10maal Eremetaal november 2018

21 oktober 2018 Oscar Vaneyck 10xEremetaal 0

10 maal Eremetaal in november 2018

BEHEMOTH

I Loved You At Your Darkest

(Nuclear Blast/PIAS)
Wouter Dielesen
92

De totstandkoming van succesalbum ‘The Satanist’ (2014) kostte Nergal zoveel kruim dat hij de extreme metal na afronding even beu was. De frontman van Behemoth stortte zich op het donkere countryproject Me And That Man, barbiersketen Barbarian, een eigen club, een serie bieren en jurywerk bij The Voice Of Poland. Die nieuwe uitdagingen leverden hem voldoende inspiratie op om in 2016 te beginnen aan opvolger ‘I Loved You At Your Darkest’. Zijn ideeën resulteerden in twaalf nummers, waarin hij samen met bassist Orion en drummer Inferno de lijn van de vorige plaat doortrekt. Tegelijkertijd laat de groep een meer rockgeoriënteerde aanpak horen. De elfde plaat begint met het door een kinderkoor geschreeuwde intromantra „Solve”. De muziek bouwt op en loopt over in het grootse „Wolves Ov Siberia”, met potig drumspel, vocale variatie en liturgische koorzang. Die elementen klinken in meer tracks, zoals in het door Aleister Crowley geïnspireerde „God=Dog”, het meest veelzijdige nummer van de plaat. Nergal maakt zich als vanouds boos over religie en de muziek gaat van extreem en bombastisch naar subtiel. Zo rolt en dondert „Ecclesia Diabolica Catho­lica” en wijkt bij „Bartzabel” het geweld voor Bathory-achtige cleane zang, tribaldrums en een onheilspellende riff. Met „Angelvs XIII” gaat Behemoth juist weer volle kracht vooruit, terwijl uit „Sabbath Mater” vooral veel geloofshaat klinkt, net als in het Tiamat/Bathory-achtige, satanische gebedsstuk „Havohej Pantocrator”. Het eigenhandig geproduceerde album besluit met twee zware stukken, om met outro „Coag­vla” de boeken in te gaan als een dynamisch, extreem en stijlvernieuwend metalkunstwerk van grote pracht!

COHEED AND CAMBRIA

Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures

(Roadrunner/ADA)
Diederick RR9660
80

Wanneer je als volger van de alternatieve rock/metalband Coheed And Cambria naar de titel van dit nieuwe album kijkt, weet je meteen dat je hierop een terugkeer kan verwachten naar een groots sciencefictionconcept waar de band om bekend staat. Op het vorige album was de band namelijk even van dat stramien afgeweken. Over het verhaal ‘Vaxis’, dat bandleider Claudio Sanchez samen met zijn vrouw schreef, denkt de band liefst vijf albums te gaan doen. Poeh, van een gebrek aan ambitie kan je de man met het aparte stemgeluid in ieder geval niet betichten. De wel erg luchtige stijl die op het vorige album werd ingezet, wordt op ‘Act I’ (deels) teruggedraaid ten gunste van wat steviger werk. Op ‘The Unheavenly Creatures’ kukelt Coheed weliswaar af en toe opnieuw over het randje van zoetsappigheid, maar de band maakt dit dan meteen goed met songs waarin de balans tussen een toegankelijk en toch prikkelend geluid precies goed is. Zo bevatten „Toys” en „Old Flames” voor mijn oren te ‘makkelijke’ meezingstukken, maar daar staat tegenover dat andere nummers zoals „Black Sunday” en „Queen Of The Dark” juist lekker stevig uitvallen. Her en der hoor je zelfs pogingen tot grunts. Waar Sanchez en zijn mannen meesters in blijven, is het schrijven van geniepige melodieën die na een paar keer luisteren uit de muzikale soep naar boven komen drijven. Want hoewel Coheed-albums altijd toegankelijk klinken, vragen ze geduld om goed te kunnen beoordelen. Bij deze eerste akte is dat niet anders.

