slaat de stemming flink om op schijf drie, met „The Gathering Of Black Moths”. Zware riffs en diepe grunts worden extra aangezet met bombastische orkestrale elementen (uit een doosje). Conclusie: een prachtig pakketje voor elke doomy stemming dus.

 

VANDEN PLAS

Chronicles Of The Immortals: Netherworld II

Frontiers/PIAS
Liselotte Hegt
87

Begin 2014 bracht Vanden Plas het eerste deel van zijn ‘Chronicles Of The Immortals’ uit, geschreven door zanger Andy Kuntz en geïnspireerd door de mystieke wereld van de Duitse bestsellerauteur Wolfgang Hohlbein. ‘Chronicles Of The Immortals: Netherworld II’ is een prachtig verhalend vervolgalbum geworden, wederom een verstrengeling van hardrock, progmetal, klassiek en musical, waarin Vanden Plas de luisteraar meeneemt op een boeiende muzikale reis. De muziek is dynamisch en uiterst zorgvuldig gearrangeerd, waardoor je al snel helemaal in de juiste sfeer zit. Het album opent met „In My Universe” heerlijk bombastisch en de band geeft vol gas. Het opvolgende „Godmaker’s Tempation” heeft een mooie flow en een refrein dat stiekem toch wel heel makkelijk blijft hangen. Met „Stone Roses Edge” heb je een vet progmetalnummer te pakken waarin ook het virtuoze keyboardspel alle ruimte krijgt. In het epische „Blood Of Eden” (ruim 13 minuten!) laat de band zich volledig meeslepen in een gepassioneerd duel tussen Andy Kuntz en een mij onbekende zangeres en worden instrumentale passages van hoog niveau ingezet waarin ook gevoelige pianomomenten niet worden geschuwd. In dit alles mag het weergaloze gitaarspel van Stephan Lill natuurlijk niet onvermeld blijven. Vanden Plas heeft al jaren geleden een eigen plek binnen het progressieve metalgenre opgeëist. Met ‘Chronicles Of The Immortals: Netherworld II’ wordt die status nog eens onderstreept. Een prachtplaat!

 

WAKEN EYES

Exodus

Inner Wound/Sonic Rendezvous
Metal Mike
80

Elders in deze Aardschok kun je al van alles lezen over dit progressieve metalproject van Tom Frelek. Op het debuut ‘Exodus’ maakt hij gebruik van bassist Mike Le­pond (Symphony X) en drummer Marco Minneman (Joe Satri­ani). Dan snap je dat het muzikaaltechnisch wel snor zit. Henrick Båth (Darkwater) is daarnaast een uitstekende zanger die de nummers in het straatje van Dream Theater, Bo­re­alis, Mercenary en Symphony X heerlijk neerzet. Fre­lek zelf is een veelzijdige gitarist die ook nog weet om afwisselende nummers met een kop en een staart te schrijven. Met zo’n prachtig debuut verdient Waken Eyes een plaats op de bill van ProgPower Europe!