10maal Eremetaal januari/februari 2018

26 januari 2018 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in januari/februari 2018

AVATAR

Avatar Country

Century Media/Sony Music
Metal Mike
80

‘Avatar zal nooit hetzelfde blijven’, aldus frontbeest Johannes Eckerström elders in deze Aardschok. Het is dus elke keer weer een verrassing waarmee het Zweedse vijftal aan komt zetten. ‘Avatar Country’ is een concept­­album waar alle nummers handelen over de koning van dat land. De daden van The King, op dit album gitarist Jonas Jarlsby, worden op acht nummers bezongen. Op „Legend Of The King” soms schreeuwend, soms melodieus, wat dat betreft voelt het zevende Avatar-album vertrouwd aan. Ook de tweestemmige solo’s, die de koning met Tim Öhrström fabriceert op het beukende „King’s Harvest” zijn we gewend, maar de band bewandelt ook nieuwe wegen. Naast het korte, openende volkslied „Glory To Our King” worden bijvoorbeeld op „The King Welcomes You To Avatar Country” rock-’n-roll, swamprock en jazzy loopjes tot een smeuïg geheel gesmeed en is, zoals de titel al aangeeft, „The King Speaks” een ‘troonrede’ in het Zweeds. Goede composities behoeven geen tekst, laat de melodie maar het verhaal vertellen, en dus zijn „Silent Songs Of The King Pt. 1: Winter Comes When The King Dreams Of Snow” en „Silent Songs Of The King Pt. 2: The Kings Palace” instrumentaal. Gewaagd? Pretentieus? De tijd zal het leren. Vast staat dat Avatar per album groeit, een duidelijk idee voor ogen heeft en het concept middels videoclips en ook tijdens liveshows perfect uitwerkt. Een verademing tussen alle bands die zichzelf maar blijven herhalen.

BLEEDING GODS

Dodekathlon

Nuclear Blast/ADA
Wouter Dielesen
87

Sinds het verschijnen van debuutplaat ‘Shepherd Of Souls’ in 2015 zit de carrière van Bleeding Gods in de lift. Zo tekende de Nederlandse band bij Nuclear Blast en namen populariteit en aandacht een vlucht. Ook versterkte bandbrein en gitarist Ramon Ploeg (ex-Houwitser) de lineup met Daan Klemann (drums) en Rutger van Noordenburg (gitaar). Samen met Gea Mulder (bas/zang) en Mark Huisman (zang) werkte de groep aan vervolgalbum ‘Dodekathlon’, met de twaalf werken van de Grieks-mythologische heldenfiguur Herakles als (tekst)concept. Voor het artwork vroeg de groep de Griekse kunstenaar Dimitris Tzortzis, niet alleen voor het album, maar voor de totale bandbeleving. Ook op muzikaal vlak pakt Bleeding Gods uit. De mix van death en thrash metal klinkt een stuk donkerder en meer episch dat op het eerste album. Martin Powell (ex-Cradle Of Filth, ex-My Dying Bride) tekende voor de klassieke arrangementen en keyboardpartijen. Door zijn inbreng en door toevoeging van elementen uit black metal vertoont het geheel raakvlakken met uiteenlopende acts als Fleshgod Apocalypse, Septicflesh, Dimmu Borgir, Nile, Ex Deo en Behemoth. De zestig minuten muziek klinken groots, kundig, doordacht en machtig, met singles „From Feast To Beast (Erymanthian Boar)” en „Tripled Anger (Cattle Of Geryon)” als toonbeelden. Als ‘Dodekathlon’ iets duidelijk maakt, is het dat Bleeding Gods net zoveel tijd en energie in zijn tweede plaat heeft gestoken als Herakles in zijn twaalf werken.

