10maal Eremetaal maart 2018

19 februari 2018 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in maart 2018

 

 

EARTHLESS

Black Heaven

(Nuclear Blast/ADA)
Stan Novak
78

Earthless is een band die de jam tot kunst weet te verheffen. Het begint in de basis meestal met een Jimi Hendrix-riff of seventiesgroove waar vervolgens avontuurlijk op wordt doorgeborduurd. Bij zo’n format ligt de kans op herhaling altijd op de loer en, eerlijk gezegd, deze vindt ook geregeld zijn weg binnen ‘Black Heaven’. Maar een reden om te gaan zitten kniesoren is dat niet. Daartoe wordt er veel te lekker en losjes uit de pols gemusiceerd. Het smaakvolle gitaarspel, de stuwende baspartijen en het ritmisch zeer interessante drumwerk verschaffen de band meer dan voldoende krediet om die minpuntjes te doen verdampen. In tegenstelling tot zijn instrumentale voorgangers wordt er op ‘Black Heaven’ tijdens een groot gedeelte van de veertig minuten bovendien gezongen en niet onverdienstelijk ook. Van de zes songs zijn er slechts twee instrumentaal en dat komt de luisterbaarheid absoluut ten goede. ‘Black Heaven’ klinkt minder psychedelisch dan we op basis van het verleden gewend zijn, maar als geheel rockt het meer. Betere retrorock kom je tegenwoordig niet snel tegen.

EXTREMITIES

Gaia

(Painted Bass/FMLS)
Diederick RR9660
83

Vorige maand belandde Bleeding Gods bij ons nog in de rubriek Eremetaal en deze maand knalt het Eind­hovense Extremities er volop in met een zeer goed debuut (de eerder verschenen EP niet meegeteld). Het album begint met een kolossaal en verwoestend openingsnummer vol met inventieve, crunchy riffs en overtuigende schreeuw­zang. Echt interessant wordt het als de band een heel andere kant van zichzelf laat horen in het navolgende „Circular Motions”, waarin cleane zang alle ruimte krijgt tegen een achtergrond van sfeervolle gitaarpartijen en subtiele ritmische breaks. Op dat moment hoef je niet eens te weten dat Jochem Jacobs zich bemoeid heeft met de sound om te begrijpen dat Extremities staat te trappelen om het gat dat Textures achterlaat te vullen. Zowel de sound als de stijl zijn op ‘Gaia’ namelijk duidelijk beïnvloed door Textures, hoewel Extremities wel degelijk een aantal onderscheidende kwaliteiten laat horen. Zo heeft zanger Thimo Franssen een prima eigen geluid en voegen de vijf mannen net wat meer rustpunten aan de nummers toe dan de meeste genregenoten. Hierdoor ontstaan mooie extremen in dynamiek gedurende de acht songs die samen drieënzestig minuten klokken, waarvan er liefst zeventien zijn ingeruimd voor het afsluitende hoogtepunt „The Inward Eye”; een geweldige luistertrip die geen seconde verveelt en waarop Extremities nog eens alles uit de kast haalt. De manier waarop een saxofoon in deze gestructureerde chaos is geïntegreerd, is trouwens echt klasse. Als deze groeibriljant de komende jaren flink meters op de podia kan gaan maken en alle indrukken gebruikt om zijn eigen identiteit te versterken, ligt er nog veel moois in het verschiet.

HYVMINE

Earthquake

(Seek And Strike/Bertus)
Diederick RR9660
85

Hyvmine is de band van Al Joseph, een zeer talentvol zanger/gitarist uit Los Angeles van wie je op internet flink wat filmpjes kan vinden waarin hij zijn mooie en soepele speelstijl tentoonspreidt. Op dit debuut, waarop Joseph ook overtuigend de zang voor zijn rekening neemt, staat alles in dienst van de song. ‘Earthquake’ is een album waarvan ik vermoed dat het veel rock- en metalliefhebbers kan aanspreken omdat Hyvmine in staat is op een vanzelfsprekende manier elementen uit vele subgenres samen te smelten tot compacte en goed in het gehoor liggende songs. En dat is indrukwekkend te noemen. Ik nodig je uit om zelf te ontdekken welke invloeden zich allemaal in de muziek van Hyvmine bevinden, want het noemen van vergelijkbare genres of bands zou namelijk alleen maar afleiden van de essentie die van ‘Earthquake’ zo’n verrassend en sterk album maakt: namelijk goede en originele songs waarin nieuwe bruggen tussen genres worden gebouwd.

