REDEMPTION
Long Night’s Journey Into Day
(Metal Blade/PIAS)
Diederick RR9660
85
Het vorige album ‘The Art Of Loss’ van Redemption eindigde bovenaan mijn jaarlijst van 2016. Het was een progressief metalalbum met sterke songs, duizelingwekkend gitaarspel en toch vol emotie. Toen kort daarna bekend werd dat zanger Ray Alder (Fates Warning) vervangen zou worden door Evergrey’s Tom Englund was ik benieuwd hoe groot de invloed van de Zweed zou zijn op het geluid van Redemption. De conclusie na vele luisterbeurten luidt: nagenoeg niets. ‘Long Night’s Journey Into Day’ klinkt als een logisch vervolg op het eerdere werk van Redemption en weinig fans zullen teleurgesteld zijn. Net als Alder is Englund namelijk een zanger die de persoonlijke teksten van bandleider en gitarist Nick van Dyk over de mooie en minder mooie aspecten van het leven met de juiste emotie en kracht overbrengt. De klankkleur van beide zangers zal bepalen naar welke incarnatie van Redemption je voorkeur uitgaat. Naast een nieuwe zanger heeft Redemption ook een nieuwe keyboardspeler, maar deze Vikram Shankar heeft (nog) geen hoorbare invloed op de totaalsound. Wie dat wel heeft is drummer Chris Quirarte, die opnieuw laat horen tot de absolute drumtop te behoren, hoewel fans van U2 zich kapot zullen schrikken als ze zijn geroffel op de cover van de klassieker „New Year’s Day” horen. In de afdeling gitaar is Bernie Versailles al vijf jaar herstellende van een aneurisma (geknapte vitale slagader). Gelukkig heeft Van Dyk ook nu weer een beroep kunnen doen op Simone Mularoni (DGM) en Chris Poland (ex-Megadeth) om de solo’s in te spelen. De twee andere geweldenaren die op het vorige album te horen waren, Marty Friedman en Chris Broderick (ook ex-Megadeth), zijn er nu helaas niet bij. Het gitaarwerk blijft fenomenaal, maar is toch een stukje minder spannend dan op ‘The Art Of Loss’. Net als de nummers overigens. Het neemt niet weg dat Redemption de progmetalliefhebber opnieuw laat watertanden en dat de band ondanks de wisselingen nog bijzonder vitaal is.