PHIL CAMPBELL AND THE BASTARD SONS

The Age Of Absurdity

Nuclear Blast/ADA
Stan Novak
82

Aangezien ik de band live nog niet aan het werk zag en de EP van verleden jaar onopgemerkt aan me voorbijging dook ik onbevangen deze debuutplaat in. En een verfrissende duik is het zeg! Een groot compliment aan Phil Campbell is op z’n plaats, want de voormalig Motörhead-gitarist komt uitstekend en verrassend voor de dag. De geest van zijn vorige band is nagenoeg afwezig (enkele snelle passages daargelaten) en daar hoeven we niet om te rouwen. Er was maar één Motörhead en dat dat voor altijd zo moge blijven. Met zijn familieband stort Campbell zich vol geestdrift op dampende hardrock met bluesy ondertoon. Het energiepeil ligt hoog, het spel is strak, er wordt voorbeeldig gesoleerd en, zéér belangrijk, de zang van Neil Starr (de enige niet-Campbell in het vijfkoppig gezelschap) is een openbaring. Starr klinkt als een kruising tussen Corey Taylor en die gast van Nickelback en is een heus schot in de roos. De pater familias heeft z’n zaakjes uitstekend op orde, want ‘The Age Of Absurdity’ is een ware topproductie. Met kwaliteitswerk als dit mag deze familieband zich verheugen op een mooie toekomst.

LONG DISTANCE CALLING

Boundless

InsideOut/Sony Music
Diederick RR9660
75

Het Duitse Long Distance Calling gaat met ‘Boundless’ terug naar de basis. Na een paar releases waarop zang te horen was, schotelt de band op dit album acht sferische en volledig instrumentale nummers voor en keert daarmee terug naar de aanpak van de eerste platen. In vergelijking met het vorige album, het zeer sterke ‘Trips’, moeten we het nu doen zonder de geweldige zanger Petter Carlsen. En dat is een flinke aderlating. Want hoe lekker de nieuwe nummers ook zijn, het gemis van Carlsen zorgt er toch voor dat de plaat minder beklijft en minder spannend is dan ‘Trips’. ‘Boundless’ laat zich beluisteren als een soundtrack die beelden oproept van weidse landschappen en dat is ook precies wat je in de prachtige video van de single „Out There” te zien krijgt. Een opmerkelijke keuze overigens, enerzijds vanwege de lengte van ruim negen minuten en ook omdat dit wellicht het minste nummer van ‘Boundless’ is. Conclusie: een degelijk album, waarvan de eindscore een stuk lager uitvalt door het ontbreken van de Carlsen-magie.

ORPHANED LAND

Unsung Prophets & Dead Messiahs

Century Media/Sony Music
Diederick RR9660
85

Rond het verschijnen van het nieuwe Orphaned Land-album hing één belangrijke vraag in de lucht: wat zou de impact zijn van het vertrek van mede-oprichter, gitarist en songwriter Yoshi Sassi? Welnu, fans kunnen gerust zijn: die impact is vrij gering. Sterker nog, ‘Unsung Prophets & Dead Messiahs’ is een machtig album geworden. Eén van de elementen die het meest in het oor springt, is dat de grunts een prominentere plaats innemen in vergelijking met voorganger ‘All Is One’. En wanneer de ziekelijke screams van Thomas Lindberg (ex-At The Gates) opduiken in het harde „Only The Dead Have Seen The End Of War”, wordt duidelijk dat Orphaned Land er alles aan gedaan heeft om de enorme diversiteit van de band nog sterker te benadrukken. De plaat bevat grunts en screams aan de ene kant van het spectrum en aan de andere kant vind je kalme, met oosterse instrumenten en melodieën overgoten songs. Songs die regelmatig een gevoelige snaar raken omdat de (com)passie van bandleider Kobi Farhi uit elke porie druipt. Het tekstuele thema dat we onze wereldverbeteraars vermoorden in plaats van naar ze te luisteren en er lering uit te trekken, combineert prachtig met de zeggingskracht van de muziek. Het kippenvel staat me dan ook dik op de armen bij het bekijken en beluisteren van de video voor het nummer „Like Orpheus” waarin Hansi Kürsch van Blind Guardian de show steelt en de boodschap van Orphaned Land trefzeker wordt neergezet met metal in de hoofdrol. Ga dit strijdlied voor harde muziek zeker even bekijken en beluisteren! Het is dat de plaat bij het blokje van de drie achtereenvolgende nummers „In Propaganda”, „All Knowing Eye” en de traditional „Yedidi” even inzakt, anders hadden de woorden ‘het beste album van Orphaned Land’ zonder de aanhalingstekens in deze recensie gestaan.

