GLENN HUGHES
Resonate
Frontiers/PIAS
Stan Novak
82
Op Glenn Hughes zit nog geen sleet. ‘Resonate’ is zijn elfde album onder eigen naam en brengt precies wat je van de Voice Of Rock mag verwachten, namelijk pittige, met soul en funk doorspekte hardrock gebouwd op oerdegelijk, functioneel gitaarwerk en met een prominente rol voor zijn als vanouds snijdende zanglijnen. Bij Hughes is het altijd de vraag hoe funky zijn platen zullen uitvallen. Met ‘Resonate’ blijkt dat (gelukkig voor ons) reuze mee te vallen. Opener „Heavy” zet op stampende wijze de juiste toon. „My Town” is een stuk gematigder, maar tracks als „Flow” en „How Long” zijn opnieuw krachtige, zwaar groovende hardrocktracks waar Hughes zijn momenten als vocale wervelwind zorgvuldig kiest. Enkele songs maken het echte verschil, zoals „God Of Money”, een schot in de roos met een groove waar King’s X stikjaloers van zou worden. Het album kent echter ook zijn luchtige momenten. Zo is „When I Fall” een zwoele maar niet minder geslaagde semi-ballad, had het funky „Landmines” op een willekeurige Richie Kotzen-plaat kunnen staan en zorgt het semi-akoestische „Long Time Gone” voor een sferisch einde. Vanwege het stevige karakter roept ‘Resonate’ herinneringen op aan ‘Addiction’, Hughes’ toppertje van twintig jaar geleden. Meest opvallende track is „Steady”, dat na een luidruchtig Hammond-intro (Deep Purple) via een door The Who geïnspireerd middenstuk overgaat in Led Zeppelin-achtig akkoordenwerk. Wat ik verder als erg prettig ervaar aan ‘Resonate’ is de lichte Hammond-waas die over het hele album hangt. Glenn Hughes heeft ons de afgelopen decennia al veel moois gebracht, maar ‘Resonate’ is zeker een verrijking van zijn oeuvre.