DISTURBED

Evolution

(Reprise/Warner Music)
Metal Mike
83

Een sabbatical kan een band erg goed doen. Neem Disturbed. In 2011 waren de heren er even helemaal klaar mee. De stekker werd uit de band getrokken. Tijdelijk, zo bezwoeren de bandleden alvorens zich te storten op uiteenlopende projecten en bands als Device, Adrenaline Mob en Fight Or Flight. Vier jaar later herpakte Disturbed zich op grootse wijze. Het in 2015 verschenen comebackalbum ‘Immortalized’ liet een gerevitaliseerde en bevlogen band horen en als klap op de vuurpijl werd de semi-ballad „The Sound Of Silence” (een cover van Simon & Garfunkel) tamelijk onverwacht een wereldwijde hit. Het zal er ongetwijfeld mede debet aan zijn dat op deze opvolger maar liefst drie ballads staan, ongetwijfeld met de gedachte dat Disturbed er misschien wel weer een toevalstreffer aan overhoudt. Met een topzanger als David Draiman gaan zulke ballads Disturbed bovendien erg goed af. Daarnaast verschaffen ze ‘Evolution’ de dynamiek die vroegere albums van Disturbed wel eens misten. De overige nummers van ‘Evolution’ klinken zoals we van Disturbed mogen verwachten: energiek en swingend, gedomineerd door de inmiddels bekende hoekige, militante tempo’s en de felle zanglijnen van Draiman. Luister naar de opzwepende eerste single „Are You Ready” en je weet meteen genoeg: Disturbed houdt de op ‘Immortalized’ ingezette opleving moeiteloos vast. En meer.

WARREL DANE

Shadow Work

(Century Media/Sony Music)
Liselotte Hegt
85

Toen op 13 december, het bericht naar buiten kwam dat zanger Warrel Dane was overleden, stond de wereld van de harde muziek wel even stil. Warrel was met zijn markante stemgeluid, zijn persoonlijkheid en zijn bijna poëtische manier van tekstschrijven een bijzonder muzikant, die beslist een relevante muzikale erfenis heeft achtergelaten met zijn bands Sanctuary en Nevermore. Op het moment dat Warrel stierf, was hij aan het werk in een studio in Sao Paulo. Het grondwerk voor zijn tweede soloalbum (opvolger van het in 2008 uitgebrachte ‘Praises To The War Machine’) was door zijn Braziliaanse band al gedaan en Warrel was ongeveer halverwege met zijn zangopnames. Oorspronkelijk was ‘Shadow Work’ bedoeld als een tachtig minuten durende opus, maar de versie die nu uitkomt klokt iets meer dan veertig minuten en is puur als eerbetoon bedoeld. Voor de zang zijn zowel definitieve als pre-productie-opnames gebruikt, wat meteen het geluidsverschil in de tracks verklaart. Hoewel ‘Shadow Work’ dus niet het bedoelde complete werk bevat, geeft deze release wel een duidelijk beeld van waar Warrel met zijn tweede soloalbum heen wilde. Enerzijds een brutere, hardere koers („Madam Satan” met grunts, „Disconnection System” en snelheidsduivel „The Hanging Garden”) en anderzijds de eigenzinnigheid en melancholie die de zanger zo kenmerkte („As Fast As The Others”). Het lange „Mother Is The Word For God” bevat vele emoties, lagen en complexiteit, een nummer dat je eigenlijk in alle rust moet ontrafelen. Verder is er op dit album veel ruimte voor gitaarspektakel. Dat, in combinatie met de agressieve muzikale insteek, zorgt voor een hoog Nevermore-gehalte. De kwaliteit van de zangopnames mag dan misschien niet overal perfect zijn, maar desondanks is ‘Shadow Work’ een verplichte aanschaf voor Warrel-fans. Tot slot: het artwork is door de bekende kunstenaar Travis Smith samengesteld aan de hand van gesprekken die hij kort voor zijn overlijden had met Warrel en aan de hand van de teksten in diens aantekeningenboek.

FIFTH ANGEL

The Third Secret

(Nuclear Blast/ADA)
Diederick RR9660
83

Het is bijna dertig jaar geleden dat Fifth Angel uit Seattle voor het laatst een studioalbum uitbracht. Nadat de band met z’n debuut ‘Fifth Angel’ al een regelrechte cultklassieker uitgebracht had, waarop zowel de harde als de toegankelijke kant van US-metal uit de jaren tachtig mooi samenvloeiden, leek de carrière van Fifth Angel te eindigen met de teleurstellende tweede plaat ‘Time Will Tell’ uit 1989. Totdat (zoals wel vaker) de band werd overgehaald op te treden op het Keep It True-festival in Duitsland. Daar werd het zaadje gepland voor wat nu is uitgegroeid tot ‘The Third Secret’. Of we daar blij mee zijn? Nou en of! Twee leden van het eerste uur, bassist John Macko en werelddrummer Ken Mary, leveren samen met gitarist en zanger Kendall Bechtel een topplaat af. Opmerkelijk is dat Bechtel, die op het tweede album alleen nog als gitarist te horen was, nu ook de zang voor zijn rekening neemt. En hoe! De man zingt de sterren van de hemel en klinkt als een kruising tussen Ralph Scheepers en Tim ‘Ripper’ Owens. Fifth Angel klinkt tegenwoordig sowieso een stuk feller en agressiever dan op hun eerste twee releases. Daardoor is dit album een dikke aanbeveling voor liefhebbers van het oude werk van bands als Vicious Rumors, Jag Panzer en Judas Priest. En van Fifth Angel natuurlijk.