SAXON

Thunderbolt

Militia Guard/Silver Lining/ADA/Warner
Robert Haagsma
78

Saxon heeft zich op een prettige manier gestabiliseerd. De band beleefde begin jaren tachtig natuurlijk zijn gloriedagen als een van de boegbeeldenvan de NWOBHM. Latere experimenten pakten niet altijd even gelukkig uit, maar aan het eind van de jaren negentig keerde de Britse metalband terug naar het oorspronkelijke geluid en leverde sindsdien op gezette tijden even vertrouwd klinkende als vakkundig gemaakte albums af. ‘Thunderbolt’, het 22ste album, is daar een nieuw voorbeeld van. De toon wordt gezet door het voortvarende gebeuk van songs als „Thun­der­bolt”, „Sons Of Odin” en „Sniper”. Het zijn nummers waarin ook vaak de bekende thema’s voorbijkomen, zoals legendes en historische verhalen. Een paar opvallende tracks zorgen ervoor dat ‘Thunderbolt’ toch allerminst een blinde herhaling van zetten is. „Nosferatu” is een bombastisch nummer dat laat horen dat de veteranen nog altijd artistieke ambities hebben. Een ander hoogtepunt is „They Played Rock And Roll”, wat een hartverwarmend eerbetoon aan het adres van Lemmy en zijn Motörhead is. Er zijn zelfs nog wat kreten van onze held in verwerkt. De gebruikelijke kwaliteit en net genoeg nieuwe invalshoeken, het is genoeg voor weer een meer dan verdienstelijk album van zanger Biff Byford en zijn mannen.

SHINING

X – Varg Utan Flock

Season Of Mist/Bertus
Wouter Dielesen
92

Met de woorden ‘I was born December 1983, and I died December 2017’ lijkt frontman Niklas Kvarforth in de afsluiter van Shinings tiende album ‘Varg Utan Flock’ zijn eigen dood aan te kondigen. En dat voor een muzikant wiens muziek vaak omschreven wordt als ‘depressive suicidal black metal’. Gelukkig verstreken de laatste dagen van het jaar zonder berichtgeving over zijn overlijden. Alle focus weer op de muziek dus. Die is al jaren niet enkel meer te vangen onder de noemer black metal. Net als op voorganger ‘IX – Everyone, Everything, Everywhere, Ends’ (2015) beslaan de zes nummers van ‘Varg Utan Flock’ een breed spectrum aan rockstijlen. Opener „Svart Ostoppbar Eld” trapt uiterst venijnig af. De hoorbaar getormenteerde Kvarforth schreeuwt en krijst en roept veelvuldig ‘oeh’. Halverwege maakt het geweld plaats voor gitaargetokkel, een prachtige bluessolo en ingetogen reutelzang. Ook „Gyllene Portanas Bro”, „Jag Är Din Fiende” (inclusief solo van producer Andy LaRocque) en „Han Som Lurar Inom” kennen zo’n verloop, zonder samenhang en eigenheid te verliezen. Het spel van Peter Huss (gitaar), Euge Valovirta (gitaar), Marcus Hammarström (bas) en Jarle Byberg (drums) is van bijzonder hoog niveau. En het vocale spectrum dat de frontman in tweeënveertig minuten beslaat is gigantisch. In „Mot Aokigahara” klinkt hij bij vlagen zelfs als „Jeanny”-zanger Falco! Met ‘Varg Utan Flock’ overtreft Shining zichzelf gigantisch. Heel fijn dus dat Kvarforth niet daad bij woord voegde.