MYLES KENNEDY

Year Of The Tiger

(Napalm/PIAS)
Liselotte Hegt
98

Myles Kennedy, de innemende frontman van Alter Bridge en de band van Slash, brengt met ‘Year Of The Tiger’ zijn allereerste soloalbum uit. Myles verlaat hierop de welbekende hardrock- en metalpaden en laat zich in de twaalf composities van zijn meest intieme en persoonlijke kant horen. Gewapend met akoestische gitaar, banjo, lapsteelgitaar en mandoline en vergezeld door drummer Zia Uddin, bassist Tim Tournier en Alter Bridge-producer Michael Baskette neemt Myles de luisteraar mee op een emotionele achtbaanrit, waarin hij afrekent met een jarenlange, diepgewortelde worsteling omtrent de verkozen dood van zijn vader (wegens zware geloofsovertuiging wilde zijn doodzieke vader geen medicijnen gebruiken) toen Myles vier jaar oud was. ‘Year Of The Tiger’ is dus een moedige stap. De muzikale omlijsting staat geheel in dienst van de vocale expressie en het is prachtig om te luisteren naar nummers die diep raken. Het muzikale canvas heeft een semi-akoestische benadering en bevat veel dynamiek, prachtige melodieën, emotionele sferen en verrassende ritmes, waarin Myles zijn voorliefde voor de akoestische songs van Led Zeppelin, blues en rhythm-and-blues laat resoneren. het heeft geresulteerd in donkere doch schitterende nummers als „The Great Beyond”, „Mother” (een eerbetoon aan zijn moeder), „Year Of The Tiger”, „Nothing But A Name” en „One Fine Day”. Maar ik kan ze eigenlijk allemaal wel opnoemen, want wat mij betreft staan alle nummers op eenzelfde hoogstaand niveau. ‘Year Of The Tiger’ is geen album om te ontleden maar om te beleven. Een verplichte aanschaf.

OCEANS OF SLUMBER

The Banished Heart

(Century Media/Sony Music)
Diederick RR9660
82

Oceans Of Slumbers’ vorige album ‘Winter’ gaat van zacht en ingetogen naar hard en expressief, bevat gevoelige vrouwenzang maar ook blastbeats die gepaard gaan met ijselijke screams en Marianentrog-diepe grunts. Dit visitekaartje van de band laat horen hoe veelomvattend en modern muziek kan zijn. Oceans Of Slumber valt verder op doordat de band weliswaar uit ‘redneck-country’ Texas komt, maar aangevoerdt wordt door de prachtige, stoere, donkergetinte zangeres Cammie Gilbert. De klasse en de eigenzinnigheid van de band gaf me twee jaar geleden het gevoel dat Oceans Of Slumber alle ingrediënten in huis heeft om ‘The Next Big Thing’ te worden. Met grote gretigheid heb ik ‘The Banished Heart’ dan ook tot me genomen. Wat meteen opvalt aan dit nieuwe werkstuk is de somberheid en pijn die ervan af gutst. De sfeer is donkerder en droeviger dan voorheen. Cammie Gilbert legt haar hart en ziel bloot in teksten die lijken te gaan over verlies en over de pijn van relaties die stuk lopen. De vier mannen achter haar kleuren de teksten in met muziek die de emotie nog verder versterkt; op momenten zacht en verstild, op andere plaatsen rauw en bijna apocalyptisch. De band zoekt het trouwens opvallend vaak in de kracht van de herhaling om een gevoel te benadrukken. Als alle elementen daarbij op hun plaats vallen, resulteert dat in parels zoals het rustige titelnummer, waarvan de emotioneel geladen tweede helft hard binnenkomt, of zoals het harde „A Path To Broken Stars” dat vol zit met prachtige wendingen en melodieën. Maar vaker dan ik had gehoopt komen er nummers voorbij die aandoen als slechts een verzameling losse ideeën. Op die momenten lijken de bandleden niet te weten hoe ze hun klasse moeten omzetten in goede songs. Vooral „At Dawn” en „Howl Of The Rougarou” gaan gebukt onder dit euvel. Zelfs de ballad „No Color, No Light”, waarin Tom S. Englund van Evergrey voor de zoveelste keer een prachtig duet met een zangeres aangaat, overtuigt niet helemaal. Al met al stelt ‘The Banished Heart’ me dus licht teleur, maar of ik daar over een aantal maanden nog zo over denk durf ik niet te zeggen, want ondertussen groeit het album nog bij elke luisterbeurt.

