CD van de Maand januari/februari 2018

Een dubbel maandnummer, maar nu ook weer een gedeelde eerste plaats: MACHINE HEAD met Catharsis en BLACK LABEL SOCIETY met Grimmest Hits

 

MACHINE HEAD Catharsis (Nuclear Blast/ADA) André Verhuysen 80 Less is more. Oftewel, hoe simpeler hoe beter. Of, overdaad schaadt. Het is een in de muziekwereld veelgebruikt adagium dat aan Robb Flynn compleet voorbij is gegaan. In Flynns boekje geldt slechts: more is more. Hoe meer hoe beter. Meer van alles. ‘Catharsis’ is andermaal het bewijs. Als er op een CD 76 minuten aan muziek past, dan kan Machine Heads alleenheerser het niet nalaten ze ook alle 76 ten volle te benutten. Tot aan het gaatje en niet minder. Bovendien worden de nummers zelf als het even kan ook vakkundig dichtgeplamuurd. Met keyboards, met violen, met cello’s. En het moet gezegd, het levert veel moois op. De eerste zeven nummers op ‘Catharsis’ behoren tot de beste en meest afwisselende die Machine Head aan deze kant van de eeuwwisseling heeft gemaakt. Van de furieuze opener „Volatile”, via het afwisselende titelnummer, het groovende (hallo Korn!) „Be­yond The Pale”, het beschouwende „California Bleeding”, het nu-metal-achtige „Triple Beam” en het thrashy „Ka­leidoscope” tot het folky (!) „Bastards”. Tot zover niks te klagen. Integendeel. Vandaar ook dat ‘Catharsis’ bovenaan de Soundcheck geëindigd is. Maar waarom dan niet meer dan 80 punten? Welnu, omdat het vanaf het achtste nummer, „Hope Begets Hope”, gedaan is met het hoge niveau. De resterende acht nummers blinken uit in middelmatigheid. De semi-akoestische niemendalletjes „Behind A Mask” en „Eulogy” zijn zelfs verschrikkelijk saai en ronduit overbodig. De andere songs boeien alleen nog vanwege het extreem hoge muzikale vakmanschap van Machine Head. Met name het onnavolgbare drumwerk van Dave McClain is een waar genot om naar te luisteren, zelfs in chaotische tracks als „Grind You Down” en „Razorblade”. Conclusie: ‘Catharsis’ biedt in veel opzichten alles wat we van een nieuw album van Machine Head mogen verwachten. En meer. En daar wringt dus de schoen. Zonder dat ‘meer’ was ‘Catharsis’ compacter en beter geweest. Want het is echt waar mijnheer Flynn: less is more!

BLACK LABEL SOCIETY Grimmest Hits (Spinefarm/Caroline) Bastiaan Tuenter 80 ‘Grimmest Hits’ is geen verzamelalbum van het twintigjarige Black Label Society, maar het tiende studioalbum. De titel is niet zomaar zo’n boerengrap die Wylde graag maakt, want de teksten en sfeer zijn daadwerkelijk grimmig. Een hit scoren, dat zal niet gebeuren, ook omdat de piano opnieuw ongebruikt blijft. Geeft niks, in de vorm van „The Only Words” is er een fraaie ballad met een prachtig gevoelige gitaarsolo. Er zijn uptempo krakers als „Illusions Of Peace” en het onweerstaanbare „Room Of Nightmares”, met een bescheiden rol voor de mondharmonica, als tegenhangers, maar het gemiddelde tempo ligt toch lager dan voorheen. Het lompe aspect dat Black Label Society vaak kenmerkte heeft plaatsgemaakt voor stemmige, soms treurige gitaarlicks en zang. In positieve zin welteverstaan. Het is wellicht te danken aan Wylde’s recente run met Zakk Sabbath. De al weer jaren nuchtere Wylde begrijpt inmiddels drommels goed dat de kwaliteit van de song het zwaarst weegt. In dat opzicht is ‘Grimmest Hits’, met het dreigende „All That Once Shines” dat uitbarst in een Sab­bathiaans festijn, het langzaam groovende „Disbelief” met een sereen refrein, en het trio stampende openers, ontzettend geslaagd. ‘Grimmest Hits’ heeft meer diepgang dan de andere BLS-platen en boeit van begin tot einde. Het is hopelijk de ideale opmaat naar nieuw werk met Ozzy Osbourne.