TRIBULATION

Down Below

Century Media/Sony Music
Leon van Rijnsbergen
85

Of je nu van de muziek van Tribulation houdt of niet, het valt niet te ontkennen dat deze Zweden een geheel eigen smoelwerk hebben ontwikkeld. Oorspronkelijk maakten de heren nog pure death metal, maar tegenwoordig is de muziek een stuk veelzijdiger. Op dit vierde album horen we elementen van traditionele heavy metal, psychedelische rock, occulte rock, gothic rock en post-punk, terwijl de death/black metalvocalen van zanger/bassist Johannes Andersson er (nog altijd) voor zorgen dat het venijn wordt behouden. De genoemde stijlen lijken ver van elkaar verwijderd te zijn, maar ze worden door Tribulation opnieuw samengesmeed tot een logisch en pakkend geheel. Essentieel daarbij is dat de heren inmiddels wel weten hoe ze een goed nummer moeten schrijven; de composities zijn stuk voor stuk van zeer grote klasse. ‘Down Below’ wordt bij elke luisterbeurt beter en is alvast de eerste kandidaat voor de jaarlijst van 2018!

WATAIN

Trident Wolf Eclipse

Century Media/Sony Music
Stephan Gebédi
90

Na het meesterlijke ‘Lawless Darkness’ leek Watain met het daaropvolgende ‘The Wild Hunt’ een beetje op twee gedachten te hinken. Aan de ene kant hadden we in de vorm van „They Rode On” en het titelnummer briljante maar enigszins afwijkend klinkende nummers. Daarnaast stonden er harde en snelle black metalnummers op het album die soms wat geforceerd overkwamen. Hard en snel ‘omdat het nu eenmaal moest’ als het ware. Met ‘Trident Wolf Eclipse’ laat de band er geen twijfel over bestaan en schotelen ze ons overwegend snelle en compromisloze black metal voor. Na het brute „Nuclear Alchemy” dat velen al van YouTube zullen kennen, blijken de daaropvolgende nummers echter over voldoende dynamiek te beschikken om de boel spannend te houden. Zo wisselen snelle stukken en dreigende, slepende passages elkaar perfect af in een nummer als „Teufelsreich” en doet het afsluitende „The Fire Of Power” enigszins aan het tragere werk van Darkthrone denken. Zoals gezegd ligt het tempo op de rest van de nummers behoorlijk hoog, maar wordt er met gave songstructuren, lekkere riffs en epische melodielijnen genoeg ruimte geboden voor de duistere sfeer die Watain nog altijd weet op te roepen. De productie zorgt weliswaar voor een old-schoolgevoel, maar is krachtig en heavy genoeg om ook in 2018 potten te kunnen breken. Een ‘mainstream’ hit als „They Rode On” mag dan misschien ontbreken, maar beukers als „Towards The Sanctuary” en „Sacred Damnation” klinken na enkele luisterbeurten al behoorlijk herkenbaar en hebben genoeg hooks om uit te groeien tot publieksfavorieten. Watain revancheert zich met ‘Trident Wolf Eclipse’ voor de ietwat tegenvallende voorganger en levert meteen de eerste echte klapper van 2018 af!

WHITE WIZZARD

Infernal Overdive

M-Theory/Bertus
Metal Mike
88

Met de terugkeer van zanger Wyatt Anderson en meestergitarist James LaRue, heeft bassist John Leon eindelijk weer de bezetting bij elkaar die ‘High Speed GTO’ (2009) tot een klassieker maakte. ‘Infernal Overdive’ kunnen we misschien over een aantal jaar dezelfde kwalificatie geven. Deze ide­ale Keep It True-band verpakt Iron Maiden-riffs in heerlijke US-metalnummers, met een Anderson die tijdens sporadische hoge screams makkelijk met Harry ‘The Tytan’ Con­klin kan concurreren. De nummers zijn rijk aan afwisseling waardoor „Chasing Dragons” (8:16), „Voyage Of The Wolf Raiders” (9:38) „Critical Mass” (8:34) en „The Illusion’s Tears” (11:03) ondanks hun lengte voorbij lijken te vliegen. Mijn album van de maand!