PESTILENCE

Hadeon

(Hammerheart/Bertus)
Wouter Dielesen
80

Tien jaar geleden blies Patrick Mameli death metalband Pestilence nieuw leven in. Bijgestaan door een keur aan (inter)nationale muzikanten bracht hij achtereenvolgens ‘Resurrection Macabre’ (2009), ‘Doctrine’ (2011) en ‘Obsi­deo’ (2013) uit. Hoewel muzikaal en productioneel puntgaaf kwamen de platen hem op veel kritiek te staan. De Enschedeër zou te krampachtig modern, technisch en brutal proberen te zijn en daarmee de goede naam van de groep te grabbel gooien. Teleurgesteld in de scene hield Pestilence zes jaar na de wederopstanding opnieuw op te bestaan. Mameli verlegde zijn focus naar Neuromorph, maar maakte toch weer een doorstart met Pestilence. Sa­men met de Venezolaanse gitarist Santiago Dobles, Slo­veense bassist Tilen Hudrap en Roemeense drummer Sep­timiu Hărşan nam hij deze achtste studioplaat op. In navolging van heruitgaven van de eerste vier albums en een toer met uitsluitend materiaal van die releases, keert Ma­me­li op ‘Hadeon’ terug naar de muziek uit de hoogtijdagen. De 13 tracks sluiten nog het meest aan op ‘Testimo­ny Of The Ancients’ (1991). Dat hoor je terug in de riffs, zangpartijen, repeterende refreinen, mid-tempo ritmes en relatief eenvoudige songopbouw. Het spel is van hoog niveau, Hudrap excelleert in solomoment „Subvisions” en Mameli speelt veel knappe jazz-/fusionsolo’s. Alleen zijn vocalen pakken wat eendimensionaal uit. Maar met songs als „Materialization”, „Discarnate Entity”, „Non Physical Existent” en „Multi Dimensional” slaagt Pestilence er in oude tijden te doen herleven. En dat zonder zichzelf letterlijk te kopiëren. Door progressieve elementen, frisse twisten en sterk materiaal voegt ‘Hadeon’ echt iets toe, voor oude en nieuwe fans.

POP EVIL

Evil Pop

(E-One /SPV/Suburban)
Robert Haagsma
80

‘Evil Pop’ is het vijfde album van een Amerikaanse band die behendig invloeden uit de metal, hardrock, pop, alternatieve rock en zelfs elektronische muziek op een hoop veegde en er daarna iets moois van maakte. Het leverde op de voorgaande vier albums handenvol goed in het gehoor liggende songs op. De toon was wel telkens wat anders. ‘Onyx’ uit 2013 werd gemaakt kort nadat de vader van zanger Leigh Kakaty overleden was. Het leverde een donker, introvert album op. Zoals de titel al suggereerde, was op ‘Up’ uit 2015 de zon weer doorgebroken. Terwijl de band voorheen vooral de eigen zielenroerselen bezong, is de blik op ‘Pop Evil’ meer naar buiten gericht: op de chaos in Amerika en de rest van de wereld. Met name in songs als „Colors Bleed” en „Art Of War” klinkt Pop Evil fel en militant. Het laat een nieuwe kant zien van deze Amerikaanse band. Gelukkig eindigt het album wel met een hoopvolle boodschap. De strekking van „Rewind” is dat we vastberaden verder moeten gaan met het beter maken van de wereld, wat er ook op onze weg komt. Een band die letterlijk met zijn tijd is meegegaan.

