JUDAS PRIEST
Firepower
(Columbia/Sony Music)
André Verhuysen
80
Je hoeft maar een halve minuut van titelnummer „Firepower” te horen om te weten dat het wel goed zit met het nieuwe album van Judas Priest. Er zit weer ‘crunch’ in de gitaar, ‘punch’ in de drums en rasp in de stem van Rob Halford. Allemaal essentiële onderdelen van de alom geliefde Priest-sound die op het vorige album ‘Redeemer Of Souls’ zo node werden gemist. Op ‘Redeemer…’ klonken de gitaren dun, de drums nat en Rob Halford verkouden. Het resulteerde in de zwakste Priest-plaat sinds mensenheugenis. In onze Soundcheck van toen werd ‘Redeemer…’ niet eens Eremetaal, dat zegt genoeg. Toch verschillen ‘Redeemer…’ en ‘Firepower’ qua songs weinig. Eigenlijk zijn de nummers van beide platen compleet inwisselbaar; dezelfde verhouding snelle, langzame en midtempo nummers, stuk voor stuk geschreven volgens de spelregels uit het Grote Judas Priest Songboek. Met dezelfde inhoudsloze, clichématige teksten. Het klinkt noot voor noot herkenbaar en vertrouwd, om niet te zeggen hartstikke voorspelbaar. Verrassingen zijn er geen of het zou de mandoline (!) in „Rising From The Ruins” moeten zijn. Kortom: niets nieuws onder de zon. ‘Firepower’ is Judas Priest in optima forma, precies zoals we het willen horen. Het is enkel en alleen te danken aan het gigantische verschil in productie en de ditmaal veel betere zang dat ‘Firepower’ met kop en schouders uittorent boven zijn voorganger. Complimenten voor producersduo Tom Allom/Andy Sneap en met name Rob Halford zijn dus wel op hun plaats. Bovendien is Priest zo slim geweest om ditmaal het kaf van het koren te scheiden en het te houden bij dertien songs in plaats van de achttien, waaronder enkele flinke miskleunen, die de deluxe-editie van ‘Redeemer…’ vulden. Vuurtje iemand?