HAKEN

Vector

(InsideOut/Sony Music)
Robert Haagsma
85

Zoals het een progressief album zo goed past, is ‘Vector’ opgehangen aan een concept. De teksten gaan over psychologische spelletjes en experimenten, waarbij een bizarre relatie tussen een arts en z’n patiënt het decor vormen. Het is een boeiend thema dat de muziek gekregen heeft dat het verdient. In de achterliggende tien jaar maakte de in Londen gevestigde band al naam met complexe, maar nooit ontoegankelijke progressieve rock en metal. Op de voorgaande studioalbums ‘The Mountain’ en ‘Affinity’ doken ook elektronische elementen op. Een lijn die doorgetrokken wordt op ‘Vector’, het vijfde album van de band. Vooral de elektronische drums in een nummer als „Clear” krijgen daardoor een opvallend jarentachtigaccent. Opnieuw valt op hoe ontzettend goed er gemusiceerd wordt, terwijl het album vol prachtige melodieën zit. Hoewel ‘Vector’ met een slordige 45 minuten voor progbegrippen vrij bondig is, staat er met ‘Veil’ toch weer een lang, twaalf minuten durend epos op. Juist in dat nummer komen die kwaliteiten van Haken zo goed uit de verf. Virtuoos spel, een ijzersterke opbouw en prachtige thema’s. Vergelijkbaar met wat Dream Theater in de toptijd neerzette. Welke kant de band ook opschiet, zanger Ross Jennings blijft ook nog eens superieur zingen. ‘Vector’ is het album van een band die ook na tien jaar blijft groeien. En imponeren.

NORTHWARD

Northward

(Nuclear Blast/ADA)
Liselotte Hegt
85

Floor Jansen werd in 2012 de nieuwe stem en gezicht van het übersuccesvolle Nightwish. Toen de Finse band vorig jaar een pauze inlaste, greep Floor die aan om met Pagan’s Mind-gitarist Jorn Viggo Lofstand hun gezamenlijke project Northward uit de ijskast te halen. Al in 2008 nam het duo een album op, maar door overvolle agenda’s kwam het nooit tot een release. Tot nu dus. Het resultaat mag er absoluut zijn. De sound van Northward laat zich het beste omschrijven als recht-voor-zijn-raap hardrock met een melodieuze injectie, waar absoluut géén weelderige symfonische arrangementen of grootse koren aan te pas komen. Korrelige gitaarriffs en een rockattitude zijn hier de troeven, maar de sound is op alle fronten rijk, zoals opener „While Love Died” gelijk duidelijk maakt. In dit nummer, maar ook in vele andere, moet ik sterk denken aan Skunk Anansie. Northward heeft zeker ook iets radiovriendelijks en zelfs popachtigs („Storm In A Glass”). Vocaal laat Floor op dit album een andere kant van zichzelf horen (net als met ReVamp) door ‘gewone’ zang (dus geen constante sopraanzang), ‘nieuwe’ stembuigingen en stemklanken in te zetten, wat enorm verfrissend klinkt. En hoewel Floor natuurlijk de belangrijkste troef op dit album is, mogen we de magnifieke gitaarskills en het compositorische talent van Jorn absoluut niet uit het oog verliezen. Het is de combinatie van beiden die zorgt voor de magie op ‘Northward’. De songs zijn sprankelend en veelzijdig, want zo klein en puur Northward klinkt in de gitaarballad „Bridle Passion”, zo rock-’n-roll klinkt het in „I Need”. Ook waagt het tweetal zich aan een funky swing in „Big Boy” en pakken ze het dromerig aan in „Timebomb”. In het lange, afsluitende „11” komen de vele muzikale facetten van Northward heel goed samen. Al met al zou het me dan ook niet verbazen als dit project in de toekomst een vervolg krijgt.

UNLEASHED

The Hunt For White Christ

(Napalm/PIAS )
Stephan Gebédi
80

Unleashed is echt zo’n band waarvan ik bij elk album weer denk: oh ja, die zijn er ook nog. Volgend jaar viert Unleashed zijn dertigjarig jubileum, maar nu verschijnt hun dertiende album al. Ook al roemt de platenmaatschappij Unleashed als de onbetwiste koningen van de Zweedse death metal, heb ik juist het idee dat de band altijd de tweede, derde of vierde viool achter andere Zweedse death metalbands heeft moeten spelen. Desalniettemin is ‘The Hunt For White Christ’ een prima album geworden. Unleashed is niet de bruutste, smerigste, snelste of meest agressieve Zweedse death metalband, maar de mannen laten op dit album horen nog steeds prima songs te kunnen schrijven. De elf nummers liggen stuk voor stuk goed in het gehoor. Door de fraaie gitaarsolo’s klinkt de plaat af en toe behoorlijk melodieus en in de midtempo stukken klinken ook invloeden van vroege thrash metal (met name Sepultura en Sodom) door, luister maar eens naar het pakkende „Stand Your Ground”. De vlakke zang van bandleider Johnny Hedlund is een minpuntje, maar aan de andere kant is zijn verstaanbare semi-grunt wel een herkenbare punt van de Unleashed-sound. Één van de betere Unleashed-albums van de afgelopen twintig jaar.