REVERTIGO

ReVertigo

(Frontiers/PIAS)
Diederick RR9660
75

Zanger Mats Levén is bekend als frontman van Krux, Can­dle­mass, Therion, At Vance, Amaseffer, Yngwie Malmsteen en TSO. In 2018 kan ReVertigo aan die enorme lijst worden toegevoegd. ReVertigo bestaat naast Levén uit de Treat-gitarist Anders Wikström. Op de drumpartijen van Thomas Broman na hebben deze heren het gehele album ingespeeld met melodieuze hardrocksongs die raakvlakken vertonen met bands als Pretty Maids, Def Leppard (door de koortjes) en de bands van Duitse duizendpoot Michael Voss. Mis­schien dat Levén niet meer zo heerst zoals hij vroeger deed bij Krux, maar zijn scherpe en snerpende stem geeft de vrij standaard nummers wel iets extra’s mee. Door de zang krijgen de songs soms zelfs een glamrocktintje. Afgezien van de afschuwelijke poging tot het schrijven van een hit die „Unobtainium” heet, bestaat het album uit nog tien fris klinkende nummers waarvan er twee, „Sailing Stones” en „False Flag”, licht bovenuit steken. Anders Wikström verwoordt de prestaties op dit album nog het beste: „Met Revertigo vinden we wellicht het wiel niet opnieuw uit, we leggen er wel een set verse banden omheen.”

MICHAEL SCHENKER FEST

Resurrection

(Nuclear Blast/ADA)
Robert Haagsma
70

Het album ‘Resurrection’ is het vervolg op een reeks concerten die in 2016 in Europa en Japan gegeven werd door Michael Schenker Fest. De ooit uit Scorpions en UFO voortgekomen gitarist deelde daarbij het podium met drie zangers die hem in de loop der jaren hadden vergezeld: Gary Barden, Graham Bonnet en Robin McAuley. De drie veteranen zijn dus ook weer te horen op ‘Resurrection’, waarop overigens ook Doogie White een paar keer naar de microfoon grijpt. De Schotse zanger dankt die plaats natuurlijk aan zijn lidmaatschap van Michael Schenkers’ Temple Of Rock. Alsof het nog niet genoeg is, laat Metallica’s Kirk Hammett zijn vingers over zijn snaren racen in het openingsnummer „Heart And Soul”. Alles bij elkaar is het vooral een sympathieke plaat. De zangers laten horen dat er opvallend weinig sleet op de stembanden zit. Michael Schenker zelf soleert nog altijd als een jonge god. Het spel van de rest van de band is ook om een ringetje te halen. Het album staat echter vol met melodieuze hardrock die niet al te spannend is. Ze zijn voorspelbaar opgebouwd en de teksten hebben niets om het lijf. Alleen met het gospelachtige „Take Me To The Church”, gezongen door Doogie White, wordt even van die veilige koers afgeweken. Het is ook te horen dat de plaat over een lange periode, op verschillende locaties is opgenomen. Vanwege de verschillen in klank en de parade aan zangeres wil ‘Resurrection’ maar geen organisch geheel worden. Het hoorbare plezier waarmee de mannen weer samenwerkten, maakt wel veel goed.

TAX THE HEAT

Change Your Position

(Nuclear Blast/ADA)
Stan Novak
80

Tax The Heat behoorde enkele jaren geleden tot de beste Engelse nieuwkomers. Nuclear Blast was er snel bij om de band op te pikken en dat was opmerkelijk, want met metal had (en heeft) de naar de George Harrison-song „Taxman” vernoemde formatie niets van doen. Met debuutplaat ‘Fed To The Lions’, een eclectische mix van harde rock en melodieuze popgerichte klanken waarin met name de invloed van T-Rex doorsijpelde, sleepte de jonge formatie enkele prestigieuze awards in de wacht. Op ‘Change Your Posi­tion’ klinkt de band uit Bristol herkenbaar, maar toch ook weer anders. De eigenwijsheid en bravoure waarmee strijd wordt gevoerd doet het geheel meer richting Queens Of The Stone Age drijven, zonder daarbij als copycats te klinken. Verre van zelfs, maar als je een vergelijking moet trekken is dat wel een realistische. Een vleugje Muse hoor je er ook in terug, evenals The Darkness en Wolfmother, maar dan zonder de overdreven dramatiek. Compacte songs met strakke beats en moderne gitaarklanken en vooral veel overtuiging is waar ‘Change Your Position’ voor staat. Een groot deel van de kwaliteit ontleent Tax The Heat overigens aan zanger Alex Veale die zich qua veelzijdigheid kan meten met de top in zijn thuisland en dat wil wat zeggen.