TREMONTI
Dust
(Fret12/Bertus)
Robert Haagsma
85
In zijn jaren als gitarist van Creed bewees Mark Tremonti al dat er een goede songschrijver in hem huist, maar pas na de implosie van de Amerikaanse rockband kwam hij terug als een ontketende muzikant. Als drijvende kracht achter Alter Bridge, samen met zanger Myles Kennedy, liet hij horen wat hij als gitarist echt in huis heeft. Zoals we inmiddels weten, bleef het daar niet bij. In de zomer van 2012 kwam hij op de proppen met een album dat gemaakt was met een band die zijn naam droeg. Hij manifesteerde zich daarop ook als zanger. Het was misschien niet helemaal het speed metalproject dat ons in verschillende interviews voorgespiegeld was, maar de harde, compacte plaat was er niet minder om. Als zanger was hij bovendien meer dan overtuigend. De creativiteit bleef ondertussen borrelen. Tijdens de sessies voor het vorig jaar verschenen ‘Cauterize’ bleek voldoende materiaal voor liefst twee albums opgenomen te zijn. ‘Dust’ is dus dat tweede album. Er is overigens destijds op basis van kwaliteit en stijl een goede verdeling gemaakt, dus ‘Dust’ is niet bedoeld als een plaat vol afgestofte (sorry) restantjes. Zo laat het zich ook absoluut niet beluisteren. Het opnieuw met onder anderen bassist Wolfgang Van Halen (inderdaad, zoon van) en producer Michael ‘Elvis’ Baskette opgenomen album bevat een gevarieerde selectie ijzersterke songs. Het album gaat voortvarend van start met „My Last Mistake”, „The Cage” en „Once Dead”, geweldige rocksongs, neergezet door een lekker strak spelend kwartet. Vooral in dat laatste nummer soleert de Amerikaan de sterren van de hemel. Het titelnummer is een rockballad in de stijl zoals Creed die ooit hoog de hitlijsten injoeg. Prima nummer trouwens, bovendien sterk gezongen door Tremonti. Het is het begin van een wat meer ingetogen deel van het album, waar we verder „Betray Me”, „Tore My Heart Out”, „Never Wrong” en het afsluitende „Unable To See” tegenkomen. Pittig werk als „Catching Fire” en „Rising Storm” zorgen er echter voor dat de boel nooit inzakt. De tien songs vormen bij elkaar een afwisselend en vooral sterk album. Een tweelingbroertje/zusje van ‘Cauterize’, maar met genoeg kwaliteit en karakter om op eigen benen te staan.