PERSEFONE
Aathma
(Vicisolum/Suburban)
Diederick RR9660
87
Harde bands uit ministaatjes zijn al vrij bijzonder vanwege het geringe aantal inwoners in zo’n land. Maar wanneer uit het ‘bergdorp’ Andorra een band tot ons komt die tot de toppers in het progressieve metalgenre behoort, mag je gerust spreken van iets bijzonders. Persefone is sinds de oprichting in 2001 met een gestage opmars bezig. Even lijkt er een kink in de kabel te komen als in 2014 eerst drummer Marc Mas opstapt en een jaar later oprichter/gitarist Jordi Gorgues de band om persoonlijke reden verlaat. Gelukkig vindt Persefone in no-time de juiste opvolgers in twee klasbakken die afkomstig zijn uit het bevriende Nami, een andere talentvolle band uit Andorra. En belangrijker nog: de kwaliteit van de muziek heeft er niet onder geleden. Nadat Metal Mike in 2013 de loftrompet al liet schallen voor hun vorige album ‘Spiritual Migration’, is het nieuwe ‘Aathma’ de volgende stap in de ontwikkeling van Persefone. Voorzien van een kraakheldere en krachtige mix van knoppentoveraar Jens Bogren, kan ‘Aathma’ zomaar het doorbraakalbum worden voor dit zeskoppige monster. Twee nagenoeg instrumentale nummers vormen de aanloop naar een afwisselend en progressief werkstuk dat vele kanten van de metalscene anno nu belicht. Je hoort grunts, screams en heldere, cleane zang. Er zijn snoeiharde riffs, maar ook sferische intermezzo’s. En in de moderne mix komen de technische kwaliteiten van de band goed uit zonder dat het mechanisch en kil wordt. Machinaal klinkt alleen de kenmerkende, vervormde zang van Cynics bandleider Paul Masvidal die als gast onder andere te horen is in het nummer „Living Waves”. Net als Cynic is Persefone op zoek naar originaliteit en streven deze Andorranen ernaar om zich te onderscheiden van de grote grijze massa. Dat is ze goed gelukt: nergens klinkt ‘Aathma’ afgezaagd of voorspelbaar. Persefone mag na dik vijftien jaar sleutelen trots zijn op het ontwikkelde eigen geluid. Luister maar eens naar nummers als „Spirals Within Thy Being” en „Stillness Is Timeless” (prachtige titels ook), waarin alle eerdergenoemde kenmerken mooi samenvloeien. Het lekkerst wordt tot het laatst bewaard: het titelnummer dat vier delen beslaat en alle kwaliteiten van Persefone nog eens lijkt op te sommen. Kan je helemaal niets met grunts, of vind je dat AC/DC al doorslaat in complexiteit door halverwege een nummer van tempo te wisselen, laat dit album dan gerust aan je voorbijgaan. Sta je echter open voor harde, technische metal met veel ruimte voor melodie, dan is ‘Aathma’ in een wel heel erg karige metalmaand een stralend lichtpunt.