VOLA

Applause Of A Distant Crowd

(Mascot/Bertus)
Robert Haagsma
80

De titel ‘Applause For A Distant Crowd’ verwijst naar de rol van social media in onze tijd, waarbij mensen zich vaak op hun voordeligst presenteren om zo instemming op afstand te krijgen. Het is een thema dat vanzelfsprekend ook terugkomt in de teksten. Zo actueel als dit onderwerp is, zo lastig is de muziek van Vola te plaatsen. We hebben het hier over een band uit Kopenhagen, die met ‘Applause Of A Distant Crowd’ een tweede album uitbrengt. De plaat zal in de winkels ongetwijfeld in de sector ‘progressieve rock’ terechtkomen, waar het ook thuishoort. Toch is Vola ook een band die op een bijna achteloze manier genres weet te ontstijgen. Neem „Smartfriend”. Het wordt ingeleid met stoere akkoorden. Heel erg metal dus. Toch zit er ook veel melodie in het nummer verwerkt. „Ghosts”, het nummer dat eraan voorafgaat, doet denken aan synthesizerbands uit vervlogen tijden. Wat alle nummers bij elkaar houdt, is de opvallende sound waarvoor gekozen is. ‘Applause Of A Distant Crowd’ klinkt breed en groots, terwijl het allemaal lekker mag galmen. Het zorgt ervoor dat het een werkstuk is dat aangenaam is om naar te luisteren. Waarbij ook helpt is dat zanger Asger Mygind een heel prettig stemgeluid heeft. Een fraaie, gelaagde productie maakt alles helemaal af. Wie van progressieve rock met een twist houdt, moet zeker eens gaan luisteren.

WITHERFALL

A Prelude To Sorrow

(Century Media/Sony Music)
Diederick RR9660
80

Amper een jaar na het geweldige debuut ‘Nocturnes And Requiems’ levert Witherfall al een opvolger af. Dat is opmerkelijk snel. De reden hiervoor is het trieste overlijden van drummer Adam Sagan in december 2016. Hierdoor liep de release van dat debuut vertraging op. In de tussentijd zijn gitarist Jake Dreyer en zanger Joseph Michael aan nieuwe nummers blijven werken. Meteen na het ontvallen van hun maatje hadden beiden de behoefte om snel met een eerbetoon te komen voor Sagan en deze nieuwe release staat dan ook grotendeels in het teken van de heftige periode waar de band doorheen is gegaan. Bij het beluisteren van ‘A Prelude To Sorrow’ moest ik telkens aan het laatste album van Oceans Of Slumber denken. Ook dat album kwam tot stand na een moeilijke periode voor de songwriters en bij beide bands had ik de verwachting dat ze (mede daardoor) met een ‘killer’-album zouden komen. Helaas geldt ook voor Witherfall dat de gevoelens van verdriet en verlies het nieuwe werk niet naar nieuwe hoogten hebben gestuwd. Het album klinkt zoals te verwachten was zwaar en somber. En hoewel de contrasten tussen hard en zacht voor lekker veel afwisseling zorgen, missen de songs zelf de pakkende hooks en het frisse van het debuut. Wat gebleven is: de afwisseling tussen lange en korte nummers, de mooie sfeer- en tempowisselingen en ook weer een overbodig intermezzo in de vorm van „The Call”. Helaas strooit meestergitarist Dreyer ditmaal minder kwistig met solo’s, waardoor de songs een wat voorspelbaarder karakter hebben. Als hij echter uitpakt, dan is het ook meteen smullen geblazen. Luister maar eens naar het einde van „Vintage”. Zanger Joseph Michael klinkt getormenteerd en probeert hoorbaar zijn emoties in de nummers te leggen, maar voor mij persoonlijk mist hij de klasse om het album te dragen. Overigens wordt het drumwerk op dit album verzorgd door sessiedrummer Steve Bolognese, die er prima op los roffelt. Misschien dat je nu de indruk hebt gekregen dat ‘A Prelude To Sorrow’ een slechte plaat is, maar dat is zeker niet het geval. Maar de gedroomde genadeklap die Witherfall naar de top zou brengen blijft – net als bij Oceans Of Slumber – helaas uit.